Prawda

Poniedziałek, 15 wrzesnia 2025 - 21:02

« Poprzedni Następny »

How to break free from the clutches of an empathy so bizarrely understood?

Powiadom znajomych o tym artykule:
Do:
Od:

How to break free from the clutches of an empathy so bizarrely understood?


Andrzej Koraszewski 2018-11-30

In mosques the promise that Muslim will kill all Jews is repeated almost daily. In the picture above an imam from Texas says these words.
In mosques the promise that Muslim will kill all Jews is repeated almost daily. In the picture above an imam from Texas says these words.

I’ve lost count how many times I’ve tried to answer the question of whether a critique of Israel is allowed and heard the demand to understand the Palestinians’ plight. I often suspect that behind such a question there is a provocation combined with the total lack of will to talk. But sometimes I get the impression that it’s worthwhile to present arguments and to try to guess who is the person who is asking the question and whether he/she really is seeking an answer.

This time the question appeared as a comment to an article about the devious arguments of a British journalist  converting Hamas’s propaganda into pseudo-information for Western readers. A reader signing himself ‘Henry J.’ wrote:

 

The article shows just one side of the coin. The fact that Palestinians use violence is indisputable. However, one has to understand the other side: deprived of any hope, the only way to better their situation is aggression against the occupation (or, whatever you call it). 
The problem will not be solved by aggression from the Palestinian side, nor by the sniper’s bullets (because rubber bullets didn’t go far enough – what kind of logic is that?)

Aggression breeds aggression, occupation breeds aggression, frustration, and the motivation to hate.

 

What hope is Henry writing about? Is it about the hope for a better life, for hot water in the tap? About electricity 24 hours a day? About a school system that allows students to join modernity, to learn a profession, to earn a living without waiting for handouts, to do something that other people need? How did Henry arrive at his ‘empathy’, which seems to totally ignore the Palestinians who hope for a normal life without war, for being in a place where the authorities think about meeting the needs of the population and not exclusively about exterminating the eternal enemy? Henry never reacted to my attempt to start a discussion. I will not learn how his empathy for Palestinians arose, but only those Palestinians who, as he writes, believe that the only way to improve their situation is ‘aggression against the occupation’. Probably Henry had never met other Palestinians, maybe he had never heard of their existence. But every day he hears and reads about the ’horrible plight’ of those who do not see any other way.

 

Who knows, maybe an attempt to reconstruct what Henry could see and hear before he arrived at his ’empathy’ is worth a try. He must have often seen the name of the organization ruling the Palestinian Authority – the Palestine Liberation Organization. Did he ever wonder what this organization wants to liberate? Did he ever stop to wonder where Palestine is? The Palestine Mandate included present-day Jordan, Israel, and the area which the Jordanians dubbed the West Bank, but which for thousands of years was called Judea and Samaria. Does Henry know that Jordan constitutes 78 per cent of Palestine? Does he know that when the League of Nation designated Palestine for a National Home for Jews with the stipulation to preserve the rights of Arab residents, the British sectioned off 78 per cent of the Mandate for a country of Palestinian Arabs, which is today called Jordan (and from which every last Jewish resident was immediately expelled)? Does the Palestine Liberation Organization want to liberate all of Palestine, i.e. Jordan, Israel, and the West Bank? The early work of Yassir Arafat’s organization was an attempt to start a civil war in Jordan, and as a result the PLO was expelled from Jordan. A substantial part of Jordan’s residents consists of descendants of Arab refugees from today’s Israel, and they call themselves Palestinians. They have restricted civil rights in Jordan; their plight there deserves sympathy.

 

Let’s leave this problem, though, and go on to the question of whether Henry recognizes Israel’s right to exist. This is an important question. Israel, like Poland and many other countries, came into existence as a result of decisions by international bodies after the end of World War I. Jews repeatedly tried to return to Palestine after their expulsion by the Romans. They returned, were massacred and expelled again, and returned time after time. Finally, after the defeat of Turkey and with some support of the victorious powers, these hopes had a greater chance  of becoming reality.

 

Henry uses the term ’occupation’ and adds hurriedly ’or whatever you call it’. Occupation means occupying somebody’s territory. For four hundred years it was a Turkish territory (it was a part of Damascus Province). Proponents of the term ’occupation’ answer that Arabs lived there, so even if it wasn’t a state of Palestine it was a country of Palestinians. And here is a problem, again. The population consisted of Muslim Arabs, who were the biggest group, then Christian Arabs, Turks, Armenians, Greeks, and Jews. Jews were the majority of the residents of Jerusalem. And on top of that, in the last decades of the nineteenth century the region was desolate and depopulated.

