Stół został przewrócony, świat zalewają komentarze, wszyscy zastanawiają się, co z tego wyniknie. Reakcje są bardzo zróżnicowane, te najbardziej emocjonalne można przestać czytać po pierwszych dwóch zdaniach, przy innych warto się zatrzymać, rozważyć, ile mówią o nowej administracji amerykańskiej, która zacznie urzędowanie po nowym roku, a ile o geografii, o autorze danego tekstu i jego/jej grupie odniesienia, o różnych oczekiwaniach i o pobożnych życzeniach.

Podróż po reakcjach zacząłem oczywiście od Jerozolimy i Teheranu (co można nazwać osobistym skrzywieniem). W Jerozolimie większość autorów wiąże z tą zmianą duże nadzieje, chociaż wrogowie premiera Netanjahu wyrażają obawy, że może to prowadzić do nadmiernej wojowniczości i niepotrzebnie wzmocni premiera.

W jednym  z artykułów na łamach „Jerusalem Post” autorka wręcz zapewniała, że zwycięstwo Trumpa będzie miało straszliwe konsekwencje dla Izraela, ale tam akurat niewielu podziela jej opinię. W Teheranie dla odmiany przekonywano czytelników, że wynik amerykańskich wyborów nie ma większego znaczenia, bo Ameryka to „wielki szatan” i jeden czort kto tam rządzi, jednak między wierszami czai się strach skrywany za buńczucznymi zapewnieniami, że wynik amerykańskich wyborów nie zmienia niczego w Teheranie i Iran nadal będzie walczyć z syjonistycznym tworem.
Putin bardzo chce wierzyć, że zachodnie media mają rację i że Trump będzie skłonny nie tylko do zmniejszenia pomocy dla Ukrainy, ale wręcz będzie nakłaniał ukraińskiego prezydenta do daleko idących ustępstw. (Ponoć Łukaszenka nawet proponuje pokojowego Nobla dla Trumpa, z czego można wnosić, że tęskni do pokoju jak miłośnicy Hamasu.)

Brutalny czwartkowy pogrom Żydów w Amsterdamie z okazji meczu między izraelską drużyną piłki nożnej Maccabi a Ajaxem pokazuje, że zwolennicy przemocy zademonstrowanej przez Hamas w październiku 2023 r. stanowią na Zachodzie coraz groźniejszą siłę. Demonstracje studentów, zamachy na Żydów i instytucje żydowskie narastają w przerażającym tempie, towarzyszy im zalew antysemickiego podżegania w Internecie, pobłażliwość władz, niechęć ingerowania przez policję, obojętność, próby ukrycia lub wręcz życzliwość ze strony mediów.  O tym wzroście zagrożenia ze strony sympatyków Hamasu i Hezbollahu pisał 3 października na łamach „The Wall Street Journal”  dyrektor wykonawczy MEMRI Steven Stalinsky.

Spójrz w oczy człowieka o nazwisku Hossein Szariatmadari. Nie jest zwykłym dziennikarzem, nie jest niewinnym redaktorem. W latach 80., kiedy głosy opozycji zostały stłumione, kiedy cele więzienne w Teheranie stały się izbami grozy, był jedną z twarzy terroru — dumnym przesłuchującym, znanym ze swojego okrucieństwa, znanym z tego, że wzbudzał strach w sercach tych, którzy odważyli się wystąpić przeciwko reżimowi. I jest z tego dumny. Nawet dzisiaj chwali się tymi dniami w swoich wywiadach, mówi o tym, jakby to była odznaka honorowa, jakby krew i złamani ludzie byli dowodem szlachetności. Przez ponad trzy dekady zajmował swoje miejsce jako rzecznik Alego Chameneiego, kierując jedną z najbardziej wpływowych gazet w Iranie, kształtując kłamstwa, które miały stać się fundamentem tego, co mogę nazwać tylko islamskim faszyzmem.

