|
|
|
Perełki infantylizmu
Twój komentarz do artykułu
"Religie do tego między innymi zostały stworzone: dają człowiekowi potrzebną mu nadzieję lecz każą sobie płacić za to lichwiarską cenę. Skoro jednak ludzie chcą być oszukiwani, są one usprawiedliwione, czyż nie tak? Pozdrawiam." Umysł małego dziecka jest podatny na oszustwa. Ideałem religii jest pozostawienie dorastającego dziecka w infantylnym związku ze swoimi kapłanami do końca życia. Czy ludzie chcą być oszukiwani? Dorośli emocjonalnie porzucają świat bajek i patrzą na realny świat. Pytanie ateisty: dlaczego przestałeś wierzyć w bajkę o św Mikołaju, a nadal wierzysz w istnienie tajemniczej istoty w zaświatach zwanej bogiem? Odpowiedź jest prosta: jeśli powiem nie wierzę w św Mikołaja, to nie dzieje się nic złego. Jeżeli dorosły mówi, że wierzy w mityczne postacie z bajek, to oceniamy to jako niedojrzałość, chorobę umysłową, jeżeli powiem nie wierzę w boga to może być to obrazą uczuć, aktem apostazji, w krajach islamskich jest kara śmierci. Ludzie nie chcą być oszukiwani, ale groźby powodują, że pozostają w infantylnym związku z religią.
Zaiste jak na ateistę (bo o ile pamiętam tak Pan w którymś z komentarzy określił siebie) ma Pan dość dziwną perspektywę patrzenia na religię: z argumentów, które Pan przedstawia można odnieść wrażenie, iż traktuje Pan Boga jako byt realny i w związku z tym stara się logicznie uzasadnić (i obronić) jego zachowania w stosunku do ludzi. Czyli dokładnie tak, jak to robią osoby wierzące. Jaka jest główna wada takiej argumentacji? Otóż przy założeniu, że Bóg jest wszechmocny i wszechwiedzący żadna religia nie ma sensu, a co więcej samo stworzenie Wszechświata, Ziemi jak i ludzkości również. Bo skoro Stwórca wie zawsze i wszystko o swym dziele (jest wszechobecny w każdym jego miejscu i czasie jednocześnie), to jaki sens ma jałowy akt twórczy, który jest wtórny do jego świadomości? Jaki sens ma dawanie ludziom przez Boga przykazań i norm moralnych do przestrzegania, a potem nagradzania „dobrych” i karania „złych” – skoro Bóg nieskończenie wcześniej już zadecydował kto, kim będzie i jaki czeka go los? A „wolna wola” człowieka jest (bo musi być, co zresztą potwierdza humanizm ewolucyjny) fikcją w relacji do wolnej woli Stwórcy. W tym kontekście doszukiwanie się ukrytego sensu w działaniach bożych w stosunku do swych stworzeń jest – co tu dużo mówić – żałośnie infantylne, bo jaka inna może być z tego konkluzja, jeśli nie taka, iż powinno się ufać i wierzyć, nawet jeśli się tego nie potrafi zrozumieć? Czyż nie w ten sposób tłumaczą to swym owieczkom pasterze wszelkiej maści? A co do cudów, to się Pan myli: nikomu bardziej nie są one potrzebne, jak osobom wierzącym, o czym najlepiej świadczy ich infantylność. I nie ważne jakie oni tym samym wystawiają świadectwo swemu Bogu, ważne, że choć w taki prymitywny sposób, ale mogą wzmocnić swoją wiarę. Natomiast na pytanie: „Gdzie był Bóg podczas Zagłady” odpowiedziałem w tekście z 2012 r. publikowanym w Racjonaliście pt. „Retoryczne pytanie”, gdzie Pan również zamieścił dwa swoje wpisy (konkluzja, iż potrzebny był Holocaust, by powstało państwo Izrael, jest doprawdy powalająca,.. dla Boga oczywiście!), nie będę zatem się powtarzał. Pozdrawiam.
To są dwa pytania, nie jedno i na oba nie sposób odpowiedzieć „na poważnie”: na pierwsze dlatego, iż musiałbym znać Pański charakter, jak i społeczność w której przyszło Panu żyć, a w przypadku drugiego musiałbym być jasnowidzem. Mogę tylko zacytować parę prostych recept wymyślonych przez różnych ludzi na podobne okoliczności życiowe. Np. „Pięć zasad szczęścia” wg Silvy: 1.Jeśli coś lubisz, ciesz się tym. 2.Jeśli czegoś nie lubisz, unikaj tego. 3.Jeśli czegoś nie lubisz i nie możesz tego uniknąć, zmień to. 4.Jeśli czegoś nie lubisz, nie możesz tego uniknąć i nie możesz lub nie chcesz tego zmienić, zaakceptuj to. 5.Akceptujesz daną rzecz przez zmianę swego punktu widzenia na nią”. Proste, prawda? Albo mądra rada, której udzielił „kosmita” z K-Paxa jednemu z pacjentów szpitala psychiatrycznego, tłumacząc mu dlaczego nie może go zabrać z sobą: „Musisz tu zostać i być przygotowany na wszystko”. Czyż to nie nadaje się na życiowe credo? Nie mamy innego wyjścia, jak zostać tu do końca i być przygotowanym na wszystko. Obojętnie czy nam się to podoba, czy nie. Zatem lepiej zaakceptować tę sytuację i poszukać jej dobrych stron, zamiast z nią walczyć. „Znajdź grę, w którą warto grać”, jak ponoć doradziła komuś Sybilla na pytanie jak znaleźć sens życia. A co do drugiego pytania: obawiam się, że długo, ponieważ idee religijne aż nazbyt doskonale nadają się do rządzenia ludźmi i w związku z tym zawsze znajdą się chętni (i cwani), aby z nich skorzystać w swych dążeniach do władzy nad nieuświadomionymi osobnikami i jak najdłuższego jej utrzymania. Religie do tego między innymi zostały stworzone: dają człowiekowi potrzebną mu nadzieję lecz każą sobie płacić za to lichwiarską cenę. Skoro jednak ludzie chcą być oszukiwani, są one usprawiedliwione, czyż nie tak? Pozdrawiam.