 

The weakening Ottoman Empire softened their restrictions and Jewish refugees started to flow into Palestine, first from Yemen where horrific persecution of Jews compelled them to flee anywhere they could, the next wave was Russian Jews escaping pogroms. (As usual, in the face of conflicts in and between countries, murderous antisemitism exploded, and so Jews trying to save their lives and not having a chance to escape to America automatically directed their thoughts towards Jerusalem.) It’s interesting that the influx of Jews caused an economic boom in Palestine, and in 1880-1948  Arab immigration from Egypt, Lebanon, Syria, and other Arab countries was greater than the total of Jewish immigration. Henry may not know about the British White Paper which restricted Jewish immigration to Palestine while Nazism was growing in Europe as well as during World War II; he may not know about the Nazi propaganda aimed at Arab countries; he may also not know about the co-operation between German Nazis and Arab nationalists in Palestine. He may not know about those Arabs who could see a chance of progress and development of the Middle East in co-operation with Jews, nor about the fact that they were attacked and often murdered by Arab nationalists.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   

Understanding the other side requires some effort, but it’s possible that Henry didn’t have a chance. The Palestine Liberation Organization was for a long time Moscow’s puppet. Arafat got his training in the DDR and in Romania, and Abbas wrote his doctoral thesis in Moscow and became an agent of Moscow. When Arafat was invited to peace negotiations he was an international gangster and airplane hijacker, a man who not only tried to trigger a civil war in Jordan, but later did the same in Lebanon and Tunisia. Henry may not know that when Arafat ostensibly renounced terrorism and said that he recognized Israel’s right to exist, he told his people in Arabic that it was just a tactical ruse. Not only did the Palestine Liberation Organization never change its name, but it didn’t change its Charter, where it declared that the goal was to liberate Palestine from Jews, which means the extermination of the Jewish inhabitants of Israel. 

 

And who is the greatest enemy of the Palestine Liberation Organization? Israel? Israel only makes it harder to commit  terrorist acts. The real enemy of the PLO is Hamas, whose Charter states more clearly than the PLO’s that they will fight Jews until the Day of Judgement, that they will never recognize Israel, and that those are Allah’s orders. The PLO side-steps negotiations, but Hamas openly states that any negotiations are a betrayal of the Palestinian and Muslim cause. And so the murder of hundreds of PLO members by Hamas in Gaza was just a demonstration that Hamas loves the Palestinian cause more, that thinking about meeting the needs of Gaza’s residents would be a betrayal, that the only goal of a Palestinian’s life is to murder Jews, i.e. to fight the ’occupation’, which does not have it’s military forces on Gaza’s territory, nor any power and reacts only to acts of terror. But what about the blockade? The blockade is meant to hinder deliveries of weapons to this terrorist base, and as there are many willing to deliver them, both Israel and Egypt think that removing the blockade would create a mortal danger to both those countries. Peace requires renouncing war.

 

Why does Henry seem never to have read about Palestinian dissidents who wish for peace with Israel? Why does Henry’s understanding of the Palestinian side seem to be limited to an acceptance of Hamas’s propaganda?  Henry probably watches television and reads newspaper headlines. He wrote his comment under the article documenting the fact that a respectable British newspaper copies the propaganda of a terrorist organization. Henry does not deny it. He would like us to understand the other side, by which he understands people conditioned for decades in the role of dogs of war.   

 

How is it that so many people in the West see only these Palestinians and do not see their leaders, their schools, imams, press and television that all teach hatred? Is it possible that they get their warped knowledge of Palestinians through the press, radio and television in their countries, that this empathy for Palestinians, whose attempts to kill Jews are hindered by Jews, is taught by people constantly shouting ’never again’, shedding tears over people murdered decades ago, and supporting with their whole hearts people who openly declare that they want to do the same today?

 

A few years ago an American newspaper, The Boston Globe, announced in huge letters in a front-page headline: ’Israelis arrest blind Palestinian’. The newspaper didn’t lie. An Israeli Arab was building a bomb which exploded in his flat, depriving him of sight. It’s true that he was arrested. When we get information fabricated in this manner we can with justification conclude that Israelis are cruel people and that they horrificly persecute poor Palestinians who dream only of a quiet, normal life. When a Palestinian terrorist is trying to kill a passer-by in Jerusalem and he himself is killed in the process, Western readers are told that Israelis killed a Palestinian. Somewhere, deep in the article, there is a note that it was a terrorist who was killed while he was attacking somebody. A comparison with news about police actions anywhere else in the world can cause astonishment. Where does such a different way of telling a story come from?

 

A fundamental question arises here: why is information about Israel and the Arab-Israeli conflict so often so grotesquely distorted in the media in democratic countries?  There is no easy or simple answer to this question. The first question we have to ask is: is it really so and how can we check it?   

 

Let’s start with the United Nations. News from 15 October 2018 (which was absent in both television and newspapers) that the special commission of the UN General Assembly in one session presented nine resolutions condemning Israel without paying any attention to hundreds of victims of violence in other countries. Israel was condemned, inter alia, for the bad treatment of Syrian citizens on the Golan Heights. These accusations are completely absurd, but they work perfectly well to divert attention from the fact that two days earlier the civilian population of Israel was for two days under rocket fire from Gaza (in total over 460 missiles were fired at Israel). You could say that it is useless to pay attention to the UN because their bias is documented - they’ve done it for years, almost every day. In 2006 the UN Human Rights Commission was dissolved because of its outrageous hostility to Israel. In its place a Human Rights Council was created where countries such as China, Russia, Venezuela, Cuba, and Saudi Arabia call the tune, so members of this UN Human Rights Council are mainly busy diverting attention from crimes committed in their own countries, and the best way to do it is to call attention to Israel, because everybody will accept this. Theoretically this institution is supposed to guard the morality of the world, and among the guards are such countries as the Democratic Republic of Congo, where there are over one hundred thousand child-soldiers, where there is ongoing civil war, and where all sides are accused of genocide, mass rapes, torture, and even cannibalism, where during the last four years over two million people were killed. The institution which is supposed to stand guard over the morality of the world is busy almost exclusively with Israel. Is this a reason to be astonished? Yes, it is, but nobody is shouting about it.     

