Gdybym ja był Panem Bogiem

Pani Ania, recepcjonistka mojego dentysty, wysłuchała mojego błagania o natychmiastowe przyjęcie i powiedziała, że zobaczy, co się da zrobić. Wróciła po chwili i dowiedziałem się, że pan doktor spróbuje mnie wepchnąć, że mam przyjechać od razu, a wpychany będę w zależności od tego jak się ułoży.           

Prowadzenie samochodu z bólem zęba, jest prawie tak groźne jak prowadzenie po alkoholu, ale nie jest karalne. Mój dentysta ma gabinet w odległości dziesięciu kilometrów, prędkości nie przekroczyłem, błagałem tylko tę piekielną Opaczność, żeby mi nic nagle przed maskę nie wskoczyło, bo refleks miałem osłabiony. Opaczność jest z natury wredna, tym razem jednak była łaskawa i dojechałem nie krzywdząc ani bliźnich, ani siebie.

W poczekalni siedziała młoda dama i starsza dama, a damy urodziły się w odstępie około 50 lat. Pani Ania rozmawiała przez telefon, więc usiadłem na krześle za młodą damą i wyciągnąłem kryminał z nadzieją, że będzie dostatecznie wciągający, żeby przytłumić ból i pozwolić składać litery.

Młoda dama pracowała na swojej komórce, wyczyniając jakieś akrobacje na osi czasu. Starsza dama patrzyła w ścianę i trudno się było zorientować, co tam widzi, natomiast recepcjonistka Ania prowadziła konwersację telefoniczną, chyba z kimś bliskim, albo i bardzo bliskim, bo odpowiadała zdawkowo i chichotała znacząco w regularnych odstępach. Z gabinetu wyszedł mężczyzna w średnim wieku, z sympatyczną, ale skrzywioną twarzą, chyba z klasy rzemieślniczej, ale z tych rzemieślników, którzy budzą zaufanie od pierwszego wejrzenia. Starsza dama poderwała się i chyżo, jak nastolatka pobiegła, znikając za drzwiami dzielącymi mnie od zbawiciela. Poczułem nieznaczną ulgę. Teraz w poczekalni została oprócz mnie tylko młodsza dama, która chyba nie cierpiała, przeciwnie, wyglądała na okaz zdrowia, więc może jej pobyt w gabinecie nie będzie długi. Z drugiej strony, dziewczyna piękna jak marzenie, albo nawet jak reklama audi, (ale nie ta którą widziałem ostatnio, bo tym razem młoda kobieta była w czarnym worku i z czarną chustą wokół głowy, z twarzą zachęcającą do braku pożądania i unosząca w górę tęczową flagę, w geście poparcia LGBTitd), dentysta może nie chcieć się z nią szybko rozstać. Wiadomo jak to jest z tymi białymi heteroseksualnymi mężczyznami. To straszne świnie.

Przez chwilę próbowałem skoncentrować uwagę na kryminale, ale nie było to łatwe. Ku mojej rozpaczy, do poczekalni wszedł kolejny pacjent. Pani Ania przerwała rozmowę i zapytała go, na którą miał zamówiony czas, odpowiedział, że na 17.30. Jęknąłem, ale pani Ania powiedziała, że może być opóźnienie, bo jest nagły przypadek. Już miałem wyrazić jej wdzięczność, pomyślałem jednak, że lepiej trzymać język za zębami, bo się wyda.  

Ból popycha człowieka do zachowań moralnie wątpliwych. Czytałem nawet jakiś poważny artykuł, którego autor dowodził, że to często się zdarza. Miałem jednak odrobinę wyrzutów sumienia i dyskretnie obserwowałem człowieka, którego zamierzałem podstępnie skazać na dłuższe oczekiwanie niż to konieczne, ponieważ moje krótsze oczekiwanie było priorytetem. Mężczyzna przyjął wyrok ze stoickim spokojem i podobnie jak wcześniej starsza dama, nawiązał kontakt wzrokowy ze ścianą. Obserwowałem go kątem oka. Sprawiał na mnie wrażenie przedstawiciela tutejszej szlachty zagrodowej, której mamy w naszym powiecie całkiem sporo. Noszą się z godnością, gdyby mogli, chodziliby przy szabli, specjalizują się w uprawie rzepaku, są również solidnym wsparciem Kościoła. Historyk lokalności napisał nawet o nich książkę, która ukazała się drukiem dzięki wsparciu starosty. Nawiasem mówiąc, autor napytał sobie biedy, bo nikt nie był zadowolony, pretensje były różne, a to, że grób przodka nie tak sfotografowany, a to, że szlacheckość sąsiadów wątpliwa, a to, że chociaż w jakiejś rodzinie papiery się zgadzają, to na wspomnienie nie zasługuje, bo się źle prowadzi. Awantura przycichła, sprzedano 172 egzemplarze, a morale naszej szlachty zagrodowej chyba wzrosło, ale trudno to potwierdzić.

