Urwanie jaj przez naładowany pager to chyba najlepsza ilustracja powiedzenia „żeby kózka nie skakała”, jaka się kiedykolwiek wydarzyła. Wczoraj wydarzyło się to w Libanie. Ku podziwie zwolenników Izraela i twórców memów na całym świecie nagle eksplodowało tysiące pagerów używanych przez nazistów Hezbollahu. Nagrania z Libanu są niezwykłe. Kieszeń spodni mężczyzny eksploduje w supermarkecie, mężczyzna wijący się z bólu na środku drogi po tym, jak jego zaufane urządzenie komunikacyjne zwróciło się przeciwko niemu. Bitwa pagerów z pewnością zostanie odnotowana jako jedna z najbardziej niezwykłych i zuchwałych operacji w całej historii ludzkich wojen.

Dla specjalistów prawo międzynarodowe nie jest pojęciem tak elastycznym jak dla dziennikarzy i polityków, którzy czasem świadomie, a czasem nieświadomie, używają tego pojęcia jak maczugi. Te praktyki są nagminne w odniesieniu do Izraela. Rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ nie są prawem międzynarodowym, ale nikomu to nie przeszkadza, konwencje są prawem międzynarodowym, ale muszą być ratyfikowane przez zaangażowane w daną sprawę strony. Interpretacja naruszeń konwencji jest skomplikowana.

Lewicowa partia rządziła Izraelem przez pierwsze kilka dekad po uzyskaniu niepodległości w 1948 r. i, po niefortunnej historii błędnych kalkulacji i założeń co do polityki Izraela wobec Palestyńczyków i innych Arabów, dziś lewica jest najwyraźniej skonsternowana, że nie udaje im się wygrać wyborów. Te izraelskie „elity” blokują teraz ulice Izraela, aby spróbować obalić demokratycznie wybrany rząd. Wydaje się, że zapomnieli o swoich błędach z przeszłości i nadal naciskają na tę samą nieudaną politykę, która doprowadziła do śmierci tysięcy Izraelczyków.
Ponad 30 lat temu te „elity”, w przeważającej mierze na politycznej „lewicy” Izraela  odegrały znaczącą rolę w przekonaniu ówczesnego rządu Izraela do podpisania Porozumienia z Oslo z Organizacją Wyzwolenia Palestyny (OWP), kierowaną przez Jasera Arafata.

Niedawno minęło 25 lat od czasu naszego powrotu do Polski. Decyzja o zamieszkaniu właśnie w Dobrzyniu nad Wisłą okazała się znakomita. Nie tylko dobrze nam się tu mieszka, znaleźliśmy tu wspaniałych przyjaciół i doskonały punkt obserwacyjny zmian dokonujących się w Polsce i na świecie.

Zmieniło się wiele. Polska, w tym również nasz Dobrzyń, dokonała skoku cywilizacyjnego. To jest inny świat, chociaż powodów do narzekania jest nadal bez liku. Te zmiany to nie tylko trzy supermarkety w maleńkim miasteczku, nie tylko parking samochodowy pod szkołą zawodową, to inna jakość rzemiosła i inna jakość rolnictwa.

Organizacja Narodów Zjednoczonych składa się obecnie ze 193 państw członkowskich i dwóch stałych państw obserwatorów niebędących członkami: Watykanu i „Państwa Palestyna”. Palestyńczycy są jednak na drodze do uzyskania statusu pełnoprawnego członka. „Times of Israel” poinformował w środę, że „We wtorek Palestyńczycy zajęli miejsce wśród państw członkowskich Zgromadzenia Ogólnego ONZ, co jest nowym prawem przyznanym delegacji Autonomii Palestyńskiej, mimo że nie jest pełnoprawnym członkiem tego organu”. W ten sposób ONZ odpowiada na terroryzm dżihadu: nagradzając tych, którzy się w niego angażują.