 

Henry could say, however, that Israel is condemned by even respectable newspapers, famous organizations defending human rights, like Amnesty International or Human Rights Watch, religious institutions: Catholic, Protestant and Orthodox Churches and even the noble Quakers, as well as various Islamic denominations, both Sunni and Shia. Can they all be biased? And there is more. Among Israel’s critics who say that aggression breeds aggression, that if only Israel would make some concessions, Palestinians would undoubtedly reach out with a peaceful hand, there are many Jews from the Diaspora and even from Israel itself. In the face of all this, Henry could think that suspecting such select company of presenting the Israeli government’s actions in a biased and unfair way must be a kind of insanity. 

 

A call for checking every scrap of news is naive. Who has time for it? It requires skills to go to the relevant sources, methodology, and primarily just plenty of time. Maybe we should start with the question: Why would the world systematically lie about the conflict between Arabs and Israel?   

 

Israel is a state of Jewish refugees. Over half the population consists of refugees and descendants of refugees from Muslim countries (there were more Jewish refugees from Muslim countries than Arab refugees from Israel, and they left behind property and real estate significantly larger than the whole area of Israel), the rest are refugees from countries with a Christian tradition. Christianity and Islam in a similar way treated anti-Judaism as a unifying force, an idea that unified a community of believers with the Jew as a symbol of anti-neighbour, an outlaw. Lies about Jews are a firmly established tradition in both these religions and are an intrinsic part of the education of clerics. Christian hatred of Jews survived the Enlightment and was reborn in a more secular form of racism full of inhuman hatred, which found its zenith in German Nazism, but had earlier flourished in Tsarist Russia. It lasted through Communism and it put down deep roots in the leftist movements in democratic countries. Israel was created as a country of refugees, and we are the descentents of those they sought refuge from. Those Jews who didn’t leave often feel a duty to criticize Israel in order to gain the acceptance of those from whom Jews escaped. Antisemitism is a dehumanising idea. It’s convenient, because it allows us to shift our guilt onto a scapegoat; it’s awkward because we have to find somebody who is a victim of Jews in order to justify our baseness. Compassion for Palestinians (but only those Palestinians whom the despicable Israelis hinder from killing Jews) gives a feeling of righteousness and nobility.

 

Jews fought to create an independent country for Jewish refugees on the exceptionally inhospitable soil of their ancestors, on sandy deserts and malarial marshes that they transformed into blooming gardens. An old Egyptian professor in conversation with a Polish Muslim said that Arabs would forgive Jews all their victorious wars - they actually do not care for Palestinians - but they can’t forgive the Jews their success: the creation of a flourishing, modern state in a barren desert. Who knows, maybe this envy acts as well on the inhabitants of Europe and pushes them towards a bizzare empathy and support for Palestinians in their fight against the existence of Jews. Anybody can find documents confirming that this indeed is the goal of the Palestinian ’resistance’; it’s neither as difficult nor as time-consuming as checking every lie about Israel. It’s possible to break free from the clutches of bizzarely understood empathy. And it’s worth it. Not only because of Jews, but primarily because of oneself, of one’s own humanity.      

Translation from Polish original Małgorzata Koraszewska and Sarah Lawson.

 


Skomentuj Tipsa en vn Wydrukuj










Sprzeciw

Hili: Nie tłumacz tego artykułu.

Ja: Dlaczego?

Hili: To czyste spekulacje.

Wersja angielska:

Hili: Don't translate that article.
Me: Why not?
Hili: It's pure speculation.

Więcej

Rola Kataru
jako „superpośrednika”
Hussein Aboubakr Mansour

Moment po uderzeniu w budynek, w którym mieli być przywodcy Hamasu. (Zdjęcie: zrzut z ekranu wideo.)

Pisałem wcześniej, że porządek zbudowany wokół konfliktu izraelsko-palestyńskiego, działał w oparciu o jeden nadrzędny imperatyw: zapewnienie ciągłości gry w zarządzanie. Logika tego systemu nie polegała na rozwiązywaniu konfliktów, lecz na utrzymywaniu zrównoważonej równowagi. Przez dekady system ten kwitł dzięki kalibrowanej i kontrolowanej przemocy. Wybuchy przemocy w Gazie czy potyczki na granicy z Libanem nie były porażkami, lecz mechanizmami samoregulacji, które umożliwiały powrót do choreografii zarządzania kryzysowego.

