Prawda

Piątek, 11 lipca 2025 - 00:37

« Poprzedni Następny »

„Everybody knows”

Powiadom znajomych o tym artykule:
Do:
Od:

„Everybody knows”


Anna Karolina Klys 2018-03-10


It’s difficult to find words. The first words that come to mind are too angry, too radical. But perhaps it’s time to use different words, perhaps just now you have to hit hard with words, not hide behind soft phrases like “it’s unbelievable”, “it’s terrible”, “how is it possible”? 

If so many people dared to say and write cruel, untrue sentences about people who were humiliated, maltreated, and murdered, about millions of mothers, sons, grandmothers, and fathers whose bones were burned and what was left was ground into dust in order to erase any trace of their lives--perhaps it is time now, after all, to speak not with a quiet, cool voice but to shout: SHUT UP!

Every word is like a bullet, like a blade which cuts deeper and deeper into an aching body.

 

That you don’t know about something, that propaganda and a quiet, soothing murmur of cognitive dissonance allow you to forget about all inconvenient information coming from the past is no justification for lies. No justification for insulting people who were once killed physically and are now to be killed for good and all – to be erased from history.

 

Many people have worked hard to wipe memory clean--to make the conscience white and fragrant so it will not reek of envy, betrayal, cruelty, and greed.

“Everybody knows” that before the war Jews in Poland were stealing from farmers, students, workers; that they made matzos out of Christian children’s blood; that they studied law and medicine; that they were Communists; that they owned factories in which they exploited Christian workers; that they welcomed the Red Army in 1920, collaborated with Germans, deserted from the army, were Zionists, wanted to assimilate and blend into the society of True Poles, that they ate white challah and rolls while Polish peasants ate swedes with water; they had simply all the retail trade in their hands, they bought Poles out of their ancestral Polish soil, they didn’t want to work hard, they were living in their exclusive groups, they wormed their way into the education and culture in order to defile and distort the Polish language, they didn’t learn the Polish language, there were plenty of them, actually they didn’t exist. 

 

“Everybody knows” that during the war (and the occupation) Jews were in the Warsaw Ghetto, where thousands of Righteous Poles, risking their own lives and the lives of their families, delivered weapons and food in one direction and in the other led out hundreds, thousands, maybe millions of children and adults who were subsequently hidden. They were also hiding little bags with secret contents which Jews entrusted to them, and after the war somebody came for these bags and this somebody never shared the contents of the bag, indeed, often didn’t even say “thank you”! Some people know that there was also a ghetto in Łódź. But there it was a different story: there Jews had their own state, they worked for the Germans. You could say that they served the Germans. 

 

“Everybody knows” that Jews are cowards. They let themselves be killed. They meekly went to be massacred. They themselves put themselves into the trains, they themselves betrayed themselves, they themselves murdered and burned themselves in the ovens. They had their own special police force that beat them and drove them to Umschlagplatz, the departure point for the cattle cars to take them to the death camps.

“Everybody knows” that thanks to True Poles (across the board from the right to the left) an uprising could break out in the Warsaw Ghetto, but it didn’t succeed, so it’s not worth mentioning. But without the True Poles it would never have happened at all. But whether it is good or bad they don’t know so they don’t talk about it, just in case.  

Everything that was left after the Jews were gone was taken by Germans. Fur coats, diamonds, gold teeth. Factories. Carpets. Sewing machines.

“Everybody knows” also that from the pre-war underworld of thieves and pimps a few less honourable people indulged in blackmail and extortion in Warsaw. Not so in the provinces, because in the provinces – and this really everybody knows – “my grandmother helped the Jews”. Every grandmother, uncle, or grandfather’s cousin “delivered food”, “felt so sorry”, “kept her in the cellar, gave her a loaf of bread, and she gave him a wedding ring as a souvenir”.

And “everybody knows” that Jews were ungrateful; that they were Communist partisans; that they killed Polish National partisans. Though this last bit of knowledge may (as yet) not be known to everybody.  

Recently everybody could learn that in Jewish ghettos life was merry, there were coffee houses and affluence, while on the Aryan (Polish) side there was poverty, the underground army, and fear. 

Moreover, “everybody knows” that there was a camp. Auschwitz. A concentration camp. Some people know that there was also a death camp. Probably Auschwitz as well. And Irena Sendler. I almost forgot.

And now the period after the war – here not only “everybody knows” but they are direct witnesses of the fact that in the Communist Security Services there were only Jews, in the Communist Party there were only Jews, Stalinists were only Jews, prosecutors and torturing investigators were only Jews, Jews drove each other out in 1968 and thanks to that, the more cunning among them left for abroad and the poor Polish Christians  had to stay here and continue to suffer, not in Sweden, not in the U.S., but here in Poland. In Kielce Russians disguised as Jews incited Christians, but actually it is not known who killed a certain number of Jews. And all this was after the war – secret services and Russians. And then to Sweden.

 

And everybody knows that. This is what they hear, this is what they talk about. In this version there are no missing pieces, everything tallies and gives a feeling of national pride, of historic justice. It doesn’t offend, it doesn’t demand thought, it feeds cognitive dissonance with tasty morsels.    

