Prawda

Wtorek, 19 marca 2024 - 03:11

« Poprzedni Następny »


Dlaczego Oslo nadal panuje


Caroline B. Glick 2021-09-23

Od lewej: Izraelski premier Minister Jicchak Rabin, prezydent Bill Clinton i międzynarodowy gangster Jaser Arafat po podpisaniu Porozumień z Oslo 13 września 1993. Zdjęcie: Vince Musi/The White House.
Od lewej: Izraelski premier Minister Jicchak Rabin, prezydent Bill Clinton i międzynarodowy gangster Jaser Arafat po podpisaniu Porozumień z Oslo 13 września 1993. Zdjęcie: Vince Musi/The White House.

Faisal Husseini, który był ministrem ds. Jerozolimy w Autonomii Palestyńskiej, udzielił krótko przed swoją śmiercią latem 2001 roku wywiadu, w którym ujawnił oszustwo leżące u samego sedna procesu Oslo. Mówiąc dla gazety “Al-Araby”, Husseini powiedział, że Jaser Arafat, jego zastępcy i poplecznicy nigdy nie patrzyli na „proces pokojowy” jako na drogę do zawarcia pokoju z Izraelem. Dla nich Oslo było sposobem na przybliżenie się do celu zniszczenia Izraela „od rzeki do morza”.  

 

Husseini opisał proces Oslo jako “trojańskiego konia”. Arafat i jego ludzie byli wrogą armią, która przeniknęła do miasta „w brzuchu drewnianego konia”. Kiedy Arafat odrzucił palestyńską państwowość i pokój na szczycie w Camp David w lipcu 2000 roku i rozpoczął palestyńską wojnę terroru w dwa miesiące później, było to jak gdyby on i jego ludzie wyszli z trojańskiego konia i zaczęli walczyć.


“To był początek prawdziwego zadania” – wyjaśnił Husseini.


Arafat obiecał, że w zamian za wszystko, co dawało mu Oslo, będzie walczył z terrorem i zbuduje instytucje niezbędne do kierowania państwem. Zamiast tego on i jego pomagierzy zamienili miasta, które oddał im Izrael, w bazy terroru. Użyli funduszy do budowania armii terroru. Użyli międzynarodowej legitymacji, jaką dało im uznanie ich przez Izrael, do eskalacji i rozszerzania politycznej wojny przeciwko prawu Izraela do istnienia.   


Izraelskie społeczeństwo nie potrzebowało wywiadu z Husseinim, by wiedzieć, że Oslo było największym strategicznym błędem w historii Izraela. Pierwszy palestyński zamachowiec-samobójca wysadził się w powietrze na zatłoczonym przystanku autobusowym siedem miesięcy po tym, jak Icchak Rabin i Arafat podali sobie ręce w Białym Domu 13 września 1993 roku. Między ich uściskiem dłoni a początkiem wojny pod przykrywką Oslo we wrześniu 2000 roku liczba Izraelczyków zabitych przez palestyńskich terrorystów była dwukrotnością wszystkich zabitych od 1967 do 1993 roku.


Mimo sprzeciwu społeczeństwa dzisiaj, 28 lat po rozpoczęciu procesu Oslo, nadal żyjemy w świecie, jaki to rozpętało. Strategiczne i polityczne realia, jakie stworzył proces Oslo, nadal dominują życie w kraju. AP nadal istnieje. Nadal finansuje i podżega terror i prowadzi polityczną wojnę przeciwko Izraelowi. „Międzynarodowa społeczność” ze swoją obsesją na punkcie Oslo nadal żąda, by Izrael “czynił bolesne ustępstwa na rzecz pokoju” i razem z izraelską lewicą twierdzi uparcie, że “rozwiązanie w postaci dwóch państw” jest jedynym możliwym sposobem zakończenia niekończącej się wojny Palestyńczyków o unicestwienie Izraela.  


Przez lata pod przewodnictwem Szimona Peresa izraelska lewica odrzucała społeczny sprzeciw wobec jej radykalnej, nieudanej polityki kwitując go szyderczym pytaniem: “Jaka jest alternatywa?” – jak gdyby jedyną opcją Izraela było poddanie się palestyńskim terrorystom w imię “pokoju”.


