|
Doradztwo religijne i religioznawcze XVI
|
Z Lucjan Ferus
| 2015-06-28
|
6. Ja akurat jestem optymistą!
| Z Lucjan Ferus |
2015-07-07 21:04 |
Cóż to za pytanie? Oczywiście, że mówienie o ateizmie wśród ateistów ma sens i to z paru powodów. Światopogląd ateistyczny czy też areligijny nie jest zdeterminowany dogmatami, więc ma on bardzo zróżnicowany przekrój poglądów mających wpływ na tak definiowaną świadomość. U każdego przebiega inaczej proces dochodzenie do tego światopoglądu i różne aspekty wiedzy religioznawczej (lub innej) odgrywają tu decydującą rolę. Dam Panu przykład z własnego doświadczenia: „zawsze” czytałem dużo różnych książek o religiach, pisanych często z pozycji ateistycznych. I zauważyłem ciekawą rzecz: każda z nich wnosiła mi coś nowego do posiadanego już zasobu wiedzy, ponieważ każdy z autorów przywiązywał wagę do innych jej aspektów, niż pozostali. Dzięki temu korzystam z bogactwa wiedzy różnych ludzi, którzy prawdopodobnie nie zastanawiali się kto będzie czytał ich książki i „czy aby ma sens mówienie o ateizmie wśród ateistów”. Tylko starali się stanąć na wysokości zadania i zamieścić w nich jak najwięcej rzetelnych informacji z zakresu religii i religioznawstwa. Resztę pozostawiając Czytelnikom, wg biblijnej zasady: „i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (w tym wypadku od religii). Nawet nie staram sobie wyobrażać jak bardzo byłbym ograniczony intelektualnie, gdybym przez wiele lat swego życia nie „przysłuchiwał się”, co mają do powiedzenia różni mądrzy ludzie w tych kwestiach. Zakończę tę wypowiedź w ten sposób: jestem pewien, że mówienie o ateizmie wśród ateistów ma o wiele większy sens, niż mówienie o ateizmie wśród wierzących. Co wyrażone jest w znanym biblijnym powiedzeniu: „Margeritas ante porcos”, choć ich autor akurat miał na myśli odmienny punkt widzenia. Pozdrawiam.
5. więcej optymizmu
| Z mieczysławski |
2015-07-05 21:33 |
Dziękuję Panu Lucjanowi za wsparcie.
W starciu z religijnymi apologetami odczułem zniechęcenie, rezygnację.
Nie wiem ilu wierzących czyta, ilu jest sympatyków, którzy nie komentują. Są też "pięknie wierzący".
Wierzący też mają chwile zwątpienia i potrzebują wsparcia, zrozumienia, czyją się osamotnieni.
Do wzrostu siły fundamentalistów religijnych przyczyniła się bierność wielu ateistów. Było kiedyś starcie na Racjonaliście "nowych ateistów" ze "starymi ateistami". Dużym zaskoczeniem dla mnie było to, że wśród ateistów są apologeci religijni. Zastanawiałem czy ma sens mówienie o ateizmie wśród ateistów?
4. Panu Mieczysławskiemu
| Z Lucjan Ferus |
2015-07-03 13:46 |
Był taki czas, kiedy momentami myślałem podobnie jak Pan teraz. Mam na myśli końcowy okres współpracy z Racjonalistą (2013 r.), kiedy to im dokładniej starałem się wytłumaczyć Czytelnikom swoje racje, tym z większym niezrozumieniem spotykałem się ze strony niektórych komentujących moje teksty. Dopominali się nieustannie tłumaczenia sobie tych samych, niezrozumiałych dla nich problemów teologicznych, a ponieważ ich niezrozumienie było permanentne, można było to robić do znudzenia, bez widocznych rezultatów. Na każdą próbę zwrócenia uwagi, iż plotą bzdury nie mające żadnego rozsądnego uzasadnienia, nie tłumaczyli logicznymi argumentami, iż racja jest po ich stronie lecz bezpodstawnymi stwierdzeniami, że są obrażani i poniżani, a ja zamiast prowadzić z nimi dyskurs na wysokim poziomie merytorycznym, lekceważę ich zdanie, oraz ich poglądy. Było paru takich "komentatorów", którzy każdą dyskusję potrafili sprowadzić na manowce absurdu i to dzięki ich "owocnej pracy" nabierało się z czasem przeświadczenia o jałowości wykonywanego zajęcia. Na szczęście nie tylko oni czytali moje teksty. Miałem mnóstwo dowodów, że jest wielu mądrych ludzi, dla których warto pisać, gdyż potrafią to zrozumieć i docenić. Całkowicie z tych minorowych myśli wyleczyłem się dzięki współpracy z portalem "Listy z naszego sadu" p. Andrzeja Koraszewskiego, a maile jakie czasem dostaję od Czytelników tylko dodają mi pozytywnych bodźców. Jak np. ten z ostatnich dni: "Zawsze z wielkim zaciekawieniem i przyjemnością czytam pańskie artykuły. /../ Nie pamiętam jak, ale trafiłem na Racjonalistę.pl i pewien pański artykuł, który dał mi wiele do myślenia. Kolejne m.in. "Credo sceptyka" czytałem z uśmiechem fascynacji na twarzy. Wszystko miało sens i było dla mnie jak olśnienie. Odczarowanie. Czułem się jak dziecko otwierające prezent, który dostało pod choinkę. Tym prezentem jest dla mnie mój dzisiejszy, racjonalny ateizm". Czy dostając takie dowody zrozumienia, można uznawać, że przez tych co nie potrafią i nie chcą zrozumieć pewnych prawd, powinno się rezygnować z dotarcia do tych wszystkich, którzy tego potrzebują, rozumieją i doceniają? Byłby to niewybaczalny błąd, nie uważa Pan? Pozdrawiam.
