Publicysta „New York Timesa” uważa, że jego misją jest nękanie i zakrzykiwanie Izraelczyków, dopóki nie ulegną arabskim żądaniom.
Wieloletni publicysta „New York Timesa”, Thomas Friedman, ostrzegł w tym tygodniu, że w wyniku izraelskich wyborów z 1 listopada „Izrael, jaki znaliśmy, znikł”, a państwo żydowskie „wchodzi do ciemnego tunelu”.
Jeśli nigdy wcześniej nie czytaliście artykułów Friedmana, moglibyście założyć, że to zwrot na prawo wyborców izraelskich skłonił tego publicystę do gniewu przeciw państwu żydowskiemu. Innymi słowy, można by pomyśleć, że Izrael właśnie zarobił sobie na irytację Friedmana.
Mylilibyście się. Nawet bardzo. Prawda jest taka, że wrogość Friedmana wobec Izraela nie ma nic wspólnego z ponownym wyborem Benjamina Netanjahu na premiera Izraela ani z centroprawicową koalicją rządową, jaką wkrótce utworzy.
Przez prawie pół wieku – już od wczesnych lat siedemdziesiątych – Friedman publicznie atakował każdy izraelski rząd, czy to prawicowy, lewicowy, czy gdzieś pośrodku.
Icchak Rabin był premierem w 1974 roku, kiedy Friedman i jego koledzy w „Grupie Pokojowej na Bliskim Wschodzie” z Brandeis University publicznie potępili państwo żydowskie za to, że nie prowadziło negocjacji z wodzem Organizacji Wyzwolenia Palestyny i arcyterrorystą Jaserem Arafatem. To było 19 lat, zanim Arafat choćby zaczął udawać, że jest skłonny zawrzeć pokój z Izraelem.
Szimon Peres i Icchak Szamir byli naprzemiennymi premierami w rządzie koalicji Partii Pracy i Likudu w 1989 roku, kiedy Friedman wyśmiewał Izrael jako „Jad Waszem z lotnictwem wojskowym” i powiedział, że tłumy palestyńskich Arabów, którzy organizowali pełne przemocy rozruchy, protestowali w ramach „nieśmiercionośnego obywatelskiego nieposłuszeństwa”.
Podczas tych lat rządów Peresa-Szamira Friedman napisał: „Izraelczycy mają złą prasę, ponieważ na to zasługują”, dodając, że Izrael cierpi na „megalomanię”.
Ariel Szaron był premierem, kiedy Friedman napisał, że Izrael „trzymał George'a Busha w areszcie domowym w Gabinecie Owalnym”.
Również w latach Szarona Friedman napisał, że Stany Zjednoczone powinny zaproponować Arabii Saudyjskiej uznanie Izraela w zamian za wycofanie się Izraela do granic sprzed 1967 roku i ponowne podzielenie Jerozolimy.
I oto, jak na zamówienie, zmaterializował się „Saudyjski plan pokojowy” identyczny z tym, do czego dążył Friedman. Artykuł Friedmana z 17 lutego 2002 r. stał się wówczas wehikułem do ogłoszenia „planu saudyjskiego”. Nie miało to nic wspólnego z tym, że rząd Izraela jest „prawicowy”.
To prawda, że Friedman na przestrzeni lat przypuścił kilka ostrych ataków na Netanjahu. Ale retoryka, której Friedman używał w tych werbalnych atakach, była tak przesadzona, że żaden odpowiedzialny Izraelczyk, czy to z prawej, czy z lewicy, nie mógł jej poprzeć. Na przykład, brzmiąc bardzo podobnie do Pata Buchanana, Friedman napisał 13 grudnia 2011 roku, że owacje na stojąco, które Netanjahu otrzymał w Kongresie, zostały „kupione i opłacone przez izraelskie lobby”.
Podobnie Friedman zapewnił w artykule z 19 listopada 2013 roku, że „wielu amerykańskich prawodawców zrobi wszystko, o co poprosi ich izraelskie lobby, aby zdobyć żydowskie głosy i datki na kampanie”.
Krótko mówiąc, problem Friedmana z Izraelem nie ma nic wspólnego z Netanjahu. Nie ma to nic wspólnego z prawicowym zwrotem Izraela w ostatnich wyborach. Friedman jest zwolennikiem równego kopania wszystkiego, co izraelskie. Skrytykował centrolewicowe rządy Rabina i Peresa, centrowe rządy Szarona i centroprawicowe rządy Netanjahu.
Obwinianie izraelskich wyborów za wrogość wobec Izraela jest łatwym wyjaśnieniem zachowania Friedmana. Ale to nieuczciwe. Dokumentacja dowodzi, że Friedman przez całe życie żywił przekonanie, że w konflikcie między Izraelem a palestyńskimi Arabami Izrael zasadniczo myli się, palestyńscy Arabowie mają we wszystkim rację, a jego misją jako dziennikarza jest nękanie i zakrzykiwanie Izraelczyków, dopóki w końcu nie ulegną arabskim żądaniom.
Thomas Friedman, an equal opportunity Israel-basher
JNS org., 6 listopada 2022
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
Stephen Flatow
Amerykański prawnik, który zainicjował szereg procesów przeciwko Islamskiej Republice Iranu w związku ze sponsorowaniem terroryzmu przez to państwo. Jego córka zginęła w zamachu terrorystycznym w 1995 roku. Wielokrotnie pomagał rządowi USA zidentyfikować organizacje, które pośredniczyły w nielegalnym przekazywaniu pieniędzy do Iranu.
