Uprowadzenie Holocaustu dla Dżihadu: Auschwitz i Kneset

Wędrówki do Auschwitz znanych muzułmańskich przywódców to najnowsza „moda” dżihadu. Każdy, kto liczy się w najwyższej warstwie dżihadystycznego biznesu szuka okazji sfotografowania się pod Arbeit macht frei, najchętniej z „międzywyznaniową” osobistością rozpływającą się nad jego podstępnymi oświadczeniami. Ludzie z najwyższej warstwy międzywyznaniowego biznesu także widzą w tym okazję. Tak więc próżność, dżihad i złudzenie spiskują, by zamienić najbardziej niesławną nazistowską nieruchomość, Auschwitz-Birkenau, w zgodną z szariatem wycieczkę weekendową, zagrażając temu właśnie, co to miejsce ma zachować: pamięć Holocaustu. Dżihad Holocaustu jest prowadzony na dwóch frontach: „palestyńskim” frontem jest izraelski Kneset; a „międzywyznaniowym” frontem jest Auschwitz-Birkenau. Reuters był tam:

“Organizatorzy powiedzieli, że wtorkowa wizyta miała głównie na celu odrzucenie poglądu, najusilniej propagowanego przez byłego prezydenta Iranu, Mahmouda Ahmadineżada, ale dość powszechnego w innych częściach muzułmańskiego świata, że Holocaust nigdy w rzeczywistości nie zdarzył się.

‘Postanowiliśmy dać pierwszeństwo przedstawicielom świata arabskiego i muzułmańskiego, a przyczyna tego jest jasna’ – powiedziała Anne-Marie Revcolevschi z Aladdin Project, który pracuje na rzecz budowania więzi między Żydami i muzułmanami.  

‘Głównie z tych krajów pochodzą przemówienia i dokumenty, które służą jako wehikuł negacji (Holocaustu), nienawiści i antysemityzmu’ – powiedziała komentując sprawę przed wizytą w Auschwitz”.

To jest dziwaczne. Oszołom Mahmoud Ahmadineżad zaprzecza historycznym faktom i zamiast go zbyć jako oszołoma, urządza się specjalną wizytę w Auschwitz, by dowieść „światu arabskiemu i muzułmańskiemu”, że coś takiego rzeczywiście miało miejsce. Czy oszaleliśmy? Czy organizatorzy tej wizyty mają jakiekolwiek pojęcie w co jeszcze wierzą muzułmanie i z jaką łatwością wierzą w najbardziej nieprawdopodobne rzeczy? Poważne traktowanie tego, co muzułmanie uważają za prawdę lub nieprawdę, to zrobienie z siebie zakładników Średniowiecza, bowiem – tak jak ludzie w Średniowieczu – nie reagują oni ani na dowody, ani na rozsądek. Niemniej traktujemy ich tak, jakby reagowali.   

Bardziej jeszcze niż dziwaczne jest to niepokojące. Jeśli uwierzyć tym ludziom z ruchu „międzywyznaniowego”, hojnie marnujących pieniądze, to zaprzeczanie Holocaustowi jest znacznie większym złem i niesprawiedliwością niż sam Holocaust. Obsesja na punkcie negacji Holocaustu prowadzi do głupawych wypowiedzi, takich jak naszego przyjaciela, Wielkiego Muftiego Bości, Mustafy Cerića: „Nietolerancja i brak zrozumienia między ludźmi może prowadzić do… takich miejsc jak Auschwitz”.

Nie, nie może. Nietolerancja i brak zrozumienia między ludźmi prowadzi do wrzucania śmieci za płot sąsiada, wypuszczania powietrza z opon samochodu, zachęcania dzieci, by zastraszały inne dzieci i tym podobne, ale nie do systematycznej eksterminacji całego narodu. Słowa takie jak „nietolerancja i brak zrozumienia między ludźmi” wypowiadane przez aktywnego propagatora islamskiej doktryny Al-Wala’ wa al-Bara’ (nienawiść i pogarda dla nie-muzułmanów) powinny stanowić ciężką obrazę dla nie-muzułmanów, ale kto dzisiaj obraża się na muzułmanów? To jest „islamofobiczne”. Zamiast tego, wychwalają go.

Aby powstały „takie miejsca jak Auschwitz”, potrzeba wściekłej, totalitarnej ideologii wyznawanej przez cały naród, takiej jak nazizm, takiej jak islam. To nie „nietolerancja i brak zrozumienia między ludźmi” skłoniły Hadż Amina Al-Husseiniego do rozmów z Führerem; poszedł do niego, bo doskonale znał swoją religię, jak tego można oczekiwać od Wielkiego Muftiego. I, jak także można oczekiwać od Wielkiego Muftiego, dopilnował, by nakazy jego religii zostały wykonane. Islam nakazuje eksterminację Żydów. Hitler chciał eksterminacji Żydów. Hadż Amin Al-Husseini, duchowy przywódca palestyńskich Arabów znalazł okazję zadowolenia Allaha w najbardziej spektakularny sposób możliwy dla muzułmanina: przez eksterminację Żydów. Ale zadowalał Allaha także w skromniejszy sposób: przez bronienie byłych ziem muzułmańskich przed Żydami.  