Rok temu mignęła nam alternatywa: plan suwerenności popierany przez Amerykę. Ten plan pokazywał, że istnieje opcja rządzenia Judeą i Samarią i zabezpieczenia interesów zarówno Izraela, jak Palestyńczyków, która nie obejmuje ciągłego wzmacniania terrorystycznej organizacji.


Jeśli chodzi o pokój, Porozumienia Abrahamowe pokazały, że kluczem do pokoju ze światem arabskim nie jest kłanianie się palestyńskim terrorystom.


Kluczem do pokoju jest militarna, ekonomiczna, polityczna, dyplomatyczna i społeczna siła Izraela. Strony Porozumień Abrahamowych zawarły pokój z Izraelem, bo jesteśmy silni, bo Izrael uparcie broni swoich praw i interesów.


Mignięcie prawdziwej alternatywy do poddania się, jaką widzieliśmy w zeszłym roku, wydaje się dzisiaj odległym snem. Rząd Lapida-Gantza-Bennetta przyjął wyświechtane, mdłe slogany Oslo i przedstawia je jako oryginalne pomysły – jak gdybyśmy wszyscy urodzili się wczoraj.  


“Bezpieczeństwo za dobrobyt”, plan Lapida do “ustabilizowania” opanowanej przez Hamas Gazy, jest próbą przepakowania na nowo wymagań Oslo, by Izrael dawał Palestyńczykom wszystko, czego zażądają, w zamian na niejasne obietnice palestyńskiego umiarkowania kiedyś w przyszłości.


W planie Lapida Izrael pozwoli Hamasowi na odbudowanie zapasów rakiet, pocisków i infrastruktury terroru przez przekazanie astronomicznych ilości cywilnych środków pomocowych. Hamas odpowie chwilowym zawieszeniem ataków rakietowych na Izrael.


“Międzynarodowa społeczność” zagwarantuje, że Hamas nie użyje humanitarnej pomocy do tego, co robił od momentu przejęcia panowania nad Gazą 15 lat temu, mimo że “międzynarodowa społeczność” czynnie i biernie wspierała Hamas przez 15 lat.


“Mieszkańcy Gazy” obalą Hamas, jeśli zablokuje dobrobyt przez używanie “humanitarnej pomocy” do budowy swojego arsenału terroru, mimo że Palestyńczycy w Gazie i Judei i Samarii popierają Hamas i chcą wyborów, żeby Hamas, który przez 15 lat zabierał dla własnych celów humanitarną pomoc, mógł obalić Fatah i OWP.


Chociaż przewodniczący AP i szef OWP, Mahmoud Abbas, nie ma społecznego poparcia, jest rzekomo „prawomocnym partnerem” Izraela do pokoju. Jest naszym partnerem do walki z terrorem, mimo że podżega do terroru i finansuje go. Rząd Lapida-Gantza-Bennetta jest oddany idei rozszerzania władzy Abbasa, by wzmocnić „umiarkowanych”.  


Izraelskie Siły Obronne, mówi Lapid, nie mogą walczyć w niekończących się rundach wojny z Hamasem. Równocześnie jednak mówi, że IDF jest tak potężna, że Izrael stać na pozwolenie Hamasowi na odbudowanie swojego arsenału i militarnej infrastruktury.  


A jeśli to wszystko nie wystarcza, by przekonać, Lapid wyciągnął wielką armatę: “międzynarodową legitymację”. Izrael nie może żyć bez “międzynarodowej legitymacji”, a nie będzie miał żadnej, jeśli nie da Palestyńczykom wszystkiego, czego żądają. W każdym razie, to wszystko ma sens, bo jedyną alternatywą jest “rozwiązanie w postaci dwóch państw”.


Jak jest możliwe, że po wszystkim, co przeżyliśmy i wszystkim, czego dowiedzieliśmy się i zobaczyli, nadal żyjemy w rzeczywistości Porozumień z Oslo?