Więcej

Wszystkie oczy
na Gazę
Andrzej Koraszewski

<em data-start=\

Trwają przygotowania do rozstrzygającej bitwy o miasto Gaza. Podobnie jak przed zajęciem Rafah, władze izraelskie wzywają ludność cywilną do opuszczenia miasta. Według informacji IDF, 280 000 mieszkańców tego miasta już opuściło swoje domy.

Jak donosi prasa izraelska, dziesiątki tysięcy Palestyńczyków ewakuowało się z miasta Gaza w ciągu ostatniej doby. Oczywiście, źródła Hamasu podają znacznie niższe liczby. (O drobne 200 tysięcy).

Więcej
Blue line

Od Monachium
po Teheran i Dohę
Stephen M. Flatow

Członek grupy Arab Commando, która zajęła kwatery izraelskiej drużyny olimpijskiej w wiosce olimpijskiej w Monachium, Niemcy, z kapturem na głowie stoi na balkonie budynku, w którym komandosi przetrzymywali zakładników, 5 września 1972 roku. Źródło: AP Photo/Russell McPhedran via Wikimedia Commons.

We wrześniu 1972 roku świat z przerażeniem obserwował, jak palestyńscy terroryści wtargnęli do wioski olimpijskiej w Monachium, biorąc izraelskich sportowców jako zakładników. Gdy dramat dobiegł końca, 11 izraelskich olimpijczyków nie żyło. Reakcja świata była przewidywalna: oburzenie, przemówienia i rozdzieranie szat — ale żadnych działań. Międzynarodowy Komitet Olimpijski pośpiesznie wznowił zawody. Niemieccy urzędnicy spartaczyli próbę odbicia zakładników, a następnie po cichu wypuścili trzech schwytanych terrorystów.

Więcej

Nowy porządek świata
w fazie narodzin?
Majid Rafizadeh

XI-Jinping, w towarzystwie Władimira Putina i Kim Jong-una wita się z weteranami. (Zdjęcie: CCTV)

To nie była zwykła parada rocznicowa; był to manifest intencji – deklaracja złożona przez koalicję państw, które odrzucają porządek kierowany przez Zachód i dążą do zastąpienia go autorytarną alternatywą.


Wspólne pojawienie się tych państw stanowiło jak dotąd najbliższe realnemu uformowaniu się nowego bloku – takiego, który może mieć ambicję zbudowania całkowicie nowego ładu światowego, opartego nie na demokracji, lecz na przymusie, cenzurze i sile.

Więcej
Blue line

Opinia większości
nie oznacza prawdy
Lucy Tabrizi


Widziałam tę grafikę (mem) krążącą w sieci od co najmniej roku i za każdym razem mnie irytuje. Jej chwyt jest prosty: zalać ekran nazwami organizacji, tak by sama powtarzalność sprawiała wrażenie dowodu, którego nie da się podważyć w komentarzu. Zróbmy więc to porządnie.


Twierdzenie jest proste: jeśli większość NGO, instytucji, ruchów i państw jest przeciwko Izraelowi, to muszą mieć rację.

Historia pełna jest przykładów, kiedy większość dramatycznie się myliła: niewolnictwo, eugenika, segregacja rasowa, a nawet przekonanie, że słońce krąży wokół Ziemi. Tłum nie jest miarą prawdy.
Spójrzmy teraz na liczby. Żydzi stanowią zaledwie 0,2% światowej populacji, podczas gdy muzułmanie – około jednej czwartej ludzkości. Przez ponad sto lat znaczna część świata arabskiego pompowała antysyjonistyczną i antysemicką propagandę, kształtując opinię publiczną – nawet wśród tych, którzy nie podzielali tych poglądów.
Państwa takie jak Katar dysponują majątkiem sięgającym 1 biliona dolarów¹ za pośrednictwem swojego państwowego funduszu inwestycyjnego (Qatar Investment Authority), który inwestuje znaczne środki w instytucje zachodnie forsujące propagandę Bractwa Muzułmańskiego.

Więcej

Sondaże nie są
dowodami ludobójstwa
Andrzej Koraszewski 


Jak informuje nas kierownik działu zagranicznego dziennika Rzeczpospolita  Jerzy Haszczyński:
„70 proc. Polaków uważa, że Izrael dopuszcza się w Strefie Gazy ludobójstwa. Jakie znaczenie dla izraelskiego rządu mają takie sondaże? Używa ich jak papieru toaletowego do podcierania tyłków.” To zaledwie początek artykułu pod tytułem „Izraelski dziennikarz: Robimy w Gazie straszne, straszne, straszne rzeczy”. Tym dziennikarzem izraelskim jest oczywiście dziennikarz gazety Haaretz, wściekle lewicowy Josi Melman, który zaczyna swoją opowieść tak: „Rząd Izraela się nie przejmuje, co myślą Polacy, Francuzi, Hiszpanie, reszta świata. Podobnie ze zdaniem połowy Izraelczyków, którzy uważają, że to, co się dzieje w Gazie, jest okropne.”