Drugiego września 2024 r. w Nowym Jorku odbył się masowy marsz antyizraelski — tego samego dnia, w którym w Izraelu odbywał się pogrzeb 23-letniego Hersza Goldberg-Polina, „szeroko znanego zakładnika”, schwytanego i zamordowanego przez Hamas wraz z pięcioma innymi osobami zaledwie kilka dni wcześniej w Strefie Gazy. Hersz, obywatel Izraela i USA, został stracony przez Hamas, co wywołało falę żalu i wściekłości wśród Amerykanów, z których wielu dowiedziało się o jego historii od jego rodziców, Racheli i Jona, którzy pojawili się na Narodowej Konwencji Demokratów zaledwie dwa tygodnie wcześniej.

Państwa, które dopuszczają się ludobójstwa, nie rozróżniają między personelem wojskowym a ludnością cywilną. Nie zgadzają się na przerwy w kampaniach wojskowych, aby umożliwić dostarczanie pomocy humanitarnej. Starają się utrudniać, zamiast współpracować z agencjami międzynarodowymi zajmującymi się awaryjnym zakwaterowaniem i potrzebami medycznymi populacji wroga. Jeśli wśród przesiedleńców i osób pozbawionych własności wybuchną śmiertelne choroby, co często się zdarza, starają się je ukryć, zamiast przyznać się do nich i im przeciwdziałać.

Wszystko to oznacza jedną z dwóch rzeczy. W Strefie Gazy Izrael albo prowadzi najdziwniejsze w historii ludobójstwo, albo w ogóle go nie prowadzi.

W ciągu ostatniego tygodnia Izrael pomógł Światowej Organizacji Zdrowia i UNICEF, funduszowi ONZ na rzecz dzieci, przeprowadzić w Strefie Gazy dużą kampanię szczepień przeciwko polio po pierwszym przypadku stwierdzenia choroby od 25 lat. 

Autonomia Palestyńska (AP) priorytetowo traktuje płatności na rzecz terrorystów i według jej własnych danych w ciągu ostatnich 5 lat straciła ponad 6,96 miliarda szekli (ponad 1,88 miliarda dolarów).

Oficjalna agencja prasowa AP, WAFA, skrytykowała Izrael za spowodowanie kryzysów finansowych AP i wyszczególniła wszystkie potrącenia z dochodów podatkowych, które Izrael pobiera na rzecz AP. 

Po raz pierwszy spotkałam Tal Gilboa w lipcu 2023 r. Podczas naszego pełnego optymizmu spotkania nie mogłyśmy sobie wyobrazić, że zaledwie trzy miesiące później jej ukochany siostrzeniec Guy — 22-letni syn jej siostry Meirav i szwagra Ilana — zostanie brutalnie porwany do Gazy przez terrorystów z Hamasu. To, że jest tam do dziś, pełne 11 miesięcy później, jest jeszcze bardziej niepojęte.

Tal po raz drugi jest doradczynią premiera Izraela Benjamina „Bibi” Netanjahu ds. praw zwierząt. Pełniła tę funkcję w jego poprzednim rządzie — tym, który został zastąpiony przez rotacyjną koalicję kierowaną przez Jaira Lapida i Naftalego Bennetta.

Zakończeniem książki są dwa dodatki; na komentowanie pierwszego szkoda mi czasu. Niech usprawiedliwi mnie fragment, w którym autor tego dodatku R. A. Varghese chce przekonać czytelników, że „za wszelkiego rodzaju ateizm odpowiada wyłącznie celowa odmowa „patrzenia". W tym celu proponuje eksperyment myślowy: „Powiedzmy, że mamy przed sobą stół marmurowy /../ Czy sądzicie, że przez bilion lat lub nawet czas nieskończony ten stół mógłby nagle lub stopniowo stać się świadomy, uzmysłowić sobie otoczenie i siebie w taki sposób, w jaki wy to sobie uświadamiacie? To, że doszło lub mogłoby dojść do tego, jest po prostu niewyobrażalne. I dotyczy to wszelkiej innej materii". Ta analogia jest równie głupia jak to „małpie twierdzenie", którym autor posłużył się w pierwszej części publikacji, dlatego pozwolę sobie nie zawracać głowy tymi bzdurami.

