Mogę być w błędzie, ale coraz bardziej odnoszę wrażenie, że coś, co wydaje się zaledwie cyrkiem, jest sprawą znacznie bardziej niebezpieczną niż mogłoby się wydawać. Ludzie biegający po mieście w czerwonych pelerynach z podobizną Jezusa na plecach, zawierzanie i okadzanie, ledwie zauważone wezwania do podporządkowania państwa religii. Odzwyczajeni od zagrożenia teokracją wzruszmy ramionami, czasem wybuchamy śmiechem, nawet nie wyobrażając sobie, że chrześcijańscy duchowi przywódcy mogą patrzeć z zazdrością na swoich muzułmańskich kolegów.
Zdziwiła mnie i ucieszyła wiadomość, że Justin Welby, arcybiskup Canterbury, otwarcie wezwał do zerwania z udawaniem, że muzułmański terroryzm, a w szczególności barbarzyństwo Państwa Islamskiego (ISIS) nie ma nic wspólnego z islamem.
„Wszelkiego rodzaju przywódcy religijni muszą przyjąć na siebie odpowiedzialność za działania ekstremistów, którzy głoszą, że kierują się swoją wiarą” – powiedział arcybiskup.
Wielu ludzi dawno zauważyło, iż twierdzenie, że koszmarne zbrodnie Państwa Islamskiego nie mają nic wspólnego z islamem, jest bardzo niebezpiecznym unikaniem prawdy i zjawiskiem groźnym dla bezpieczeństwa świata. To twierdzenie o braku związku muzułmańskiego terroryzmu z religią słyszeliśmy z ust amerykańskiego prezydenta i z ust papieża Franciszka, powtarzają je nieustannie politycy, intelektualiści, dziennikarze i aktywiści różnych ruchów społecznych. Głos arcybiskupa Canterbury nie odwróci tego trendu, warto go jednak zauważyć.
Był jednak w tej wypowiedzi anglikańskiego arcybiskupa również inny akcent – wezwanie, by kraje Europy powróciły do swoich judeochrześcijańskich korzeni, aby znaleźć rozwiązanie naszych cywilizacyjnych problemów. Czytając te słowa, trudno uniknąć uczucia déjà vu. Hasło „islam jest rozwiązaniem” towarzyszy muzułmańskiemu radykalizmowi od chwili założenia Bractwa Muzułmańskiego. Ten radykalizm związany był z lękiem przed laicyzacją, przed skutkami masowej oświaty i westernizacji.
Islamski radykalizm pod hasłem „islam jest rozwiązaniem” jest odpowiednikiem katolickiej Kontrreformacji, odwołuje się do miłości bliźniego zmieszanej z propagowaniem nienawiści do niewierzących, do innowierców, do zbyt mało gorliwie wierzących, wzywa do dobroczynności, z ambicją monopolizacji tej dobroczynności, ale również monopolizacji opieki społecznej, szkolnictwa i opieki medycznej, optuje za donowocześnianiem kraju (głównie armii) i blokowaniem rozwoju ludzkiego potencjału. To ostatnie polega na zamrożeniu ruchliwości społecznej, zmianie systemu oświaty w system religijnej indoktrynacji, na blokowaniu wszelkiej wolności słowa i podporządkowaniu prawa nakazom religijnym interpretowanym przez duchownych.
To hasło „islam jest rozwiązaniem” powoli nabierało mocy, by gwałtownie przyspieszyć wraz z powstaniem Islamskiej Republiki Iranu i pojawieniem się morderczej konkurencji między szyitami i sunnitami o to, kto lepiej radykalizuje muzułmańskie społeczeństwa, kto będzie więcej łożył na terroryzm, obiecując, że (mój) islam zdominuje świat. Toczy się bitwa o tożsamość.
Fundamentalizm, dramatyczna radykalizacja tożsamości religijnej, na 100 lat walnie przyczyniła się do zahamowania rozwoju ludzkiego potencjału w krajach muzułmańskich.
