Negatywny wynik testu Hamasu

Według doniesień 17 października pocisk uderzył w szpital baptystów Al-Ahli w mieście Gaza około godziny 21:30. Hamas szybko obwieścił, że izraelski nalot zniszczył budynek i zabił aż 500 osób. W rzeczywistości wadliwa rakieta dżihadystów wystrzelona z Gazy spadła na parking szpitala. Chociaż ostateczne dane dotyczące liczby ofiar nadal nie zostały ustalone, biorąc pod uwagę ograniczony rozmiar wybuchu i kilka zdjęć ciał, jedno europejskie źródło wywiadu oszacowało, że zginęło 10–50 osób.

Kiedy zachodni dziennikarze po raz pierwszy zwrócili się do Izraelczyków z prośbą o komentarz na temat rzekomego uderzenia, powiedziano im, że twierdzenia Hamasu są badane. Jednak zamiast czekać na dalsze szczegóły, wielu z tych reporterów po prostu wydrukowało wersję wydarzeń przedstawioną przez Hamas. Podobnie jak „stenografowie”, dziennikarze „New York Timesa”, BBC, AP, France 24, Reutersa, CNN, „Washington Post” i „Los Amgeles Timesa” powtarzali bezpodstawne twierdzenia organizacji terrorystycznej. Pomimo rażącej niewiarygodności tych twierdzeń i wysoce niestabilnej sytuacji, w której je formułowano, zachodnie media przekazały tę historię dokładnie tak, jak chciał Hamas. Propaganda wojenna dżihadu została przekształcona w wiadomości.

W ciągu kilku godzin IDF przedstawiło przekonujące dowody – w tym klipy z arabskiej Al Dżaziry ze wszystkich miejsc – że wybuch spowodowała rakieta PIJ. Ale wtedy było już za późno, by zapobiec wybuchowi zamieszek w świecie muzułmańskim i gniewnym marszom protestacyjnym na Zachodzie. Podnoszono wezwania do obalenia tchórzliwych rządów arabskich, w tym Autonomii Palestyńskiej w Ramallah, podczas gdy protestujący wyszli na ulice Nowego Jorku i innych zachodnich miast, żądając globalnej intifady. Wiadomość o rzekomym izraelskim okrucieństwie dodatkowo pobudziła i tak już agresywne siły palestyńskiego i globalnego dżihadu, które natychmiast zaczęły oskarżać Izrael o popełnienie ludobójstwa.

Zjawisko rakiet wystrzelonych z Gazy lądujących w Gazie i zabijających Gazańczyków nie jest niczym nowym i za każdym razem, gdy dochodzi do takiego nieszczęścia, stosuje się tę samą procedurę. Międzynarodowi dziennikarze są przetrzymywani na zewnątrz do czasu usunięcia obciążających odłamków, po czym sprowadzani są reporterzy, aby wysłuchali pełnych bólu potępień izraelskiej zbrodni. W takich przypadkach dżihadyści nie wahali się używać ciał martwych palestyńskich dzieci jako rekwizytów w groteskowych sesjach zdjęciowych przeznaczonych do konsumpcji zarówno przez muzułmańskie, jak i światowe media.

A ponieważ około 20 procent rakiet dżihadystów przeznaczonych dla izraelskiej ludności cywilnej spada na terenie Strefy Gazy, w wielu przypadkach zachodnia prasa musi przyznać, że terroryści zabili własnych obywateli. Ale nawet dziennikarze, którzy odmawiają udziału w tym teatrze, często milczą podczas pobytu w Gazie w obawie przed „odwetem Hamasu”. Jak napisał na Twitterze jeden z dziennikarzy podczas wojny w Gazie w 2014 r.:

Inni jednak nadal upierali się, że zarzuty zastraszania były częścią „izraelskiej narracji”:

W rezultacie jedynie syjonistyczne getto w sferze informacji publicznej ma jakąkolwiek ugruntowaną wiedzę na temat niepokojącej pogardy, jaką przywódcy palestyńscy okazują życiu własnego narodu. Nawet ci dziennikarze i komentatorzy, którzy próbują przedstawiać bezstronne analizy, w końcu subtelnie promują sprawę palestyńską. Skutek jest taki, że łatwowierni zachodni reporterzy i redaktorzy ignorują własne błędy, niczego się nie uczą i wielokrotnie dają się nabrać na ten sam prymitywny chwyt propagandowy. W ten sposób, gdy Hamas przypadkowo zabija swoich, udaje mu się zamienić katastrofę dotyczącą praw człowieka w kij, którym można obić Izrael przed sądem opinii publicznej.

