Opowieść o dwóch kobietach zajmujących się nauką

Stany Zjednoczone przez 12 godzin były zaabsorbowane incydentem terrorystycznym w Teksasie, gdzie Brytyjczyk przez długie godziny przetrzymywał rabina synagogi i trzech wiernych. Terrorysta twierdził, że jest bratem dr Afii Siddiqui i zażądał jej uwolnienia w zamian za uwolnienie zakładników. Terrorysta zginął w starciu z policją i nikt nie został ranny.

Afia Siddiqui (po lewej) and May-Britt Moser (Źródło: Ahram.org.eg, 26 kwietnia 2022)

“Kim jest Afia?

Afia Siddiqui urodziła się w 1972 roku w Pakistanie. Ukończyła Massachusetts Institute of Technology, a następnie uzyskała tytuł doktora neuronauki na prestiżowym Brandeis University…

Neuronauka bada „biologiczne podstawy uczenia się, pamięci, zachowania, poznania i świadomości”. Choć wydaje się, że sukcesy biologii wyniosły ją na bezprecedensowy poziom, neuronauka wciąż ma wiele do zrobienia. Według wielkiego naukowca Erica Richarda Kandela, laureata Nagrody Nobla w 2000 roku, „Neuronauka stanowi ostatnie wyzwanie dla biologii”.

Siddiqui miała cenną okazję, by służyć ludzkości i swojemu krajowi. Miała szczęście studiować tę ważną naukę na największych światowych uniwersytetach. Jej obowiązkiem mógł być powrót do Karaczi, aby założyć nowoczesny instytut neuronauki, aby przynieść korzyści swojemu krajowi tym, czym została pobłogosławiona, i oddać ojczyźnie to, co otrzymała.

Siddiqui wybrał jednak inną drogę. Zaczęła pracować z grupami terrorystycznymi nad opracowaniem zabójczego przepisu: nauki w służbie morderstwa.

Ta pakistańska neurobiolożka mieszkała w Bostonie. Próbowała przekonać męża, aby dołączył do niej na drogę terroru. Spędziła wiele lat przygotowując się do wykorzystania zdobytej wiedzy do wspierania operacji terrorystycznych w oparciu o swoją wiedzę z zakresu neurologii.

W 2003 roku rozpoczął się długi pościg służb bezpieczeństwa w Stanach Zjednoczonych, Pakistanie i Afganistanie, próbujących odciąć drogę Afii Siddiqui, powstrzymać jej niebezpieczne zamiary i postawić ją przed sądem. Ani Waszyngtonowi, ani władzom w Islamabadzie nie udało się. Jednak lokalnej policji w Afganistanie udało się ją aresztować w 2008 roku. (Nie było to oczywiście w epoce talibów.)

Według afgańskiej policji Siddiqui przewoziła niebezpieczne materiały w słoikach z kremem nawilżającym i była w posiadaniu formuł broni chemicznej. Została oskarżona o planowanie ataku chemicznego i posiadanie planów mostu Brooklyn Bridge i Empire State Building w Nowym Jorku.

Siddiqui została uwięziona w amerykańskiej bazie Bagram w Afganistanie. Została przesłuchana po aresztowaniu. Według afgańskich mediów i zeznań świadków, Siddiqui zdołała wyrwać strażnikowi karabin i oddać strzały, raniąc wielu amerykańskich żołnierzy.

W 2010 roku amerykański sąd skazał Siddiqui na 86 lat więzienia. Została osadzona w więzieniu wojskowym niedaleko Dallas. W trzech krajach odbyły się demonstracje żądające jej uwolnienia. A kiedy jej radykalni zwolennicy twierdzili, że jest niewinna, ISIS zaoferowało Waszyngtonowi, w zamian za przekazanie im tej uczonej, uwolnienie amerykańskiego dziennikarza Jamesa Foleya, porwanego przez tę organizację. Ta oferta została odrzucona przez Waszyngton. Tak więc Siddiqui nadal odbywała karę, a ISIS dokonało egzekucji amerykańskiego dziennikarza. Następnie ISIS zażądało ekstradycji Afii w zamian za innego amerykańskiego dziennikarza. Złożono więcej ofert w zamian za jej uwolnienie, co pokazuje znaczenie tej pakistańskiej neurobiolożki dla ISIS i Al-Kaidy.