Więcej

Nieustanne karmienie
aligatora
Paul Finlayson


Ktoś zamordował Charliego Kirka na uniwersytecie.


To nie wydarzyło się w próżni. Kilka miesięcy temu niemal doszło do zamachu na Donalda Trumpa. Radykalna osoba transpłciowa w Minneapolis wtargnęła do katolickiej szkoły i zamordowała dwoje dzieci. Młode żydowskie małżeństwo w Waszyngtonie zostało zmasakrowane przez fanatyków. A teraz Charlie Kirk – mąż, ojciec, dumny zwolennik Izraela – został zamordowany podczas wydarzenia na kampusie uniwersyteckim. 

Więcej

Powolna śmierć kłamstwa
o ludobójstwie
Brendan O'Neill

Antyizraelski protest w Londynie.

Izraelofobiczne twierdzenia o „ludobójstwie” w Gazie w końcu rozbijają się o brzeg prawdy.

Już wiemy: Wojna z Hamasem w Gazie musi być ludobójstwem, bo tak twierdzi Adolf Hitler. A ten człowiek zna się przecież na ludobójstwie. Jego nazwisko pojawiło się wśród „ekspertów” Międzynarodowego Stowarzyszenia Badaczy Ludobójstwa (IAGS), które w zeszłym tygodniu orzekło, że Izrael popełnia ludobójstwo na Palestyńczykach. Wygląda na to, że się przeprowadził – teraz figuruje jako „Adolf Hitler z Gazy”, a nie z Berlina. A jednak – oto jest, obok Imperatora Palpatine’a i Ciasteczkowego Potwora, dumnie identyfikując się z organizacją, która w swojej najnowszej „rezolucji” stwierdza, że Izrael dopuścił się „systematycznych i szeroko zakrojonych zbrodni przeciwko ludzkości, zbrodni wojennych oraz ludobójstwa”.

Więcej

Źródła głębokiej
wiary
Andrzej Koraszewski

Poseł Maciej Konieczny z partii „Razem” peroruje w polskim Sejmie o żydowskim ludobójstwie.

Niedawny sondaż wykazał, że ponad sześćdziesiąt procent młodych Amerykanów popiera Hamas, tymczasem w Wielkiej Brytanii inny sondaż pokazuje, że prawie połowa Brytyjczyków uważa, iż Izrael traktuje Palestyńczyków tak, jak naziści traktowali Żydów. Badanie wykazało również, że co piąty Brytyjczyk przejawia obecnie poglądy antysemickie – niemal dwukrotnie więcej niż w 2021 roku. O ile się orientuję, nie mamy takich badań na temat postaw i poglądów Polaków, ale popularność partii „Razem”, Konfederacji i Konfederacji Korony Polskiej wśród młodego pokolenia Polaków może wskazywać na to, że nie tylko Zandberg i Braun zgadzają się w (tej) jednej sprawie.

Więcej

Zbyt wielu wciąż nie
rozumie palestyńskiej kultury
Joshua Hoffman

Zdjęcie: Ahmed Abu Hameeda/Unsplash

Dopóki społeczność międzynarodowa nie skonfrontuje się z kulturą celebrowania przemocy i śmierci, nigdy nie zrozumie konfliktu izraelsko-palestyńskiego.

Sześciu Izraelczyków zostało zamordowanych w poniedziałek, a kolejnych 12 odniosło rany — sześciu z nich ciężkie — kiedy para palestyńskich terrorystów otworzyła ogień do pojazdów i pieszych w Jerozolimie.


Dwaj napastnicy, mieszkańcy Zachodniego Brzegu, przybyli na skrzyżowanie krótko po godzinie 10:00 i otworzyli ogień do ludzi czekających na przystanku autobusowym, a także do autobusu, który właśnie się tam zatrzymał.

Oczywiście Hamas pochwalił ten śmiertelny atak, nazywając go „bohaterską operacją”.

Więcej
Blue line

A P szerzy nienawiść
wobec chrześcijan i Żydów
Hugh Fitzgerald


Autonomia Palestyńska lubi przedstawiać się jako umiarkowana i akceptowalna twarz palestyńskiego „ruchu oporu”. W końcu Mahmoud Abbas nosi garnitur i krawat, a nie kefiję czy mundur wojskowy. Liczy, że nie zauważymy, iż nadal jest głęboko przywiązany do programu „Pay-for-Slay” („Nagrody za zabijanie”), który zapewnia hojne miesięczne subwencje dla uwięzionych terrorystów oraz dla rodzin tych, którzy zginęli, dokonując zamachów.

Więcej

Hipokryzja limuzynowej
lewicy Izraela
Ruthie Blum

Nadbrzeżna restauracja w Tel-Awiwie, maj 2022. Photo Ruthie Blum.

Kiedy uprzywilejowane klasy zabierają się za polityczne popisy cnoty, subtelność zwykle nie jest ich mocną stroną. Dobrym przykładem jest tu Comme Il Faut — samozwańczy feministyczny dom mody, izraelska firma o pretensjonalnej francuskiej nazwie — której dżinsy kosztują więcej niż przeciętny obywatel wydaje na jedzenie przez cały miesiąc.