Dziennikarka „New York Timesa”, najwyraźniej nieświadoma tego, że opisuje własną gazetę, powiedziała MSNBC, że zamieszczenie nagłówka zawierającego przedwczesne wnioski na temat takiej historii byłoby „szaleństwem”. W rzeczywistości pierwszy tytuł, jaki pojawił się w „New York Times” w związku z historią Al-Ahli, brzmiał: „Izraelskie uderzenie zabiło setki osób w szpitalu, mówią Palestyńczycy”. Aby nadrobić brak zdjęcia zniszczonego szpitala, „New York Times” opublikował zdjęcie zniszczonego budynku z Chan Jounis tuż pod tym osłupiającym tytułem. Pięć dni później opublikowali zdjęcie rzeczywistego miejsca eksplozji na swojej stronie głównej :

Następnie, gdy pojawiły się dodatkowe informacje, tytuł „New York Timesa” został po cichu podmieniony. Jednak wybuch nadal opisywany był jako uderzenie w szpital, ofiar nadal było 500, a raport nadal opierał się na tym samym źródle – Ministerstwie Zdrowia w Gazie, a przeciętny czytelnik nie mógł wiedzieć, że jest to tuba Hamasu. Widać było wyraźną niechęć do ponownego rozważenia całej historii, a przyznanie się do błędów odbywało się tak wolno i niechętnie, jak to tylko możliwe. Jak przyznał korespondent gazety z Pentagonu, niektóre decyzje redakcyjne nie były doskonałe, ale zapewnił czytelników, że decyzje te mimo wszystko były uzasadnioną reakcją na szybko zmieniające się wydarzenia.

Co gorsza, 19 października wyszło na jaw, że „New York Times” ponownie zatrudnił wychwalającego Hitlera propagandystę Hamasu, aby relacjonował sprawę tego szpitala. Przedstawiciel „New York Timesa”, którego poproszono o komentarz, pochwalił „wysokie standardy dziennikarskie” oraz „ważną i bezstronną pracę” swojego dziennikarza. Dopiero 23 października „New York Times” opublikował notatkę redaktora, w której przyznano, że „wczesne wersje relacji – i rozgłos, jaki zyskały w wiadomościach i na kanałach mediów społecznościowych – w zbyt dużym stopniu opierały się na twierdzeniach Hamasu i nie wyjaśniono, że twierdzeń tych nie można było od razu zweryfikować”.

Co gorsza, 19 października wyszło na jaw, że „New York Times” ponownie zatrudnił wychwalającego Hitlera propagandystę Hamasu, aby relacjonował sprawę tego szpitala. Przedstawiciel „New York Timesa”, którego poproszono o komentarz, pochwalił „wysokie standardy dziennikarskie” oraz „ważną i bezstronną pracę” swojego dziennikarza. Dopiero 23 października „New York Times” opublikował notatkę redaktora, w której przyznano, że „wczesne wersje relacji – i rozgłos, jaki zyskały w wiadomościach i na kanałach mediów społecznościowych – w zbyt dużym stopniu opierały się na twierdzeniach Hamasu i nie wyjaśniono, że twierdzeń tych nie można było od razu zweryfikować”.

Co gorsza, 19 października wyszło na jaw, że „New York Times” ponownie zatrudnił wychwalającego Hitlera propagandystę Hamasu, aby relacjonował sprawę tego szpitala. Przedstawiciel „New York Timesa”, którego poproszono o komentarz, pochwalił „wysokie standardy dziennikarskie” oraz „ważną i bezstronną pracę” swojego dziennikarza. Dopiero 23 października „New York Times” opublikował notatkę redaktora, w której przyznano, że „wczesne wersje relacji – i rozgłos, jaki zyskały w wiadomościach i na kanałach mediów społecznościowych – w zbyt dużym stopniu opierały się na twierdzeniach Hamasu i nie wyjaśniono, że twierdzeń tych nie można było od razu zweryfikować”.

W konfrontacji z dowodami, że śmierć najprawdopodobniej spowodowała rakieta Hamasu, Donnison zażarcie bronił swoich doniesień. Teraz, po wybuchu w Al-Ahli, po raz kolejny pospiesznie rzucił winę na Izrael, zanim ujawniono fakty:

Donnison… doszedł do wniosku, że za atak odpowiadał Izrael, bez żadnych wyraźnych dowodów, i że liczba zabitych i rannych podana przez palestyńskie Ministerstwo Zdrowia była dokładna, również bez dowodów. Donnison powiedział: „Trudno sobie wyobrazić, co innego mogłoby to być… poza izraelskim nalotem lub kilkoma nalotami”. Być może byłoby to mniej „trudne”, gdyby zaczekał na więcej dowodów i analiz. Donnison upierał się, że ten atak „zmienia wszystko” – choć skoro tak naprawdę nie wiedział, kto jest za to odpowiedzialny, nie jest jasne, na czym opierał swoją ocenę.

20 października, z charakterystycznym dla Wielkiej Brytanii niedopowiedzeniem, zastępca dyrektora naczelnego BBC News, Jonathan Munro, przyznał, że język, w jakim korporacja relacjonowała o ataku na szpital, „nie była do końca w porządku”. Munro dodał: „[Donnison] nie miał racji, spekulując na temat przyczyn eksplozji w szpitalu. Właściwie w żadnym momencie nie powiedział, że było to spowodowane przez Izraelczyków… niemniej, gdy pozostaje wrażenie, że spekulowaliśmy, [ważne] jest, by skorygować to, co zrobiliśmy”. 