Natomiast drugi dodatek wieńczący zakończenie książki, jest bardzo znamienny: autor - dla którego głównym powodem nawrócenia się na teizm były ponoć dowody naukowe (i to nie byle jakiej, bo nowoczesnej nauki!), oddaje głos księdzu N. T. Wrightowi, broniącemu prawdziwości objawienia się Boga chrześcijan. Pisze o nim tak:  „Odpowiedzi, których Wright udziela /../ stanowią w sumie najsilniejszy argument na rzecz prawdziwości wierzeń chrześcijan, z jakim się zetknąłem.

Żądając, aby Izrael opuścił Korytarz Filadelfijski w Strefie Gazy i ograniczył swoje działania na Zachodnim Brzegu [Judei i Samarii, MK], Sekretarz Generalny ONZ António Guterres wezwał państwo żydowskie „do wypełnienia swoich zobowiązań”, dodając, że „tylko zakończenie okupacji… przyniesie kres przemocy”.

Jednakże od 1993 roku Izrael wywiązuje się ze wszystkich swoich zobowiązań.

Izrael wielokrotnie oddawał terytorium, ale jedynym skutkiem było nasilenie aktów terroryzmu i ataków na obywateli — fakt, który najwyraźniej umknął uwadze szefa ONZ.

Piętnastego maja 1948 roku pięć armii arabskich rozpoczęło wojnę z Izraelem i ją przegrało. Od tego czasu wielu Arabów nazywa tę przegraną słowem „nakba” („katastrofa”). Od tamtej pory szukają współczucia z powodu przegranej wojny, którą sami rozpoczęli. Być może nie powinni byli rozpoczynać tej wojny.

Owego 15 maja siły z Egiptu, Syrii, Transjordanii, Libanu i Iraku „wkroczyły... zaledwie kilka godzin po tym, jak siły brytyjskie opuściły Mandat Palestyński, a Izrael ogłosił niepodległość”. Do tego czasu każdy urodzony tam człowiek był Palestyńczykiem. Chrześcijanie byli Palestyńczykami, Żydzi byli Palestyńczykami. „Miejsce urodzenia” w paszporcie było opisane jako „Palestyna”.

Arabom, którzy uciekli podczas walk, obiecywano szybkie zwycięstwo i obfite łupy. 

Po 11 miesiącach kwestionowania, sabotowania i podważania izraelskich wysiłków zmierzających do pokonania Hamasu, prezydent Joe Biden podwoił stawkę w polityce swojej administracji, która była tak korzystna dla terrorystów. Jego oświadczenie, że premier Izraela Benjamin Netanjahu nie robił wystarczająco dużo, aby zabezpieczyć porozumienie w sprawie uwolnienia pozostałych zakładników wziętych przez Hamas 7 października, było całkowicie zgodne z całym tonem podejścia Waszyngtonu do konfliktu. Po ogłoszeniu, że sześciu pozostałych zakładników, w tym jeden Amerykanin, Hersz Goldberg-Polin, zostało z zimną krwią zamordowanych przez Hamas, jego wypowiedź sugerowała, że przyczyną ich śmierci była rzekomo twarda postawa Netanjahu w negocjacjach, a nie diaboliczne zamiary ich porywaczy z Hamasu.

Opublikowaliśmy w „Listach z naszego sadu” bardzo ważny tekst Matti Friedmana pod tytułem  ”Kiedy zaczęliśmy kłamać” Próba zapowiedzi tego tekstu na Facebooku została natychmiast udaremniona, mój wpis zniknął po kilku sekundach. Domyśliłem się dlaczego. Tekst był ilustrowany zdjęciem, które doskonale ilustruje mechanizm wprowadzania w błąd odbiorców mediów głównego nurtu. Na zdjęciu widzimy człowieka z zakrwawioną twarzą, a nad nim stoi policjant z wzniesioną pałką. To zdjęcie w 2000 roku zamieściła najsłynniejsza gazeta świata „The New York Times”, „informując”, że widzimy izraelskiego policjanta znęcającego się nad Palestyńczykiem. W rzeczywistości był to amerykański turysta Tuvia Grossman, a izraelski policjant bronił go przed arabskimi napastnikami.

