„oznaczenie pochodzenia towarów z terytoriów okupowanych przez Izrael od czerwca 1967 r. opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 12 listopada 2015 r.
W szczególności precyzuje, że zgodnie z prawem międzynarodowym Wzgórza Golan i Zachodni Brzeg, w tym wschodnia Jerozolima, nie są częścią Izraela. W związku z tym, aby nie wprowadzać konsumentów w błąd, etykietowanie produktów spożywczych musi poprawnie wskazywać dokładne pochodzenie produktów, niezależnie od tego, czy jest to obowiązkowe na mocy przepisów wspólnotowych, czy też dobrowolne ze strony operatora.
W przypadku produktów z Zachodniego Brzegu lub Wzgórz Golan, które pochodzą z osiedli izraelskich, informacje ograniczające się do ‘produktu pochodzącego ze Wzgórz Golan’ lub ‘produktu pochodzącego z Zachodniego Brzegu’ są niedopuszczalne. Choć wyrażenia te faktycznie oznaczają szerszy obszar lub terytorium, z którego produkt pochodzi, podanie dodatkowej informacji geograficznej, że produkt pochodzi z osiedli izraelskich, może wprowadzić konsumenta w błąd co do prawdziwego pochodzenia produktu. W takich przypadkach należy dodać w nawiasie: wyrażenie ‘osiedle izraelskie’ lub określenia równoważne. Można zastosować wyrażenia takie jak ‘produkt pochodzący ze Wzgórz Golan (osiedle izraelskie)’ lub ‘produkt pochodzący z Zachodniego Brzegu (osiedle izraelskie)’”.
Widzimy, że tekst ten po raz kolejny odwołuje się do prawa międzynarodowego bez dalszych wyjaśnień. Zauważamy również, że UE rości sobie prawo do wydania z własnej woli dekretu stwierdzającego, że Wzgórza Golan, Zachodni Brzeg i Wschodnia Jerozolima nie są częścią Izraela. Czy istnieje prawo zezwalające grupie państw na decydowanie, które prowincje należą do jakiegoś kraju i zmianę ich historycznych nazw, jak przez przemianowanie Judei i Samarii w Zachodni Brzeg? Lub prawo zezwalające na wymyślanie granic międzynarodowych tam, gdzie ich wcześniej nie było?
Tekst ten można postrzegać jedynie jako pełen nienawiści i pogardy wobec narodu żydowskiego. Jego celem jest ustanowienie na tych izraelskich ziemiach drugiego Judenrein państwa palestyńskiego, zgodnie z wezwaniem założyciela Wysokiego Komitetu Arabskiego, Amina al-Husseiniego, który zjednoczył chrześcijan i muzułmanów w Brytyjskim Mandacie Palestyny przeciwko palestyńskim Żydom.
W latach dwudziestych XX wieku al-Husseini, wielki mufti Jerozolimy, był tak szanowany w Europie, że lata wojny spędził w Berlinie. W nagraniach radiowych z tego okresu można usłyszeć niemieckiego spikera opisującego spotkanie 2 listopada 1943 r. w Berlinie arabskich nacjonalistów oraz nazistów [1]:
„Jesteśmy w budynku Luftwaffe w Berlinie, gdzie arabscy przywódcy zebrali się, aby zaprotestować przeciwko Deklaracji Balfoura. Salę udekorowano arabskimi flagami i plakatami przedstawiającymi arabskich patriotów. Arabowie i muzułmanie ze wszystkich krajów napływają do sali. Wśród nich są Marokańczycy, Palestyńczycy, Libańczycy, Jemeńczycy, mężczyźni z Hidżaz, Hindusi, Irańczycy i przedstawiciele muzułmanów z całej Europy, wśród tych ostatnich jest wielu Niemców przyjaznych Arabom, wysocy urzędnicy rządowi, cywilni i wojskowi, jeden z szefów SS, przedstawiciele zagranicznych ambasad i na ich czele przedstawiciele ambasady Japonii. Publiczność liczy setki osób i teraz widzę, jak Mufti Jerozolimy wkracza do sali. Podaje dłonie kilku dostojnikom i wspina się po schodach na scenę, aby wygłosić swoje przemówienie (s. 49).