Wiele źródeł, nie wliczając jej rodziny, wskazuje, że Siddiqui, która rozwiodła się ze swoim mężem, ponownie wyszła za mąż za siostrzeńca Chaleda Szejka Mohammeda, organizatora ataków terrorystycznych z 11 września. Zachodnie media nazywają Siddiqui „panią Al-Kaidy”, a inni nazywają ją „panią ISIS”. Nikt nie nazywa jej „panią nauki”. Zdjęcie młodej kobiety w stroju dyplomowym MIT zapowiadało przyszłość naukowca. Ale obrana przez nią trajektoria była zbyt odległa od tego radosnego obrazu. Wybrała krew zamiast nauki.

„May Moser: odnosząca sukcesy neuronaukowiec”

„Historia Siddiqui jest dokładnym przeciwieństwem historii norweskiej neuronaukowiec May-Britt Moser. Moser urodziła się w 1963 roku. Studiowała na uniwersytetach w Edynburgu i Oslo. Wyszła za mąż za doktora Edwarda Mosera, który był o rok starszy od niej i który również studiował na tych samych uniwersytetach.

Siddiqui spiskowała z mężem w drodze do terroru, podczas gdy Moser współpracował z mężem w działalności naukowej. Droga Siddiqui zakończyła się w więzieniu, a droga Moserów zakończyła się Nagrodą Nobla. Siddiqui próbowała rozwijać neuronaukę na rzecz śmierci, a Moser próbowała rozwijać neuronaukę na rzecz życia.

GPS jest używany przez miliony na całym świecie do ustalania lokalizacji, ale niewiele osób myślało o systemie lokalizowania pozycji przez człowieka. Ten system pomaga człowiekowi przechowywać obraz drogi w swojej pamięci. Dzięki temu ludzie wiedzą, jak dostać się do swojego domu, do miejsca pracy i do wielu miejsc na wielu obszarach. Czym jest ten ludzki GPS, który pomaga mózgowi określić lokalizację? Moser i jej mąż Edward prowadzili badania nad „mechanizmem lokalizacji w ludzkim mózgu”. Wielki sukces ich badań doprowadził do przyznania im Nagrody Nobla w 2014 roku. Moserowie badali, w jaki sposób ludzie tworzą umysłową mapę miejsca, jak odnajdują się w tym złożonym świecie i jak przechowują informacje, aby móc odnaleźć drogę po raz drugi. Moserowie odkryli „wewnątrzmózgowy układ orientacji” i potrafili dokładnie ustalić rodzaje neuronów, które tworzą w mózgu cały system.

Jeśli system nawigacji satelitarnej nazywa się GPS, Moserowie i słynny neurobiolog John O'Keefe, z którym otrzymali Nagrodę Nobla, nazwali system lokalizacji w mózgu „Komórkami Sieci”.

W Pakistanie neurobiolożka Siddiqui współpracowała z siecią Al-Kaidy i komórkami ISIS. W Norwegii Moserowie założyli Centrum Odrodzenia Pamięci i współzałożyli Instytut Neuronauki na norweskim Uniwersytecie Nauki i Technologii. Siddiqui skupiła się na pracy dla grup i organizacji terrorystycznych, podczas gdy Moser skupiła się na pracy komórek sieciowych wewnątrz mózgu.

Świat islamski stoi przed tymi samymi dwoma opcjami: albo jego naukowa elita pracuje nad postępem i rozwojem, albo pracuje nad sabotażem i zniszczeniem. Albo wpływowi uczeni muzułmańscy wybierają drogę Afii Siddiqui, albo drogę May Moser.

To nie jest tylko opowieść o dwóch kobietach zajmujących się nauką. To opowieść o dwóch przeciwstawnych powołaniach i przyszłości dwóch cywilizacji.

[1] Ahram.org.eg, April 26, 2022.

MEMRI, Specjalny komunikat Nr 9971, 19 maja 2022r.

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska