Palestyńskie odrzucenie prawa Izraela do istnienia

Wspólnym tematem wszystkich oświadczeń, jak to ponad wszelką wątpliwość wykazał Palestinian Media Watch, jest zaprzeczenie uznanego na arenie międzynarodowej i historycznego związku narodu żydowskiego z Ziemią Izraela oraz odrzucenie prawowitości Państwa Izrael w jakichkolwiek granicach.  

Na czele ataków znajdowało się Ministerstwo Informacji AP, które twierdziło, że deklaracja była „zbrodnią epoki”, która „przekraczała zbrodnie kolonializmu”, i wezwało Wielką Brytanię do okazania „wstydu za swój grzech”.

„Ministerstwo Informacji [AP] stwierdziło, że czarna obietnica Balfoura w 105. roku swego istnienia jest zbrodnią epoki … ta niesprawiedliwa obietnica jest niebezpiecznym precedensem w historii stosunków międzynarodowych … która … przekracza zbrodnie kolonializmu … 

Ministerstwo Informacji ponownie podkreśliło, że Wielka Brytania i wszyscy jej dyplomaci powinni wstydzić się swojego grzechu, swojej historycznej niesprawiedliwości i odrzucania wszystkich praw i konwencji… – co zobowiązuje ich do uznania państwa Palestyna i zaprzestania ślepego opowiadania się po stronie niesprawiedliwości, okupacji i kolonializmu”. 

[Oficjalna gazeta AP „Al-Hayat Al-Jadida” , 2 listopada 2022] 

Premier AP Muhammad Sztajeh również potępił deklarację, twierdząc, że „Wielka Brytania przekazała to, czego nie posiadała, komuś, kto nie ma [do tego] prawa”. Sztajeh dodał żądanie, by Wielka Brytania naprawiła swój historyczny błąd poprzez uznanie „Państwa Palestyna”: 

„[Na cotygodniowym spotkaniu rządu AP] premier Muhammad Sztajeh powiedział… że rocznica złowieszczej Deklaracji Balfoura przypada za dwa dni, w środę [2 listopada 2022], i ‘tym samym Wielka Brytania przekazała to, czego nie posiadała, komuś, kto nie ma [do tego] prawa. Wciąż płacimy cenę za konsekwencje tej złowieszczej deklaracji w kategoriach politycznych, materialnych, humanitarnych, geograficznych i innych, a Wielka Brytania musi naprawić swój historyczny błąd i uznać suwerenne i ciągłe państwo Palestyna, którego stolicą jest Jerozolima, oraz prawo powrotu [palestyńskich] uchodźców’”. 

[Oficjalna gazeta AP „Al-Hayat Al-Jadida” , 1 listopada 2022] 

Gwardia prezydencka AP zamieściła podobny tekst na swojej stronie Facebooka: 

Zamieszczony tekst: „105. rocznica złowieszczej obietnicy Balfoura (tj. Deklaracji) 

2 listopada 1917 wydano złowieszczą obietnicę Balfoura, na mocy której Wielka Brytania dała Żydom prawo do założenia narodowego domu w Palestynie, opierając się na fałszywym oświadczeniu: ‘Ziemia bez ludu dla ludu bez ziemi. ' … 
To czarny dzień w historii narodu palestyńskiego, a nawet w historii całej ludzkości, oraz cios w sprawiedliwość i instytucje międzynarodowe”. 

Zdjęcie przedstawia arabskich uchodźców, a po lewej jest zdjęcie byłego brytyjskiego ministra spraw zagranicznych Arthura Balfoura obok Deklaracji Balfoura, z dużym czerwonym „X” przekreślającym ich obu. 