Więcej
Blue line

Muzułmanin krzyczy
„Allahu Akbar”
Daniel Greenfield 


„Wypowiedziano słowa po arabsku.”


Motywy działań osób niebędących muzułmanami, które stawiają opór lub krytykują islam, są zawsze oczywiste. I zawsze są przerażające – to bigoci.


Ale motywy muzułmanów dźgających ludzi nożem? To zawsze tajemnica. Nikt tak naprawdę nie może być pewien, co nimi kierowało. Jak to trafnie ujął niegdyś Obama: „nie wyciągajmy pochopnych wniosków” – z domyślnym dopiskiem: „chyba że chodzi o policjanta, który zastrzelił dilera narkotyków w dzielnicy kontrolowanej przez Demokratów”.


Jaki był więc motyw najnowszego napastnika krzyczącego „Allahu Akbar”, o imieniu Abdelkader? To tajemnica, proszę państwa. Zapewne nigdy jej nie rozwiążemy.

 

Więcej

Gaza i Zachodni Brzeg
– jeden naród? Naprawdę?
Sheri Oz


„Palestyńczycy” w retoryce dyplomacji, w relacjach medialnych i w międzynarodowych rezolucjach  są często przedstawiani jako jednolita wspólnota narodowa: jeden naród z jedną sprawą. Ale rzeczywistość codziennego życia opowiada znacznie bardziej podzieloną historię. Podział między Gazą a Zachodnim Brzegiem nie jest jedynie polityczny. Ma on charakter geograficzny, historyczny, demograficzny, kulturowy i ideologiczny. W 1948 roku Gaza znalazła się pod egipską kontrolą wojskową, a Zachodni Brzeg został anektowany przez Jordanię. Pierwszy stał się enklawą uchodźców, drugi pozostał zakorzeniony w starożytnych miastach. Gaza to głównie społeczność beduińska i islamistyczna, Zachodni Brzeg – lewantyńska i biurokratyczna.

Więcej

Wiek doskonalonej
ignorancji
Paul Finlayson


Głupota często mylona jest z ignorancją, jakby lekarstwem była po prostu karta biblioteczna albo cierpliwy nauczyciel.

Ale prawdziwa głupota to nie brak wiedzy — to jej odrzucenie. To nie pustka, lecz barykada: świadoma decyzja, by kurczowo trzymać się kojących złudzeń, podczas gdy rzeczywistość puka, wali, a w końcu rzuca cegłą w okno.

Więcej

Oświadczenia i deklaracje
dotyczące Bliskiego Wschodu
Liat Collins

Brytyjski Minister Spraw Zagranicznych David Lamy (w środku) i Minister Obrony John Healey  podczas spotkania z Ministrem Spraw Zagranicznych Kataru, szejkiem Mohammedem bin Abdulrahmanem bin Jassim Al Thani w Doha, 31 lipca 2024. (Wikipedia).


Dlaczego tylko w przypadku Izraela zagraniczni politycy i instytucje rutynowo decydują, co i gdzie można budować?

Parafrazując słynną kwestię z filmu Dobry, zły i brzydki – „Kiedy musisz mówić, mów; nie strzelaj językiem na oślep”. Taka myśl przyszła mi do głowy po ostatnim oświadczeniu brytyjskiego ministra spraw zagranicznych Davida Lammy’ego.

Lammy zamieścił w zeszłym miesiącu krótkie, ale paskudne oświadczenie w serwisie X/Twitter, w którym potępił izraelskie plany dalszej rozbudowy na obszarze między Jerozolimą a pobliskim miastem Ma’ale Adumim, znanym jako E1.

Więcej

Trump i Rubio i narracja
o palestyńskim cierpieniu
Jonathan S. Tobin

Amerykański Sekretarz Stanu Marco Rubio podczas konferencji prasowej w Jerozolimie 16 lutego 2025. Photo by Alex Kolomoisky/POOL via Flash90.

Zapomnijmy o farsie w sprawie państwowości na forum ONZ. Palestyńska administracja, która dotuje terroryzm, oraz społeczeństwo indoktrynowane islamistyczną nienawiścią nie powinny być wpuszczane do Stanów Zjednoczonych.
Sekretarz stanu USA Marco Rubio wywołał na całym świecie oburzenie, ogłaszając w zeszłym tygodniu, że Stany Zjednoczone zakazują urzędnikom Palestyńskiej Autonomii wjazdu na terytorium kraju w celu uczestnictwa w tegorocznym wrześniowym Zgromadzeniu Ogólnym ONZ w Nowym Jorku. Decyzja ta wywołała przewidywalną falę krytyki wobec prezydenta Donalda Trumpa. 

Więcej

Dopóki trwa wroga
propaganda
Phyllis Chesler

Phyllis Chesler

Tak, podobnie jak wy, jestem wyczerpana relacjonowaniem, dokumentowaniem i wołaniem przeciwko wojnie poznawczej prowadzonej przeciwko Izraelowi, Żydom, Zachodowi i Prawdzie.