 

There is, however, some information that is not known to everybody. Somebody knows, though. And so: “it is known” that before the war there were Ghetto_benches. It’s not known exactly what it was, it wasn’t especially onerous, you had to sit separately? This is known, more or less. There is also known here and there (recently a bit more), that even if somebody was an anti-Semite before the war (not without reason! and such attitudes were present in the whole Europe, generally Jews were not liked, for sure!) later he or she had a change of heart and became Righteous, saving Jews.

 

Here and there it is known that there was a tragedy in Jedwabne. That Germans forced Polish Christians to participate passively in a horrible murder. Who knows, maybe these Christians suffered even more because first they were persecuted by Judeo-Communists, then by Germans and then by Judeo-Communists again, who organized trials, ruined people’s lives, and created bad blood among the townspeople. How to live in such a town when everybody repeats these lies?

And, finally, there is memory. There are people, newspapers, photos, documents, memoirs, reminiscences. In them, there is a different story. There is a story nobody wants to know. 

People who left Poland legally before 1939 remembered poverty. Beatings. Humiliation. They remembered bombs in shops and in synagogues. They remembered stones hurled through the air, broken glass on the sidewalks of Mińsk, Częstochowa, Bielsko, Przytyk. They remembered caricatures and poems; they remembered “scientific reports” in which there were  descriptions of Jews as lice and vermin (and who were also dirty and spread lice and vermin); they remembered remarks about huge noses, and they remembered talk that they should just go away, disappear. They remembered that they were afraid when they were walking on the streets, that beatings happened  not only at the universities but also in high schools and in elementary schools. That every day there was an article in the newspapers about another “incident”. That there were funerals of children, women, and  men who died “because they were Jews”. So what should they tell their children? That all this didn’t happen? That everything was wonderful? So they were either silent or they talked about fear and about hatred. And they were telling the truth.  

 

This other side, this forgotten part, encompassed everyday life—work, holidays, births, weddings—but also hunger, broken arms and noses, and smashed skulls. 

A Poland that was not built by people of different nationalities is a Poland that does not exist. You cannot rip out from the encyclopaedia of Polish literature pages about poets and writers who had a Jewish mother or grandmother – because only a thin brochure would be left. You cannot cross out “Jewish” scientists because we would be left with kerosene lamps only (oh no, sorry, wait, this can be done after all– because Jewish scientists don’t count when we list Polish Nobel Prize laureates). You cannot go through Polish cities and towns and not to see who built the houses, office buildings, universities, and libraries.

It’s difficult to acknowledge that the Jews live in enclaves because for hundreds of years they were not allowed to live where they wanted, they were forbidden to live and work in the centers of cities and such places. When it comes to the birth rate, it’s not true that “Jews swamped Poland”, because according to official statistics for the third quarter of 1936 the birth rate according to religion was: Roman Catholics 12 per 1000; Greek-Catholics 11.5 per 1000; Orthodox 10.8 per 1000; Jews 9.9 per 1000. The claim that Jews monopolized Polish trade and craft is, according to statistics, not true, however it is true that people of Jewish nationality couldn’t work in any governmental office, couldn’t be chimney sweeps, streetcar drivers, or even janitors in any office. According to statistics for the year 1938 Jews in Poland were owners of 20,000 farms. Some 100,000 Jews worked in agriculture; 8,500 of their farms were smaller than 5 acres;, 6,500 were  from 5 to 12 acres; 800 were up to 124 acres; and 700 were above 124 acres.

In 1937 during the debate over the budget of the Ministry of Industry and Commerce Professor Schorr, a senator, said: “Jews are not a foreign population in Poland. We – Jews – have been bound with this country for a thousand years”.


He reminded his audience that countless Jewish small shops and market stalls, tailor’s shops, cobbler’s and locksmith’s shops were not the result of Jewish preference, inclination, or ability but of the historic contingency, rules, and restrictions which before the Partition of Poland and during it determined which particular occupations Jews were allowed to work in. He talked about the problems of the economic crisis in the nineteenth century and the lack of understanding by the Polish nobility of the need for economic development. Jews were called every name under the sun when they tried to convince townsmen and the nobility of the need to create commerce, industry, a bank system, and railways: 

 

“Jews do not want to work hard on the land, they prefer light work”; “Jews, by enticing our noble families into trade, industry, etc. are contributing to the disintegration of the most beautiful traditions of nobility”; “Not profits, percentages, dividends, bills of exchange, or shares are the ideals of a nobleman” – he quoted opinions from the 1850s and 1860s. And he quoted from the work of the economist Surowiecki O upadku miast w Polsce [“On the decline of towns in Poland”]:

 

“After the country was destroyed by various sad events, after the collapse of towns and the dispersal of their inhabitants, after the disappearance of capital and ready money, there was no way for crafts and trade to remain in Poland. With the exception of a few towns, Poland owes the rescue of trade and crafts to Jews. (...) Whoever looks at Jews without prejudice has to admit that their abilities and entrepreneurship have been until now the extraordinary source which enriched Poland, but if the Jewish nation is useful to our country through its craftmanship, incomparably more useful is it by its trade”.


Senator Schorr listed the names of those Jews who were building Poland’s economy. First Leopold Kronenberg, the creator of agricultural credit, of the Trade Bank, of the Credit Society in Warsaw, the  Industrialists’ Bank, of the Warsaw Insurance Society, of the Mutual Credit Society, of the Warsaw Society of Sugar Factories, of the Society of Coal Mines. He was the builder of the Wilno and Wisła railways, the reformer of the Warsaw Stock Exchange, and the founder of the first College of Commerce in Warsaw.


Further: Poznański, Silberstein, Rozenblatt, Osser, Jarosiński, Barciński, Kon, Ettingon – Senator Schorr recalled the contribution of these Jewish citizens to the development of Łódź. Finally, he quoted another Polish economist, Stanisław Szczepanowski: 

 

"Living in a world of constant delusions and fears because of the lack of adequate economic education, we made these Jews in front of us into scapegoats for all our failures and our own deep incompetence, and we barely sense the existence of the reasons for our decline, which are deep and more difficult to remove.”


And you can’t burn all the testimonies of people who were locked into ghettos from the autumn of 1939 (and there were 1100 ghettos in Eastern Europe, most of them on Polish soil), dying of hunger, barefoot, rounded up for heavy work like slaves.  With their bare hands they built roads, cleared ruins, and paved streets and squares with the tombstones of their loved ones. And you can’t shout down the fact that it was Polish Christians who could catch the slight accent, somehow changed word order, or a grammatical error. It wasn’t a German Wehrmacht soldier from Leipzig or Munich. And it was neighbours who knew who lived where. It was they who pointed out and torched hiding places. It was they: firemen, navy-blue uniformed collaborationist policemen, and good-natured neighbours. For many, many thousands of these good-natured Christians, Jews became a source of income. He who had “his own Jew” could, for a time at least, count on money, jewellery, tools, and clothing. Later, when there were no more goods, both sides went their own ways. And the ones who escaped with their lives were incredibly lucky. Most often, though, they were not lucky.    


If they were not killed by their host, they died from hunger, cold, or an accidental meeting with an “un-righteous”. What else do people not know? That the stupid Germans didn’t like to share goods with anybody so they established a death penalty for trade with Jews? For giving them food and shelter? Or that Germans sentenced a mother and her son to death for hiding Jews; they were True Poles who had killed the whole Jewish family they were hiding (including a child), when the Jewish money ran out? What more don’t you know?  

 

That The Painted Bird is not a fantasy? That a woman who survived execution and crawled out from under a pile of bodies— the body of her little daughter among them – escaped naked to the forest, and Polish farmers gave her a gynaecological search because they hoped she had hidden money and a wedding ring?

 

What more don’t you know?


That those who survived in the USSR (in tragic conditions), upon returning to Poland AFTER THE WAR, were taken to formerly German Lower Silesia, as they couldn’t return home to Polish villages because they might be killed there?


What more don’t you know? That AFTER THE WAR people were building – just as in the times of German occupation – courtyards, walls, and troughs for animals out of Jewish tombstones?


You don’t know what happened to mass graves, to places where tens and hundreds of people were buried when they “liquidated” ghettos? You don’t know that on the site of a death camp in Chełmno on the Ner, where no fewer than 160,000 people were gassed to death in trucks, 5,000 children from the Łódź ghetto among them, AFTER THE WAR there was a market for farmers? In a place where thousands upon thousands of people suffered unimaginable torment there were piles of – so necessary to farmers – fertilizer and coal.


You may not know that the “Jewish goods” – the plates, shoes, chairs, and typewriters— didn’t burn the hands of True Poles, that they didn’t go AFTER THE WAR to any Jewish organization and did not return this “inheritance”, mumbling something about how sorry they were?!


It’s not possible to hide behind those who were human beings to the very end—behind those who were more righteous than greedy. Behind this tiny handful of Righteous Among Nations. There were TOO FEW of them then to help the greater number of their brothers and sisters and too few now to hide the stupid and evil un-righteous.


It’s perhaps too extreme to suggest reading a list of the “senior cadre of security apparatus 1945-1953”?  Who is named there, and where, and for how long? And why is it so incredibly important to know whether they were Jewish or not??


Go and clean your conscience, but use very strong bleach. Maybe it will burn a hole through which you will see faces of True Poles, twisted in a stupid, cruel smile, faces of nice women who said: “Go away, I can’t help”? And be careful in front of mirrors. Because there you will see your own faces.

 

And what will everybody know then?

 

Translated by Małgorzata Koraszewska and Sarah Lawson 



Anna Karolina Kłys – Polish journalist and author.

 


Skomentuj Tipsa en vn Wydrukuj








Hili: Znowu ta cholerna grawitacja. I kto to pozbiera?
Ja: Spokojnie, mamy wspaniałego przyjaciela, on się tym zajmie. 

Wersja angielska (I tak muszę ją robić dla Jerrego)

Hili: That damn gravity again. And who is supposed to
pick it up?

Me: Don't worry, we have a great friend, he'll take care of it.

