Credo ateisty (III)

Nie ważne, iż wszechmocny Stwórca mógłby z powodzeniem nie dopuścić do zaistnienia zła w swoim dziele, gdyby tylko chciał, albo też zlikwidować je w jednej chwili. Zamiast takiego myślenia wyrażany jest podziw dla „boskiej ekonomii zbawienia”, trwającej nieustająco tak długo, jak długo istnieje rodzaj ludzki. Ważne jest co innego w tym ponoć „bożym projekcie”. Zwróćmy bowiem uwagę na istotną rzecz. Czy w tej wizji są widoczne jakiekolwiek skutki odkupicielskiej i zbawicielskiej ofiary, złożonej przez Jezusa na krzyżu? Otóż nie! Oprócz rzekomej „bożej obietnicy”, że każdy kto w niego uwierzy, zostanie zbawiony po śmierci, by żyć wiecznie w niebie – nic zauważalnego w realnym świecie, jak dotąd nie wydarzyło się.

Ludzie jak byli śmiertelni, tak są nadal, jak byli grzeszni, tak są nadal, gdyż ciągle jest aktualne działanie grzechu pierworodnego, któremu nadal wszyscy podlegają (wg religii). Zło, tak jak istniało dotąd, tak istnieje nadal (tyle, że z każdym wiekiem jest go więcej, bo jest coraz więcej ludzi popełniających zło na Ziemi). Przemoc, wojny i zbrodnie, wyrządzanie sobie krzywd i cierpienia są czymś normalnym we współczesnym świecie, mimo istnienia mnóstwa kościołów i księży, rozbudowanej hierarchii kościelnej z papieżem na czele i obowiązkowej indoktrynacji religijnej od wczesnego dzieciństwa .W „wizji rzeczywistości” propagowanej przez religie, nie widać jakichkolwiek śladów działalności Jezusa na Ziemi. Oczywiście oprócz istnienia „jego” Kościoła, „jego” religii i „świętej” hierarchii kościelnej, posiadającej władzę nad umysłami i sumieniami ludzi w jego imieniu. Tylko to jest realne!

                                                           ------ // ------

Widoczne już zaczynają być, poszczególne elementy tej rozciągniętej w czasie i przestrzeni odwiecznej „układanki religijnej”. Wrodzony u ludzi lęk przed śmiercią, który był główną przyczyną  zaistnienia wiary w życie pozagrobowe, będącą „najstarszym,  najsilniejszym i najbardziej uporczywym marzeniem ludzkości” (wg Freuda). Skoro nie dało się „pokonać” (wyeliminować) śmierci w realnej rzeczywistości, umysł ludzki dzięki wyobraźni „rozwiązał” ów problem w zastępczy sposób. Mianowicie „powołał do istnienia” nieśmiertelnych bogów, którzy są w stanie wybawić czy też zbawić człowieka, zapewniając mu zmartwychwstanie po śmierci w nieokreślonej bliżej przyszłości. Jednak nie za darmo i w tym tkwi sedno problemu!

Z wcześniej przytoczonych argumentów wynikałoby jednoznacznie, że idea bogów/Boga jak i nieodzowne jej religie (wg kapłanów), powstały z bardzo istotnych, biologicznych powodów. Dzięki nim człowiek mógł realizować swoje najgłębsze pragnienia psychiczne, lub inaczej mówiąc: duchowe. A co za tym idzie, miał zapewniony psychiczny komfort dzięki „obietnicy bożej” o zmartwychwstaniu, co ma duży wpływ na poczucie sensu życia u ludzi. Czy to ma oznaczać, że przez te wszystkie tysiąclecia istnienia religii, robiły one wszystko, aby wierni nie bali się śmierci lub mniej się bali? Że czyniły one jedynie Dobro na Ziemi, pomagając ludziom stawać się lepszymi osobnikami? Otóż takie założenie byłoby całkiem logiczne, jak i rozumowo uprawnione: przecież niejako powstały one w tym celu (tyle, że nieświadomie)!