Podobnie jak UNRWA w Strefie Gazy, UNIFIL w Libanie wspiera terrorystów, chroniąc jednocześnie podziemne bazy, w których przechowują broń i planują ataki na  Izraelczyków
Na początku tego tygodnia izraelski Kneset podjął pierwszy krok w kierunku zakazu działalności Agencji Narodów Zjednoczonych (UNRWA) w całym kraju. Decyzję podjęto po serii rewelacji w ciągu ostatniego roku dotyczących bliskiego, trwającego dziesięciolecia partnerstwa UNRWA z Hamasem. Jak można było przewidzieć, Stany Zjednoczone dołączyły do Rady Bezpieczeństwa ONZ ogłaszając „zdecydowane” ostrzeżenie przed wszelkimi próbami „zlikwidowania lub osłabienia działań i mandatu UNRWA”.

Dwudziestego drugiego września, czego nie zauważyła większość Amerykanów, administracja Bidena-Harris przyjęła Pakt Narodów Zjednoczonych dla Przyszłości, aby wzmocnić globalne zarządzanie, który wprowadza podstawy rządu światowego. Nie było żadnej debaty, relacji w mediach, komunikatów prasowych ani wywiadów na temat oddania przez administrację Bidena-Harris suwerenności Stanów Zjednoczonych na rzecz ONZ.

Najwyraźniej Amerykanie nie mieli się o tym dowiedzieć.

Ponowny wybór Donalda Trumpa na prezydenta USA został przyjęty z zadowoleniem przez arabskich dziennikarzy i pisarzy o liberalnych poglądach. Wyrażają oni nadzieję na zmiany i stabilizację na Bliskim Wschodzie, pisząc, że zwycięstwo Trumpa jest zwycięstwem umiarkowanej osi w regionie i porażką dla Iranu i jego milicji.

Po wielu fanfarach, 28 października, w końcu opublikowano odrażający list z 400 podpisami. Te literackie gwiazdy ogłosiły swój własny, osobliwy bojkot swoich izraelskich kolegów. Ten ich list nosi tytuł: „Odmowa współudziału w izraelskich instytucjach literackich” i został przetłumaczony na arabski, koreański, hiszpański, włoski, niemiecki i francuski — ale, być może słusznie, nie na hebrajski.
Taki list nie jest zaskakujący — chociaż jest obrzydliwy, haniebny i szczerze mówiąc, zarówno nudny, jak i przerażający.

Naród amerykański się wypowiedział, ale nadal nie ma jeszcze ostatecznego werdyktu. Chwilowo docierają okrzyki radości, lamenty i szlochy i zapewnienia, że już wszystko wiemy. W dyktaturach naprawdę wszystko wiadomo, wyniki wyborów są znane na długo przed wyborami, nie ma takiego zamieszania. Demokracja jest równowagą, więc czasami nawet po wyborach trzeba czekać aż wszystkie głosy zostaną policzone, bo nic nie jest pewne. Jak długo mamy czekać i czego się dowiemy? Dlaczego i dla kogo to ważne?

Portal Axios poinformował w zeszłym tygodniu, że izraelski wywiad przygotowuje się na atak Iranu na Izrael w ciągu kilku dni, wykorzystując jako sojuszników grupy irackie. Prawdopodobnie użyją fali dronów, a być może także coś więcej.

Słyszeliśmy o sporadycznych atakach irackich grup szyickich, ale media nie poświęcały im większej uwagi. 

Jak błędne przekonania na temat natury ludzkiej przyczyniły się do błędnej strategii.

Esej Shany Mora identyfikuje cztery „koncepcje”, które jego zdaniem oślepiły nas przed zbliżającą się katastrofę 7 października. Pierwsza to jego zdaniem skłonność Benjamina Netanjahu do inercji, druga to projekt polityczny osadników religijnych, trzecia to długotrwały efekt „procesu pokojowego”, a ostatnia to wypaczona struktura suwerenności politycznej w Gazie, w której zewnętrzne mocarstwa biorą na siebie finansową odpowiedzialność za dobrobyt ludności, uwalniając rzeczywistych władców, aby mogli skupić się na terroryzmie.
Z czterech, trzeci, który wskazuje na błędną logikę tak zwanego „procesu pokojowego”, jest, moim zdaniem, najbardziej przekonujący — dlatego drugi, obwiniający religijnych osadników, jest najmniej przekonujący. 