Mustafa Cerić, który chciał, byśmy skupiali się na ”nietolerancji i braku zrozumienia między ludźmi” był nie mniej ważnym Wielkim Muftim niż Amin Al-Husseini. Obaj doskonale wiedzieli, czego oczekuje od nich islam. Obaj mieli za zadanie nadzorowanie, by działa się wola Allaha. Kiedy ktoś mówi do różnorodnej publiczności „Jestem pobożnym muzułmaninem”, mówi muzułmanom: „Cokolwiek usłyszycie dzisiaj ode mnie w tym miejscu, wiedzcie jedno: nigdy nie zdradzę islamu”.  

Ruch „międzywyznaniowy” przedstawia dowody z wielu miejsc o poszczególnych muzułmanach ryzykujących własnym życiem, by uratować przed nazistami Żydów i innych w podobnych sytuacjach, jak podczas ludobójstwa w Ruandzie. To musi zostać uznane. Fakt jednak, że sam islam jednak oczekuje całkowitego unicestwienia Żydów, tak jak to robił nazizm, nie występuje w ogóle w „międzywyznaniowych” rozważaniach, ani też nie zauważa się, że muzułmanów w ogóle nie interesuje „międzywyznaniowość” poza jej rolą jako wehikułu dla dżihadu, nawet jeśli żyli obok siebie przez stulecia. Patrząc na Holocaust z perspektywy międzywyznaniowej, można zastanawiać się, jak stanie obok siebie w Auschwitz muzułmanów i Żydów, może pomóc w zapobieżeniu kolejnemu Holocaustowi? To nie muzułmanie wymyślili zorganizowali i kierowali całym tym systemem. To nie muzułmanie zbudowali Auschwitz; zrobili to naziści. I, tak, były i pozostają związki między kolejnymi pokoleniami nazistów i muzułmanów, ale to leży daleko poza wszechświatem ludzi „międzywyznaniowości”. Przemysł międzywyznaniowości trywializuje Holocaust, pozostawiając otwarte drzwi dla muzułmanów, by nadużywali tej tragedii dla dżihadu. Przesłania Holocaust, zamieniają go w coś, czym nie był, a robiąc to – zaprzecza mu.

Mam nadzieję, że pokazałam, iż muzułmańscy posłowie do Knesetu, szczególnie ci, którzy są związani z Ruchem Islamskim (Bractwem Muzułmańskim w Izraelu), są integralną częścią tego samego dżihadu, jaki prowadzą czołowi przywódcy muzułmańscy, jadący na "międzywyznaniowe" wyprawy do Auschwitz. Podczas gdy wszyscy mają obsesję na punkcie negacji Holocaustu,  sam Holocaust jest rozmontowywany. Trwa zgodny wysiłek wymazania z historii Holocaustu i wstawienia w jego miejsce rzekomo systematycznego prześladowania muzułmanów na całym świecie i odnosi on sukcesy. Przez subtelne zrównywanie muzułmańskiej śmierci z rąk nie-muzułmanów z Holocaustem, czy chodzi o rzeczywiste masakry, takie jak Srebrnica, czy przypadki zabijania terrorystów przez siły bezpieczeństwa Izraela, czy całkowite odwracanie prawdy, jak informowanie o sytuacji, w której muzułmanie mordują hindusów w Indiach, jako o mordowaniu muzułmanów przez hindusów, muzułmańskim przywódcom udaje się zarówno podnieść powagę tych muzułmańskich śmierci, jak obniżyć powagę Holocaustu. Z pewnością jest to negacja Holocaustu. Ale nie jest to również nic innego, jak krok w kierunku przygotowania gruntu pod globalną dhimmitude, kiedy jedynym życiem, które będzie się liczyło, będzie życie muzułmanów i wszyscy będą ochoczo żyć na muzułmańskiej łasce.