Więcej

Mały problem 
z kontynuacją „Listów”
Andrzej Koraszewski

To zdjęcie zrobił kilkanaście lat temu Jerry Coyne. Byliśmy w dobrzyńskim porcie, Jerry coś oglądał czy robił jakieś zdjęcia, a my poszliśmy do przodu gadając o swoich sprawach. Jerry zrobił nam zdjęcie, obiecał, że nikomu nie pokaże, a ja je zamieściłem w informacji o autorach założonych w tym okresie \

Muszę się z Wami naradzić, Drodzy Czytelnicy. Tak, wiem, ta formuła „drodzy czytelnicy” jest okropnie staroświecka, ale ja mam 85 lat i jestem staroświecki. Jest gorzej — mam teraz obsesję nagości, potrzebuję bliskości. Ludziom, których lubię, zakazuję mówić do mnie „pan” (potrzebuję również dystansu od tych, którzy mnie drażnią). Moja obsesja nagości psychicznej przechodzi chwilami w potrzebę fizyczną — dotyku nagiej skóry, przenikania ludzkiego ciepła, nagości psychicznej i fizycznej, totalnej bliskości. Jestem ekshibicjonistą — opowiadam o sprawach najbardziej intymnych, bez cienia wstydu. Wczoraj niespodziewanie opowiedziałem młodej kobiecie o mojej inicjacji seksualnej. Opowieść była barwna, słuchaczka słuchała z zainteresowaniem historii o mnie, siedemnastoletnim.

Więcej

Poranny przegląd
doniesień z mediów
Uwagi Redaktora


Times of Israel informuje, że Trump pozwala decydować Netanjahu w sprawie Hamasu, ale naciska na porozumienie dotyczące zakończenia wojny.

Nie otwieram, nie mam czasu. Sprawa jest właściwie jasna. Trump i Netanjahu rozmawiali i coś powiedzieli dziennikarzom na odczepnego. (Oficjalnej konferencji prasowej po tym spotkaniu nie było, a jakby była, to informuję, że wiele razy wyjaśniałem uczniom, iż język częściej służy do ukrywania myśli niż do ich przekazywania).

Izrael kreśli nowe linie, do których IDF wycofa się w Gazie, po tym jak Hamas odmówił zaakceptowania przedstawionych wcześniej map. (Gry planszowe.)

Iran nie będzie wolny, dopóki wszystkie kobiety nie będą wolne”; ucisk kobiet w centrum irańskiego systemu. Wywiad z brytyjsko-irańskim dziennikarzem.

Notuję: do przeczytania koniecznie, natychmiast po wstępnym przeglądzie.

Więcej
Blue line

O życiu i twórczości
Ludwika Lewina
Richard (Ryszard) Kerner


Mój nieodżałowany, najbliższy przyjaciel Ludwik zmarł w klinice paryskiej ponad rok temu, 8 maja 2022 roku, po długiej i wyczerpującej chorobie. Ostatnie miesiące, spędzone na przemian w domu lub w szpitalu, były szczególnie ciężkie. Mimo to, w coraz krótszych okresach trochę lepszego samopoczucia, Ludwik nadal pisał teksty do „Słowa Żydowskiego”, z którym współpracował od wielu lat. Pisanie było dlań tak samo naturalne i konieczne jak oddychanie – od kiedy go pamiętam, a poznaliśmy się w Paryżu ponad 50 lat temu – teksty rodziły się podczas rozmów, opowiadania nabierały kształtu sprawozdań, reportaży lub esejów.

Więcej

Ostatni bastion
starożytnego chrześcijaństwa
Alberto M. Fernandez


Górska przystań


Azja jest najludniejszym kontynentem, ale jednocześnie tym, na którym chrześcijanie stanowią najmniejszy odsetek ludności. Oczywiście, żyje tu ponad dwieście milionów chrześcijan, rozciągających się od Bliskiego Wschodu po Daleki Wschód. Dwa azjatyckie państwa mają większość chrześcijańską – Timor Wschodni i Filipiny. Wyspa Flores w Indonezji jest w większości katolicka, a trzy z 28 stanów Indii – Nagaland, Mizoram i Meghalaya – mają większość chrześcijańską. Wszystkie te wspólnoty są efektem działalności misjonarskiej krajów zachodnich – od XVI do XX wieku – zarówno katolickiej Portugalii i Hiszpanii, jak i anglo-amerykańskich protestantów.

Więcej
Blue line

Historyczne ostrzeżenie
od Franklina
Bob Goldberg

<strong data-start=\

Benjamin Franklin, pisząc w 1788 roku w obronie Konstytucji Stanów Zjednoczonych, posłużył się mocną analogią zaczerpniętą z Tory i Talmudu. Ostrzegał, że cnota publiczna może zostać przejęta przez ludzi udających obrońców wolności, którzy w rzeczywistości dążą do władzy. Jako przykład przywołał bunt Koracha przeciwko Mojżeszowi:


„U Józefa Flawiusza i w Talmudzie znajdujemy szczegóły, których nie przedstawiono w pełni w Piśmie Świętym… Korach oskarżył Mojżesza o to, że rozmaitymi podstępami i oszustwami zdobył władzę i odebrał ludowi wolność.”
„Uchodził za gorliwego orędownika wolności i równych praw, wzywał do ustanowienia wolnej konstytucji… Ludzie byli skłonni go słuchać; niektórzy proponowali nawet, by został królem.”
„Skutki były straszliwe… a 250 ich przywódców… pochłonął ogień wychodzący z sanktuarium.”
„Czytając ten opis, można odnieść wrażenie, że to współczesny świat. Sceny są takie same, a natura ludzka najwyraźniej niewiele się zmieniła.”
„Konstytucja zatem nie będzie ani bezpieczna, ani trwała, jeśli ludzie nie będą dostatecznie oświeceni i cnotliwi, by odróżniać fałszywych przyjaciół wolności od prawdziwych.”