Po kilku antyżydowskich cytatach z Koranu, Hadż Amin al Husseini, szef Wysokiego Komitetu Arabskiego (Palestyńskiego Arabskiego Ruchu Narodowego) oświadcza:
‘Muzułmanie na wszystkich ziemiach arabskich są zjednoczeni przeciwko wrogowi, który stoi przed nimi dzisiaj w Palestynie i gdzie indziej – mianowicie Brytyjczykom. Traktat wersalski był katastrofą zarówno dla Niemców, jak i Arabów. Ale Niemcy wiedzą, jak pozbyć się Żydów. Tym, co zbliża nas do Niemców i ustawia w ich obozie, jest fakt, że aż do dzisiaj Niemcy nigdy nie skrzywdzili żadnego muzułmanina i znowu walczą z naszym wspólnym wrogiem (oklaski), który prześladował Arabów i muzułmanów. Ale przede wszystkim ostatecznie rozwiązali problem żydowski. Więzi te, zwłaszcza ta ostatnia, sprawiają, że nasza przyjaźń z Niemcami nie jest prowizoryczna, zależna od warunków, ale jest przyjaźnią stałą i trwałą, opartą na obopólnych interesach’ (s. 49).
Telegram z gratulacjami przysłany przez Heinricha Himmlera, szefa SS.
‘Wielki Mufti. Partia Narodowo-Socjalistyczna napisała na swojej fladze „eksterminacja światowego żydostwa”. Nasza partia sympatyzuje z walką Arabów, zwłaszcza Arabów z Palestyny, przeciwko obcemu Żydowi. Dziś, w dniu pamięci Deklaracji Balfoura, przesyłam pozdrowienia i życzenia powodzenia w Waszej walce’ (s. 50).
1 marca 1944 r. o godzinie 12:30 w radiu Berlin mufti po oczernianiu Żydów, Wielkiej Brytanii i Ameryki wezwał Arabów ‘powstańcie i walczcie’.
‘Arabowie, powstańcie jak jeden mąż i walczcie o swoje święte prawa. Zabijajcie Żydów, gdziekolwiek ich spotkacie. To podoba się Bogu, historii i religii. To ratuje wasz honor. Bóg jest z wami’ (s. 51)”.
W 1945 r. zakończyła się II wojna światowa i, przy okazji, ludobójstwo Żydów. Przebaczenie ograniczało się tylko do Europy, ponieważ w tym czasie arabska wojna antyżydowska wykrwawiała społeczności żydowskie w całym świecie arabskim. Francja dyskretnie przyjęła i udzieliła schronienia Aminowi al-Husseiniemu, zaopatrując go w paszport i fałszywe nazwisko, aby w 1946 r. mógł udać się do Kairu, gdzie został przyjęty jak bohater. Stamtąd zorganizował kontynuację wojny antyżydowskiej w jej teologicznej wersji dżihadystycznej, ponieważ nie mogła ona – przynajmniej na razie – być kontynuowana w Europie.
2 kwietnia 1947 r. w obliczu morderczej anarchii Arabów w Palestynie Wielka Brytania oświadczyła, że rezygnuje ze swojego mandatu i zwróciła się do Organizacji Narodów Zjednoczonych o opinię w sprawie działań, jakie należy podjąć po jej wyjeździe. Zgromadzenie Ogólne powołało komisję ad hoc, Specjalną Komisję Narodów Zjednoczonych ds. Palestyny (UNSCOP), której raport, przyjęty 29 listopada 1947 r., stał się Rezolucją 181. Ta niewiążąca uchwała proponowała utworzenie dwóch państw na terytorium mandatowej Palestyny na zachód od rzeki Jordan.
Ważne jest wyjaśnienie następujących punktów dotyczących tej Rezolucji:
- Mocarstwo Mandatowe, Wielka Brytania, zwróciła się do Zgromadzenia Ogólnego o powołanie Komisji w celu przygotowania rozpatrzenia przez Zgromadzenie przyszłego rządu Palestyny. Nie było mowy o podziale terytorium, którego suwerenność należała już do innego narodu, Żydów, jak to wcześniej ustaliły cztery traktaty międzynarodowe.