Jeśli studiujesz politologię lub stosunki międzynarodowe, systematyczna lektura amerykańskiego magazynu „Foreign Affaires” jest obowiązkowa. Im więcej masz cytatów z tego pisma w twojej pracy magisterskiej czy doktorskiej, tym większa szansa na pozytywną ocenę. To crème la crème, kwintesencja politycznej myśli Zachodu. Jeśli jesteś politykiem lub dyplomatą, to ignorowanie tego magazynu może ci utrudnić komunikację z kolegami po fachu.

Dzisiaj Niemcy przyjmują ideologię „zielonej energii” i społeczeństwa zeroemisyjnego – społeczeństwa, które nie emituje już CO2 _. Niemcy wydają się poważnie traktować tę ideologię; wydają się poważnie traktować wszystko. Kiedy już coś zaakceptują, trudno zmienić ich zdanie. Wielu zapomina, że Merkel nie wywodzi się ze skrajnej zielonej lewicy, choć sądząc po jej dotychczasowych dokonaniach, można by tak przypuszczać. 

Rano 26 października redaktor BBC ds. międzynarodowych Jeremy Bowen pojawił się w programie „Today” w BBC Radio 4 w materiale na temat ataków przeprowadzonych w nocy przez izraelskie siły powietrzne w odpowiedzi na ataki rakietowe Iranu 1 października.

Prezenter Nick Robinson przedstawił Bowena w następujący sposób: 

Robinson: „Na pewnym poziomie ludzie mogą to określić jako ograniczone, ukierunkowane lub precyzyjne, ale widok i huk izraelskich samolotów przelatujących nad stolicą Iranu jest przypomnieniem, że mamy do czynienia z kolejną dramatyczną eskalacją”.

Bowen: „Tak, wojna na Bliskim Wschodzie eskaluje. Myślę, że możemy to zdecydowanie stwierdzić. Dowody są”.

Zostaliśmy nazwani zdrajcami i syjonistycznymi agentami, którzy zasłużyli na gaz sarin Assada, ale po śmierci Nasrallaha rozdawaliśmy słodycze. 

Siódmego października ubiegłego roku, przeglądając moje konto na Instagramie,  zobaczyłem zalew obrazów odrażającej masakry. Początkowo sądziłem, że takich okrucieństw mógł się dopuścić tylko reżim Assada i Hezbollah przeciwko kolejnemu syryjskiemu miastu. Dreszcz przebiegł mi po plecach, gdy uświadomiłem sobie, że wydarzyło się to w Izraelu i zostało dokonane przez terrorystów Hamasu. W miarę pojawiania się kolejnych filmów i relacji ocalałych zacząłem odczuwać mieszankę obrzydzenia, bezradności i strachu. Wróciły do mnie wspomnienia najkrwawszych okrucieństw w Syrii. „Mam nadzieję, że nie dokonają kolejnych masakr” – pomyślałem, przypominając sobie, jak Assad, Hezbollah i wspierane przez Iran milicje dokonywały wspólnie masakr w całej Syrii.

Obecne podejście mocarstw europejskich do Iranu niepokojąco przypomina sposób, w jaki w latach 30. XX wieku reagowały na narastającą agresję nazistowskich Niemiec.

Europejskie demokracje, wybierając ustępstwa zamiast konfrontacji, przymykały oczy na rosnącą agresję Hitlera. Ta pobłażliwość, co nie jest zaskakujące, po prostu ośmieliła nazistów i doprowadziła do horroru II wojny światowej.

Po śmierci przywódcy Hamasu Jahja Sinwara znaleziono dokumenty potwierdzające to, co wielu obserwatorów już dobrze wiedziało: mianowicie, że Sinwar wykorzystywał śmierć cywilów w Strefie Gazy, zwłaszcza kobiet i dzieci, jako broń przeciwko Izraelowi.