Jaka jest osobowość boga? W biblii w opisie stworzenia jest napisane: i stworzył człowieka na podobieństwo swoje. Moje zwątpienie wynikało z odwrotnego podobieństwa - bóg jest podobny do człowieka w takich sprawach jak uczucie gniewu (może i nienawiści), skłonność do karania i niszczenia, zmiany nastroju. Jest to opis infantylizmu - eksperyment myślowy - małe dziecko dostaje absolutną władzę. Każdy z nas obserwował zachowanie małego dziecka, które się złości, kiedy zabawki są "nieposłuszne", zabawki były dla starszych dzieci, np. samochodziki z napędem elektrycznym. I tu pojawia się teologiczny problem wolnej woli - bóg dał człowiekowi wolną wolę i okrutnie się mści, kiedy człowiek kieruje się własnym odczuciem sprawiedliwości.
Zadaje Pan kilka pytań, które obnażają paradoksy wiary, lecz to jedno, nasuwające się od razu, jednak nie pada. Dlaczego Jezus miałby prosić czy też żądać, domagać się intronizacji jego serca skoro wiedział, że tak się nie stanie? Oczywiście, że to zależało od wolnej ponoć (przykłady "wolnej" woli faraona są wręcz doskonałe) woli Polaków, ale przecież On ją znał. Wiedział, że Jego wola nie zostanie wypełniona. On wie wszystko. Skoro wie wszystko, to zna także jedyną drogę do osiągnięcia pożądanego celu, tj. intronizacji swojego serca. Skąd Pan ma ją znać? Może jedyną drogą do tego było właśnie objawienie się tej pani przed wojną. Może tylko w ten sposób, można było sprawić by 70 lat później w Sejmie wolnej (od czego wolnej to wolnej, a czym zniewolonej to wiadomo) Polski dyskutowano nad jego wolą całkiem poważnie. To, że Panu wydaje się to nielogiczne to jeszcze nie znaczy, że takie jest. Podobny problem miałem z pytaniem gdzie był Bóg podczas Zagłady. Wielu Żydów się nad tym zastanawia. Mój dziadek opowiadał mi zabawną historyjkę. Zaraz po wojnie, gdzieś w podróży spał w hotelu. Wcześnie rano, zaczepił go na schodach inny Żyd i spytał czy nie zechciałby pomodlić się z nimi bowiem brakuje im mężczyzny do minjanu. - ja się już modliłem, odparł. - jak to? przecież dopiero piąta rano! - ja się już modliłem w 39... Oczywiście to anegdota. Mój dziad urodził się jeszcze w XIX wieku, ale w rodzinie ateistów. Pozostał nim do swojej śmierci w 1977. Nie mógł się modlić w 39. Chciałem jednak nawiązać tym do owego, nurtującego już trzecie pokolenie pytania: gdzie był Bóg w 39 i przez następnych sześć lat? Znajomy rabin odpowiedział mi, jak zawsze wymijająco, acz genialnie. Bóg był i jest na swoim miejscu, tylko my nie rozumiemy jego działań. Popatrz, mówił, tylko z perspektywy kilku tysięcy lat rozumiemy dlaczego pozwolił na ciemiężenie i niedolę swojego narodu w Egipcie. Tylko tą drogą mógł sprawić, że Hebrajczycy się zjednoczą i staną się narodem żydowskim. A potem? Czy na przejście przez pustynię od Egiptu do Ziemi Knaan potrzeba aż czterdziestu lat? Dzisiaj rozumiemy dlaczego trwało to tak długo, ale czy wtedy ktokolwiek mógł to ujrzeć? Nie! Trzeba było wierzyć i zaufać Panu. Od Zagłady minęło zbyt mało czasu abyśmy mogli dojrzeć jej cel. Musimy wierzyć i ufać, że był jakiś, i to dla naszego dobra. Bowiem my jesteśmy wybrańcami Boga. Chrześcijanie też są jego wybrańcami, są nowym Izraelem. Muszą ufać i wierzyć, nawet jeśli nie rozumieją. Widzi Pan jakie to proste? Z logiką w religii, jest jak z cudem: wierzącemu nie jest potrzebny, a niewierzącego nie przekona.
Witam Panie Lucjanie. Czytam Pana artykuły od listopada i stało sie to czytanie moim nałogiem. Wzmianka o Wadowicach w artykule pokusiła mnie o ten krótki wpis. Mam jedno pytanie do Pana: Jak żyć w tej świętej społeczności i jak długo jeszcze tej "szopki"?
Znalezionych 906 artykuły. |
|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