To było dziennikarstwo strzelające samobójczego gola w najgorszym wydaniu.

Szersze spojrzenie pokazuje, jak niebezpieczne mogą być tego rodzaju „błędy” w sztuce dziennikarskiej. Według niektórych analiz ekspertów islam polityczny panuje obecnie nad Bliskim Wschodem, a gdy doniesienia o rzekomym ataku na szpital rozgniewały muzułmanów na całym świecie, wezwano do rozprzestrzenienia się dżihadu na Irak i Syrię. „Dezinformacja szerzona przez elitę  – napisał Nick Timothy w „Telegraph” – jest znacznie większym problemem niż fałszywe wiadomości na Twitterze”.

Nie ma nic bardziej rozdzierającego serce niż widok martwych ciał i pogrążonych w żałobie ludzi, którzy wyobrażają sobie, że w izraelskim nalocie zginęły setki niewinnych osób – i to na dodatek w szpitalu. Jak jakikolwiek muzułmanin mógłby nie wpaść we wściekłość na myśl, że Izrael zrobił to celowo? A potem patrzą, jak prezydent USA i przywódcy Europy zobowiązują się stanąć po stronie ludobójczych syjonistycznych morderców. Muzułmaninowi trudno wyobrazić sobie potężniejszy dowód globalnej narracji bin Ladena o dżihadzie niż ten – a wszystko to potwierdziły zachodnie źródła.

Jeszcze w 2021 roku NYT opublikował twarze 69 dzieci, które zginęły w tym roku podczas konfliktu między Izraelem a grupami terrorystycznymi w Gazie, dokładnie w momencie nasilenia się ataków na nowojorskich Żydów. I zrobili to, chociaż co najmniej dziewięcioro z tych dzieci to Gazańczycy zabici przez rakiety dżihadystów, a wiele z nich to nastoletni członkowie grup dżihadystów. Można by pomyśleć, że ta destrukcyjna przeszłość teraz zatrzyma media, zwłaszcza biorąc pod uwagę ich skądinąd nabożną obawę, by nie potwierdzać narracji dżihadystów, która wzmacnia islamofobię.

A jednak ten brak odpowiedzialności mediów w dalszym ciągu wyrządza niezmierne szkody Zachodowi i społeczności globalnej w szczególnie napiętym momencie, wzbudzając gniew oddanych globalnemu dżihadowi muzułmanów. Od 13 października Hamas nawołuje do ataków na Żydów na całym świecie. Rodziny żydowskie w USA boją się posyłać swoje dzieci do szkoły, a dzieciom uczęszczającym do szkół żydowskich w Londynie odradza się noszenie szkolnych kurtek, gdyż mogą one stać się powodem antysemickich obelg lub czegoś gorszego.

Tradycyjna prasa zachowywała się jak podpalacze, także w chwili, gdy sympatycy Hamasu wzywali do dalszych rzezi w izraelskich miastach, obalenia „umiarkowanych” rządów arabskich, intifady w USA i ataków na synagogi. Czy ktoś mógł udzielić silniejszego wsparcia ich morderczej sprawie niż lekkomyślne doniesienia, które pobudziły radykałów na amerykańskich kampusach i na globalnej muzułmańskiej „ulicy”, którzy mieli teraz pretekst, by ignorować okrucieństwa Hamasu lub nawet oklaskiwać je?

Kabiya: Czy to jest religia islamska, którą Hamas nosi jako narzutę? Religia islamska jest niewinna działań Hamasu. Niewinna tych haniebnych czynów przeciwko religii islamskiej i przeciwko każdemu, kto podaje się za muzułmanina.



Prezenter BBC: To ty tak mówisz, ale Hamas ma inny punkt widzenia.

Quillette, 25 października 2023

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Richard Allen Landes

Amerykański historyk, wykładowca na Boston University, dyrektor bostońskiego Center for Millennial Studies. Autor szeregu książek o średniowieczu i ruchach apokaliptycznych. Obserwator konfliktu na Bliskim Wschodzie (to on ukuł pojęcie „Pallywood” na wyprodukowane ze statystami filmy mające być „dowodami” przeciwko Izraelowi). Jest również autorem dwuczęściowej druzgoczącej analizy  tzw. „Raportu Goldstone’a”.    

• "Goldstone's Gaza Report, Part I: A Failure of Intelligence", Middle East Review of International Affairs (MERIA), January 2010.
• "Goldstone's Gaza Report, Part II: A Miscarriage of Human Rights," Middle East Review of International Affairs (MERIA), January 2010.

W luty  2023 ukazała się jego nowa książka pod tytułem Can the Whole World Be Wrong?