Odpowiedź zaczyna się od samej nazwy tego fałszywego procesu pokojowego: Oslo. To była norweska produkcja, a nie izraelska. W 1993 roku antyizraelski rząd norweski zaprosił dwóch izraelskich aktywistów pokojowych, którzy pracowali w think tanku związanym z ówczesnym wiceministrem spraw zagranicznych, Yossim Beilinem, by przyjechali do Oslo i spotkali się z wysokimi rangą terrorystami z OWP. Zgodzili się mimo faktu, że w owym czasie izraelskie prawo zakazywało jakichkolwiek kontaktów między izraelskimi obywatelami a członkami OWP.


Chociaż nie reprezentowali nikogo, Jair Hirschfeld i Ron Pundak radośnie zgodzili się i prowadzili negocjacje, jak gdyby byli przedstawicielami Izraela. Kiedy rozmowy dotarły do pewnego punktu, powiedzieli o tym Beilinowi. A on powiedział Peresowi.


Po tym jak Arafat (zgodnie z izraelskimi przewidywaniami) storpedował oficjalne rozmowy pokojowe, jakie prowadzili przedstawiciele Rabina w Waszyngtonie, Peres powiedział Rabinowi o rozmowach w Oslo i ten albo z niechęci do otwartego konfliktu z Peresem, co potencjalnie mogło obalić jego rząd, albo w nadziei, że coś pozytywnego może wyjść z tego antydemokratycznego działania, zgodził się na uczynienie umowy z Oslo swoją oficjalną polityką.  


Społeczeństwo sprzeciwiało się Oslo od samego początku. Dla zaaprobowania umów z Oslo przez Kneset Rabin potrzebował poparcia antysyjonistycznych partii arabskich. Kiedy ultra-ortodoksyjna partia Szas odeszła z rządu, Rabin aby przetrwać, musiał zwabić dwóch posłów ze skrajnie prawicowej partii Tzomet, by odeszli z partii i porzucili swoją ideologię. Kupił ich stołkami ministra i wiceministra i przepchnął drugą umowę Oslo przez Kneset większością jednego głosu.  


Rabin i Peres byli w stanie pchać Oslo, ponieważ media i środowisko prawnicze popierali ich,  demonizując ich przeciwników. Syjoniści stali się “wrogami pokoju”, kolaborantami Hamasu i Fatahu. Rabin ukuł zwrot “mordercy pokoju”. Przywódcy opozycji, którzy wygłaszali dobrze udokumentowane, stanowcze przemówienia przeciwko Oslo, byli oskarżani o „podżeganie”. Ofiary palestyńskiego terroru nazwano “ofiarami pokoju”.   


Kiedy Ariel Szaron został premierem u szczytu palestyńskiej wojny terroru, wybrał zakończenie demonizacji jego osoby przez media przez dołączenie do zgrai popierającej Oslo. Argumentując, że sprawy wyglądają inaczej zza biurka premiera, Szaron przyjął politykę lewicy masowego wygnania przestrzegających prawa izraelskich obywateli z ich domów w Gazie. To prawda, Szaron wygrał wybory w 2003 roku przytłaczającą większością głosów, przeciwstawiając się lewicowej platformie wygnania z Gazy. Nie dbał o to jednak. Wysiedlił 10 tysięcy Izraelczyków z ich domów w 2005 roku i 18 miesięcy później (dokładnie jak sam  przed tym wcześniej ostrzegał), Hamas przejął panowanie nad Gazą. Media były zachwycone.


Benjamin Netanjahu wolał ignorować Oslo w nadziei, że samo uschnie i zniknie w obliczu sukcesu jego dyplomatycznej alternatywy, jaką zbudował na bazie siły Izraela. Mimo niesłychanego sukcesu jego starań Oslo przetrwało i plan suwerenności, i Porozumienia Abrahamowe, i oczywiście, kadencję Netanjahu na urzędzie. A teraz wróciło ze zdwojoną siłą.