Tak, podobnie jak wy, mam wiele innych zainteresowań (filmy, powieści, opera), a także najbardziej intrygujące książki do zrecenzowania – zaczynając od absolutnie ujmujących Confessions of a Young Philosopher autorstwa Abigail L. Rosenthal.

Ale dopóki trwa wroga propaganda – będę trwać i ja.

Więcej

Arabowie nie są zaintersowani
rozbrojeniem Hamasu
Khaled Abu Toameh

Posiedzenie Ligi Arabskiej w Kairze.

Liga Arabska, reprezentująca 22 państwa arabskie, 30 lipca wezwała wspieraną przez Iran palestyńską organizację Hamas do złożenia broni i rezygnacji z kontroli nad Strefą Gazy. Hamas odrzucił to wezwanie. Jak zareagowały kraje arabskie na odmowę Hamasu? Zamiast potępić Hamas za śmierć i zniszczenie w Strefie Gazy, potępiły Izrael.

Na początku tego roku wysoki rangą przedstawiciel Ligi Arabskiej, Hossam Zaki powiedział, że oddanie przez Hamas władzy nad Strefą Gazy byłoby w interesie narodu palestyńskiego. Jak zwykle, Hamas odrzucił to wezwanie. Od tego czasu – jak i wcześniej – Liga Arabska wielokrotnie potępiała Izrael za walkę z organizacją terrorystyczną odpowiedzialną za inwazję na Izrael z 7 października 2023 roku, która była najgorszą zbrodnią przeciwko Żydom od lat 40. XX wieku.

Więcej

Globalny marsz
islamu politycznego
Burak Can Çelik

Przedstawiciele Talibanu na pokojowych negocjacjach w Doha. 

Na przestrzeni Azji, Europy i Afryki ruchy dążące do zespolenia polityki z rygorystyczną interpretacją prawa islamskiego przekształcają społeczeństwa. W Afganistanie talibowie narzucili drakoński reżim. Kobiety i dziewczęta zostały niemal całkowicie wymazane z życia publicznego: to „jedyny kraj, w którym zakazano dziewczętom i kobietom edukacji w szkołach średnich i na uniwersytetach”. W państwie rządzonym przez talibów nawet samotny spacer czy podjęcie pracy stanowi ciężkie przestępstwo. Nowe prawo o „cnocie i występku” zmusza kobiety do zakrywania twarzy oraz zabrania im „śpiewania publicznie czy podnoszenia głosu”. Amnesty International informuje, że afgańskie kobiety stają się ofiarami tego, co określa jako „zbrodnię przeciwko ludzkości w postaci prześladowania ze względu na płeć” – pozbawione swobody poruszania się, edukacji powyżej szóstej klasy.

Więcej
Blue line

Pokolenie 
Homo sovieticus
Andrzej Koraszewski

Przywódca Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP), Jasir Arafat, przybył 13 listopada 1974 roku do siedziby ONZ. Był pierwszym mówcą podczas debaty Zgromadzenia Ogólnego na temat kwestii palestyńskiej. Zgromadzenie przegłosowało 14 października 1974 zaproszenie OWP do udziału w swoich obradach dotyczących tej sprawy.Na zdjęciu Jasir Arafat w rozmowie z Sekretarzem Generalnym ONZ Kurtem Waldheimem tuż przed rozpoczęciem debaty w Zgromadzeniu Ogólnym. (Źródło: https://media.un.org/photo/en/asset/oun7/oun7593916)

Jan Hartman pisze na swoim blogu w „Polityce” o Flotylli Wolności. Zastanawia się, jak ci działacze, dziennikarze i politycy myślą, dlaczego sądzą, że pomagają Palestyńczykom, czemu zwracają się przeciwko Izraelowi, wspomagając Hamas? Gdzie powinniśmy szukać odpowiedzi na takie pytania?


Najnowszy sondaż przeprowadzony przez Uniwersytet Harvarda i Harris Research Foundation ujawnił wyraźny podział pokoleniowy w podejściu do Izraela i Hamasu, podkreślając, jak głęboko debata na temat konfliktu na Bliskim Wschodzie przekształca amerykańską kulturę polityczną. Badanie przeprowadzono online w dniach 20–21 sierpnia 2025 roku na próbie ponad dwóch tysięcy zarejestrowanych wyborców. Wyniki pokazały, że 60 procent przedstawicieli Pokolenia Z (w wieku od 18 do 24 lat) zadeklarowało poparcie dla Hamasu w konflikcie z Izraelem. Była to jedyna grupa wiekowa, która opowiedziała się w ten sposób, co pozostaje w ostrym kontraście do starszych Amerykanów, którzy nadal w przeważającej większości wspierają Izrael.

Więcej

Bractwo Muzułmańskie:
zagrożenie dla świata
Uzay Bulut

Prezydent Turcji Erdogan wykonuje charakterystyczny gest poparcia dla Bractwa Muzułmańskiego (Wikipedia) 

Szesnastego lipca senator USA Ted Cruz, przewodniczący senackiej podkomisji ds. Afryki i globalnej polityki zdrowotnej, przedstawił projekt ustawy o uznaniu Bractwa Muzułmańskiego za organizację terrorystyczną (Muslim Brotherhood Terrorist Designation Act of 2025). Ustawa ta zakłada nową, zmodernizowaną strategię formalnego uznania Bractwa Muzułmańskiego (MB) za organizację terrorystyczną.