Jednak mordercze masy podburzonych wiernych, wzywanych przez duchownych do fundamentalistycznego pojmowania religii, nie u wszystkich budziły wyłącznie odrazę. Wśród chrześcijańskich pasterzy budziły również dyskretny podziw i zainteresowanie.
Kiedy tu i ówdzie pojawiły się głosy o kato-talibach mogliśmy je uważać za mocno przesadzony wyraz niechęci do katolickich fanatyków. Głębsze i poważniejsze nurty umykały naszej uwadze.
Intronizacja Chrystusa na króla Polski jest zaledwie drobnym fragmentem szeroko zakrojonych działań. Słyszeliśmy o planach tej intronizacji od wielu lat, traktowaliśmy to jako zabawny folklor, odmawialiśmy poszukiwania odpowiedzi na pytanie o inspirację tych pomysłów i o jej organizacyjne zaplecze. Większość z nas uznawała, że cała ta sprawa zasługuje wyłącznie na wzruszenie ramion. Częściej zauważaliśmy wyrastające jak grzyby po deszczu ruchy pro-life, próby nakłonienia lekarzy do ignorowania przysięgi Hipokratesa, agresywne wchodzenie religii do szkół, dziwaczną popularność Radia Maryja i jeszcze bardziej dziwaczny fenomen rosnących szeregów ONR oraz życzliwego witania ich w kościołach i na Jasnej Górze.
W dzień po intronizacji zwróciłem uwagę na krótką notkę KAI:
W programie "Minęła 20" zaproszeni goście komentowali intronizację Jezusa Chrystusa, którą duchowni potwierdzili wczoraj w Łagiewnikach. Ks. Dariusz Oko, rektor Katolickiej Agencji Informacyjnej, wykorzystał tę okazję do wymienienia historycznych sukcesów Polski. - Polacy wygrali 10 proc. najważniejszych bitew świata. Zatrzymali muzułmanów, zatrzymali bolszewików, można powiedzieć, że rok temu zatrzymaliśmy gender, bo jesteśmy najbardziej wierzącym narodem Europy - stwierdził.
Skwitowałem to grymasem, jakim często reaguję na widok nazwiska księdza Dariusza Oko, ale postanowiłem sprawdzić, co właściwie powiedział w Łagiewnikach biskup Andrzej Czaja, piastujący od lat funkcję przewodniczącego Zespołu d/s Ruchów Intronizacyjnych. Jeszcze w styczniu biskup Czaja zapowiedział stanowczo, że „Akt intronizacyjny nie będzie zwieńczeniem, lecz początkiem dzieła intronizacji. Przed blisko rokiem główny organizator tej imprezy w rozmowie z Hanną Honisz mówił m. in.:
W tle rozwoju idei intronizacji Jezusa Chrystusa, kryje się myśl Piusa XI przedłożona w encyklice „Quas primas” z 1925 roku. W ponownym uznaniu Jezusa Królem w życiu indywidualnym i społecznym, papież upatrywał środek zaradczy przeciw laicyzacji, która w ówczesnym świecie niszczyła życie duchowe chrześcijan. Pius XI pisał, że trzeba zadbać o to, aby Chrystus znowu królował.
Dowiadujemy się w tym wywiadzie o historii tego pomysłu. Otóż, jak mówił biskup Czaja, ta myśl pojawiła się w archidiecezji krakowskiej w 1996 roku, przy okazji procesu beatyfikacyjnego Rozalii Celakówny, gdyż jak wynikało z badania jej zapisków, „Jezus domaga się m.in. aktu intronizacyjnego od narodu polskiego”. Miało o tym świadczyć poniższe zdanie:
„Jest ratunek dla Polski: jeżeli mnie uzna za swego Króla i Pana w zupełności przez intronizację, nie tylko w poszczególnych częściach kraju, ale w całym państwie z rządem na czele. To uznanie ma być potwierdzone porzuceniem grzechów i całkowitym zwrotem do Boga”
Już w 10 lat później, w wyniku inicjatyw oddolnych poseł Artur Górski zgłosił w parlamencie wniosek o nadanie Jezusowi Chrystusowi tytułu Króla Polski (wniosek poparło 46 posłów). To był rok 2006, w 2013 w zespole koordynującym związane z intronizacją inicjatywy oddolne pracowało 7 biskupów, dziś jest w tym zespole biskupów dziesięciu.