W wywiadach przed Jom Kipur premier Naftali Bennett powtarzał słowa Szarona o tym, że zostawił za sobą ideologię i poglądy polityczne, kiedy objął urząd premiera. We wtorek wieczorem wspólniczka Bennetta, minister spraw wewnętrznych, Ajelet Szaked, ostrzegła przed narastającym „podżeganiem i ekstremizmem”.  


Rząd Lapida-Gantza-Bennetta jest jak rząd Rabina-Peresa na sterydach. Rabin kupił sobie prawicowych zdrajców za jedno stanowisko ministra i jedno wiceministra.  Bennett zdołał wymusić stołek premiera na dwa lata, a Gideon Sa’ar zdobył tekę ministra sprawiedliwości. Rząd Rabina-Peresa potrzebował antysyjonistycznych partii arabskich, by przepchnąć umowy z Oslo. Rząd Lapida-Gantza-Bennetta potrzebuje antysyjonistycznych partii arabskich do wszystkiego. I, podobnie jak rząd Rabina-Peresa, obecny rząd zawdzięcza swoje przetrwanie pełnemu poparciu, jakie otrzymuje od mediów i środowiska prawniczego.  


To jest sednem sprawy. Oslo przetrwało mimo faktu, że przez 28 lat było pod każdym względem katastrofą dla Izraela, ponieważ permanentna klasa rządząca Izraela popiera je.


We wczesnych latach Oslo byłam świadkiem procesu, który doprowadził dyplomatycznych i wojskowych przywódców Izraela wraz z wysokimi rangą urzędnikami państwowymi do odłożenia rzeczywistości na stronę i objęcia iluzji pokoju obiecywanego przez Porozumienia z Oslo. W szczytowych dniach Oslo, od 1994 do 1996 roku, jako kapitan IDF w Ministerstwie Obrony, byłam członkiem zespołu negocjacyjnego Izraela. Siedziałam na sesjach negocjacyjnych w Kairze, Tabie i Ejlacie.


Oszustwo było oczywiste już wtedy. Co dwa tygodnie pisałam i rozprowadzałam szczegółowe raporty o tym, jak palestyńscy funkcjonariusze wychodzili z sal negocjacyjnych co tydzień i rozkazywali swojej ludności łamać wszystkie obietnice i przysięgi, jakie właśnie złożyli. Dokumentowałam oszustwo, kłamstwo Oslo. I widziałam, jak jeden po drugim dowódcy i wysocy urzędnicy, którzy rozumieli niebezpieczeństwo i znali prawdę, przyjmowali “nową narrację”, ignorując w większości wypadków fakty.  


Nie będziemy w stanie pogrzebać Oslo przy urnach wyborczych – chociaż wygranie wyborów jest warunkiem wstępnym pogrzebania go. Oslo zostanie wreszcie złożone na spoczynek dopiero, kiedy zmusimy klasę rządzącą Izraela do porzucenia go na rzecz syjonizmu – i prawdy.


Why Oslo still rules

JNS. Org, 19 września 2021

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska



Caroline Glick 

Znana dziennikarka izraelska, pracuje w „Jerusalem Post”. Urodzona w Stanach Zjednoczonych, gdzie ukończyła studia z nauk społecznych. Emigrowała do Izraela w 1991 roku, wstępując natychmiast do IDF, w 1996 roku zakończyła karierę w wojsku w stopniu kapitana. Występuje często w izraelskiej telewizji, jest również zapraszana przez różne stacje telewizyjne w USA.     


Skomentuj Tipsa en vn Wydrukuj






Syjonizm

Znalezionych 351 artykuły.