Tekst na obrazie: „Obietnica Balfoura 

Nie zapomnimy o złowieszczej obietnicy 

105. rocznica złowieszczej obietnicy Balfoura 

Dzień Palestyńczyków emigrujących ze swoich miast i wsi” 

[Gwardia Prezydencka AP, strona na Facebooku, 2 listopada 2022] 

Fatah, ruch, na którego czele stoi prezydent AP Mahmoud Abbas, także zamieścił te same twierdzenia:  

Opublikowany tekst: „105 lat od złowieszczej Obietnicy Balfoura (tj. Deklaracji) 

Obietnica tego, kto nie jest właścicielem, dla kogoś, kto nie ma prawa 

Dzisiaj, w środę, 2 listopada [2022], mija 105. rocznica wydania złowieszczej obietnicy Balfoura, na mocy której Wielka Brytania dała Żydom prawo do założenia narodowego domu w Palestynie. 
Nasi starcy umierają, a nasza młodzież nie zapomni. 
#Balfour_105” 

Tekst na obrazie: „Abyśmy nie zapomnieli o naszej Palestynie 

Brytyjski minister spraw zagranicznych Arthur James Balfour 

Obietnica Balfoura – 

Na zdjęciu po prawej brytyjski minister spraw zagranicznych, Arthur Balfour, a po lewej logo telewizji Fatahu, Awdah TV.

Obietnica tego, kto nie jest właścicielem, dla kogoś, kto nie ma prawa 

Obietnica Balfoura jest powszechnie używaną nazwą listu, który Arthur James Balfour wysłał 2 listopada 1917 r. do lorda Lionela Waltera Rothschilda, w którym napisał o poparciu rządu brytyjskiego dla ustanowienia narodowego domu dla Żydów w naszej Palestynie”. 

[Komisja Fatahu ds. Informacji i Kultury, strona na Facebooku, 2 listopada 2022] 

Obok twierdzeń, że deklaracja była przedsięwzięciem kolonialnym, inni Palestyńczycy twierdzili, że jej celem było „pozbycie się Żydów”: 

Athar Hab Al-Reich, pisząc w oficjalnej gazecie AP, przedstawił dwie strony tego twierdzenia:  

„2 listopada każdego roku rozbłyskuje w naszej pamięci złowieszcza obietnica [Balfoura] (tj. Deklaracja), w której Palestyna została przekazana na srebrnej tacy w 1917 r. grupom żydowskim rozsianym we wszystkich państwach świata. To nie była tylko obietnica, ale raczej kolonialny plan, który położył podwaliny pod założenie bytu okupacyjnego na naszej ziemi. Obietnica ta nie była wynikiem tego historycznego momentu ani zaskakującego wydarzenia, ale raczej była wynikiem poprzednich francuskich, niemieckich i amerykańskich „balfourowskich” postaw i trendów w celu pozbycia się Żydów poprzez osiedlenie ich w Palestynie”. 

[Oficjalna gazeta AP „Al-Hayat Al-Jadida”, 3 listopada 2022] 

Przemawiając w oficjalnej telewizji AP, badacz palestyński Sakr Abu Fachr twierdził, że Balfour był wrogo nastawiony do Żydów i argumentował, że jego celem było „pozbycie się Żydów z Europy”: 

„Balfour był wrogo nastawiony do Żydów. Był wówczas ministrem spraw zagranicznych, a wcześniej był premierem. Był z ruchu wrogiego Żydom, ale chciał rozwiązać problem, chciał pozbyć się Żydów, którzy przybywali z Europy. Wiadomo, że to on sformułował ustawę o cudzoziemcach (1905), która uniemożliwiła Żydom wjazd do Wielkiej Brytanii, i postrzegał Żydów jako element, który nie może się zintegrować, i mówi w swoich książkach, że Żydzi są grupą, która nie może integrować się w innych grupach.” 

[Oficjalna telewizja AP, Z diaspory , 31 października 2022] 

Analiza oświadczeń palestyńskich odzwierciedla szereg zniekształceń rzeczywistości, które są nieodłączne dla narracji palestyńskiej.  

Jak pisał PMW, chociaż Deklaracja Balfoura była ważnym oświadczeniem brytyjskiej polityki, ostatecznie nie była to autorytatywna decyzja o ustanowieniu Izraela. 

Zniekształcenia w palestyńskich wypowiedziach są dwojakie. Po pierwsze, ignorują one fakt, że to społeczność międzynarodowa, a nie tylko Wielka Brytania, zdecydowała się uznać historyczny związek narodu żydowskiego z Ziemią Izraela i przydzielić ten kawałek ziemi narodowi żydowskiemu w celu odtworzenia ich ojczyzny narodowej.    