Słowa Franklina powinny być ostrzeżeniem również dla naszych czasów. Nie każdy krzyk „wyzwolenia” jest sprawiedliwy. Nie każdy ruch odwołujący się do praw człowieka jest moralny. I nie każda instytucja, która głosi inkluzywność, ma na myśli Żydów.

Więcej

Nieświęty sojusz marksizmu
i radykalnego islamizmu
Paul Finlayson 


Osobliwe zjawisko „nigdy bym ich razem nie połączył” — jak Liberace i Torquemada, albo Freud i burka — mamy teraz do czynienia z groteską tak ostrą, że Orwell wyplułby whisky do najbliższej popielniczki i przeładowałby pióro: mowa o nienaturalnym, bluźnierczym sojuszu marksizmu i radykalnego islamizmu.
To nie jest koalicja — to czołowe zderzenie dwóch ideologicznych pijaków, pędzących w przeciwnych kierunkach tą samą jednokierunkową ulicą, dzieląc się piersiówką z napisem „Śmierć Zachodowi”. Wyobraźcie sobie, jeśli zdołacie to znieść, ślub z przymusu między Che Guevarą a ajatollahem, udzielany przez zapłakanego biurokratę z ONZ, mruczącego uznania dla rdzennych ludów w dwunastu językach.

Więcej

Niezwykła propozycja
Palestyńczyków
Andrzej Koraszewski 

Hebron: Źródło: Wikipedia

Jak donosi „Israel Hayom”,  grupa czołowych szejków z Hebronu wystąpiła z inicjatywą wystąpienia z Autonomii Palestyńskiej i utworzenia ”Emiratu Hebronu”. Emirat przystąpiłby do Porozumień Abrahamowych.     

 

Według artykułu Elliota Kaufmana w Wall Street Journal, propozycja, która została przekazana ministrowi gospodarki Nirowi Barkatowi, obejmuje całkowite wycofanie się z Autonomii Palestyńskiej i bliską współpracę gospodarczą z Izraelem, która obejmowałaby zatrudnienie dziesiątek tysięcy pracowników z Hebronu.

Więcej

Chiny zbroją Huti, a Huti
zawierają pakt z Al-Szabab
Christine Douglass-Williams

Bojownicy Huti oddają nazistowski salut.

Morze Czerwone to szlak o kluczowym znaczeniu dla firm transportujących towary z Azji do Europy. Odpowiada za około „15% całkowitego światowego handlu morskiego”. Huti zakłócają ten szlak od początku 2024 roku, co wpływa na wzrost kosztów transportu i wydłuża czas dostaw — statki są bowiem celem ataków. Przekłada się to na wyższe ceny dla konsumentów na Zachodzie, i tak już dotkniętych kryzysem gospodarczym. Na początku maja Huti, wspierani przez Iran, zawarli porozumienie z Trumpem, zobowiązując się do zaprzestania ataków na statki w regionie Morza Czerwonego.

Więcej

Gwałt, wcale tak bardzo
nie posunęliśmy się do przodu!
Phyllis Chesler

Sean John Combs, znany jako Puff Daddy, P. Diddy, Puffy i Diddy – amerykański producent muzyczny, raper i aktor. Combs został aresztowany i oskarżony 16 września 2024 r. o wymuszenia, handel ludźmi siłą i transport w celach prostytucji. 2 lipca 2025 r., po trzech dniach narad, ława przysięgłych uznała Combsa za winnego dwóch zarzutów transportu w celach prostytucji z udziałem Ventury, innej byłej dziewczyny i pracowników seksualnych, ale nie uznała go za winnego spisku w celu wymuszenia okupu i zarzutów handlu ludźmi. Tego samego dnia Combsowi odmówiono zwolnienia za kaucją i nakazano mu pozostanie w areszcie do czasu ogłoszenia wyroku, który ma się odbyć 3 października. 

Odpowiadając na mój artykuł o katastrofie „Freak-off” z udziałem Diddy’ego, wielu czytelników pisało do mnie prywatnie. Zgadzali się z tym, co napisałam – ale jedna kobieta przesłała wyjątkowo niepokojący komentarz. Oczywiście ma pełne prawo do własnego zdania, ale przypomniała mi nieodżałowaną Margaret Mead, z którą kiedyś debatowałam – w 1977 roku. Mead wierzyła, że jeśli kobieta została zgwałcona, to zasłużyła na to; „musiała naruszyć jakieś tabu”.