3. apologeci religijni i dobro urojone
| Z mieczyslawski |
2015-07-01 20:22 |
Zastanawiam, się czy warto tracić czas na dyskusje z wierzącymi. Wiara jest ślepa dosłownie, bo nie pozwala racjonalnie oceniać rzeczywistość.
Ostatnio na PSR napisałem, że humanizm to zasługa ateistów, chrześcijanie przypisali sobie te zasługi. I odezwał się apologeta, chyba trochę się zdenerwował i odpowiedział "Idee to nie są jabłka ani pieniądze – nie są więc niczyją własnością i nie można ich ukraść. Radzę więc unikać takiej dziecinnej retoryki.
Tym bardziej że z gruntu fałszywej, bo humanizm judeochrześcijański wywodzi się tekstów równie starych, jak pierwsi greccy humaniści, zaś humanizm doby renesansu reprezentowali myśliciele chrześcijańscy (Erazm, Colet, More, Pascal) ......Humanizm judeochrześcijański sięga korzeniami do księgi Rodzaju, Psalmów, Księgi Hioba, Pieśni Salomona, Koheleta itd.itp."
jest to z : http://racjonalista.tv/glownym-bohaterem-ewolucji-jest-gen-a-nie-gatunek-czy-osobnik/#comment-8088
Umysł religijny odrzuca wszelkie racjonalne argumenty, które nie pasują do teologi. Pomyślałem że dyskusje z apologetami religijnymi to strata czasu.
2. Markowi C (Negev)
| Z Lucjan Ferus |
2015-06-29 11:14 |
Może nie aż tak, że WSZYSTKIEMU jest winien brak konkurencji (jeśli chodzi o ideę Boga), ale co do reszty, zgadzam się z ogólną tezą Pańskiej argumentacji. W "Traktacie ateologicznym" Michaela Onfraya jest taki fragment: "Trzy największe religie monoteistyczne ożywia jednakowy popęd śmierci, trudno się zatem dziwić, że odnajdujemy w nich tę samą obsesyjna wrogość: nienawiść do rozumu i inteligencji; nienawiść do wolności; nienawiść do wszystkich książek, z wyjątkiem jednej księgi; nienawiść do życia; nienawiść do seksu i rozkoszy; nienawiść do kobiet i kobiecości; nienawiść do ciała, pragnień, popędów. Przeciw temu wszystkiemu judaizm, chrześcijaństwo i islam opowiadają się za wiarą i religią, za podporządkowaniem i poddaństwem, za umiłowaniem śmierci i adoracją zaświatów, za aseksualnym aniołem i wstrzemięźliwością, za dziewictwem i monogamią, za matką i żoną, za duszą i duchem. Słowem, za ukrzyżowaniem życia i celebracją nicości. /../ Religia monoteistyczna łączy dwa procesy: każe nam nienawidzić samych siebie, darzyć wzgardą własne ciała, poniżać intelekt, oczerniać zmysły, opowiadać się za tym wszystkim, co neguje spełnioną subiektywność; zwrócona przeciw innym jest źródłem pogardy, złości, wrogości, nietolerancji, a więc również rasizmu, ksenofobii, kolonializmu, wojny, niesprawiedliwości społecznej. Spójrzmy na historię: ileż krwi przelano za Boga Jedynego, ileż ludów skazanych w jego imię na nędzę!". Do tej trafnej charakterystyki monoteizmu dodałbym jeszcze fragment z wypowiedzi Gore'a Vidala: "Wielkim i nienazwanym złem, jakie tkwi w centrum naszej kultury, jest monoteizm. Z wywodzącego się z barbarzyńskiej Epoki Brązu tekstu znanego jako Stary Testament wyłoniły się antyludzkie religie: judaizm, chrześcijaństwo i islam. To religie boga mieszkającego w niebie. To religie w dosłownym sensie patriarchalne - Bóg jako Wszechmocny Ojciec. Za sprawą tego Boga i jego ziemskich męskich delegatów od dwóch tysięcy lat kobiety w tych krajach muszą znosić życie w pogardzie" (wg "Bóg urojony" Richarda Dawkinsa). To wszystko, co pozwoliłem sobie dorzucić do Pańskiego wpisu. Pozdrawiam.
