Często pytają mnie, dlaczego obraża mnie ruch BDS i dlaczego do tego stopnia czuję do niego odrazę? Prostą odpowiedzią jest to, że pamiętam, jak to jest być studentem uniwersytetu w pełnym wymiarze, pracować w dwóch miejscach, równocześnie trenując i grając w piłkę nożną. Pamiętam budzenie się o 5 rano, żeby zdążyć do sali gimnastycznej, a potem dowiedzieć się nagle, że mam zgłosić się na ochotnika na przedstawiciela zespołu, a wreszcie wepchnąć tu i ówdzie trochę nauki.
Czasem jakiś rasistowski dupek zadawał mi głupie pytanie, dlaczego nie dołączę do „indiańskiego związku studentów” i dlaczego nie wstąpiłem do takiego czy innego „klubu indiańskiego”. Założę się, że nawet nie rozumieli, iż były to rasistowskie sugestie.
Uczciwie mówiąc, w czasach uniwersyteckich niezbyt zajmowała mnie polityka. Bardziej interesował mnie sport i zarobienie wystarczającej ilości pieniędzy, żeby móc się uczyć. Czasem miewałem konflikty z różnymi aktywistami. Kiedyś poprosiłem klub feministek, żeby zdjęły plakaty, na których narysowane były opisane rynsztokowym językiem pochwy. Aktywistki wywiesiły te plakaty tam, gdzie mogły je zobaczyć dzieci, przy skrzydle sportowym, gdzie w weekendy prowadziliśmy dla nich obozy sportowe. Kiedy prośba o powieszenie tych plakatów w innych częściach uniwersytetu nie dała żadnego rezultatu, po prostu dorysowałem penisy i same je szybko zdjęły (tak, miałem potem nieprzyjemności, ale zrobiłbym dzisiaj to samo!). Innym razem, jakieś dupki wybudowały mur izraelskiego apartheidu między moim akademikiem a szatnią przy sali gimnastycznej, co znaczyło, że musiałem obchodzić cały budynek zamiast krótkiego spaceru. Trzy razy prosiłem uprzejmie, żeby przestawili ten mur, a potem, kiedy odmówili, a w dodatku byli wobec mnie chamscy i pouczali mnie o ucisku (na poważnie, te bogate, białe bachory pouczały Indianina o ucisku), po prostu usunąłem ten mur w sposób, który wymagał potem poważnej naprawy. Takie doświadczenia nazywam „tyranią dupkostwa” – jacyś ludzie zaczynają mówi o czymś, co na prawdę warte jest dialogu, i a potem próbują cię zmusić do zaakceptowania ich poglądów bez żadnej dyskusji. Nie lubię tej formy debaty. Nie są to w żaden sposób pouczające momenty, dopóki nie zamienisz ich w pouczające momenty.
Wściekła mnie informacja o studentce University of California w Los Angeles, którą spotkały przykrości bo jest Żydówką. Widzicie, uważam, że BDS jest nie tylko czymś, co jest kompletnie nieusprawiedliwione, ale jest czymś, co każdy przyzwoity człowiek powinien zwalczać. Z pewnością byście mnie wyśmiali gdybym przyszedł do was i powiedział: „Bojkotuj wszystkich …….. (polskich, chińskich, czy irlandzkich) akademików, produkty, a nawet firmy, które prowadzą interesy z ……… (nazwa tej mniejszości), ponieważ niektórzy członkowie tej mniejszości są złymi ludźmi i popełnili złe uczynki”,. Wyobraźcie sobie swój gniew, gdybym powiedział: „Bojkotujcie wszystkich muzułmańskich akademików, wszystkie firmy, których właścicielami są muzułmanie, wszystkie wynalazki muzułmańskie i każdego, kto prowadzi interesy z muzułmanami, ponieważ większość ataków terrorystycznych dokonywana jest przez muzułmanów”. Mielibyśmy rozruchy. Czy naprawdę trzeba wyjaśniać, że bojkot całych grup etnicznych, religijnych lub krajów jest zły? Ludzie mówią, że bojkot RPA był udanym bojkotem moralnym, ale bojkot Izraela nie opiera się na niczym rzeczywistym. W rzeczywistości organizatorzy BDS sami przyznali, że ich główne uzasadnienie bojkotu – „okupacja” nic nie znaczy, bo nawet jeśli ta „okupacja” skończy się jutro, oni nie zakończą bojkotu. Jak może ktokolwiek wierzyć, że to o to chodzi?
Mówią, że powodem bojkotowania Izraela jest ucisk i marginalizacja Arabów w Izraelu, ale przy okazji bojkotują tu, w Ameryce, żydowskich studentów. Używają języka, który ma na celu wywoływanie nienawiści do Żydów. Używają obrazów, które są skrajnie obraźliwe i usprawiedliwiają to udając obrońców praw człowieka. Ignorują fakt, że na każdym uniwersytecie, gdzie choćby dyskutowano BDS, wzrosła liczba incydentów antysemickich. Bo taki, moim zdaniem, jest ich rzeczywisty cel – podżeganie nienawiści wobec narodu żydowskiego.
Hipokryzja tkwi w całym ich stanowisku. Mówią o „asymetrycznej nierównowadze siły”, marginalizacji i ucisku, a równocześnie żądają zamknięcia ust izraelskim muzykom i akademikom, bez dania im możliwości obrony siebie i swojego narodu. Otwarcie mówią rzeczy takie, jak „Popieranie Izraela oznacza, że jesteś złym człowiekiem”. Czy możecie sobie wyobrazić mnie mówiącego: „Popieranie arabskich krajów muzułmańskich (nawiasem mówiąc, najbardziej jawnie łamiących prawa człowieka) czyni z ciebie złego człowieka”?
Bez chwili wahania mówią publicznie rzeczy, które byłyby nie do przyjęcia jeszcze pięć lat temu. W UCLA jedna z tych aktywistek powiedziała: „Z jakiegoś powodu nie jestem w 100 procentach usatysfakcjonowana. Jeszcze raz przejrzę jej podanie. Wiele razy je przeglądałam, ale zdecydowanie widzę, że z pewnością kwalifikuje się”. Jeśli jesteś pewna, że się kwalifikuje, to dlaczego miałabyś „wiele razy” studiować jej podanie? Dobrze, powiem ci, bo ona jest Żydówką, a ty jesteś bigotką, która szuka jakiejkolwiek wymówki, żeby odmówić jej stanowiska, na które, jak sama przyznajesz, „z pewnością” ma kwalifikacje. I to uważa się za akceptowalne w 2015 r.? Popierasz stanowisko polityczne, co do którego zakładasz, że ona go nie popiera, a więc to jest ważniejsze niż to, co jest słuszne i sprawiedliwe?
Jeśli UCLA chce zamienić tę historię w pouczające doświadczenie, to muszą poprosić wszystkich ludzi, którzy byli zamieszani w tę bigoterię, żeby natychmiast zrezygnowali ze swoich stanowisk, poszli na jakieś kursy etyki i przeprosili dziewczynę, którą marginalizowali. Pouczające momenty nie zawsze są przyjemne, czasami są bolesne, ale to powinno być pouczającym momentem dla zwolenników BDS i innych bigotów.
The teaching moment
23 lutego 2015
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