- Komisja zaleciła Zgromadzeniu Ogólnemu przyjęcie i wdrożenie planu podziału. Była to jedynie rekomendacja, która nie mogłaby zostać zrealizowana bez unieważnienia wcześniejszych traktatów uznających suwerenność Żydowskiego Domu Narodowego na tym terytorium, po tym jak pokonane Imperium Osmańskie uznało swoje wycofanie się stamtąd. Komisja ad hoc nie miała uprawnień do podziału terytorium i innego przyznania jego części.
Raport UNSCOP i uchwała nr 181 z 29 listopada 1947 r. naruszają zatem decyzje prawne czterech traktatów międzynarodowych: Traktatu Wersalskiego z 1919 r., Rezolucji z San Remo z 1920 r., Traktatu z Sèvres 1920 r. i Traktatu z Lozanny z 1923 r., które po I wojnie światowej i rozbiciu pokonanego Imperium Osmańskiego uznały historyczną suwerenność narodu żydowskiego nad tym terytorium i przeznaczyły je na Żydowski Dom Narodowy.
Procedura ta została jasno określona na posiedzeniu Ligi Narodów we wrześniu 1922 r., kiedy rząd brytyjski sprawujący mandat nad Palestyną przystąpił do zabrania 70% terytorium Palestyny w celu utworzenia nowego państwa na wschód od rzeki Jordan, Transjordanii. W obecności wszystkich członków Rady Ligi Narodów i Sekretarza Generalnego delegat brytyjski, lord Balfour, wyjaśnił, że podział ten miał na celu uchylenie w Transjordanii szczegółowych wytycznych dotyczących utworzenia Żydowskiego Domu Narodowego, przewidzianych na całym terytorium Mandatu Palestyny.
Należy podkreślić, że to słynne terytorium zwane Palestyną nigdy nie było w imperiach islamskich niczym więcej niż prowincją o zmieniających się granicach. To alianci z I wojny światowej wyznaczyli mu w 1918 roku granice w oparciu o topografię biblijną, czyli historię narodu żydowskiego. Decyzja podjęta przez Wielką Brytanię w 1922 r. stworzyła na terytorium Mandatu Palestyny dwa odrębne podmioty, gdzie wcześniej nie istniał żaden. Jeden, Palestyna, rozciągająca się od Morza Śródziemnego do rzeki Jordan, pozostawał pod bezpośrednią władzą Brytyjczyków i miał stać się państwem żydowskim, w oparciu o 3000-letnią historię narodu żydowskiego zakorzenionego na tym terytorium. Drugim podmiotem była Transjordania, państwo arabskie na wschód od rzeki Jordan, zajmujące pozostałe 70% Palestyny. Decyzja ta została zatwierdzona 16.09.1922 przez Radę Ligi Narodów.
W wywiadzie udzielonym 11 października 1947 r. gazecie „Akhbar al-Yom”, Abdul Rahman Azzam, pierwszy Sekretarz Generalny nowo utworzonej Ligi Arabskiej, powiedział:
„Osobiście pragnę, by Żydzi nie pchali nas do tej wojny, bo będzie to wojna eksterminacyjna i doniosła masakra, o której będzie się mówiło jak o rzezi Tatarów czy wojnach krzyżowców. Wierzę, że liczba ochotników spoza Palestyny będzie większa niż arabska populacja Palestyny, bo wiem, że ochotnicy będą do nas przybywać [aż] z Indii, Afganistanu i Chin, aby zdobyć zaszczyt męczeństwa za Palestynę… Może was zaskoczyć informacja, że setki Anglików wyraziło chęć wstąpienia na ochotnika do armii arabskich do walki z Żydami… [wojna] będzie okazją do ogromnej grabieży… nie będzie możliwe powstrzymanie gorliwych ochotników przybywających ze wszystkich zakątków świata ..."
Jeszcze przed wyjazdem Brytyjczyków w maju 1948 r. Amin al-Husseini, który wrócił do Palestyny z Europy, założył swoją milicję złożoną z muzułmańskich weteranów nazistowskich, którzy ukrywając się w arabskich wioskach, siali chaos i śmierć wśród miejscowych Żydów. W maju 1948 roku, zaraz po proklamowaniu Państwa Izrael, pięć armii arabskich najechało nowy kraj i zajęło ziemie przyznane Państwu Żydowskiemu na mocy wszystkich poprzednich traktatów, bez żadnego protestu Europy, która z wyjątkiem Czechosłowacji, odmówiła im sprzedaży broni.