Tytuł   Autor   Opublikowany

Róża Melcerowa - syjonistka i feministka   Walter   2024-03-04
Jak działa kampania „przemocy osadników”.Jednym z wielu niepokojących aspektów kampanii mającej na celu kryminalizację izraelskiej ludności cywilnej jest to, że najwyraźniej jest to pierwszy cel. Następny? IDF.   Glick   2024-02-29
Porwani przez Hamas i ślepota moralna   Collins   2024-02-28
Przykro mi, ale nie ma rozwiązania w postaci dwóch państwUdawanie, że można zawrzeć porozumienie z przywódcami palestyńskimi, otwiera jedynie drzwi do kolejnego 7 października. Izraelczycy nie dadzą się oszukać.   Taub   2024-02-24
Spór o reformę sądownictwa ośmielił wrogów Izraela   Toameh   2024-02-19
Kiedy terroryści rządzą   Bryen   2024-02-18
Izraelczycy nie zgodzą się na nic innego niż pełne zwycięstwo w GazieWykorzystywanie losu porwanych, aby skłonić Izrael do poddania się Hamasowi, jest chorą, manipulacyjną strategią, która jest skazana na polityczną porażkę   Taub   2024-02-12
Dekret prezydencki Bidena powinien nakładać sankcje na Palestyńczyków   Bard   2024-02-09
Arabscy obywatele Izraela wiedzą, że wygrali   Tawil   2024-02-08
Nowy wojskowy mesjasz izraelskiej lewicyWspólny amerykańsko-izraelski plan obalenia Netanjahu z generałem Gadim Eisenkotem w roli głównej zyskuje na popularności w miarę postępu wojny w Gazie   Taub   2024-02-02
Pusty Dzień Pamięci o HolokauścieCi, którzy popierają zawieszenie broni, aby umożliwić ludobójczemu ruchowi antysemickiemu, takiemu jak Hamas, dokonywanie kolejnych rzezi Żydów, nie powinni udawać, że opłakują Sześć Milionów.   Tobin   2024-01-28
Nadwrażliwy Sąd Najwyższy Izraela popełnia dwa błędyNajwyższa władza prawna w kraju pogłębia swoje niepokojące tendencje antydemokratyczne, pokazując, że jest głucha na nastroje narodowe   Taub   2024-01-25
Bezpieczeństwo i solidarność   Collins   2024-01-20
Zwycięstwo jest ważniejsze niż wsparcie USAPremier Izraela Benjamin Netanjahu i jego ministrowie muszą pamiętać, że Izrael nie jest amerykańskim państwem wasalnym.   Glick   2024-01-19
Język propagandy sowieckiej. Postępowy antysyjonizm i trujące dziedzictwo nienawiści zimnowojennej.   Tabarovsky   2024-01-17
Niepokojące rozmowy i gorzkie prawdy   Collins   2024-01-11
Zrozumienie Bliskiego Wschodu wymaga znajomości różnicy między Szalom i Salam   Amos   2024-01-08
Izrael ma prawa   Bryen   2024-01-05
Czy Biden chce, żeby Izrael przegrał wojnę?   Williams   2023-12-27
Ta wojna przyspiesza integrację charedim z izraelskim głównym nurtem     2023-12-22
Ponura przyszłość Izraela: wojna na wyczerpanie na wszystkich frontach   Morris   2023-12-19
Nie stosujcie wobec Żydów dziwacznej, teoretycznie chrześcijańskiej etyki     2023-12-17
Co uchodzi za normalne?   Collins   2023-11-29
Blinken ma klapki na oczach   Bard   2023-11-22
Będziemy się bronić - List z Tel Awiwu   Taub   2023-11-18
List otwarty do Gerszona Baskina i izraelskiego obozu pokojowego   Landes   2023-11-10
Drogi świecie, nie obchodzi mnie to   Lewis   2023-11-08
Dlaczego w Izraelu czuję się jak w domu   Mozias Slavin   2023-11-06
Prawdziwie „proporcjonalną” reakcją na Hamas jest jego eliminacja   Altabef   2023-10-20
Dlaczego Izrael musi prowadzić wojnę ma pełną skalę     2023-10-17
Wojna do samego końca   Greenfield   2023-10-10