Wywiad w styczniu 2016 kończyło pytanie: „Czy akt intronizacyjny wystarczy, żeby uratować Polskę przed laicyzacją?” Biskup Andrzej Czaja odpowiedział:
– Trzeba pamiętać i mieć tego świadomość, że akt intronizacyjny w Krakowie–Łagiewnikach nie będzie zwieńczeniem, lecz początkiem dzieła intronizacji Jezusa Chrystusa w Polsce i w narodzie polskim. Przed nami wielkie i ważne zadanie.
Kiedy wreszcie, po dwudziestu latach pracy, odbyła się uroczystość intronizacji, uczestniczył w niej nie tylko kardynał Dziwisz, ale i prezydent RP, prymas, przewodniczący KEP, marszałkowie Sejmu i Senatu, liczni biskupi, senatorowie i posłowie. Główną homilię wygłosił jednak biskup Andrzej Czaja. Kiedy na początku swego kazania mówił „Zgromadzeni tu w Krakowie-Łagiewnikach, w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia, jesteśmy przedstawicielstwem Polskiego Narodu i przybyliśmy tu, by przyjąć Jezusa Chrystusa za Króla i Pana”, uzurpacja była doskonale ukryta i można było odnieść wrażenie, że biskup mówi czystą prawdę.
Postronny obserwator, który próbuje zrozumieć, o co może w tym wszystkim chodzić, jest oczywiście w kłopocie, bo język kaznodziei jest delikatnie mówiąc mało klarowny.
... nie jest naszym zadaniem ogłaszać Chrystusa Królem, lecz uznać Jego panowanie i poddać się Jego Prawu, Jego woli i zbawczej władzy, zawierzyć i poświęcić Mu naszą Ojczyznę i cały Naród, nas samych i nasze rodziny.
Jakże niewinnie brzmią słowa o zawierzeniu Ojczyzny i całego narodu. W ewangeliczne przypowieści dyskretnie wplecione jest żądanie podporządkowanie państwa prawom szariatu, czyli, czegoś co nazywane jest Bożym Prawem, a co jest dyktatem nakazów religijnych określanych przez kościelną hierarchię. Biskup Czaja mówił, że potrzeba nam ducha dobroci, uprzejmości, łagodności, opanowania, wierności i cierpliwości. Potem zadeklarował:
Potrzeba też wyrazistego poszanowania Bożego Prawa, aby stanowione prawo ludzkie nie było ponad nim i nie dochodziło do łamania sumienia człowieka, lekceważenia etyki i moralności.
O wyższości prawa bożego nad prawem stanowionym słyszeliśmy w ostatnich latach dziesiątki razy. W tej nadzwyczajnej homilii jest to zdanie głęboko ukryte, przemycone obok gładkich słów o dobroci, uprzejmości i łagodności, by nie zwrócono uwagi na jego wybuchowy ładunek. Czy tylko długie doświadczenie studiowania kazań imamów każe mi tu dostrzegać takiję – kłamstwo dla dobra wiary?
W chwilę później biskup mówił:
...coraz bardziej brakuje w naszym Kościele i Narodzie otwartej tożsamości, która warunkuje i znamionuje rozwój autentycznej wiary i egzystencji chrześcijańskiej. Nie możemy ani rozmazywać, czy zaprzedawać swej identyczności, ani widzieć w człowieku inaczej myślącym, czy inaczej wierzącym od razu przeciwnika, czy wręcz wroga.
