Zainspirowany fikcyjnymi wydarzeniami artykuł „Guardiana” o „izraelskiej masakrze”

Film, jak dowiadują się czytelnicy, jest „inspirowany prawdziwymi wydarzeniami”, co oznacza, że reżyserka nie twierdzi, że wydarzenia w filmie rzeczywiście miały miejsce. McKernan prezentuje film jako historię palestyńskiej dziewczyny, która jest świadkiem mordowania dzieci przez izraelskich żołnierzy.

„Film koncentruje się na doświadczeniach 14-letniej dziewczynki, którą ojciec  zamyka w spiżarni podczas wydarzeń Nakby, (co jest arabskim określeniem czystek etnicznych i przesiedleń około 700 tysięcy Palestyńczyków). Kiedy żołnierze rodzącej się armii izraelskiej przybywają do wioski, Farha jest świadkiem zabójstwa całej swojej rodziny, w tym dwójki małych dzieci i niemowlęcia, widząc to przez szparę w drzwiach spiżarni.

McKernan cytuje izraelskiego ministra kultury, Hili Troppera, mówiącego, że Farha przedstawia „kłamstwa i oszczerstwa”. Ale kłamstwa McKernan dotyczą nie tylko tego jednego przypadku – twierdzi ona, że Izraelczycy przeprowadzili „czystkę etniczną” setek tysięcy Palestyńczyków.

Większość Palestyńczyków opuściła swoje domy podczas wojny bez żadnego przymusu ze strony izraelskiej armii. Jak wyjaśniła CAMERA, masy uciekły w odpowiedzi na wezwania arabskich przywódców wojskowych i politycznych, by arabscy cywile ewakuowali się z terenów walk – zakładając, że arabskie armie odniosą zwycięstwo. Ogromna liczba Arabów po prostu uciekła przed ciężkimi walkami, spodziewając się, że wkrótce zakłócą ich życie. Tylko w niektórych przypadkach miejscowi Arabowie, którzy brali udział w walkach, zostali zmuszeni do opuszczenia swoich domów przez żydowskie oddziały.

Ale zróbmy to, czego Guardian nigdy nie robi: umieśćmy wydarzenia z 1948 roku w kontekście.

Nie byłoby ani jednego arabskiego uchodźcy z Izraela, gdyby armie arabskie – wspierane przez palestyńskich przywódców – nie dokonały inwazji na rodzące się państwo żydowskie, zaledwie trzy lata po tym, jak naziści zamordowali co trzeciego Żyda na świecie.

Problem uchodźców palestyńskich został stworzony przez samych Arabów, zarówno przez ich złowrogą decyzję o rozpoczęciu inwazji w celu oczyszczenia regionu z Żydów, jak i przez ich cyniczną decyzję, by nie przyznawać praw około 700 tysiącom uchodźców w innych krajach arabskich, ale zamiast tego trzymać ich – i ich potomków – w „obozach uchodźców”, aby dalej prowadzić antysyjonistyczną wojnę propagandową.

Oczywiście Izrael wchłonął wszystkich żydowskich uchodźców z krajów arabskich, którzy przybyli do tego kraju – około 600 tys. z 850 tysięcy wygnanych.

McKernan kontynuuje:

Przedstawianie okrucieństw popełnionych przez siły żydowskie podczas wojny 1948 roku, w fikcji lub nie, pozostają bardzo drażliwym tematem w Izraelu. Wydany na początku tego roku dokument o masakrze Palestyńczyków w Tantura, zniszczonej nadmorskiej wiosce na terenach dzisiejszego północnego Izraela, spotkał się z powszechnym sprzeciwem.

Jak wielokrotnie wykazano, twierdzenie o „masakrze w Tantura”, które pojawiło się pierwszy raz w pracy magisterskiej Teddy'ego Katza na Uniwersytecie w Hajfie, zostało obalone przez weteranów brygady, którzy brali udział w bitwie. Całkowicie zaprzeczyli zarzutom i pozwali Katza za zniesławienie, co skłoniło do dokładnego zbadania kłamstw i wypaczeń zaaranżowanych w celu oczernienia żołnierzy jako zbrodniarzy wojennych. Pod koniec procesu sądowego Katz był zmuszony do przyznania, że jego twierdzenie o „masakrze” nie ma podstaw.

Następnie McKernan dodaje:

W wywiadach Sallam mówiła, że nakręciła ten film, ponieważ podczas gdy wiele filmów fabularnych opowiada palestyńskie historie, bardzo niewiele skupia się na pierwotnej przyczynie konfliktu i okupacji. 

Po pierwsze, jeśli jordańska reżyserka nie uważa całego Izraela za „okupowaną ziemię palestyńską”, trudno zrozumieć, w jaki sposób ta jedna fikcyjna relacja – „inspirowana prawdziwymi wydarzeniami” – z 1948 roku ma jakiekolwiek znaczenia dla izraelskiej kontroli nad spornymi terytoriami Judei i Samarii od czasów wojny obronnej 1967 roku.

Ale pomijając to, wymowny jest fakt, że reżyserka opisuje domniemane wydarzenia z 1948 roku jako „główną przyczynę konfliktu”, ponieważ sugeruje, że przyczyną konfliktu jest samo istnienie żydowskiego państwa – a nie rasistowskie, ksenofobiczne impulsy Arabów palestyńskich odrzucających obecność Żydów i żydowską suwerenność na maleńkim skrawku historycznie żydowskiej ziemi w regionie.

Narracja Nakby – która, jak można było przewidzieć, została 30 listopada poparta przez Zgromadzenie Ogólne ONZ – oraz oskarżenie „żydowskich zabójców dzieci” w filmie, to nie tylko odwrócenie rzeczywistości. Jest to również symboliczne dla jednego z podstawowych problemów konfliktu: upierania się Palestyńczyków przy ich własnym niezmiennym statusie ofiary i braku sprawczości oraz ich wiary w nieodwracalny grzech istnienia współczesnego państwa żydowskiego.

Ci, którzy są niezdolni do jakiejkolwiek samokrytyki i są przekonani, że ich wróg nie tylko nie ma racji, ale jest złem wcielonym, nie mają moralnej motywacji, by kiedykolwiek iść na trudne ustępstwa i kompromisy niezbędne dla osiągnięcia pokoju.

”Guardian” article on ‘Israeli massacre’ inspired by fictitious events

CAMERA UK, 1 grudnia 2022

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

*Adam Levick jest redaktorem Camera U.K.