Ameryka zdradziła Izrael   Leibovitz   2023-10-09
Porozumienia z Oslo – jak zawiódł izraelski wywiad   i Yigal Carmon   2023-09-30
Zwykła kobieta na wojnie   Oren   2023-09-20
Modlitwa za rok 5784   Glick   2023-09-16
Syryjska Żydówka odpowiada na zarzuty o dyskryminacji przez Aszkenazyjczyków     2023-08-31
Czy nadawanie priorytetu wolności od terroryzmu jest rasizmem?   Tobin   2023-08-28
O dalekim Izraelu raz jeszcze   Koraszewski   2023-08-24
Walka lub ucieczka.Gdzie jest patriotyzm ludzi, którzy opuszczają Izrael z powodu zawirowań politycznych?   Collins   2023-08-20
"Telegraph" legitimizuje nazistowską analogię   Levick   2023-08-18
Idź i wróć człowiekiem. Książka Andrzeja Koraszewskiego   Tabisz   2023-08-12
Nasza odwieczna walka o Syjon   Chesler   2023-08-07
Prawo i anarchia   Collins   2023-07-29
Napisany 100 lat temu esej Davida Lloyd George’a o antysemityzmie i syjonizmie   Lloyd   2023-07-28
W jakiej sprawie płonie Izrael?   Koraszewski   2023-07-26
Pokój z widokiem na morderców   Koraszewski   2023-07-23
Widmo krąży po Europie   Koraszewski   2023-07-21
Niektórzy ludzie lewicy i Arabowie są oburzeni promowaniem wzajemnego szacunku i równości między izraelskimi Żydami i Arabami     2023-07-18
Zrozumieć prawdziwe pochodzenie karykatury z “New York Timesa”. Jak antysemicka propaganda sowiecka przenika współczesny lewicowy antysyjonizm   Tabarovsky   2023-07-16
Dlaczego władze palestyńskie nienawidzą archeologów   Flatow   2023-07-09
Izrael musi przestać używać nazwy „Zachodni Brzeg” dla „Judei i Samarii”   Fitzgerald   2023-06-30
Prokuratorzy spalonej ziemi.Prokuratorzy Netanjahu, dowódcy policji i media zamierzają walczyć do samego końca.   Glick   2023-06-29
Jedyne miejsce na Bliskim Wschodzie, gdzie mniejszości rozkwitają   Abdul-Hussain   2023-06-27
List do Kena Rotha: Demonizowanie Izraela przez wykorzystywanie Holokaustu   Steinberg   2023-06-10
We wszystkim, co ma związek z wodą, Izrael jest światowym liderem   Fitzgerald   2023-06-04
Nie nazywaj promowania antysyjonizmu wśród młodzieży żydowskiej „dialogiem”   Tobin   2023-06-01
Kiedy Arabowie zaproponowali wymianę ludności: swoich Żydów za palestyńskich uchodźców Arabów     2023-05-29
Jestem głęboko zaniepokojony tym, że Departament Stanu jest głęboko zaniepokojony   Flatow   2023-05-28
Najdziwaczniejszy kraj pod słońcem   Koraszewski   2023-05-27
Problem Departamentu Stanu z Izraelem   Bard   2023-05-26
„Economist” rzuca fałszywe oskarżenie „faszyzmu” na syjonistycznego przywódcę   Levick   2023-05-24
List izraelskiego ambasadora jest błędny   Pandavar   2023-05-16
Rakiety i ataki hipokryzji   Collins   2023-05-13
Między motylami i rakietami   Collins   2023-05-12
Izraelskie marzenie   Collins   2023-05-04
Izrael jest antyrasistowski, antykolonialny, antyfaszystowski (i był od samego początku)Powstanie Izraela nie było cudem, ale epizodem ogromnej odwagi moralnej i militarnej   Herf   2023-05-03
Czego nie rozumieją autorzy artykułów, którzy twierdzą o “realnym istnieniu jednego państwa”   Frantzman   2023-05-01
Więcej niż cud: Izrael ma 75 lat    Jacoby   2023-04-27
Ilu ludzi można by było uratować, gdyby Izrael odrodził się w 1938 zamiast w 1948 roku? (plakaty)     2023-04-25
Dlaczego Izrael jest oceniany inaczej.Międzynarodowe wyzwania Jerozolimy   Horowitz   2023-04-21
