Prawda

Sobota, 12 lipca 2025 - 09:06

« Poprzedni Następny »

IN PRAISE OF CONSUMERISM

Powiadom znajomych o tym artykule:
Do:
Od:

IN PRAISE OF CONSUMERISM


Andrzej Koraszewski 2014-02-28

Consumerism does not enjoy a favourable press, never mind a pulpit. Scholars, journalists, and priests are feverishly engrossed in their laptops looking for words of condemnation for people who instead of bowing humbly before “values” and giving sacrifices to gods are rushing to a “temple of Satan” and buying material things.

            Priests are thundering the loudest. But scholars do not let the grass grow under their feet either. “What contemporary thinkers describe as consumerism seems to be something more than merely a modern modification of hedonism and utilitarianism. The consumer model is based on an anthropocentric, secular vision of the human being, a conqueror and master of nature,” writes Antonina Sebasta, an associate professor at the Institute of Philosophy and Sociology of the Papal Academy in Krakow.

 

            The whole problem can be viewed from another standpoint: anybody can make a pot, but people want to have pots suitable to the dignity of their status. A shepherd should not eat grass like his sheep. One can wash a poor man's feet from time to time, under the condition that the poor man does not demand shoes; meanwhile capitalists are building parking spaces in front of supermarkets and, tempting them with luxuries, are robbing their souls.

 

Priests of faith or exalted intellect unite their attacks on consumerism with bold criticism of a too-speedy development of science and technology. Usually those scholarly opinions are uttered by very well-nourished people who have access to the best medical care and who do not show disdain towards any achievement of science and technology which can aid their comfort and, what is more important, for dissemination of their superstitions. (The internet is a threat to the layman, but nobody mentions the threat from religious pornography.)

 

From his private jet, loaded with latest electronics, a religious leader condemns the consumer society and calls for spiritual rebirth: “Man must not be sacrificed on the altar of a machine...”

 

Since the time when Cain killed Abel we have gone a long way from hunting and  gathering and living only on the bounty of nature; we have learned better and better how to produce things that make our lives easier. The process of accumulating knowledge and skills has been accompanied by another process - perfecting the art of seizing the work of others. It could be suspected that Abel was saintly, but not a saint, and his rams were fat, because all too often (and not without the owner’s knowledge) they were causing damage. His spiritual heirs are no longer playing at animal husbandry, they are ordering the delivery of sacrificial lambs and God forbid that their fleece should be only like the fleeces of other lambs destined for sale or for home consumption.

 

Recently I read that during the last ten centuries one statement has always been true: the church was corrupt and the middle classes were rising. Well, in some countries the middle class grew faster, in others slower, and here there is a correlation with both the degree of the church’s demoralization and the potency of incestuous relationships between the altar and the throne. The increase of the middle class has always stirred anxiety among the shepherds. 

 

A very old recipe for an Easter cake begins with these words: “set twelve wenches to beating the eggs”. I do not think that those egg-beating wenches had a sense of their “Human Destiny” or dignity. Today eggs are beaten by a kitchen mixer run on electricity. To be sure, the Christian doctrine says that suffering ennobles, but those who proclaim this theory in their hour of need invariably demand anaesthetic, and don’t even have a tooth pulled without it. Inventions have allowed us to change the quality of our lives. Not only have they allowed the production of a food surplus, the social division of labour, or saving the sick, but even the rise of culture and arts.

 

To the outrage of many religious and secular shepherds, machines have liberated (and not enslaved) huge masses and allowed them an existence a bit more comfortable and less full of suffering. Shepherds call it consumerism and condemn it from the summits of their spiritual development. An old Polish proverb, "Give a peasant manure, and not a watch", is  repeated with relish to this day by numerous representatives of Polish intelligentsia. Of course, they are extraordinarily democratic, they just do not like it that the janitor has the same, or a better, TV, computer, or car. In the old days you wouldn’t meet the hoi-polloi in the same shop as people from high society. This ideal world got coarsened no end.

 

A populace brought up on Jesuitical morality, does not believe that you can grow rich on honesty and sometimes holds the opinion that it is better to be without bread than day after day see how the baker becomes richer. Also the shepherd prefers to see hungry, ill and suffering people who come to his temple to beg God’s mercy, than well-nourished and serene people who -on top of everything - are instructed in  book-keeping.

 

Secular shepherds (usually with a sociologist’s diploma) look with loathing not only on consumerism, but also on mass culture. As co-creators of mass culture they do everything to ensure that this culture does not differ from their image of it, and at the same time that it should give the means both of the creation of elite culture and of such symbols of status that ensure that the shepherd can be distinguished from his sheep. Outstanding intellectuals, in their role as newspapers editors, mindful of their popularity, do not hesitate to replace scientific information with horoscopes, and an interview with a scientist with an interview with a crystal-gazer. Sage professors, without any pangs of conscience, work full-time in three places, drastically curtailing their efforts in places they think they are ennobling with their names alone.