Yonathan Arfi, szef francuskiej organizacji żydowskiej Crif w wywiadzie dla „Jerusalem Post” z 28 sierpnia, skarżył się, że zrozumienie antysemityzmu większości jego współobywateli jest zakorzenione w pamięci o II wojnie światowej. Arfi argumentował, że nieusuwalne skojarzenie nazizmu z nienawiścią do Żydów uniemożliwia dzisiejszym pokoleniom widzenia antysemityzmu jako żywego i aktualnego zagrożenia dla społeczności żydowskich w ich otoczeniu.
Biorąc pod uwagę, że Arfi reprezentuje społeczność, która doświadczyła 200% wzrostu antysemickich napaści od 1 stycznia, jego poglądy na tę sprawę zasługują na poważne traktowanie. Słyszymy dziś „Od Rzeki do Morza” zamiast „Sieg Heil”.

Dokładnie dziesięć lat temu, podczas wojny Izraela z Hamasem, która wówczas wydawała się poważna, ale teraz wydaje się pomniejszym wydarzeniem, opublikowałem dwa eseje opisujące mój czas pracy dla Associated Press, kiedy relacjonowałem wydarzenia w Izraelu. „Czy jest jeszcze coś do powiedzenia na temat Izraela i Gazy? Gazety tego lata niedużo pisały o czymkolwiek innym — napisałem wówczas. - Uśpieni widzowie telewizyjni widzą sterty gruzów i kłęby dymu”. To nie ilość relacji zaniepokoiła mnie latem 2014 roku. Pisałem o czymś, o czym nie informowano, a co wpłynęło w dużej mierze na kształt rzeczywistości w ciągu ostatniej dekady — o zmianie nie tyle w samych wiadomościach, ile w ich redakcji.

Zmusza - co najmniej w moim wypadku. A w dodatku – i co gorsza – do pisania i publikowania. A już miałem błogą nadzieję, że tak nie będzie, że Pan Andrzej, swoim dotychczasowym dobrym zwyczajem, wyczerpie i ten temat, a ja będę wreszcie miał z tym spokój. Ale skoro Pan Andrzej tego nie zrobił, to wątpię, by zrobił to już ktokolwiek inny. Zamiast więc zająć się moją ulubioną formą marnowania czasu, tj. “lepienia” kolejnego modelu samolotu (celem uzupełnienia mojej kolekcji ilustrującej wrodzone marnotrawstwo doktryny „si vis pacem, para bellum”), porzuciłem już wszelką nadzieję i czuję się zmuszony. A mnie pisanina na ogół ciężko idzie… (Zestaw modelu Vought Corsair z lotniskowca “Bunker Hill”, pięknie wyprodukowany przez japońską firmę Tamiya, musi poczekać) … Pragnę tylko wpierw odnotować, interesującą – przynajmniej dla mnie – rzecz, że zarówno Pan Andrzej, jak i ja doszliśmy do zbliżonych wniosków, wychodząc z zupełnie odmiennych punktów wyjściowych. 

Latem 2019 roku, podczas swojej pierwszej kampanii prezydenckiej u boku Bidena, ówczesna senator Kamala Harris twierdziła, że jeśli zostanie wybrana, potrafi wycofać wszystkie wojska USA z Afganistanu bez narażania pozostawionych tam ludzi. „Chcę mieć pewność, że kraj jest na drodze do stabilizacji, że chronimy to, co osiągnięto dla afgańskich kobiet i innych, i że nigdy więcej nie stanie się bezpieczną przystanią dla terrorystów” — powiedziała swego czasu Harris.

„Izrael ma prawo do obrony” – powiedziała Kamala w wywiadzie dla CNN. A następnie stwierdziła, że „wojna musi się skończyć”.
W rzeczywistości Kamala mówiła, że Izrael ma prawo bronić się przed atakiem, ale nie ma prawa zwyciężyć.

Od 7 października Demokraci i niektórzy Republikanie głoszą to samo, schematyczne hasło.
I robili to od dawna, na długo przedtem.