Decyzje społeczności międzynarodowej nie były podejmowane w próżni, ale raczej były wynikiem starannego rozważenia, w ramach międzynarodowych starań mających na celu uporanie się z konsekwencjami I wojny światowej i upadku Imperium Osmańskiego. 

Jednym z dokumentów odzwierciedlających ówczesne nastroje był amerykański „Zarys raportu wstępnego i zaleceń przygotowanych przez Sekcję Wywiadu zgodnie z instrukcjami dla Prezydenta i pełnomocników” z dnia 21 stycznia 1919 r., przygotowany do dyskusji na Konferencji Pokojowej w Paryżu. Dokument przedstawiał wizję utworzenia obu części Europy i Bliskiego Wschodu. Wraz z utworzeniem wielu krajów arabskich dokument zalecał utworzenie de novo niepodległego państwa zwanego „Palestyna”, które byłoby „państwem żydowskim”. Żadne niezależne państwo zwane „Palestyna” nigdy wcześniej nie istniało: 

"Zaleca się: 

1) By powstało odrębne państwo Palestyna. 

2) By państwo to zostało umieszczony pod [administracją] Wielkiej Brytanii jako mandatariusza Ligi Narodów. 

3) By Żydzi zostali zaproszeni do powrotu do Palestyny i osiedlenia się tam, przy zapewnieniu przez Konferencję wszelkiej należytej pomocy w tym, co może być zgodne z ochroną praw osobistych (zwłaszcza religijnych) i własności nieżydowskiej populacji, i przy dalszym zapewnieniu, że polityką Ligi Narodów będzie uznanie Palestyny za państwo żydowskie, gdy tylko stanie się ona faktycznie państwem żydowskim. 

4) Aby miejsca święte i prawa religijne wszystkich wyznań w Palestynie zostały oddane pod opiekę Ligi Narodów i jej mandatariusza.   

W dyskusji nad rekomendacjami dodano: 

„Oddzielenie obszaru palestyńskiego od Syrii znajduje uzasadnienie w religijnym doświadczeniu ludzkości. Kościoły żydowskie i chrześcijańskie narodziły się w Palestynie, a Jerozolima była przez długie lata, w różnych okresach, stolicą każdego z nich. I chociaż stosunek Mahometan do Palestyny nie jest tak bliski, od samego początku uważali Jerozolimę za miejsce święte. Tylko poprzez ustanowienie Palestyny jako odrębnego państwa można oddać sprawiedliwość tym wielkim faktom”. 

… 

Jest słuszne, by Palestyna stała się państwem żydowskim, jeśli Żydzi, mając pełną szansę, uczynią ją takim. Była to kolebka i dom ich żywotnej rasy, która wniosła duży wkład duchowy w ludzkość i jest jedyną ziemią, w której mogą mieć nadzieję na znalezienie własnego domu; są pod tym ostatnim względem wyjątkowi wśród znaczących narodów. 

Obecnie jednak Żydzi stanowią zaledwie jedną szóstą całkowitej liczby 700 000 mieszkańców Palestyny i czy mają stanowić większość, czy względną większość  populacji w przyszłym państwie pozostaje niepewne. Krótko mówiąc, Palestyna nie jest teraz krajem żydowskim. Anglia, jako mandatariusz, może być godna zaufania, że da Żydom uprzywilejowaną pozycję, jaką powinni mieć, bez poświęcania praw nie-Żydów”. 

[My Diary at the Conference of Paris, With Documents,  

David Hunter Miller, tom IV, dokumenty 216-304] 

Odrzucając Deklarację Balfoura i nazywając ją projektem kolonialnym, który zaszczepił obcy byt w regionie, AP i Palestyńczycy próbują napisać historię na nowo. Czynią to, jako wstęp do odmowy narodowi żydowskiemu prawa do ojczyzny narodowej. Dla Autonomii Palestyńskiej i Palestyńczyków Izrael, jak przewidziała społeczność międzynarodowa w 1919 roku, jako „państwo żydowskie”, jest bezprawnym bytem stworzonym w ramach „zbrodni epoki”, bez względu na to, jakie granice Izrael mogą zostać wyznaczone.

The Palestinian rejection of Israel’s right to exist

Palestinian Media Watch, 7 listopada 2022

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

*Maurice Hirsch jest badaczemi i publicystą Palestinian Media Watch.