 

To be sure, it is capitalists who supply goods bought by the much-loved poor, but we should not think that the left is blameless. One could imagine that communism delivered only noble poverty, but reading what others have to say I am coming to the conclusion that I’m wrong. In a homily delivered on 23 April 2005 Bishop Stanislaw Wielgus of Plock in Poland, said: “In the last century in Western societies Christianity and higher values were eliminated from public life methodically and according to plan. Egotistical hedonism was propagated. Secularization and a leftist worldview were encouraged. Universities, schools, mass media, social organizations of different kinds, etc. were taken over by freemasons, neomarxists and atheistic liberals.”

 

I suspect that the bishop is wrong. During the last century the West rather ignored religion, and it was persecuted in the East, but maybe I’m wrong and in reality it was the other way round. We can indeed observe the process of secularization in Western societies; however, it was not carried out by indoctrination based on the Jesuit model (which was done in the USSR and in the Soviet sphere of influence) but marginalizing religion was rather a consequence of the growth of general affluence and many different forms of the citizen’s participation in social life.

 

In a way, a dislike of consumerism is justified here because it really demoralizes the believers who - given a choice – often don’t choose what the shepherds are recommending. By the way, the most consumerist nation in the modern world is the United States of America. It was there (and not, as Bishop Wielgus supposes, in the circles of atheists and Marxists) that patterns of what the clergy and some sociologists call consumerism have grown. Who knows, maybe it is worthwhile to recall a tiny fragment from the history of consumerism.

 

We should start with St Thomas More and his Utopia. The English thinker and politician was honestly afraid that sheep were going to eat England. He was also afraid that the populace could slip out from the care of its shepherds. In his ideal state he imagined an order that would later be called a primitive communism. Sheep, however, did not eat England, and the populace did not manage to slip wholly from the care of their shepherds. But the middle class had grown, which meant the systematic growth of the number of consumers who bought goods they needed with money. Capitalism, even in its initial stages, differed from the feudal and Catholic economy, preferring a mass clientele over forced labour. Centuries later the Russian Communists would use the crystal clear advice of St Thomas more often than the not so clear instructions of Karl Marx.

 

St Thomas More was beheaded, maybe not so much for his opinions about free trade, as for his opinion about the King’s consecutive marriages. Nevertheless his publications, his political activity, and even his death became a part of the complicated debates about free trade. He might be recognized as a martyr in the fight against consumerism, which is so unhealthy for the soul.

 

Of course, neither St Thomas More nor any other fervent preachers concerned themselves with the consumerism of the leisure classes, and works devoted to the greedy (as Bishop Wielgus would put it) consumption by the aristocracy and the clergy (not to mention the Vatican) do not take up too much space in the libraries of theological seminaries. The consumerism of the leisured classes does not threaten moral values, but the consumerism of artisans decidedly does. Every man to his trade, and remember that it is excessive to buy colourful clothing for your children. To buy something that the bishop already has is a serious sin; to buy something that even a bishop doesn’t have yet is a deadly sin.

 

Let us return to the United States, where we can see such bizarre co-joining of religiosity and consumerism. I have just got a new selection of Alistair Cooke’s Letter from America and I’ve found a letter dated 25 July 1997 under the intriguing title “The End of Civilization”. On the previous Friday, Cooke wrote, the F. W. Woolworth’s chain of American shops, one of the cornerstones of American consumerism, closed down.

 

In this letter Alistair Cooke wonders about the singularity of the year 1879. It was a year when a Scottish immigrant, Robert Gair, who made paper bags, invented a machine to produce cheap cardboard cartons. It increased his productivity from 50 paper bags to 7,500 cartons per hour. A saloon keeper in Dayton, Ohio, invented a cash register, which not only added the sum of daily transactions, but also allowed a client to see what sum the clerk was putting into the machine. Telephones already existed, and in the whole of the United States there were about 50,000 of them. It was an extraordinary luxury and a symbol of status. An electrical engineer concocted a company switchboard that allowed the number of telephones to increase. Ten years later there were over a quarter of a million of telephones. In the same year, says Cooke, a dairy in New York started to deliver milk in bottles, so going to the shop with a jug ended (and in the 1950s in Poland I still used to go for milk with a jug). In December 1879 Thomas Edison announced that he had invented a light bulb and that electric light would become so cheap that only the rich would be able to afford candles.

 

In the same year, in a small town in the state of New York, a shop assistant, 27, tried to convince the shopkeeper to put the same price - five cents - on all the goods. The shopkeeper thought about this slightly crazy idea and told him to try it. Frank Woolworth borrowed $400 from a businessman and opened a shop. The business failed, but the businessman, who carefully observed the experiment, gave him another loan and the advice to price some goods at five cents and some at ten cents. This time it worked.

 

Young Mr. Woolworth, writes Cooke, had a strange ambition: to build a chain of self-service stores where poor people could have access to a whole range of goods for the lowest price possible. His charitable passion appeared to be extraordinarily profitable. He died in 1919 and left his heirs over a thousand big stores in the United States and hundreds more in other countries.

