Ideologia masowego morderstwa

Decyzja Hamasu o przeprowadzeniu tego szeroko zakrojonego ataku przywołuje na myśl wysiłki poprzednich terrorystów, którzy starali się – czasami z sukcesem – sabotować starania dyplomatyczne, które mogłyby doprowadzić do wynegocjowania rozwiązania długotrwałego konfliktu. Jednak okrucieństwo tej ostatniej operacji – mordowanie młodych ludzi na wydarzeniu muzycznym, egzekucje całych rodzin w ich domach, pojmania zakładników – pokazuje, że nienawiść do Żydów obłąkała umysły zabójców. Krótkoterminowe kalkulacje polityczne mogą być pomocne w wyjaśnieniu momentu poszczególnych ataków, ale historia islamistycznego antysemityzmu ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia ludobójczego rasizmu, który wspiera długoterminowe eliminacyjne cele Hamasu.

Zadaniem historyka zajmującego się historią idei i kultury jest przypomnienie ideologicznych pasji kierujących zachowaniami islamistów. Nie jest to trudne. Hamas uważa swoją nienawiść do Żydów za cnotę i wielokrotnie jednoczył ideologię i politykę w wojnach, które wszczynał przeciwko Izraelowi. W ciągu kilku dziesięcioleci Middle East Media Research Institute (MEMRI) zgromadził ogromne archiwum tekstów, programów telewizyjnych, audycji radiowych i treści w mediach społecznościowych, które dostarczają obfitych dowodów nienawiści Hamasu do Żydów. Podobnie Middle East Forumprowadzone przez Daniela Pipesa przez wiele lat badało Hamas. Chociaż zasoby te są łatwo dostępne dla każdego, kto ma połączenie z Internetem, panuje powszechna niechęć, szczególnie w kręgach mediów liberalnych i postępowych, do zwracania uwagi na to, co faktycznie mówią funkcjonariusze Hamasu.

Ismail Hanija i inni przywódcy Hamasu oglądają relację Al-Dżaziry z inwazji Hamasu na południowy Izrael i dokonują aktu “czołobitności w wyrazie wdzięczności” (MEMRI)

Hamas powstał pod koniec 1987 roku jako palestyńskie skrzydło Bractwa Muzułmańskiego. Statut (Karta) tej organizacji z 1988 r., którego angielskie tłumaczenie jest dostępne od kilkudziesięciu lat na stronie internetowej Avalon Project w Yale Law School, pozostaje najwyraźniejszym wyrazem podstawowych przekonań grupy. W sierpniu 2014 roku opublikowałem w „American Interest” esej, w którym napisałem:

Hamas, jak wszystkie odmiany polityki islamistycznej, zrezygnował z wątpliwego twierdzenia OWP, że antysyjonizm nie jest tożsamy z nienawiścią do Żydów jako Żydów. Wręcz przeciwnie, autorzy deklarują, że „nasza walka z Żydami jest bardzo wielka i bardzo poważna” – to ostateczny cel, a nie tylko taktyka. Dla Hamasu sprawa ta jest zarówno wielka, jak i poważna, ponieważ jest wyraźnie religijna. Statut jest dokumentem manichejskim; dzieli politykę na prawdziwą i fałszywą, sprawiedliwą i niesprawiedliwą. Obiecuje przebudować świat w imię islamu, który – ubolewa – został niesłusznie usunięty z życia publicznego. Oto ich hasło: „Allah jest celem, Prorok jest wzorem, a Koran jest konstytucją: Dżihad jest drogą, a śmierć w imię Allaha jest najwspanialszym życzeniem”.

Znajomość Statutu Hamasu jest niezbędna dla każdego, kto pragnie zrozumieć antysemityzm celów tej grupy i jej spiskową paranoję. Artykuł 22 stanowi m. in.:

Przez długi czas wrogowie planowali, umiejętnie i precyzyjnie, osiągnięcie tego, co osiągnęli. Brali pod uwagę przyczyny wpływające na bieg wydarzeń. Dążyli do zgromadzenia wielkiego i pokaźnego majątku materialnego, który przeznaczyli na realizację swojego marzenia. Za zgromadzone pieniądze przejęli kontrolę nad światowymi mediami, agencjami informacyjnymi, prasą, wydawnictwami, stacjami nadawczymi i innymi. Swoimi pieniędzmi wzniecali rewolucje w różnych częściach świata, aby osiągnąć swoje interesy i zebrać w nich owoce. Oni stali za rewolucją francuską, rewolucją komunistyczną i większością rewolucji, o których słyszeliśmy i o których słyszymy tu i tam. Za swoje pieniądze zakładali tajne stowarzyszenia, takie jak masoni, kluby Rotary, Lions i inne w różnych częściach świata w celu sabotowania społeczeństw i osiągnięcia interesów syjonistycznych. Za pomocą swoich pieniędzy byli w stanie kontrolować kraje imperialistyczne i namawiać je do kolonizacji wielu krajów, aby umożliwić im eksploatację ich zasobów i szerzenie tam korupcji.