Arabska wojna agresywna z 1948 r. i późniejsze arabskie agresje militarne przeciwko Izraelowi skazały na zapomnienie Rezolucję 181, która w każdym razie nie miała wartości prawnej i naruszała traktaty międzynarodowe z 1919, 1920 i 1923 r., a przede wszystkim art. 80 Karty ONZ. W opracowaniu na ten temat David Elber [2] wykazuje, że ONZ nie posiada suwerenności terytorialnej i w związku z tym nie może dekretować o podziale terytorium, nad którym nie sprawuje suwerenności (w oparciu o uniwersalną zasadę prawa nemo dat quod non habet – nikt nie może dać tego, czego nie posiada), zwłaszcza gdy decyzja ta narusza poprzednie traktaty zatwierdzone przez samą ONZ.
Rezolucja 181 stanowi jedynie propozycję, by uniknąć groźby wojny ze strony Arabów. W rzeczywistości Rezolucja przewidywała utworzenie trzech państw na pozostałym terytorium zarezerwowanym dla Żydowskiego Domu Narodowego: maleńkiego państwa żydowskiego, kolejnego państwa arabskiego i powiększonej „umiędzynarodowionej” Jerozolimy (czego żądał Watykan). Rzeczywiście, każdy, kto czyta Rezolucję 181, nie może nie być zdumiony niesamowitą niekompetencją i głupotą, jaka wypływa z nierzeczywistości jej wizji, do tego stopnia, że dziwi się, że nie znajduje się w niej zalecany kolor latarni ulicznych.
Kiedy weźmie się pod uwagę okoliczności towarzyszące Rezolucji 181 – ludobójstwo sześciu milionów Żydów w Europie przy pomocy i współpracy muzułmańskich SS i żołnierzy pod niemieckim dowództwem oraz pod ideologicznym przewodnictwem Amina al-Husseiniego, który wraz z Hitlerem planował eksterminację Żydów na Bliskim Wschodzie – można sobie uświadomić cynizm tej uchwały i jej pogardę dla realiów przez udawanie, że rozwiązaniem konfliktu będzie osłabienie Żydów.
Uchwała 181 nosi ślady mentalności panującej w krajach Europy tworzących III Rzeszę. Pokazuje pogardę dla narodu żydowskiego, który został bezlitośnie masowo eksterminowany w ludobójstwie, które w Europie zakończyło się zaledwie dwa lata wcześniej. Chociaż kraje te nie były sygnatariuszami, ich elity i wyżsi urzędnicy, choć zamaskowani pod różnymi etykietami politycznymi, zachowali swoje uprawnienia decyzyjne. Tak więc żaden kraj europejski nigdy nie potępił inwazji na Izrael w 1948 roku dokonanej przez armie Egiptu, Syrii, Iraku, Transjordanii, Libanu wraz z nazistowską milicją al-Husseiniego.
Al-Husseini dobrze dogadywał się z francuskim reżimem Vichy z czasów II wojny światowej. Wysocy rangą oficerowie arabscy współpracowali z armią niemiecką i muzułmańskimi formacjami wojskowymi zintegrowanymi z SS i Wehrmachtem oraz szkolili się w krajach pod panowaniem niemieckim. Byli wśród samych znajomych. Dlaczego więc powinniśmy być zaskoczeni Rezolucją 181?
14 maja 1948 r. oficjalny dziennik watykański „L'Osservatore Romano” tak skomentował przywrócenie państwa Izrael:
„...współczesny syjonizm nie jest prawdziwym spadkobiercą biblijnego Izraela, ale państwem świeckim.... Dlatego Ziemia Święta i jej święte miejsca należą do chrześcijaństwa, które jest prawdziwym Izraelem”. [3]
W lipcu 1949 roku „La Documentation Catholique” , oficjalny dwutygodnik francuskiego Kościoła katolickiego, opublikował encyklikę papieża Piusa XII Redemptoris nostri cruciatus i skomentował:
„[Po dokładnych dochodzeniach] dotarliśmy teraz przynajmniej do części prawdy i możemy jedynie zgodzić się z często słyszanym stwierdzeniem, że syjonizm to nazizm w nowym przebraniu”. [4]
W 1919 roku Chaim Weizmann, chcąc zrozumieć radykalny sprzeciw Francji wobec syjonizmu, spotkał się na krótką chwilę z Georgesem Clemenceau, który podobno powiedział mu: „My, chrześcijanie, nigdy nie możemy wybaczyć Żydom ukrzyżowania Chrystusa”.