 

Those ideas from 1879 had one thing in common - to enable people to buy goods they previously could not afford. (Thus a concern exactly opposite to the one that gives sleepless nights to those opposed to consumerism.) Another common feature of these ideas was that their proponents had started their careers as poor people. Edison’s school education ended after three months. They knew perfectly well what it meant not to be able to afford necessities and, as Woolworth liked to repeat, they were seeking a way to “apply democracy to human needs and desires”.

 

Automobiles were for the rich but, writes Cooke, Henry Ford invented the assembly line and made the first car intended for everybody. The ambition of an American watchmaker was to make a good watch that would not cost more than a dollar. Europeans, or rather the European elite, looked at all this with astonishment and often with dislike. People like Woolworth were undermining the social order and were changing status symbols into things anybody could have. Today advertisements assail me with proposals to buy an imitation Rolex, as well as a cheap charter to Greece or Italy, a cheap car or computer. In the field of tools consumerism made a revolution too, bringing closer universal ownership of means of production that would astonish Karl Marx.

 

“Democracy in satisfying human needs is not a prospect which alarms me,” writes Alistair Cooke in his letter from America, "this American impulse lifted millions out of a threadbare living, and gave them a better material life than all the generations before them". And he concludes, winking at the youngest: “Never forget, children, that if it hadn’t been for Thomas Edison, you’d be watching television by candlelight.”

 

Alistair Cooke is one of my journalistic heroes, and while living in London my wife and I listened every Sunday morning to his letter from America, going to a car boot sale afterwards to browse among old books. We treated it as a religious ritual - so much more interesting than homilies with curses heaped on consumerism.

 

"...the time has come to gather the fruits of those actions, and they are,”  continued Bishop Wielgus in his homily, “the collapse of all authority, nihilism, the decline of  religious life, the disintegration of the family, the crisis of marriage, abortions on an astronomical scale, criminal tests on human embryos, corruption, the younger generation’s loss of a meaning of life, extreme egotistical individualism and greedy consumerism, and finally, the decline of civic activity and responsibility...”  In my small town more and more children have computers at home, nearly all have mobile phones and are able to let their parents know where they are, and their clothes and books are colourful. Forgotten are the days, when you had to go outside to relieve yourself. These children use much more soap and water, and they also have more to eat. I do understand that some opponents to consumerism might find it alarming.

Dobrzyn, September 2005


Tipsa en vn Wydrukuj







Hili
: Ty mnie lepiej nie denerwuj.
Kulka: Czym cię denerwuję?
Hili: Włazisz mi w oczy. 

Wersja angielska:

Hili: You’d better not annoy me.

Kulka: What annoys you?

Hili: You're getting into my eyes.

Więcej

Chochlik buszujący
w starym łbie
Andrzej Koraszewski


Czytaliście może Marchołta grubego a sprośnego? Mnie go podsunęła moja nauczycielka języka polskiego, Maria Baranowska, była studentka Tadeusza Kotarbińskiego, która po wojnie mieszkała z córką Basią w Poznaniu i uczyła polskiego w technikum księgarskim. O swoim mężu nie wspominała nigdy, co — w przeciwieństwie do dzisiejszych czasów — oznaczało raczej śmierć niż rozwód. O naszej klasie mówiła, że jest „słoneczna”. Pani Maria twierdziła, że szkolne roczniki są jak wina: słoneczne i kwaśne. Kółko polonistyczne sejmikowało w jej maleńkim mieszkaniu, bez wiedzy i zgody władz szkolnych. Po każdym spotkaniu wychodziliśmy z książkami z jej biblioteki, które dobierała starannie, podług naszych duchowych potrzeb. Wspominałem już wcześniej, jak zareagowała na moją sprośną recenzję lirycznego wiersza. Zataiłem przeto późniejszą rozmowę w cztery oczy. 

Więcej

Taliban ma wiele twarzy
na Zachodzie
Phyllis Chesler


Co zrobi z tym ONZ?
Siódmego lipca, niemal cztery lata po tym, jak Ameryka opuściła Afganistan, a władzę przejął Taliban, Organizacja Narodów Zjednoczonych „wezwała” Talibów do „zaprzestania represyjnych działań” wobec kobiet i do „zapewnienia inkluzywnego systemu rządów”.

Więcej
Blue line

Świat wciąż próbuje
odbudować Gazę
Oren Kessler

Dym unosi się po ataku w Gazie. (Zdjęcie: Mohammed Ibrahim / Unsplash)

Kilka miesięcy temu opinią publiczną wstrząsnęła wiadomość, że prezydent USA Donald Trump ogłosił plan wyludnienia, zrównania z ziemią i odbudowy zniszczonej wojną Strefy Gazy.