Wskazówki wiszącego na ścianie zegara informowały, że czas jest względny, a w poczekalni u dentysty sprawia wrażenie jakby stał w miejscu. Ból mojego zęba jakby trochę przycichł, jednak zdawałem sobie sprawę z faktu, że jest to zjawisko często w poczekalniach spotykane. W tej sytuacji udało mi się wzbudzić zainteresowanie fabułą kryminału, co przyspieszyło wyjście starszej damy i wejście młodszej damy. Wyszła po dwudziestu minutach, spojrzałem na panią Anię, która dyskretnie skinęła głową i wszedłem do gabinetu.

Mój dentysta powitał mnie jowialnie i z wyrazem współczucia, zaprosił na fotel, powiedział, że spróbuje mój ząb uratować, zajrzał mi w gębę i westchnął. Na wszelki wypadek stuknął mini łomem w podejrzany ząb, a mój wrzask upewnił go, że problem został zlokalizowany.

- Trzeba usunąć – powiedział i zaczął przygotowywać strzykawkę. Z pewnym niepokojem obserwowałem jego ruchy, ponieważ, prawdę mówiąc, nie przepadam za wbijaniem igieł w dziąsła. Godziłem się na to wyłącznie w imię wyższego dobra.  

Zrobił pierwszy zastrzyk, sięgnął po drugą strzykawkę, znalazł najbardziej wrażliwe miejsce i ponownie wbił igłę, mówiąc równocześnie, że gdyby on był Panem Bogiem, to by to wszystko inaczej urządził, a teraz on się musi męczyć z tym jego partactwem.       

- Ale czynajmniej ma han dużo klientów – próbowałem powiedzieć z otwartą gębą.

Mój dentysta powiedział, że nie narzeka, pozwolił  mi zamknąć usta i zaczął przygotowywać narzędzia tortur. Pomyślałem, że wujek Franek miał rację, mówiąc, że policja i stomatologia  przyciągają sadystów. Mój dentysta to już trzecie pokolenie stomatologów, a jego syn też się już zapisał do tej sekty. Coś w tym musi być.      

Lekarz kręcił się po gabinecie w oczekiwaniu na działanie znieczulenia, ja siedziałem w fotelu, czując, że zbliża się bardzo niemiła chwila. W końcu lekarz zainteresował się mną ponownie, ostrym haczykiem sprawdził, czy już się nadaję, przez chwilę zastanawiał się, którymi obcęgami mnie potraktować, wybrał największe, zrobił dwa ruchy i wyjął mój ząb. Właściwie można powiedzieć, że nic nie czułem. Wpakował mi do ust potężny tampon, powiedział, żeby nie pić nic przez dwie godziny, z jedzeniem poczekać do jutra, a w razie bólu robić zimne okłady.

Wstałem z fotela i zapytałem, czy mogę zapłacić kartą. Jego przeciągłe yyyyyy mogło znaczyć tylko jedno, więc sięgnąłem do przegródki z gotówką. Rozumiałem go, ale drętwymi wargami szepnąłem, że gdybym ja był Panem Bogiem, to bym to wszystko inaczej urządził. Uśmiechnął się z pełnym zrozumieniem i schował pieniądze do kieszeni spodni.

Podziękowałem jeszcze pani Ani, wsiadłem do samochodu i zwróciłem się w myślach do Opaczności, żeby nie zwracała na mnie uwagi. W drodze do domu przypomniałem sobie zachwyt ojca Rydzyka nad nowym podręcznikiem do historii i pomyślałem, że jeśli w mojej dziedzinie każą nam uczyć z podręczników, które będą się podobały Rydzykowi, to raczej zostanę magazynierem, albo czymś takim, bo na studia stomatologiczne jest już za późno.

Żona powitała mnie z miłością i współczuciem, a kiedy powiedziałem jej, że pewnie będę musiał później robić sobie zimne okłady powiedziała, że ma w zamrażalniku piersi kurczaka, więc nie będzie problemu.

Umocniłem się w przekonaniu, że gdybym ja był Panem Bogiem, to bym to wszystko urządził zupełnie inaczej.