“Według wysokich rangą oficerów SS, rozkaz zniszczenia Żydów został wydany przez Hitlera, ale kolaboracja Al-Husseiniego jest dostrzegalna” (BX-181, Berne 5/17/45). Liga Arabska zmieni o 180 stopni bezpośredni wkład „arabskiego Palestyńczyka” w Holocaust. Jeszcze tam nie jesteśmy, ale jesteśmy gdzieś po drodze do tego i jakiś znany niewierny przeprosi za cierpienia, jakie Holocaust spowodował „Palestyńczykom”. Przypuszczam, że to zadanie dawno temu zostało wyznaczone papieżowi.  “Mufti [Al-Husseini] popierał także plan … Ligi Arabskiej zdobycia poparcia katolików na całym świecie przeciwko Żydom” (IN-11185 22 Mar 47 [redagowane]). Było to tylko kwestią wmanewrowania na miejsce wystarczająco łatwo poddającego się wpływom papieża. Z papieżem Franciszkiem ten krok został postawiony. Wmanewrowanie Żydów w przestrzeń zła kiedyś zajmowanego przez nazistów dostarcza okazji, dzięki której katolicy mogą odkupić swoje grzechy z II wojny światowej. Beneficjentami takiego odkupienia będą „Palestyńczycy”.  

Ciekawe jest to, że w całej tej grze o Holocaust ani dżihadyści, ani orędownicy „międzywyznaniowości” nie ustawiają bezpośrednio Żydów w roli nazistów. Niemniej do tego się to wszystko sprowadza – muzułmanie o tym wiedzą; niczego nierozumiejący tłumek „międzywyznaniowców” czuje się ważny. Refren „nigdy więcej”, w ustach Żydów, znaczy „nigdy więcej to się nam nie zdarzy”. Ani wielcy organizatorzy dżihadu, ani międzywyznaniowi użyteczni idioci nie przypuszczają ani nie czynią aluzji do tego, że naziści powstaną znowu, by dokonać drugiego Holocaustu. I choć orędownicy dialogu międzywyznaniowego, wśród których jest wielu znanych Żydów i organizacji żydowskich, także myślą o Żydach, kiedy to mówią, to przesłanie brzmi dziwnie, kiedy Żydzi stoją w Auschwitz ramię w ramię z organizatorami globalnego dżihadu. Wciśnięcie się tych dżihadystów do obchodów upamiętniających Holocaust, nie służy żadnemu innemu celowi poza próbą powiedzenia, że dzisiaj uniwersalnymi ofiarami są muzułmanie, czy będzie to Srebrnica, „islamofobia”, Indie, czy Palestyna, i że „nigdy więcej” znaczy, że istnieje niebezpieczeństwo dokonania jakiegoś Holocaustu na muzułmanach.

Z nazistami, którzy zniknęli ze sceny jako sprawcy, narracja o „ukradzionej ziemi palestyńskiej”, jak na przykład w przemówieniu Mansoura Abbasa, bezczelnie uzurpuje dla siebie moralne, emocjonalne i etyczne prawa. Wzywa się Żydów i muzułmanów, by się skumplowali dla zapewnienia „nigdy więcej”, tj. że Żydzi nie dokonają Holocaustu na Palestyńczykach, a wszystko to jest hojnie podlane sosem „islamofobii”.

Równoczesny napad w Auschwitz i w Knesecie, zarówno ordynarnie, jak subtelnie ustanawia myśl, że muzułmanie są ofiarami Żydów i jeśli nic nie zostanie zrobione,  Żydzi wyślą muzułmanów do obozów śmierci. Połączmy więc ręce w globalnej walce z „islamofobią”. Połączmy ręce i walczmy z „państwem apartheidu” przez popieranie BDS. „Nigdy więcej” zawiodło, kiedy zmasakrowano osiem tysięcy muzułmanów w Srebrenicy. „Nietolerancja i brak zrozumienia” islamu prowadzi do Auschwitz. Obserwujcie, jak ten nowy refren „nigdy więcej” zdobywa grunt z muzułmanami w roli Żydów i Żydami w roli nazistów, przygotowując sposób dla papieża Franciszka na wykonanie wyznaczonego mu przez Ligę Arabską obowiązku zwrócenia „katolików na całym świecie przeciwko Żydom”. Ostatni rozdział papiestwa i Holocaustu jeszcze nie został napisany, ale zgnilizna jest dobrze osadzona i szerzy się szybko.

Tekst przesłany przez Autorkę dla „Listów z naszego sadu”, jego wcześniejsza wersja znajduje się w Jihad Watch – Jihading the Holocaust (Part 4)

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Anjuli Pandavar

Urodzona w RPA w muzułmańskiej rodzinie, czarna Brytyjka, pisarka, która porzuciła islam i którą niedawno wyrzucono z jednego z forów dyskusyjnych amerykańskich ateistów pod zarzutem rasizmu, bigoterii i kilku innych grzechów głównych, z których kroplę goryczy przelało jej stwierdzenie, że czarny bandyta to nadal bandyta.

Anjuli Pandavar przedstawia się czasem jako obywatelkę świata. Faktycznie jeździ po świecie, wykłada literaturę angielską, czyta lokalną, pasjonuje się historią, a ta pasja towarzyszy jej od dziecka.