Czy Clemenceau naprawdę to powiedział? Miliony chrześcijan sprzeciwiły się antysemityzmowi i stały się syjonistami. Uwaga Clemenceau opisałaby tylko ułamek kościołów i chrześcijan: tych, którzy uznali dyskryminacyjny status narodu żydowskiego i narzucili mu wygnanie, a w XX wieku dokonali ludobójstwa za złamanie ich nakazów przez syjonizm.
W 1973 roku Europejska Wspólnota Gospodarcza (która ostatecznie przekształciła się w Unię Europejską) odnowiła nazistowski sojusz z palestyńskim dżihadem następców muftiego i utrwaliła wojnę eurodżihadystyczną przeciwko Izraelowi na poziomie finansowym, medialnym i międzynarodowym w zamian za ropę naftową i rynki arabskie.
Ta polityka, zapoczątkowana Dialogiem Euroarabskim (1974), została wzmocniona po islamskiej rewolucji ajatollaha Ruhollaha Chomeiniego w Iranie w 1979 r., która wzbudziła w Europie strach o dostawy ropy. Główną troską Europy było jednak uniknięcie zamrożenia stosunków z Ligą Państw Arabską po oddzielnym pokoju egipsko-izraelskim, który Europa niechętnie uznała w czasie, gdy OWP i Liga Arabska zerwały stosunki z Egiptem. Aby zadośćuczynić za ten występek, Europa wydała Deklarację Wenecką (1980). Następujący zapis widnieje na stronie Medea.be, która publikuje spotkania i działalność Dialogu Euro-Arabskiego od jego początków:
„Działalność Dialogu [euro-arabskiego] została zawieszona w 1979 r. na wniosek Ligi Państw Arabskich, w następstwie Porozumień z Camp David, już po czterech sesjach Komitetu Generalnego. Wraz z Deklaracją Wenecką z czerwca 1980 r. Wspólnota zdecydowała, że nadszedł czas, by zająć się politycznymi aspektami Dialogu i zorganizować spotkanie przygotowawcze Komitetu Generalnego w Atenach w grudniu 1983 r. Zwracająca uwagę nieobecność Egiptu spowodowana zawieszeniem go we wszelkiej działalności Ligi Państw Arabskich wystarczyła, aby uniemożliwić pełne wznowienie działalności."
W Deklaracji Weneckiej Europejska Wspólnota Gospodarcza zażądała utworzenia państwa palestyńskiego na terytoriach wyzwolonych przez Izrael w 1967 r., które od 1949 r. były nielegalnie okupowane przez kraje arabskie i uczynione Judenrein [etnicznie oczyszczone z Żydów]. Od tego czasu EWG/UE nigdy nie przestała narzucać koncepcji „narodu palestyńskiego” zamiast uchodźców arabskich, aby uzasadnić swoje roszczenia do państwa, które starała się zbudować od dziesięcioleci poprzez monitorowanie, ograniczanie i nękanie Izraelczyków w ich własnym kraju, uznanym przez traktaty międzynarodowe.
Przez ostatnie 40 lat EWG/UE, chcąc za wszelką cenę pozbyć się Izraela, wymyśliła fałszywy naród, Palestyńczyków, którzy nie posiadali narodowych cech i historii, i zostali sztucznie skonstruowani na podobieństwo Izraela, mimo że twierdzą, że przestrzegają Koranu, ucieleśniają dżihad przeciwko niewierze i trzymają się nazizmu.
Rezolucja ONZ nr 181, fałszywie nazywana prawem międzynarodowym, zezwala na delegitymizację obecności Żydów w Jerozolimie zgodnie z 2000-letnią tradycją antysemicką i na redukcję państwa żydowskiego do nie dającej się obronić działki, którą wkrótce i tak się zlikwiduje. Stworzyła już palestyńskie ministerstwa i ambasadorów dla narodu, który nie jest narodem, ale który jest zdeterminowana stworzyć w hołdzie sojuszowi Hitlera-Husseiniego, który symbolizuje dżihad przeciwko Izraelowi.