Izraelski laureat Nagrody Nobla wyraża poparcie reformy sądownictwa   Fitzgerald   2023-04-18
Opowieść o dwóch osiedlach   Greenfield   2023-04-03
Jak rozsądna jest reforma sądownictwa w Izraelu?   Tsalic   2023-03-27
Izraelskie protesty – nie mogę dłużej milczeć   Chesler   2023-03-23
Izrael jest podzielony, ale palestyńscy terroryści biorą na cel wszystkich Żydów   Flatow   2023-03-21
92,5% Palestyńczyków zabitych w tym roku było członkami grup terrorystycznych lub brali czynny udział w atakach     2023-03-14
Jak piąty marca stał się pamiętnym dniem dla Żydów w Iraku   w Izraelu   2023-03-12
Błędne przekonania o Żydach Mizrahijczykach i izraelskiej polityceOdpowiedź na artykuł Sama Shubego   Julius   2023-03-11
Odrażający atak na arabską wioskę     2023-03-02
Żydzi mają rdzenne prawa do Wzgórza Świątynnego   Trotter   2023-02-09
Dlaczego Netanjahu ma rację, chcąc zreformować wszechpotężny Sąd Najwyższy   Kontorovich   2023-02-06
Demokracja w Izraelu jest zagrożona – ale nie z tego powodu, o którym myślisz     2023-01-25
Tymi, którzy atakują status quo w Jerozolimie, są krytycy Izraela   Bard   2023-01-21
Nowa książka obala mit, że „spisek syjonistyczny” zmusił Żydów do opuszczenia Iraku     2023-01-09
Klauzula sumienia w Izraelu i w Polsce   Koraszewski   2022-12-30
Demokracja w Izraelu   Dershowitz   2022-12-29
Izrael to nie Kanada, więc nie będziemy zachowywać się tak jak oni   Altabef   2022-12-23
Długi historyczny rodowód antysemickich („antysyjonistycznych”) Żydów   Amos   2022-11-13
Netanjahu nadaje treść słowom „Nigdy więcej”, po raz kolejny   Pandavar   2022-11-11
Poranek po dniu wyborów   Collins   2022-11-05
Izrael wczoraj i dziś   Koraszewski   2022-11-04
Narracja o „przemocy osadników” i wybory do Knesetu   Blum   2022-10-29
Niebezpieczeństwa państwa Palestyna: wielowymiarowe zagrożenia dla Izraela   Sherman   2022-10-28
Sprawa Jerozolimy jest bardziej złożona niż myślisz   Julius   2022-10-18
Palestyńczycy i ich język   Rosenthal   2022-09-29
Przed krytykowaniem Izraela USA powinny posprzątać u siebie w domu   Bard   2022-09-26
Antysyjonizm i jego korzenie   Frantzman   2022-09-24
Żydowska historia miasta Betar i fałszerstwo osiedla Battir   Rose   2022-09-23
Aby Izrael był bezpieczny, musi pogrzebać złudzenia Oslo   Glick   2022-09-22
Syjonizm wygrał. Dlaczego więc nadal jest atakowany 125 lat po Bazylei?   Tobin   2022-09-01

« Poprzednia strona  Następna strona »
Polecane
artykuły

Lekarze bez Granic


Wojna w Ukrainie


Krytycy Izraela


Walka z malarią


Przedwyborcza kampania


Nowy ateizm


Rzeczywiste łamanie


Jest lepiej


Aburd


Rasy - konstrukt


Zielone energie


Zmiana klimatu


Pogrzebać złudzenia Oslo


Kilka poważnych...


Przeciwko autentyczności


Nowy ateizm


Lomborg


„Choroba” przywrócona przez Putina


„Przebudzeni”


Pod sztandarem


Wielki przekret


Łamanie praw człowieka


Jason Hill


Dlaczego BIden


Korzenie kryzysu energetycznego



Obietnica



Pytanie bez odpowiedzi



Bohaterzy chińskiego narodu



Naukowcy Unii Europejskiej



Teoria Rasy



Przekupieni



Heretycki impuls



Nie klanial



Cervantes



Wojaki Chrystusa


Listy z naszego sadu
Redaktor naczelny:   Hili
Webmaster:   Andrzej Koraszewski
Współpracownicy:   Jacek, , Małgorzata, Andrzej, Henryk