Katolik ma być bardziej katolikiem, jego tożsamość narodowa, zawodowa i inna ma być przyporządkowana religii. Biskup natychmiast zapewnia, że nie chodzi o to, by widzieć w człowieku inaczej myślącym przeciwnika, czy wręcz wroga, idzie tylko o to, aby prawo stanowione podporządkować pomysłom biskupów. Na tym etapie tylko tyle, ale już dziś ogolone na łyso typy z krzyżem i transparentem „Śmierć wrogom ojczyzny” są dobrze widoczną częścią tej katolickiej tożsamości.
Oczywiście dobry, uprzejmy i łagodny biskup zdaje sobie sprawę i mówił o tym w swojej intronizacyjnej homilii, że z tą wiarą to różnie bywa:
Nieraz mamy do czynienia z infantylnością wiary, innym razem rozwija się fundamentalizm. Najczęściej Bóg spychany jest na margines naszego codziennego życia, ujawniają się różne formy niedowiarstwa i zabobonu, a także dziwna duchowość, subiektywna, bez Chrystusa, sprowadzająca się do zaspokajania podstawowych pragnień ludzkiej natury: zdrowia, dobrobytu i szczęścia, bez odniesienia do Boga.
Wśród zgromadzonych na intronizacji był ksiądz Natanek, pewnie również ksiądz Rydzyk i wielu podobnych i mogę iść o zakład, że żaden z nich tej infantylności i tego fundamentalizmu nie wziął do siebie. Podobnie jak imamowie podżegający do nienawiści, zupełnie nie rozumieją, jak można podejrzewać ich o złą interpretację Koranu.
W dniu, w którym intronizowano Chrystusa w Łagiewnikach w Warszawie 50 tysięcy nauczycieli protestowało przeciwko reformie szkoły; reformie której, jak się wydaje, głównym celem będzie kształtowanie nowej, bardziej katolickiej tożsamości Polaków. Czy między tymi dwoma wydarzeniami jest jakiś związek? Jeśli poważnie traktować słowa biskupa, że akt intronizacji to początek, a nie zwieńczenie działań zmierzających do likwidacji świeckiego charakteru naszego państwa, to należy podejrzewać, że te dwa wydarzenia były ze sobą ściśle związane.
Mam również wrażenie, że ta intronizacja jest sygnałem zjawiska znacznie poważniejszego niż nam się wydaje. W poniedziałek 21 listopada spotkałem na ulicy znajomego. Mówił mi, że poprzedniego dnia miał ochotę wyjść z kościoła, ale nie chciał tego robić żonie. Zaintrygowany zapytałem go co go tak wzburzyło. Odpowiedział, że wszystko, że ksiądz bredził o aborcji, zamachu, imigrantach i o miłości.
Pomyślałem, że czasem jak księża mówią o miłości, to człowiek powinien uciekać. Nie pytałem jednak, czy ksiądz mówił, że katolicyzm jest rozwiązaniem, bo to ostatnie wydawało mi się oczywiste.
Wróciłem do domu i zabrałem się za rutynowy przegląd doniesień, pierwsza wiadomość była o wypowiedzi głównego imama muzułmanów w Nowej Zelandii. Wykształcony w Arabii Saudyjskiej szejk Mohammad Anwar Sahib, również naucza wiernych, że prawa boże stoją zawsze nad prawami stanowionymi, dodaje również, że żadna kobieta zamężna nie ma prawa zrobić kroku poza domem bez zezwolenia męża. Naucza wielu innych rzeczy, ale najważniejsze jest to, że słowo kaznodziei jest prawem, informacją o tym, co jest dobre a co złe i strażnikiem sumienia. Dla upewnienia się, że wierni rozumieją wagę jego słów, co jakiś czas wzywa, by powtórzyli za nim - Allahu akbar.