Wkrótce potem zaprezentował wygenerowane przez AI wideo, na którym popija drinka i zajada się przysmakami morza przy plaży z Elonem Muskiem i półnagim Benjaminem Netanjahu, podczas gdy dolary spadają na dzieci z Gazy. (Izraelscy twórcy klipu później wyjaśnili, że miała to być „satyra” i nie wiedzą, jak materiał trafił do Białego Domu).

Więcej

A P i propozycja
utworzenia Emiratu Hebronu
Itamar Macus

Ten palestyński szejk ma plan na pokój z Izraelem. Źródło: Times of Israel. 

PMW poinformowała o planie szejka Wadee'ego al-Jaabari'ego, który zakłada likwidację Autonomii Palestyńskiej (AP) i utworzenie rządzonych przez klany rodzinne emiratów, uznających państwo Izrael. Choć kilka dni temu AP nie wydała w tej sprawie oficjalnego oświadczenia – i nadal tego nie zrobiła – już rozpoczęła kontrkampanię: przedstawia tę koncepcję nie jako inicjatywę wpływowej rodziny Jaabari z Hebronu, lecz jako izraelski projekt.

Więcej
Blue line

Mały problem 
z kontynuacją „Listów”
Andrzej Koraszewski

To zdjęcie zrobił kilkanaście lat temu Jerry Coyne. Byliśmy w dobrzyńskim porcie, Jerry coś oglądał czy robił jakieś zdjęcia, a my poszliśmy do przodu gadając o swoich sprawach. Jerry zrobił nam zdjęcie, obiecał, że nikomu nie pokaże, a ja je zamieściłem w informacji o autorach założonych w tym okresie \

Muszę się z Wami naradzić, Drodzy Czytelnicy. Tak, wiem, ta formuła „drodzy czytelnicy” jest okropnie staroświecka, ale ja mam 85 lat i jestem staroświecki. Jest gorzej — mam teraz obsesję nagości, potrzebuję bliskości. Ludziom, których lubię, zakazuję mówić do mnie „pan” (potrzebuję również dystansu od tych, którzy mnie drażnią). Moja obsesja nagości psychicznej przechodzi chwilami w potrzebę fizyczną — dotyku nagiej skóry, przenikania ludzkiego ciepła, nagości psychicznej i fizycznej, totalnej bliskości. Jestem ekshibicjonistą — opowiadam o sprawach najbardziej intymnych, bez cienia wstydu. Wczoraj niespodziewanie opowiedziałem młodej kobiecie o mojej inicjacji seksualnej. Opowieść była barwna, słuchaczka słuchała z zainteresowaniem historii o mnie, siedemnastoletnim.

Więcej

Poranny przegląd
doniesień z mediów
Uwagi Redaktora


Times of Israel informuje, że Trump pozwala decydować Netanjahu w sprawie Hamasu, ale naciska na porozumienie dotyczące zakończenia wojny.

Nie otwieram, nie mam czasu. Sprawa jest właściwie jasna. Trump i Netanjahu rozmawiali i coś powiedzieli dziennikarzom na odczepnego. (Oficjalnej konferencji prasowej po tym spotkaniu nie było, a jakby była, to informuję, że wiele razy wyjaśniałem uczniom, iż język częściej służy do ukrywania myśli niż do ich przekazywania).

Izrael kreśli nowe linie, do których IDF wycofa się w Gazie, po tym jak Hamas odmówił zaakceptowania przedstawionych wcześniej map. (Gry planszowe.)

Iran nie będzie wolny, dopóki wszystkie kobiety nie będą wolne”; ucisk kobiet w centrum irańskiego systemu. Wywiad z brytyjsko-irańskim dziennikarzem.

Notuję: do przeczytania koniecznie, natychmiast po wstępnym przeglądzie.

Więcej

O życiu i twórczości
Ludwika Lewina
Richard (Ryszard) Kerner


Mój nieodżałowany, najbliższy przyjaciel Ludwik zmarł w klinice paryskiej ponad rok temu, 8 maja 2022 roku, po długiej i wyczerpującej chorobie. Ostatnie miesiące, spędzone na przemian w domu lub w szpitalu, były szczególnie ciężkie. Mimo to, w coraz krótszych okresach trochę lepszego samopoczucia, Ludwik nadal pisał teksty do „Słowa Żydowskiego”, z którym współpracował od wielu lat. Pisanie było dlań tak samo naturalne i konieczne jak oddychanie – od kiedy go pamiętam, a poznaliśmy się w Paryżu ponad 50 lat temu – teksty rodziły się podczas rozmów, opowiadania nabierały kształtu sprawozdań, reportaży lub esejów.

Więcej

Ostatni bastion
starożytnego chrześcijaństwa
Alberto M. Fernandez


Górska przystań


Azja jest najludniejszym kontynentem, ale jednocześnie tym, na którym chrześcijanie stanowią najmniejszy odsetek ludności. Oczywiście, żyje tu ponad dwieście milionów chrześcijan, rozciągających się od Bliskiego Wschodu po Daleki Wschód. Dwa azjatyckie państwa mają większość chrześcijańską – Timor Wschodni i Filipiny. Wyspa Flores w Indonezji jest w większości katolicka, a trzy z 28 stanów Indii – Nagaland, Mizoram i Meghalaya – mają większość chrześcijańską. Wszystkie te wspólnoty są efektem działalności misjonarskiej krajów zachodnich – od XVI do XX wieku – zarówno katolickiej Portugalii i Hiszpanii, jak i anglo-amerykańskich protestantów.

Więcej

Historyczne ostrzeżenie
od Franklina
Bob Goldberg

<strong data-start=\

Benjamin Franklin, pisząc w 1788 roku w obronie Konstytucji Stanów Zjednoczonych, posłużył się mocną analogią zaczerpniętą z Tory i Talmudu. Ostrzegał, że cnota publiczna może zostać przejęta przez ludzi udających obrońców wolności, którzy w rzeczywistości dążą do władzy. Jako przykład przywołał bunt Koracha przeciwko Mojżeszowi:


„U Józefa Flawiusza i w Talmudzie znajdujemy szczegóły, których nie przedstawiono w pełni w Piśmie Świętym… Korach oskarżył Mojżesza o to, że rozmaitymi podstępami i oszustwami zdobył władzę i odebrał ludowi wolność.”
„Uchodził za gorliwego orędownika wolności i równych praw, wzywał do ustanowienia wolnej konstytucji… Ludzie byli skłonni go słuchać; niektórzy proponowali nawet, by został królem.”
„Skutki były straszliwe… a 250 ich przywódców… pochłonął ogień wychodzący z sanktuarium.”
„Czytając ten opis, można odnieść wrażenie, że to współczesny świat. Sceny są takie same, a natura ludzka najwyraźniej niewiele się zmieniła.”
„Konstytucja zatem nie będzie ani bezpieczna, ani trwała, jeśli ludzie nie będą dostatecznie oświeceni i cnotliwi, by odróżniać fałszywych przyjaciół wolności od prawdziwych.”


Słowa Franklina powinny być ostrzeżeniem również dla naszych czasów. Nie każdy krzyk „wyzwolenia” jest sprawiedliwy. Nie każdy ruch odwołujący się do praw człowieka jest moralny. I nie każda instytucja, która głosi inkluzywność, ma na myśli Żydów.

Więcej

Nieświęty sojusz marksizmu
i radykalnego islamizmu
Paul Finlayson 


Osobliwe zjawisko „nigdy bym ich razem nie połączył” — jak Liberace i Torquemada, albo Freud i burka — mamy teraz do czynienia z groteską tak ostrą, że Orwell wyplułby whisky do najbliższej popielniczki i przeładowałby pióro: mowa o nienaturalnym, bluźnierczym sojuszu marksizmu i radykalnego islamizmu.
To nie jest koalicja — to czołowe zderzenie dwóch ideologicznych pijaków, pędzących w przeciwnych kierunkach tą samą jednokierunkową ulicą, dzieląc się piersiówką z napisem „Śmierć Zachodowi”. Wyobraźcie sobie, jeśli zdołacie to znieść, ślub z przymusu między Che Guevarą a ajatollahem, udzielany przez zapłakanego biurokratę z ONZ, mruczącego uznania dla rdzennych ludów w dwunastu językach.

Więcej
Blue line

Niezwykła propozycja
Palestyńczyków
Andrzej Koraszewski 

Hebron: Źródło: Wikipedia

Jak donosi „Israel Hayom”,  grupa czołowych szejków z Hebronu wystąpiła z inicjatywą wystąpienia z Autonomii Palestyńskiej i utworzenia ”Emiratu Hebronu”. Emirat przystąpiłby do Porozumień Abrahamowych.     

 

Według artykułu Elliota Kaufmana w Wall Street Journal, propozycja, która została przekazana ministrowi gospodarki Nirowi Barkatowi, obejmuje całkowite wycofanie się z Autonomii Palestyńskiej i bliską współpracę gospodarczą z Izraelem, która obejmowałaby zatrudnienie dziesiątek tysięcy pracowników z Hebronu.

Więcej

Chiny zbroją Huti, a Huti
zawierają pakt z Al-Szabab
Christine Douglass-Williams

Bojownicy Huti oddają nazistowski salut.

Morze Czerwone to szlak o kluczowym znaczeniu dla firm transportujących towary z Azji do Europy. Odpowiada za około „15% całkowitego światowego handlu morskiego”. Huti zakłócają ten szlak od początku 2024 roku, co wpływa na wzrost kosztów transportu i wydłuża czas dostaw — statki są bowiem celem ataków. Przekłada się to na wyższe ceny dla konsumentów na Zachodzie, i tak już dotkniętych kryzysem gospodarczym. Na początku maja Huti, wspierani przez Iran, zawarli porozumienie z Trumpem, zobowiązując się do zaprzestania ataków na statki w regionie Morza Czerwonego.