Cruz oświadczył:

„Bractwo Muzułmańskie to organizacja terrorystyczna, która wspiera inne swoje odłamy będące organizacjami terrorystycznymi. Jednym z takich odłamów jest Hamas, który 7 października dokonał najkrwawszej masakry Żydów od czasów Holokaustu — mordując i porywając co najmniej 53 obywateli USA. Bractwo dąży do obalenia i zniszczenia Stanów Zjednoczonych oraz innych rządów nieislamistycznych na całym świecie, stanowiąc bezpośrednie zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego USA. 

Więcej

Żałosna banda
wrogów Izraela
Brendan O'Neill

Huti rozpętali wojnę z Izraelem, a teraz wyją jak dzieci, bo Izrael oddał.

Gdybym przez ostatnie dwa lata wystrzeliwał rakiety w stronę Francji, to w którymś momencie spodziewałbym się mocnej w odpowiedzi. Nawet pogrążony w delirium francofobicznej nienawiści, wiedziałbym, że Francuzi prędzej czy później będą chcieli mnie zabić — i że będą mieli do tego pełne prawo. Dlaczego więc cały ten lament i teatralne mdlenie po tym, jak Izrael ściął głowę grupie terrorystycznej Huti? To przecież agresywna, antysemicka bojówka, która od dwóch lat terroryzuje państwo żydowskie bombami i dronami. Odpowiedź Izraela to nie „zbrodnia wojenna”, jak bredzi moralnie upośledzony tłum izraelofobów — to sprawiedliwość.

Więcej

Świat akademicki
stał się tubą islamistów
Jay Engelmayer


Akademicy po stronie terroru, a nie prawdy. Oto prawdziwe przestępstwo.

Dziś Międzynarodowe Stowarzyszenie Badaczy Ludobójstwa (International Association of Genocide Scholars – IAGS, @GenocideStudies) poważnie skompromitowało się. W akcie, który można określić jedynie mianem politycznego teatru, grupa tak zwanych „ekspertów ds. ludobójstwa” przegłosowała rezolucję uznającą wojnę Izraela z Hamasem w Strefie Gazy za ludobójstwo. Nie była to analiza. Nie był to osąd oparty na faktach. To była propagandowa deklaracja, przebrana za opinię akademicką.

Więcej
Dorastać we wszechświecie

Dlaczego irańska ideologia
zagraża Zachodowi?
Majid Rafizadeh

Wojna z izraelskimi politykami
przekroczyła granice absurdu
Joshua Hoffman

Homo sapiens
idzie na wojnę
Andrzej Koraszewski

Terroryści Huti
najechali siedzibę ONZ
Jerusalem Post

Orgiastyczny taniec
pluszowych misiów
Andrzej Koraszewski

Ciche ludobójstwa
muzułmanów
Paul Finlayson

Pan Romek
ma pytanie
Andrzej Koraszewski

Śmierć lepsza
niż matura
Nan Jacques Zilberdik

Wiek Bezużytecznego
Aktywizmu
Lucy Tabrizi

Krucjata dziennikarzy
przeciwko Żydom
Bob Goldberg

Homo sapiens
i myślenie stadne
Andrzej Koraszewski 

Człowiek, który przeprasza
swojego kata
Paul Finlayson

Czy Radosław Sikorski
jest bolszewikiem?
Andrzej Koraszewski

Dwa filmy
o wojnie w Gazie
Jerry A. Coyne

Harry Potter
i zegar na Placu Palestyny
Andrzej Koraszewski 

Blue line
Polecane
artykuły

Homo sapiens idzie na wojnę


Wojna z izraelskimi politykami


Tajemnica popularności


Hamasowscy mordercy


Stawianie czoła


 Dyplomaci, pokerzyści i matematycy


Dlaczego BIden


Nie do naprawy


Brednie


Rafizadeh


Demokracje powinny opuścić


Zarażenie i uzależnienie


Nic złego się nie dzieje


Chłopiec w kefiji


Czerwone skarby


Gdy­by nie Ży­dzi


Lekarze bez Granic


Wojna w Ukrainie


Krytycy Izraela


Walka z malarią


Przedwyborcza kampania


Nowy ateizm


Rzeczywiste łamanie


Jest lepiej


Aburd


Rasy - konstrukt


Zielone energie


Zmiana klimatu


Pogrzebać złudzenia Oslo


Kilka poważnych...


Przeciwko autentyczności


Nowy ateizm


Lomborg


&#8222;Choroba&#8221; przywrócona przez Putina


&#8222;Przebudzeni&#8221;


Pod sztandarem

Listy z naszego sadu
Redaktor naczelny:   Hili
Webmaster:   Andrzej Koraszewski
Współpracownicy:   Jacek, , Małgorzata, Andrzej, Henryk