Więcej

Jak zła terapia przejęła
kontrolę nad szkołami
Coleman Hughes

Coleman Hughes (Źródło: wikipedia)

Oto metoda: wyobraź sobie, że poziom każdego z tych czterech bożków w twoim życiu spada do średniej krajowej. Jak bolesne byłoby to dla ciebie w każdym z przypadków? Jak bardzo cierpiałbyś, mając jedynie przeciętną ilość władzy? Bogactwa? Przyjemności? Honoru? (Z drugiej strony, jeśli jesteś poniżej średniej w którejś z tych kategorii, którą najbardziej chciałbyś zwiększyć?)

Gdy Brooks zadał mi to pytanie, moją pierwszą myślą było to, że utrata władzy w ogóle by mnie nie ruszyła. Nigdy mnie to specjalnie nie pociągało. Przez lata miałem własny zespół, ale o wiele bardziej lubiłem być muzykiem wspierającym w cudzych projektach. Uwielbiam prowadzić podcast, ale nie przepadam za byciem jego szefem.

Więcej
Blue line

Sprawozdanie
"Pana Nie wiem”
Andrzej Koraszewski


Pozwólcie, że wyjaśnię. Jak wyjaśnić siedmioletniemu chłopcu, kim jestem? Z jednej strony siwy obcy staruch, z drugiej – inteligentny siedmiolatek, syn cudownej przyjaciółki, która na upartego mogłaby być moją wnuczką. Jego matkę znam od czasu, kiedy miała czternaście lat, a nasze gęby rozjaśniały się zawsze przy każdym spotkaniu. Wczoraj wpadła, a raczej – kazałem jej przyjść do mnie, bo spotkanie na ulicy czy w sklepie groziło cyrkiem wspólnego, publicznego płaczu. Samotnie wychowuje syna i gadała o nim bez końca. Rozstaliśmy się jej stanowczym stwierdzeniem: „Następne spotkanie u mnie, będzie prawdziwa kawa, a nie to twoje rozpuszczalne świństwo”. Wróciłem do roboty, a gdzieś z tyłu głowy pytanie: jak też ja się przedstawię młodemu człowiekowi, który niedawno stracił dziadka i prawdopodobnie ma ograniczoną ochotę na rozmowę ze starym obcym dziadem? Trzeba się będzie jakoś przedstawić, ale jak?

Więcej

To jest
antyfaszysta
Brendan O'Neill


Jeśli chcesz zobaczyć prawdziwego antyfaszystę, zapomnij o pozerach i nienawistnikach z Glastonbury – spójrz raczej na krótkie, odważne życie Yisraela Natana Rosenfelda. Gdy „antyfaszyzm” dla ospałych narcyzów z zachodniej lewicy oznacza jedynie wycie „Fuck Farage” i jedzenie wegańskich lodów na festiwalu muzycznym, dla Natana oznaczał wstąpienie do wojska i walkę przeciw ludziom, którzy dokonali największej rzezi Żydów od czasu Holocaustu. W obliczu rasistowskich kłamstw naszych elit, które oczerniają IDF jako ludobójczych demonów, Natan – ten współczesny Machabeusz – walczył za swój naród i swój lud przeciw ich faszystowskim prześladowcom. Jego niezwykła odwaga okrywa hańbą nikczemników z Glastonbury, którzy życzyli mu śmierci.]


Nazwisko, które powinniśmy zapamiętać z tego weekendu, to nie Bob Vylan. Ani Pascal Robinson-Foster – tak naprawdę nazywa się ów punk nienawidzący Izraela, który wzbudził takie oburzenie na Glastonbury. 

Więcej
Blue line

Bitwa
o "Palestynę"
Ivan Bassov


Jak niezrozumiana nazwa stała się bronią — i dlaczego Żydzi powinni ją odzyskać


Nazwa „Palestyna” stała się w żydowskim dyskursie głęboko polaryzującym terminem. U części Żydów samo jej wypowiedzenie wywołuje dyskomfort, a nawet wrogość. Reakcja ta wynika często z jej skojarzenia z retoryką antysyjonistyczną lub antysemicką — zwłaszcza w kontekście współczesnych ruchów politycznych. Termin ten bywa postrzegany jako zakwestionowanie legalności istnienia Izraela — a nawet samej żydowskiej tożsamości narodowej.


Jednak ta reakcja nie ma wyłącznie charakteru politycznego. Jest również emocjonalna, historyczna i głęboko symboliczna.

Więcej

Media odmawiają publikacji
fikcyjnego „rysunku Mahometa”
Elder of Ziyon


BBC: "Czterech pracowników satyrycznego magazynu w Turcji zostało aresztowanych za opublikowanie rysunku, który rzekomo przedstawia proroka Mahometa – postać świętą w islamie, którego wizerunek jest kwestią głęboko kontrowersyjną. Turecki minister spraw wewnętrznych Ali Yerlikaya potępił rysunek opublikowany przez magazyn LeMan, nazywając go 'bezczelnym' i ogłosił, że zatrzymano redaktora naczelnego, grafika, dyrektora instytucjonalnego oraz rysownika."