Możesz mówić tyle, ile chcesz o wojnach regionalnych i światowych. To oni stali za I wojną światową, kiedy udało im się zniszczyć islamski kalifat, osiągając zyski finansowe i kontrolę zasobów naturalnych. Uzyskali Deklarację Balfoura, utworzyli Ligę Narodów, dzięki której mogli rządzić światem. To oni stali za II wojną światową, dzięki której osiągnęli ogromne zyski finansowe na handlu bronią i utorowali drogę do powstania swojego państwa. To oni zainicjowali zastąpienie Ligi Narodów Organizacją Narodów Zjednoczonych i Radą Bezpieczeństwa, aby umożliwić im rządzenie światem za ich pośrednictwem. Nie ma wojny, która toczy się gdziekolwiek bez tego, by maczali w niej palce.

Przed i podczas drugiej wojny światowej palestyńskim Arabom przewodził nazistowski kolaborant, Hadż Amin al-Husseini (znany również jako Mufti), który spotkał się z Hitlerem w grudniu 1942 r., współpracował z niemieckim wywiadem i pomógł w założeniu muzułmańskiego oddziału SS w Jugosławii. Arabowie, zapewniał al-Husseini ministra spraw zagranicznych Niemiec Joachima von Ribbentropa, są „naturalnymi przyjaciółmi Niemiec, ponieważ jedni i drudzy są zaangażowani w walkę z trzema wspólnymi wrogami: Anglikami, Żydami i bolszewizmem”. Uważał, że wojnę „rozpętało światowe żydostwo”, które kontrolowało Stany Zjednoczone i Związek Radziecki.

W mojej książce Nazis Propaganda for the Arab World z 2009 roku analizowałem sojusz nazistowsko-islamistyczny w latach 1941–1945. W swojej książce Jihad and Jew-Hatred: Nazism, Islamism and the Roots of 9/11 z 2007 roku oraz w swojej nowej pracy Nazis, Islamic Antisemitism and the Middle East: The 1948 Arab War against Israel and the Aftershocs of World War II, niemiecki historyk i politolog Matthias Küntzel bada historię islamskiego antysemityzmu przed Holokaustem i w jego trakcie oraz jego krwawe dziedzictwo na Bliskim Wschodzie. Podsumowałem tę pracę w obszernym eseju dla magazynu Tablet z lipca 2022 r.:

W ciągu ostatnich 30 lat badania historyczne potwierdziły to, co rozumieli w tamtych czasach amerykańscy liberałowie i lewicowcy, francuscy socjaliści, komuniści i gaulliści oraz komuniści w Związku Radzieckim, Polsce i Czechosłowacji. Realia współpracy palestyńskich nacjonalistów z nazistami były przedmiotem publicznej wiedzy i hańby na całym świecie w pierwszych latach powojennych, kiedy amerykańscy liberałowie w Kongresie, tacy jak senator Robert F. Wagner i kongresman Emanuel Celler, redaktorzy magazynu „Nation”, lewicowe dzienniki „PM” i „New York Post”, i przywódcy Amerykańskiej Syjonistycznej Rady Kryzysowej, a także Simon Wiesenthal w Wiedniu, publikowali dokumenty z niemieckich akt rządowych, oferujące przekonujące dowody entuzjazmu Amina al-Husseiniego dla nazistów i jego gwałtownej nienawiści do judaizmu, Żydów i projektu syjonistycznego. Ci przywódcy i publikacje innych autorów wzywali Wielką Brytanię, Francję i Stany Zjednoczone do oskarżenia „muftiego” o zbrodnie wojenne, ale te trzy rządy,  myśląc o arabskiej wrażliwości, odmówiły przeprowadzenia procesu, który mógłby zakończyć jego karierę polityczną. 

Al-Husseini uciekł z aresztu domowego we Francji w czerwcu 1946 r. i został w Kairze powitany jak bohater przez założyciela Bractwa Muzułmańskiego Hasana al-Bannę, który był zachwycony:

Klęska Hitlera i Mussoliniego cię nie przestraszyła. Twoje włosy nie posiwiały ze strachu i wciąż jesteś pełen życia i walki. Co za bohater, co za cud człowieka. Chcielibyśmy wiedzieć, co zrobi arabska młodzież, ministrowie gabinetu, bogaci ludzie i książęta Palestyny, Syrii, Iraku, Tunisu, Maroka i Trypolisu, aby być godnymi tego bohatera. Tak, ten bohater, który rzucił wyzwanie imperium i walczył z syjonizmem z pomocą Hitlera i Niemiec. Niemiec i Hitlera już nie ma, ale Amin Al-Husseini będzie kontynuował walkę.

Al-Husseini został przywódcą Wysokiego Komitetu Arabskiego w Palestynie, odrzucił plan ONZ podziału Mandatu Palestyny i przystąpił do islamizacji ruchu nacjonalistycznego.