Rodzimy się w przypadkowym czasie, w przypadkowym miejscu, w przypadkowej kulturze, w przypadkowej rodzinie. Patriotyzm to bycie dobrym sąsiadem. (Chrześcijanie nazywają to bliźnim, a tu pojęcie „sąsiada” jest rozciągliwe).  Co to znaczy być dobrym sąsiadem? Patriotyzm łączy się ze słowem patria – ojczyzna. Rosyjscy anarchiści sądzili, że wszystko lepsze niż władza państwowa, mieli po temu uzasadnione powody. Odrzucali rzymską maksymę dura lex sed lex, w przekonaniu, że anarchia jest lepsza niż państwo i jego prawa, ponieważ to ich państwo dostarczyło dowodów, że traktuje poddanych jak bydło. Jakiś Polak pisze w Internecie, że PiS i Kaczyński są jak ci od gnoju, ale w garniturach. Ileż pogardy w tym „patriocie” dla ludzi, którzy od czwartej rano nie przewracają się  na drugi bok w łóżku,  nie siadają do komputera, żeby dowiedzieć się co słychać.

Autonomia Palestyńska (AP) potępiła Izrael za rozpoczęcie szeroko zakrojonej operacji wojskowej na północnym Zachodnim Brzegu, w pobliżu Jordanii, ale celowo postanowiła zignorować powód operacji izraelskich służb bezpieczeństwa. Izraelska operacja antyterrorystyczna, zwana Letnie Obozy, jest skierowana przeciwko licznym wspieranym przez Iran zbrojnym grupom terrorystycznym, w tym Hamasowi i Palestyńskiemu Islamskiemu Dżihadowi (PIJ), które od kilku lat swobodnie działają na terytoriach kontrolowanych przez AP.

Autonomia Palestyńska powinna chwalić siły bezpieczeństwa Izraela za ściganie terrorystów, zamiast je krytykować. Te grupy zbrojne, które określają siebie jako „bataliony”, stanowią bezpośrednie zagrożenie nie tylko dla Izraela, ale także dla Autonomii Palestyńskiej. Napastnicy stworzyli własne państwo w państwie na terenach pod administracją Autonomii Palestyńskiej, otwarcie kwestionując prawowitość Autonomii Palestyńskiej i ośmieszając jej siły bezpieczeństwa.

Głównym celem operacji Izraela jest udaremnienie planu Iranu, który dąży do przekształcenia nie tylko Gazy, ale i Zachodniego Brzegu w kolejną bazę terrorystyczną, która mogłaby być wykorzystana w ramach dżihadu (świętej wojny) islamistów, by zniszczyć Izrael.

Ogromne demonstracje w Izraelu przeciwko premierowi Benjaminowi Netanjahu mogą na ludziach poza granicami kraju robić wrażenie, że społeczeństwo Izraela jest mu ogólnie przeciwne z powodu jego sposobu prowadzenia wojny i że dni jego urzędowania są policzone.
Bardziej prawdopodobne jest to, że izraelska lewica jest w trakcie procesu samozniszczenia raz na zawsze. 
Izraelczycy są coraz bardziej oszalali z żalu i przerażenia nad nieludzkim losem zakładników uwięzionych w piekielnych otchłaniach Gazy. 

Mądrość zmarłego Norma Macdonalda rzadko kiedy była tak prorocza. „Tym, co mnie przeraża - napisał kiedyś na Twitterze ten kanadyjski komik - to sytuacja, w której ISIS detonuje ładunek nuklearny i zabija 50 milionów Amerykanów. Wyobrażam sobie obawy przed reakcją przeciwko pokojowym muzułmanom”. Był to idealnie wymierzony cios w tych, którzy bardziej boją się reakcji ludzi na terroryzm niż samego terroryzmu. Uderzenie w tych lewicowych telewizyjnych mędrców i fałszywych liberałów, którzy na widok ludzi w Manchesterze, Paryżu lub Brukseli rozrywanych na kawałki przez radykalnych islamistów, natychmiast reagują: „Och nie, to wywoła straszną islamofobię”. Ci tchórze raz jeszcze wystąpili tłumnie po okrutnym ataku nożowniczym dokonanym przez ISIS w Solingen.