Zniesławiające określenia, takie jak „osadnicy”, „okupanci”, „naziści” i „okupowane terytoria palestyńskie” nadają Izraelczykom demoniczny charakter, co przywołuje antyżydowską przemoc werbalną stosowaną przez nazistów. Rola Kościołów Wschodnich, które nazywają siebie arabskimi, w tym wirze nienawiści jest nie do przecenienia – nawet jeśli wiemy, że ich przetrwanie przez 13 wieków z muzułmańską brzytwą na gardle zmieniło je w reagujących jak pies Pawłowa islamistycznych propagandystów. UE wykorzystała ten odruch w swojej antyizraelskiej polityce. Poniższe fragmenty uwag wygłoszonych w oficjalnej telewizji Autonomii Palestyńskiej 22 kwietnia 2002 roku przez księdza Manuela Musalama, głowę Kościoła łacińskiego w Gazie, nie są bynajmniej wyjątkowym przykładem:
Żyd ma zasadę, z powodu której cierpimy i którą próbuje narzucić ludziom: zasadę „goja” (nieżyda). Dla niego goj jest niewolnikiem. Palestyńczykom, którzy pracują w Izraelu, dają tylko kawałek chleba i mówią im: „Ten kawałek chleba, który jecie, jest odjęty naszym dzieciom; my wam go dajemy, abyście nie żyli jako wolni ludzie na swojej ziemi, ale jako proletariusze i niewolnicy w Izraelu, aby nam służyć”. Na tej zasadzie opierają się Protokoły Mędrców Syjonu i każdy, kto je czyta, rozumie, że mają one zastosowanie do naszych obecnych relacji z Żydami... Kościół, Papież, chrześcijanie i Nowy Testament wyraźnie stwierdzają, że według wiary chrześcijańskiej to Żydzi zabili Jezusa. Nie da się temu zaprzeczyć ani zapomnieć... To Żydzi zabili Jezusa, potem zabili chrześcijan, potem zabili muzułmanów. Teraz znowu zabijają muzułmanów i chrześcijan. W całej historii widzieliśmy, że Żydzi, którzy prześladowali chrześcijan w początkach Kościoła, teraz ponownie prześladują Kościół i islam. [Uwaga gdyby ktoś nie wiedział: Protokoły Syjonu były oszczerczą fabrykacją caratu. Redakcja Gatestone.]
Podkreślmy, że uwagi Musalama są w całkowitej sprzeczności z zaleceniami II Soboru Watykańskiego.
W ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci sojusz UE z palestyńskim dżihadem – wojna mająca na celu islamizację planety, która nie jest wyłącznie antyżydowska – dał przerzuty w Libanie i do samych fundamentów Zachodu. W swojej nieustannej walce z Izraelem Europa oddała palestynizmowi swoje terytorium i narody. Dziś, dziwnym zbiegiem okoliczności, widzimy te same sojusze, co w latach czterdziestych XX wieku: większość krajów europejskich, zjednoczonych pod rządami III Rzeszy, sprzymierzonych z islamem i będących w stanie wojny z narodem żydowskim w globalnym antysemickim tsunami. Czy historia zawsze się powtarza?
[1] Moshe Pearlman, Mufti of Jerusalem, London 1947, p.149
[2] David Elber, Il diritto di sovranità nelle Terra di Israele, Salomone Belforte, Livorno 2024.
[3] Bat Ye'or, Islam and Dhimmitude, Fairleigh Dickinson Univ Press, 2001.
[4] Bat Ye'or, Islam and Dhimmitude, Fairleigh Dickinson Univ Press, 2001.
https://www.gatestoneinstitute.org/20461/international-law-or-antisemitism
Gatestone Institute, 10 marca 2024
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
Bat Ye'or, brytyjaka historyczka urodzona w 1933 roku w Egipcie, autorka książki Eurabia: The Euro-Arab Axis oraz Europe, Globalization and the Coming Universal Caliphate (nagrodzona nagrodą w Londynie, 2012) otrzymała nagrodę w Izraelu (1986) za badania nad żydostwem orientalnym oraz nagrodę za odwagę wolności słowa w Paryżu (2015) i w Bolonii (2015) za książkę Comprendere Eurabia (2015).