Więcej

Pamiętnik znaleziony
w starym łbie II
Andrzej Koraszewski


Wojna sześciodniowa na Bliskim Wschodzie spowodowała długotrwałe turbulencje w Europie Wschodniej. Zamieszkaliśmy w mieszkaniu cioci Mani na Pięknej. Pokój, kuchnia, łazienka i my we dwoje. Ciocia Mania to osobny rozdział. Małgorzata nie darzyła jej sympatią. Żydo-komuna w całej krasie. Powojenne życie spędziła w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Komunistką była przed wojną (światową), podczas wojny była w ZSRR, gdzie towarzysz Stalin uleczył ją z komunizmu. Małgorzata nie chciała się nawet interesować, dlaczego polazła do bezpieki, a Anna tylko się krzywiła. Tak czy inaczej, ciocia Mania wzięła przedwczesną emeryturę i pojechała turystycznie do Izraela. Małgorzata miała opiekować się mieszkaniem, więc przynajmniej chwilowo objęliśmy mienie pobezpieczniackie.

Więcej

Jak zmieniono Izrael
w krynicę zła
Daniel Ben-Ami


Od 7 października i początku wojny Izraela z Hamasem zachodni „postępowcy” zwrócili się przeciwko państwu żydowskiemu. Na ulicach i w mediach natężenie i gwałtowność nienawiści wobec Izraela – a nierzadko także wobec Żydów – bywały wręcz przytłaczające.


Czasem wręcz trudno pojąć naturę współczesnej nienawiści do Żydów. Jest tak powszechna i wszechogarniająca. Niemniej wciąż możliwe jest wyodrębnienie głównych elementów „postępowej” krytyki Izraela – a ściślej tego, co gdzie indziej nazywam „woke'owym antysemityzmem”.

U jego podstaw leży przekonanie, że Izrael jest ucieleśnieniem zła. Że jest państwem skrajnie nikczemnym. Widać to w sposobie, w jaki przeciwnicy Izraela już nie krytykują go według jakichkolwiek normalnych standardów. Nie ograniczają się do potępienia rządu Izraela, jego polityki czy działań w Gazie. Nie krytykują Izraela tak, jak krytykowane bywają inne państwa. Nie – krytycy Izraela przedstawiają go jako źródło całego zła tego świata. Widać to choćby na diagramie, który krążył w zeszłe lato w środowiskach antyizraelskich. „Palestyna to klucz” – głosił tytuł, sugerując, że to właśnie ten temat „łączy wszystko”.

Więcej

Empatia to piękna rzecz
– póki nie zbrzydnie
Lucy Tabrizi


Na Zachodzie zbudowaliśmy cały nasz moralny system wartości wokół empatii. Wychwalamy ją. Nagłaśniamy. Czcimy. Ale gdzieś po drodze empatia przestała być cnotą, a stała się słabością – podatną na przejęcie i wykorzystanie przeciwko nam.


Znam empatię. Żyłam nią. Wywodzę się z kręgów obrońców praw zwierząt; moje dawne konto nosiło nazwę „compassionate living” (współczujące życie), jeśli to cokolwiek mówi. Spędzałam godziny oglądając nagrania z rzeźni, przyglądając się cierpieniu, od którego większość ludzi odwraca wzrok. Stałam kiedyś po kolana w zakrwawionej wodzie morskiej, filmując ciężarną wielorybicę w agonii. Zginęła. Zostały mi po tym objawy PTSD.

Jestem też matką. Sama myśl o cierpieniu moich dzieci jest nie do zniesienia. 

Więcej

Irlandia wprowadza ustawę
'nie kupuj u Żyda'
Hank Berrien


Po raz pierwszy od klęski nazistowskich Niemiec jakikolwiek europejski rząd promuje prawo, które wprost nawołuje do bojkotu towarów produkowanych przez Żydów.

Więcej

Antysemityzm
i syjonofobia
Ivan Bassov


Od supersesjonizmu do wymazywania: jak teologia zastępstwa napędza nienawiść wobec Żydów i ich państwa.

Często słyszymy: „Nie jestem antysemitą, jestem tylko antysyjonistą”. To rozróżnienie – regularnie wykorzystywane jako retoryczna zasłona dymna – dziś się rozpada. Współczesna wrogość wobec Żydów coraz częściej wyraża się nie przez dawne obelgi, lecz poprzez obsesyjny sprzeciw wobec ich państwa. Dlatego potrzebujemy nowego języka, który odzwierciedla tę zmianę. Wiele osób twierdzących, że sprzeciwia się „tylko Izraelowi”, przejawia tak głęboką, nieproporcjonalną wrogość, że zasługuje ona na własną nazwę: syjonofobia.

Więcej

Wyciek informacji z CNN
to negacjonizm
Bob Goldberg

Irańska instalacja nuklearna, przed jej zniszczeniem.

Podczas gdy izraelska i amerykańska precyzja w działaniu niszczyły infrastrukturę Iranu, prasa spieszyła się, by naprawić reputację teokracji.

Media wykonały swoją robotę dobrze — dla Teheranu.

Udało im się przedstawić niszczycielski, precyzyjny atak na irańską infrastrukturę nuklearną i system dowodzenia jako kosztowną stratę czasu. Na podstawie jednej wstępnej, wywiadowczej oceny szkód w irańskich operacjach nuklearnych, udostępnionej wszystkim czołowym mediom jednocześnie, dziennikarze sumiennie przekazali komunikat: ataki Izraela i USA opóźniły Iran zaledwie o kilka miesięcy.

