W zeszłym miesiącu na forum „Jewish Chronicle” Sabrina Miller wystosowała apel: żydowskie szkoły [w Anglii] powinny uczyć palestyńskiej narracji. Argumentowała, że to pomogłoby żałośnie niedoinformowanym młodym Żydom w przedstawianiu lepszych argumentów na rzecz syjonizmu, kiedy pójdą na uniwersytety. Chociaż ten apel mógł mieć najlepsze intencje, jest tu niebezpieczeństwo wpadnięcia w pułapkę. Nakba (arabskie słowo na “katastrofalny” exodus 710 tysięcy palestyńskich uchodźców) była konsekwencją arabskiej decyzji pójścia na wojnę w 1948 roku – wojnę rozpoczętą przez ich stronę i przegraną. Mówienie o nakbie bez zrównoważenia lub kontekstu byłoby promowaniem jednostronnej narracji Palestyńczyków jako pokrzywdzonych.
Jeśli wspominamy arabską nakbę, musimy dla sprawiedliwości i równości mówić o żydowskiej nakbie (używam tego arabskiego słowa dla wygody). Aż 870 tysięcy Żydów (prześladowanych przez Ligę Arabską jako “żydowska mniejszość”) wygnano lub uciekli ze świata arabskiego w tym samym czasie, jak palestyńscy uchodźcy – i w wyniku tego samego konfliktu, tylko dlatego, że Żydzi w krajach arabskich mieli tę samą religię i pochodzenie etniczne co Izraelczycy.
Dlaczego mamy traktować poważnie tylko sprawę palestyńskich uchodźców i lekceważyć sprawę żydowskich uchodźców? Dlaczego Żydzi tak pospiesznie okazują empatię wobec swoich wrogów, ale nie bronią własnych praw? Ponadto, nie da się osiągnąć wiarygodnego i trwałego rozwiązania pokojowego, jeśli ignoruje się los i cierpienie ponad połowy Żydów w Izraelu – uchodźców z krajów muzułmańskich lub ich potomków.
Uznanie żydowskiej nakby, masowego wysiedlenia i wywłaszczenia starożytnych bliskowschodnich społeczności żydowskich, jest centralne dla osiągnięcia pojednania. Znaczyłoby przyznanie, że zaszła nieodwracalna wymiana ludności, podobna do wymian, jakie miały miejsce w wyniku innych XX-wiecznych, narodowych konfliktów.
Nie można uczyć o arabskiej nakbie bez uczenia także o jej fundamentalnej przyczynie: arabskiej postawie odrzucenia. Dzisiaj ta postawa odrzucenia ma religijne zabarwienie. Konfliktu palestyńsko-izraelskiego nie można oddzielić od zamiarów Hamasu, Hezbollahu, irańskich ajatollahów i ogólnie islamistycznych grup, deklarujących dążenie do likwidacji Izraela. Nie trudzą się nawet kamuflowaniem swoich ludobójczych celów akceptowalnymi dla zachodniego ucha terminami, takimi jak „okupacja”, „osiedla” i „palestyńskie prawa człowieka”.
Żydzi w Diasporze nie przedstawiają właściwych kontrargumentów, ponieważ nasze podejście do Izraela jest frustrująco “aszkenazinormatywne”. Większość Żydów aszkenazyjskich nie zna tragedii społeczności Mizrahi (wschodnich), więc nie przedstawiamy poprawnie sprawy wszystkich Żydów.
Izrael jest potwierdzeniem aspiracji rdzennych ludów Bliskiego Wschodu do samostanowienia. Ponad połowa jego żydowskiej populacji – Mizrahim ze świata muzułmańskiego – nigdy nie opuściła tego regionu i jest wcześniejsza od arabskiego podboju o ponad tysiąc lat. (Długi pobyt Żydów aszkenazyjskich w Europie nie czyni ich pochodzenia, kultury i tożsamości mniej bliskowschodnimi.) Dlaczego Arabowie mają mieć 22 państwa, podczas gdy inne rdzenne ofiary arabskiego imperializmu, tacy jak Amazigh (Berberowie) lub Kurdowie — których 99 procent głosowało za niepodległym państwem – nie mają politycznych praw? Dla tych rdzennych ludów Izrael jest inspiracją.
Ponadto, jak najdalszy od bycia “białym, kolonialnym, osadniczym” państwem, Izrael jest rdzenną odpowiedzią na długą historię podporządkowania muzułmańskiemu antysemityzmowi. Stworzenie Izraela oznaczało wybawienie Żydów od historycznego, ale powracającego muzułmańskiego kolonializmu wobec nie-muzułmanów, którym dawali status “dhimmi”. Podobnie jak kobiety, których zadaniem jest służenie muzułmańskim mężczyznom (patrz, jak dzisiaj traktują je talibowie), dhimmi Żydzi i chrześcijanie w krajach rządzonych przez szariat zajmowali przedostatni szczebel na drabinie społecznej, tuż nad niewolnikami. Żyli w muzułmańskich krajach z łaski muzułmanów.
Nasze dzieci powinny widzieć Żydów z Izraela jako “ludzi kolorowych”, którzy odrzucili jarzmo poddaństwa.
Zwolennicy Izraela istotnie mogliby przedstawiać niezbite argumenty, gdyby tylko znali fakty.
Why are Jews so quick to defend our enemies?
Jewish Chronicle, 7 października 2021
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
Lyn Julius
Dziennikarka, współzałożycielka brytyjskiego stowarzyszenia HARIF, Żydów pochodzących z Północnej Afryki i krajów Bliskiego Wschodu; stowarzyszenia informującego o liczącej trzy tysiące lat historii Żydów na Bliskim Wschodzie i o losie tej mniejszości wyznaniowej i religijnej w XX wieku. Rodzina Lyn Julius pochodzi z Iraku.
