Ponad dwadzieścia lat temu mieliśmy nauczyciela narodowości kanadyjskiej, który z łatwością zdobył nasze zaufanie i wszyscy go kochaliśmy, dzięki temu zaufaniu był w stanie wejść do mojego mózgu i wyprowadzić mnie z mojej wieży z kości słoniowej, nauczyć mnie różnicy między prawdą a tym, co ludzie chcą, żeby było prawdą.
Rozmawialiśmy o konflikcie arabsko-izraelskim i był bardzo szczery, więc powiedział mi: Jesteś niesamowity! Kochasz Saddama, a on wysłał na ciebie pociski, nienawidzisz Izraela, a to państwo nic ci nie zrobiło!! Powiedziałem, że tak, to kwestia zasad, jak śmiesz porównywać te dwie rzeczy?
Uderzył mnie ogrom zdumienia w jego oczach, gdy mruknął: „Biedactwo, on myśli, że wszechświat kręci się wokół niego”, a potem powiedział do mnie: „Jesteś ofiarą dziesięcioleci dziwnych informacji i marnych uzasadnień, bez wątpienia dorastałeś wiedząc, że wszyscy chcą cię zabić.
Słuchaj mnie uważnie, synu!! Gdyby Amerykanie i Izraelczycy chcieli spiskować przeciwko tobie, twojemu ludowi lub narodowi, to z pewnością nie byłoby cię tutaj!”
... Potem zapytałem go, dlaczego Ameryka pomaga Izraelowi, a on powiedział: Ponieważ Żydzi błagali świat, aby położył kres historycznym prześladowaniom, z jakimi borykali się ze strony społeczeństw europejskich, z których ostatnim było to, jak byli traktowani przez Niemców podczas Holokaustu, a wszystko, na czym im zależało, to kawałek ziemi, na którym mogliby żyć w pokoju, i na tej podstawie zwracali się do świata z logiczną i racjonalną mową pokoju.
Jeśli chodzi o waszą stronę, mieliście Gamala Abdela Nassera w stacji radiowej Voice of the Arabs, który codziennie wyjaśniał światu, jak wrzuci Żydów do morza, i obiecywał Arabom, że zwróci Palestynę krajom arabskim.
Utknęliście w dziwnej ekstazie i uległości wobec tej nowej arabskiej religii.
„Dwa lata później Abdel Nasser obudził się, a na niebie było pełno izraelskich samolotów i zamiast wyzwolić palestyńską Jerozolimę, musiał szukać kogoś, kto wyzwoli egipski Synaj!”
Kilka lat temu nastąpił przełom w stosunkach regionu z Izraelem, którego nie wszyscy oczekiwali.
To fenomen Edy'ego Cohena. Naprawdę nie wiem, czy to była tylko jedna osoba pracująca na własną rękę?! A może zintegrowane centrum badań społecznych?! Być może całe piętro w izraelskim budynku Mossadu pod nazwiskiem Edy Cohen!! Wiemy natomiast, że jest właścicielem konta na Twitterze, które ma ponad pół miliona obserwujących, mówi płynnie po arabsku, rozumie dialekty niektórych regionów, zna ulice, dzielnice, zaułki, zwyczaje, tradycje społeczne, plemiona, wioski każdego plemienia i ich pożywienie, zna warunki pogodowe, wie, gdzie pada deszcz.
Stał się bardziej wiarygodnym źródłem informacji niż niektóre lokalne media. Musimy przyznać, że jest to cud, któremu należy poświęcić należytą uwagę i zbadać.
Edy Cohen urodził się w Libanie i tam studiował we wczesnych latach, potem jego ojciec zginął na początku wojny domowej, więc opuścił Liban, wyjeżdżając z rodziną do Izraela i zdobywając doktorat.
Biegle włada językiem arabskim i hebrajskim. Był w stanie zrobić z arabską młodzieżą ze swoją jednostkową kulturą to, czego wszystkie media razem nie zrobiły. Jestem prawie pewien, że ponad 80% obserwujących go to młodzież arabska.
Udało mu się zamienić stare powiedzenie „śmiech to najlepsze lekarstwo” w potężne narzędzie dyplomacji i zrozumienia.
Wyjątkowa mieszanka humoru i sarkazmu Cohena pozwoliła mu zająć się drażliwymi tematami w angażujący, niekonfrontacyjny sposób. Jego recepta na sukces nie jest tajemnicą, przyciąga młodych Arabów, którzy w przeciwnym razie mogliby unikać dyskusji o zawiłościach stosunków arabsko-izraelskich. Jego umiejętność rozśmieszania ludzi skłania ich do zastanowienia się nad jego logicznymi argumentami. Jego żarty i dowcipne przemówienia potrafią rozbroić nawet najbardziej sceptyczną publiczność, torując drogę do otwartego dialogu i wzajemnego zrozumienia.
Jakby mówił do nich: „Spójrzcie, jestem jednym z was, wiem o was więcej niż wy o sobie”. To była miękka penetracja w każdym tego słowa znaczeniu. Nie mówił o broni, walkach ekonomicznych czy polityce. Mówi o prostych aspektach życia społecznego i humorem przyciąga arabską młodzież.
Jest to najnowsza innowacja Izraela, który - musimy przyznać - wyprzedza nas o setki lat, i rzućmy okiem na niektóre liczby w Izraelu, aby poznać naszą pozycję pod słońcem:
- Na liście 500 najlepszych uniwersytetów na całym świecie Izrael ma siedem uniwersytetów, podczas gdy kraje arabskie łącznie nie mają ani jednego.
- Izraelskie ośrodki badawcze zajmują 3. miejsce na świecie.
- W 2007 roku Izrael był piątym krajem pod względem eksportu broni, po Ameryce, Wielkiej Brytanii, Francji i Rosji, a w 2012 roku drugim po Ameryce.
- Izrael zajmuje 3. miejsce na liście krajów o najwyższej edukacji swoich obywateli według indeksu krajów OECD.
- Izrael ma więcej patentów zarejestrowanych w Stanach Zjednoczonych niż Rosja, Indie i Chiny razem wzięte, a populacja tych krajów jest 300 razy większa niż populacja Izraela.
Dokonał także rewolucji we współczesnej medycynie. Izrael jest światowym liderem w dziedzinie patentów medycznych i zajmuje drugie miejsce w naukach o kosmosie.
Ponad 90% izraelskich domów wykorzystuje energię słoneczną do podgrzewania wody, co stanowi najwyższy odsetek w jakimkolwiek kraju.
Od czasu swojego powstania Izrael zdobył więcej Nagród Nobla niż jakikolwiek inny kraj w regionie.
Nie mówię tego z pochwały czy podziwu dla państwa hebrajskiego, chociaż sprawiedliwie i uczciwie zasługuje na to, ale byłem zdumiony, że kontynuujemy retorykę lat sześćdziesiątych i hasła Abdela Nassera.
Ta sekta, która myśli, że wszechświat kręci się wokół nas, zrzuca swoją porażkę, lenistwo i rozczarowanie na Izrael, mówiąc gdziekolwiek się pojawiają, że Izrael spiskuje przeciwko nim i podżega świat przeciwko nim. Zamiast pracować i łożyć pieniądze na ośrodki badawcze i instytuty techniczne, nadal wyznają syndrom zazdrosnego brata, ponieważ wszyscy jego bracia są lekarzami, filozofami i przywódcami oprócz niego, bo rzucono na niego urok. . .