Więcej
Blue line

Gwałt, wcale tak bardzo
nie posunęliśmy się do przodu!
Phyllis Chesler

Sean John Combs, znany jako Puff Daddy, P. Diddy, Puffy i Diddy – amerykański producent muzyczny, raper i aktor. Combs został aresztowany i oskarżony 16 września 2024 r. o wymuszenia, handel ludźmi siłą i transport w celach prostytucji. 2 lipca 2025 r., po trzech dniach narad, ława przysięgłych uznała Combsa za winnego dwóch zarzutów transportu w celach prostytucji z udziałem Ventury, innej byłej dziewczyny i pracowników seksualnych, ale nie uznała go za winnego spisku w celu wymuszenia okupu i zarzutów handlu ludźmi. Tego samego dnia Combsowi odmówiono zwolnienia za kaucją i nakazano mu pozostanie w areszcie do czasu ogłoszenia wyroku, który ma się odbyć 3 października. 

Odpowiadając na mój artykuł o katastrofie „Freak-off” z udziałem Diddy’ego, wielu czytelników pisało do mnie prywatnie. Zgadzali się z tym, co napisałam – ale jedna kobieta przesłała wyjątkowo niepokojący komentarz. Oczywiście ma pełne prawo do własnego zdania, ale przypomniała mi nieodżałowaną Margaret Mead, z którą kiedyś debatowałam – w 1977 roku. Mead wierzyła, że jeśli kobieta została zgwałcona, to zasłużyła na to; „musiała naruszyć jakieś tabu”.

Więcej

Jak zła terapia przejęła
kontrolę nad szkołami
Coleman Hughes

Coleman Hughes (Źródło: wikipedia)

Oto metoda: wyobraź sobie, że poziom każdego z tych czterech bożków w twoim życiu spada do średniej krajowej. Jak bolesne byłoby to dla ciebie w każdym z przypadków? Jak bardzo cierpiałbyś, mając jedynie przeciętną ilość władzy? Bogactwa? Przyjemności? Honoru? (Z drugiej strony, jeśli jesteś poniżej średniej w którejś z tych kategorii, którą najbardziej chciałbyś zwiększyć?)

Gdy Brooks zadał mi to pytanie, moją pierwszą myślą było to, że utrata władzy w ogóle by mnie nie ruszyła. Nigdy mnie to specjalnie nie pociągało. Przez lata miałem własny zespół, ale o wiele bardziej lubiłem być muzykiem wspierającym w cudzych projektach. Uwielbiam prowadzić podcast, ale nie przepadam za byciem jego szefem.

Więcej

Sprawozdanie
"Pana Nie wiem”
Andrzej Koraszewski


Pozwólcie, że wyjaśnię. Jak wyjaśnić siedmioletniemu chłopcu, kim jestem? Z jednej strony siwy obcy staruch, z drugiej – inteligentny siedmiolatek, syn cudownej przyjaciółki, która na upartego mogłaby być moją wnuczką. Jego matkę znam od czasu, kiedy miała czternaście lat, a nasze gęby rozjaśniały się zawsze przy każdym spotkaniu. Wczoraj wpadła, a raczej – kazałem jej przyjść do mnie, bo spotkanie na ulicy czy w sklepie groziło cyrkiem wspólnego, publicznego płaczu. Samotnie wychowuje syna i gadała o nim bez końca. Rozstaliśmy się jej stanowczym stwierdzeniem: „Następne spotkanie u mnie, będzie prawdziwa kawa, a nie to twoje rozpuszczalne świństwo”. Wróciłem do roboty, a gdzieś z tyłu głowy pytanie: jak też ja się przedstawię młodemu człowiekowi, który niedawno stracił dziadka i prawdopodobnie ma ograniczoną ochotę na rozmowę ze starym obcym dziadem? Trzeba się będzie jakoś przedstawić, ale jak?

Więcej

To jest
antyfaszysta
Brendan O'Neill


Jeśli chcesz zobaczyć prawdziwego antyfaszystę, zapomnij o pozerach i nienawistnikach z Glastonbury – spójrz raczej na krótkie, odważne życie Yisraela Natana Rosenfelda. Gdy „antyfaszyzm” dla ospałych narcyzów z zachodniej lewicy oznacza jedynie wycie „Fuck Farage” i jedzenie wegańskich lodów na festiwalu muzycznym, dla Natana oznaczał wstąpienie do wojska i walkę przeciw ludziom, którzy dokonali największej rzezi Żydów od czasu Holocaustu. W obliczu rasistowskich kłamstw naszych elit, które oczerniają IDF jako ludobójczych demonów, Natan – ten współczesny Machabeusz – walczył za swój naród i swój lud przeciw ich faszystowskim prześladowcom. Jego niezwykła odwaga okrywa hańbą nikczemników z Glastonbury, którzy życzyli mu śmierci.]


Nazwisko, które powinniśmy zapamiętać z tego weekendu, to nie Bob Vylan. Ani Pascal Robinson-Foster – tak naprawdę nazywa się ów punk nienawidzący Izraela, który wzbudził takie oburzenie na Glastonbury. 

Więcej

Bitwa
o "Palestynę"
Ivan Bassov


Jak niezrozumiana nazwa stała się bronią — i dlaczego Żydzi powinni ją odzyskać


Nazwa „Palestyna” stała się w żydowskim dyskursie głęboko polaryzującym terminem. U części Żydów samo jej wypowiedzenie wywołuje dyskomfort, a nawet wrogość. Reakcja ta wynika często z jej skojarzenia z retoryką antysyjonistyczną lub antysemicką — zwłaszcza w kontekście współczesnych ruchów politycznych. Termin ten bywa postrzegany jako zakwestionowanie legalności istnienia Izraela — a nawet samej żydowskiej tożsamości narodowej.


Jednak ta reakcja nie ma wyłącznie charakteru politycznego. Jest również emocjonalna, historyczna i głęboko symboliczna.

Więcej

Media odmawiają publikacji
fikcyjnego „rysunku Mahometa”
Elder of Ziyon


BBC: "Czterech pracowników satyrycznego magazynu w Turcji zostało aresztowanych za opublikowanie rysunku, który rzekomo przedstawia proroka Mahometa – postać świętą w islamie, którego wizerunek jest kwestią głęboko kontrowersyjną. Turecki minister spraw wewnętrznych Ali Yerlikaya potępił rysunek opublikowany przez magazyn LeMan, nazywając go 'bezczelnym' i ogłosił, że zatrzymano redaktora naczelnego, grafika, dyrektora instytucjonalnego oraz rysownika."

Więcej

Pamiętnik znaleziony
w starym łbie II
Andrzej Koraszewski


Wojna sześciodniowa na Bliskim Wschodzie spowodowała długotrwałe turbulencje w Europie Wschodniej. Zamieszkaliśmy w mieszkaniu cioci Mani na Pięknej. Pokój, kuchnia, łazienka i my we dwoje. Ciocia Mania to osobny rozdział. Małgorzata nie darzyła jej sympatią. Żydo-komuna w całej krasie. Powojenne życie spędziła w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Komunistką była przed wojną (światową), podczas wojny była w ZSRR, gdzie towarzysz Stalin uleczył ją z komunizmu. Małgorzata nie chciała się nawet interesować, dlaczego polazła do bezpieki, a Anna tylko się krzywiła. Tak czy inaczej, ciocia Mania wzięła przedwczesną emeryturę i pojechała turystycznie do Izraela. Małgorzata miała opiekować się mieszkaniem, więc przynajmniej chwilowo objęliśmy mienie pobezpieczniackie.

Więcej

Jak zmieniono Izrael
w krynicę zła
Daniel Ben-Ami


Od 7 października i początku wojny Izraela z Hamasem zachodni „postępowcy” zwrócili się przeciwko państwu żydowskiemu. Na ulicach i w mediach natężenie i gwałtowność nienawiści wobec Izraela – a nierzadko także wobec Żydów – bywały wręcz przytłaczające.


Czasem wręcz trudno pojąć naturę współczesnej nienawiści do Żydów. Jest tak powszechna i wszechogarniająca. Niemniej wciąż możliwe jest wyodrębnienie głównych elementów „postępowej” krytyki Izraela – a ściślej tego, co gdzie indziej nazywam „woke'owym antysemityzmem”.

U jego podstaw leży przekonanie, że Izrael jest ucieleśnieniem zła. Że jest państwem skrajnie nikczemnym. Widać to w sposobie, w jaki przeciwnicy Izraela już nie krytykują go według jakichkolwiek normalnych standardów. Nie ograniczają się do potępienia rządu Izraela, jego polityki czy działań w Gazie. Nie krytykują Izraela tak, jak krytykowane bywają inne państwa. Nie – krytycy Izraela przedstawiają go jako źródło całego zła tego świata. Widać to choćby na diagramie, który krążył w zeszłe lato w środowiskach antyizraelskich. „Palestyna to klucz” – głosił tytuł, sugerując, że to właśnie ten temat „łączy wszystko”.

Więcej
Blue line

Empatia to piękna rzecz
– póki nie zbrzydnie
Lucy Tabrizi


Na Zachodzie zbudowaliśmy cały nasz moralny system wartości wokół empatii. Wychwalamy ją. Nagłaśniamy. Czcimy. Ale gdzieś po drodze empatia przestała być cnotą, a stała się słabością – podatną na przejęcie i wykorzystanie przeciwko nam.


Znam empatię. Żyłam nią. Wywodzę się z kręgów obrońców praw zwierząt; moje dawne konto nosiło nazwę „compassionate living” (współczujące życie), jeśli to cokolwiek mówi. Spędzałam godziny oglądając nagrania z rzeźni, przyglądając się cierpieniu, od którego większość ludzi odwraca wzrok. Stałam kiedyś po kolana w zakrwawionej wodzie morskiej, filmując ciężarną wielorybicę w agonii. Zginęła. Zostały mi po tym objawy PTSD.

Jestem też matką. Sama myśl o cierpieniu moich dzieci jest nie do zniesienia. 

Więcej

Irlandia wprowadza ustawę
'nie kupuj u Żyda'
Hank Berrien


Po raz pierwszy od klęski nazistowskich Niemiec jakikolwiek europejski rząd promuje prawo, które wprost nawołuje do bojkotu towarów produkowanych przez Żydów.

Więcej

Antysemityzm
i syjonofobia
Ivan Bassov


Od supersesjonizmu do wymazywania: jak teologia zastępstwa napędza nienawiść wobec Żydów i ich państwa.

Często słyszymy: „Nie jestem antysemitą, jestem tylko antysyjonistą”. To rozróżnienie – regularnie wykorzystywane jako retoryczna zasłona dymna – dziś się rozpada. Współczesna wrogość wobec Żydów coraz częściej wyraża się nie przez dawne obelgi, lecz poprzez obsesyjny sprzeciw wobec ich państwa. Dlatego potrzebujemy nowego języka, który odzwierciedla tę zmianę. Wiele osób twierdzących, że sprzeciwia się „tylko Izraelowi”, przejawia tak głęboką, nieproporcjonalną wrogość, że zasługuje ona na własną nazwę: syjonofobia.

Więcej

Wyciek informacji z CNN
to negacjonizm
Bob Goldberg

Irańska instalacja nuklearna, przed jej zniszczeniem.

Podczas gdy izraelska i amerykańska precyzja w działaniu niszczyły infrastrukturę Iranu, prasa spieszyła się, by naprawić reputację teokracji.

Media wykonały swoją robotę dobrze — dla Teheranu.

Udało im się przedstawić niszczycielski, precyzyjny atak na irańską infrastrukturę nuklearną i system dowodzenia jako kosztowną stratę czasu. Na podstawie jednej wstępnej, wywiadowczej oceny szkód w irańskich operacjach nuklearnych, udostępnionej wszystkim czołowym mediom jednocześnie, dziennikarze sumiennie przekazali komunikat: ataki Izraela i USA opóźniły Iran zaledwie o kilka miesięcy.

Więcej
Dorastać we wszechświecie

Prawdziwa
historia syjonizmu
Cheryl E. 

Aktywiści pro-palestyńscy
dali się nabrać
Ahmed Fouad Alkhatib

Przeczytaj konstytucję
Iranu i rozbij reżim
I. Marcus i B. Siegel

Nienawiść do Żydów
w tureckich mediach
Elder of Ziyon


Pamiętnik znaleziony
w starym łbie
Andrzej Koraszewski

Reakcje ONZ na ataki
Iranu na izraelskich cywilów
UN Watch

Wyobraź sobie,
że Hitler pozostał nietknięty
Joshua Hoffman

Kurdowie:
zapomniany naród
Paul Finlayson

Ataki Trumpa na Iran
były sygnałem dla Chin
Daniel; Greenfield

Czas, którego nigdy
nie zapomnimy
Phyllis Chesler

Od wtorku do wtorku
minął tydzień
Andrzej Koraszewski 

„Filozof Putina”
to antysemita
Elder of Ziyon

Iran jest z Ameryką
w stanie wojny od 46 lat
Daniel Greenfield

Kolejne
„Boskie zwycięstwo”
Hussain Abdul-Hussain

Ciąg dalszy „Listów
z naszego sadu”
Andrzej Koraszewski

Blue line
Polecane
artykuły

Hamasowscy mordercy


Stawianie czoła


 Dyplomaci, pokerzyści i matematycy


Dlaczego BIden


Nie do naprawy


Brednie


Rafizadeh


Demokracje powinny opuścić


Zarażenie i uzależnienie


Nic złego się nie dzieje


Chłopiec w kefiji


Czerwone skarby


Gdy­by nie Ży­dzi


Lekarze bez Granic


Wojna w Ukrainie


Krytycy Izraela


Walka z malarią


Przedwyborcza kampania


Nowy ateizm


Rzeczywiste łamanie


Jest lepiej


Aburd


Rasy - konstrukt


Zielone energie


Zmiana klimatu


Pogrzebać złudzenia Oslo


Kilka poważnych...


Przeciwko autentyczności


Nowy ateizm


Lomborg


&#8222;Choroba&#8221; przywrócona przez Putina


&#8222;Przebudzeni&#8221;


Pod sztandarem


Wielki przekret


Łamanie praw człowieka


Jason Hill

Listy z naszego sadu
Redaktor naczelny:   Hili
Webmaster:   Andrzej Koraszewski
Współpracownicy:   Jacek, , Małgorzata, Andrzej, Henryk