Czterdzieści lat później Hamas wskrzesił zakorzenioną w islamie nienawiść do Żydów głoszoną przez al-Bannę i al-Husseiniego. Od Bractwa Muzułmańskiego w Egipcie i Gazie po Islamską Republikę Iranu islamiści argumentowali, że świeckim nacjonalistom i lewicowcom z OWP i państw arabskich nie udało się zniszczyć Izraela w wojnach w latach 1967 i 1973. Co gorsza, z ich punktu widzenia Porozumienia z Camp David z 1978 r. dawały nikłą nadzieję na rozwiązanie kompromisowe. Twierdzili, że to fundamentalizm religijny dał podstawę do odrzucenia jakiegokolwiek kompromisu z Izraelem, ponieważ zapewnił, że świecki konflikt o ziemię i granice stał się także wojną religijną, a tym samym wykluczył możliwość jakiegokolwiek wynegocjowanego porozumienia.

Meir Litvak, kierownik Wydziału Studiów Bliskowschodnich i Afrykańskich na Uniwersytecie w Tel Awiwie, publikował obszerne badania w czasopismach naukowych na temat islamizacji konfliktu arabsko-izraelskiego, ze szczególnym uwzględnieniem źródeł w języku arabskim i perskim. W niedawnym artykule na temat „Antysemityzmu Hamasu” w czasopiśmie „Palestine-Israel Journal” Litvak pisze:

Hamas podkreśla „islamskie sedno” sprawy palestyńskiej. Walka jest zatem przedstawiana jako niemożliwa do pogodzenia dychotomia między dwoma absolutami: „wojną religii i wiary” między islamem a judaizmem oraz między muzułmanami i Żydami, a nie między Palestyńczykami a Izraelczykami lub syjonistami. Jest to historyczny, religijny, kulturowy i egzystencjalny konflikt pomiędzy prawdziwą religią, która wypiera wszystkie poprzednie religie, tj. islam, a unieważnioną, zastąpioną religią, judaizmem.

Litwak, podobnie jak Küntzel, interpretuje ideologię i działania Hamasu jako wojnę religijną, a zatem absolutystyczną pozostałość przednowoczesnej polityki całkowicie sprzecznej z kompromisami nowoczesności politycznej i kulturowej. W podobnym duchu ważne książki Paula Bermana Terror and Liberalism (2003) oraz Flight of the Intellectuals(2010) zwróciły uwagę na ideologię totalitarną, która była siłą napędową ataków z 11 września i drugiej intifady. Duża część tego dorobku naukowego i komentarzy intelektualnych opiera się mocno na tradycji liberalnej, ale często była ignorowana przez tych, którzy niechętnie zagłębiali się w naturę islamistycznych doktryn i polityki. Zamiast tego liberalne i postępowe media próbowały wyjaśnić palestyński terror jako narzędzie myśli postkolonialnej i antyimperialistycznego oporu, przekształcając w ten sposób ideologię reakcyjnej skrajnej prawicy w ideologię rewolucyjnej lewicy.

Tego typu zniekształcenia stanowią rażący błąd interpretacyjny, który zniekształca zrozumienie Bliskiego Wschodu przez szersze społeczeństwo. Masowy mord z 7 października był najnowszym rozdziałem w długiej wojnie islamistów przeciwko Żydom, Izraelowi oraz wartościom i instytucjom zachodniej demokracji. Ważne jest, aby intelektualiści, analitycy, dziennikarze, politycy, eksperci ds. polityki i urzędnicy rządowi mówili prawdę o związku między antysemicką ideologią Hamasu a jego praktyką masowego rozlewu krwi. Tylko przez nie zamykanie oczu na to, co przywódcy, duchowni i kadry Hamasu mówią od lat, możemy zacząć rozumieć, dlaczego jego agenci dokonali tego najnowszego i najbardziej morderczego z ataków na Izrael i jego obywateli.

Link do oryginału: https://quillette.com/2023/10/10/the-ideology-of-mass-murder/?ref=quillette-daily-newsletter

Quillette, 10 października 2023

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

*Jeffrey C. Herf

Amerykański historyk, socjolog i politolog specjalizujący się w nowożytnej historii Europy, a szczególnie Niemiec. Profesor Herf związany jest z University of Maryland.

Jego najbardziej znane książki to:

• Nazi Propaganda for the Arab World, Yale University Press, 2009.
• “Western Strategy and Public Discussion: The "Double Decision" Makes Sense”. Telos 52 (Summer 1982). New York: Telos Press.
• Reactionary Modernism: Technology, Culture and Politics in Weimar and the Third Reich (Cambridge University Press, 1984).  Książka tłumaczona na grecki, włoski, japoński portugalski i hiszpański.
• War By Other Means: Soviet Power, West German Resistance and the Battle of the Euromissiles (The Free Press, 1991.
• Divided Memory: The Nazi Past in the Two Germanys (Harvard University Press, 1997.
• Israel’s Moment (Cambridge University Press, 2022)