1. Wszystkiemu winien jest brak konkurencji
| Z Marek C (Negev) |
2015-06-28 12:41 |
Sama wiara w siły nadprzyrodzone, pomijając fakt, iż jest irracjonalna, nie jest szkodliwa. Oczywiście nie mam na myśli przypadków, w których chorzy ludzie zwracają się do egzorcystów czy uzdrawiaczy zamiast do lekarzy. Chodzi mi raczej o szkodliwość w sensie, w którym Pan ją eksponuje, a mianowicie jako władzy nad umysłami, a po drodze do nich, nad kiesami, sypialniami, kuchniami, zdrowiem i życiem. Przyjmijmy tu roboczo "wikipediową" definicję religii jako system wierzeń i praktyk, określający relację pomiędzy różnie pojmowaną sferą sacrum (świętością) i sferą boską, a określonym społeczeństwem, grupą lub jednostką. Relacje te niekoniecznie muszą prowadzić do nadużyć. Dzieje się tak dopiero gdy obiektem wiary staje się tylko jedna jedyna, absolutna Mądrość i Władza. Niekoniecznie musi to być coś nadprzyrodzonego, chociaż naturalną (?) wydaje się być tendencja do takiego traktowania władzy w warunkach braku konkurencji. Podobno w Północnej Korei nierzadkim jest przekonanie o nieziemskim pochodzeniu tamtejszych przywódców. Otóż właśnie ów brak konkurencji jest źródłem całego zła. Religie politeistyczne nie znały wojny w imię boga. To prawda, że ludzie zwracali się do swoich bóstw o wsparcie w wojnie czy innych przedsięwzięciach, ale wiara w innego boga nie była, ani powodem, ani usprawiedliwieniem mordu. Zmienił to monoteizm, i to od samego swojego zarania. Obejmuje to również kult jednostki. Historia XX w wyraźnie to pokazuje. Wiara w absolutną mądrość, sprawiedliwość, siłę i władzę jednego boga, lub władcy, łatwo staje się usprawiedliwieniem wszelkich niegodziwości - "On tak chce, a on się nie myli". Co więcej, "ja mam monopol na interpretację jego słów i woli". Takie podejście zwalnia człowieka z męczącego myślenia. Nie pozostawia miejsca na dylematy etyczne. Mając przed sobą wzór i prosto wytyczoną drogę postępowania, można żyć "sprawiedliwie" (tj zgodnie z tą moralnością ) i umrzeć w poczuciu spełnienia. Wiara w jedynego, a najważniejsza jest tu właśnie jedyność boga lub władcy, zwalnia człowieka z odpowiedzialności za swoje czyny. Może to być JHWH, Allach, Stalin czy Hitler - to już sprawa drugorzędna. On nakazuje, on wymaga, egzekwuje, karze i nagradza. Człowiek ma co prawda wolną wolę, ale musi ją wykorzystać ku Jego chwale i zgodnie z Jego wskazówkami. W sytuacji gdy władca nie jest absolutny, gdy jego postępowanie jest poddawane krytyce i może być usunięty, gdy bogowie walczą ze sobą, knują intrygi, jedni są mądrzejsi, inni silniejsi, człowiek musi wybierać, a to zmusza do myślenia. To monopol, bark konkurencji na większą skalę, we wszystkich dziedzinach ludzkiej działalności jest źródłem zła. Wiara w chochliki, krasnoludki, życie po życiu, zbawczą siłę modlitwy i cały wachlarz przesądów wraz z filozofiami mniej lub bardziej mistycznymi nie jest szkodliwa, dopóki ma konkurencję.
Znalezionych 907 artykuły.
| | |