„The New York Times” opublikował artykuł zatytułowany How Israel’s Army Uses Palestinians as Human Shields in Gaza, w którym zarzucono żołnierzom Sił Obronnych Izraela, że używali mieszkańców Gazy jako żywych tarcz podczas operacji w Strefie Gazy. „New York Times” twierdzi, że jego argumentacja opiera się na „przeprowadzonych wywiadach z 16 izraelskimi żołnierzami i urzędnikami, którzy wiedzieli o tej praktyce, a także z trzema Palestyńczykami, którzy zostali zmuszeni do wzięcia w niej udziału”.

Chiny przeprowadziły 22 października manewry z użyciem ostrej amunicji w Cieśninie Tajwańskiej.

Wojowniczy ruch nastąpił po 13-godzinnej symulowanej blokadzie Tajwanu w dniach 14 i 15 października. Chińska Armia Ludowo-Wyzwoleńcza, w ramach manewrów Lianhe Lijian-2024B, wykorzystała rekordową liczbę 153 samolotów i 26 okrętów, w tym Liaoning, jeden z trzech lotniskowców tego kraju.

Czytam w kółko o walce z terrorem, wezwania do zawieszenia broni, okrzyki o niewinnych ofiarach i zapewnienia, że z ideą nie można wygrać. Za tym bełkotem czai się strach, żeby idei motywującej do terroru nie nazwać po imieniu. ISIS nie był islamski, Al-Kaida była jakimś wybrykiem, a walka z nią wymagała nieustannych ostrzeżeń przed islamofobią, Palestyńczycy chcą tylko własnego państwa i sprawiedliwości, trudno ustalić motywy działania człowieka strzelającego do Żyda z okrzykiem Allahu Akbar.

Wiece i protesty w Toronto, oprócz zamaskowanych chuliganów i agresywnej postawy wielu z tego antyizraelskiego tłumu, harcuje teraz pod różnymi flagami; widać flagę Hezbollahu, czasami Hamasu, ale słyszałem tylko o jednym człowieku dumnie wymachującym flagą talibów.   

A jednak, mimo, że melodia jest trochę inna, wiadomo, że to ten sam zespół.  

Dziwne, że popieranie talibów nie jest modne, czy można być zwolennikiem Hamasu i Hezbollahu, nie będąc równocześnie zwolennikiem talibów? 

Szóstego lutego 1996 roku samolot Birgenair 301 wystartował z Puerto Plata w Republice Dominikany, kierując się do Frankfurtu w Niemczech, mając na pokładzie 189 osób. Gdy odrzutowiec 757 zaczął się wznosić, kapitan zauważył, że wskaźnik prędkości po jego stronie kokpitu pokazywał coraz bardziej niebezpieczne wartości. Nastąpiło zamieszanie, nieporozumienie i złe decyzje wśród załogi, co zakończyło się utratą kontroli nad samolotem. Około 5 minut po starcie samolot wpadł nosem w dół do morza. Nikt nie ocalał. Śledczy uznali, że rurka Pitota (przyrząd mierzący prędkość przepływającego powietrza) po stronie kapitana była zablokowana, co spowodowało sprzeczne ostrzeżenia głosowe, rozłączenie autopilota, zmiany oscylacji, a ostatecznie katastrofę.

Iran, "wiodący sponsor terroryzmu" na świecie, werbuje członków gangów i handlarzy narkotyków w Europie, aby mordowali irańskich dysydentów, Izraelczyków i Żydów, jak podaje raport opublikowany we wrześniu przez organizację European Investigative Collaborations (EIC) oraz dziennikarzy z dziewięciu redakcji, w tym francuskiego Mediapart, niemieckiego „Der Spiegel”, hiszpańskiego Infolibre i izraelskiego Shomrim.

Dzieje się to w tym samym czasie, gdy Europa i większość świata, na czele z administracją Bidena-Harris, robią wszystko, co w ich mocy by powstrzymać Izrael przed położeniem kresu reżimowi irańskiemu i jego licznym wojnom terrorystycznym i wojnom zastępczym przeciwko Izraelowi prowadzonym z Gazy, Libanu, Jemenu, Syrii, Iraku i Sudanu.