Więcej
Blue line

Prawdziwa
historia syjonizmu
Cheryl E. 


Wszyscy słyszeliśmy, jak ignoranci opowiadali, że pewnego dnia w 1897 roku grupa żydowskich syjonistów z Europy Wschodniej obudziła się i postanowiła rozpocząć ruch mający na celu zmuszenie i zmanipulowanie całego świata, by „ukradł” arabską ziemię – tylko dlatego, że ci źli żydowscy syjoniści chcieli odzyskać ziemię, na której żyli ich przodkowie i z której zostali wygnani niemal 1800 lat wcześniej.

Więcej

Aktywiści pro-palestyńscy
dali się nabrać
Ahmed Fouad Alkhatib


Islamska Republika Iranu nigdy nie zaprzestanie mieszania się w sprawę palestyńską, ponieważ Teheran potrzebuje tego konfliktu, by zasilać swoją machinę propagandową. W rzeczywistości bezpieczna, stabilna i niezależna Palestyna pozostanie odległą możliwością, dopóki Islamska Republika istnieje w swojej obecnej formie i może utrzymywać pozory poparcia dla Palestyńczyków. Tylko poprzez napiętnowanie tego złowrogiego reżimu i zdystansowanie się od niego ruch pro-palestyński ma szansę stać się skuteczny.

Więcej

Przeczytaj konstytucję
Iranu i rozbij reżim
I. Marcus i B. Siegel


Chociaż niedawna porażka sojuszniczych ugrupowań Iranu — Hamasu, Hezbollahu i Syrii Asada — przyniosła ulgę wielu osobom, zwłaszcza w Izraelu, to świętowanie jest nadal przedwczesne.
Cele Iranu nie zmieniły się tylko z powodu upadku jego pełnomocników. Prawdziwe zagrożenie, jakie Islamska Republika nadal stwarza dla całej ludzkości, leży na stole w jej podstawowym dokumencie — konstytucji. Przyjęta w 1979 r. i zmieniona w 1989 r. Konstytucja Islamskiej Republiki Iranu stanowi jasną artykulację przyszłego porządku świata, który Iran uważa za swój cel: najpierw narzucić go światu islamskiemu, a następnie całej ludzkości.

Więcej

Nienawiść do Żydów
w tureckich mediach
Elder of Ziyon



Po raz kolejny tureckie media wyprzedziły inne kraje i zostały światowym mistrzem w kwestii antysemityzmu.


Mają go więcej niż Iran. Więcej niż Jordania. Więcej niż Jemen.


Oto kilka ostatnich tureckich wyczynów.


A tu prawdziwa ilustracja 
artykułu w gazecie Aydinlik na temat tego, jak żydowscy miliarderzy rzekomo finansują Izrael:

Więcej
Dorastać we wszechświecie

Pamiętnik znaleziony
w starym łbie
Andrzej Koraszewski

Reakcje ONZ na ataki
Iranu na izraelskich cywilów
UN Watch

Wyobraź sobie,
że Hitler pozostał nietknięty
Joshua Hoffman

Kurdowie:
zapomniany naród
Paul Finlayson

Ataki Trumpa na Iran
były sygnałem dla Chin
Daniel; Greenfield

Czas, którego nigdy
nie zapomnimy
Phyllis Chesler

Od wtorku do wtorku
minął tydzień
Andrzej Koraszewski 

„Filozof Putina”
to antysemita
Elder of Ziyon

Iran jest z Ameryką
w stanie wojny od 46 lat
Daniel Greenfield

Kolejne
„Boskie zwycięstwo”
Hussain Abdul-Hussain

Ciąg dalszy „Listów
z naszego sadu”
Andrzej Koraszewski

Niech przemówi mój
podziw dla Żydów
Paul Finlayson

Rewolucja już jest,
ale jaka to rewolucja?
Alberto M. Fernandez

Granice nieposłuszeństwa
obywatelskiego
Patrycja Walter

Myśli o dziennikarstwie
zależnym
Andrzej Koraszewski

Blue line
Polecane
artykuły

Hamasowscy mordercy


Stawianie czoła


 Dyplomaci, pokerzyści i matematycy


Dlaczego BIden


Nie do naprawy


Brednie


Rafizadeh


Demokracje powinny opuścić


Zarażenie i uzależnienie


Nic złego się nie dzieje


Chłopiec w kefiji


Czerwone skarby


Gdy­by nie Ży­dzi


Lekarze bez Granic


Wojna w Ukrainie


Krytycy Izraela


Walka z malarią


Przedwyborcza kampania


Nowy ateizm


Rzeczywiste łamanie


Jest lepiej


Aburd


Rasy - konstrukt


Zielone energie


Zmiana klimatu


Pogrzebać złudzenia Oslo


Kilka poważnych...


Przeciwko autentyczności


Nowy ateizm


Lomborg


&#8222;Choroba&#8221; przywrócona przez Putina


&#8222;Przebudzeni&#8221;


Pod sztandarem


Wielki przekret


Łamanie praw człowieka


Jason Hill

Listy z naszego sadu
Redaktor naczelny:   Hili
Webmaster:   Andrzej Koraszewski
Współpracownicy:   Jacek, , Małgorzata, Andrzej, Henryk