Jednakże religie podczas swej długiej (kilkadziesiąt tysięcy lat) historii, tylko z założenia pomagały wiernym eliminować wrodzony lęk przed śmiercią. W istocie robiły wiele, aby ludzie jeszcze bardziej bali się śmierci niż dotychczas. W tym celu zostało wymyślone piekło z wiecznymi mękami dla grzeszników, które potem chrześcijaństwo zaadaptowało do swoich celów. Czy to nie był iście diabelski pomysł?! A jakże, był! Ale za to, jak bardzo skuteczny! Przecież  dla kapłanów wszechczasów najbardziej liczy się możliwość nieograniczonego wpływu na zachowanie wiernych, a strach przed piekłem, był/jest bardzo w tym pomocny. Uta Ranke-Heinemann w książce pt. Nie i amen, tak m.in. opisała ów problem:  

„Dopiero wraz z chrześcijaństwem idea piekła pojawiła się w pełnym rozkwicie i wraz z chrześcijaństwem rozpoczęła zwycięski pochód. Kościół osiągnął samorealizację nie tyle głosząc niebo, co w niestrudzony sposób głosząc piekło, wywołujące w umysłach ludzkich przestrach, bo takie boskie groźby piekielne stanowiły dlań najlepszy środek wymuszania posłuchu w kwestiach wiary. /../ Papież Benedykt XII nauczał: „Ponadto stwierdzamy: zgodnie z tym, co Bóg zarządził w ogólności, że dusze tych, którzy odeszli /../ w stanie grzechu, niezwłocznie zstępują do piekła, gdzie trapić ich będą męki piekielne”. Sobór we Florencji /../ ogłosił, że do piekła trafią wszyscy ludzie, którzy nie są katolikami”.   

Nie dziwne więc, że historia religii pełna jest odrażającej przemocy, przelanej krwi ludzkiej i zwierzęcej, areną wojen, bitew i pogromów na tle religijnym, ludobójstwa, eksterminacji i aneksji całych narodów, stosowania niewolnictwa, jak i przymusowej „ewangelizacji” (prozelityzm), czy grabieży innych kultur na masową skalę. Wydaje mi się, że przyczynę takiego stanu rzeczy można by nazwać „systemową”, bowiem jest ona konsekwencją wspomnianego już wcześniej sacerdotalizmu, czyli wszechobecnych w religiach kapłanów, którzy są prawdziwymi twórcami wszystkich naszych bogów/Boga. A oni wszyscy akurat piekła się nie bali (i nie boją), bo wiedzą dobrze, że zostało wymyślone przez poprzedników.

                                                           ------ // ------

Wydaje mi się, iż w religiach musiało dojść do czegoś w rodzaju „zderzenia” dwóch głównych potrzeb natury ludzkiej, jakimi są: pragnienie nieumierania u każdego człowieka świadomego swej śmiertelności oraz naturalna, dziedziczona po zwierzęcych przodkach, potrzeba „rządzenia w stadzie” Czyli przemożna potrzeba dominacji i posiadania władzy nad bliźnimi. I o ile realizacją tej pierwszej potrzeby zainteresowani głównie byli wierni wyznawcy danej religii i danego Boga, to już nieskrępowaną realizacją tej drugiej potrzeby zainteresowani byli „od zawsze” kapłani wszelkich religii, o czym świadczy ich  historia. Oto cytat autorstwa Ludwika Feuerbacha,  potwierdzający mój pogląd w tej kwestii:

„Przyjmuje się, że istnieje wyższa, nadludzka istota i oddawanie jej czci jest wyrazem powszechnej potrzeby człowieka. Z pewnością; ale równie powszechnym popędem człowieka jest poddawanie wszystkiego sobie, podporządkowywanie wszystkiego swoim potrzebom. /../ W teorii bogowie są „panami” człowieka; ale tylko po to, aby w praktyce być jego „sługami”. /../ „Wierzący – mówi Luter – są książętami i panami Boga”, zaś Psalmista dodaje: „(Bóg) on czyni wszystko, czego pragną ludzie przejęci bojaźnią bożą” (Wybór pism).

Ten pogląd znajduje też potwierdzenie w dawnym podręczniku dla księży kat.: „Sam Bóg, posłuszny wypowiedzianym przez kapłanów słowom: „Hoc est Corpus meum”  („To jest ciało moje”) – zstępuje na ołtarz, przychodzi gdzie Go zawołają, ilekroć Go zawołają, oddając się w ich ręce, choćby byli jego nieprzyjaciółmi. Gdy już przyjdzie, pozostaje całkowicie w ich gestii; przesuwają Go z miejsca na miejsce jak im się podoba, mogą też, jeśli sobie życzą, zamknąć Go w tabernakulum, zostawić na ołtarzu lub usunąć na zewnątrz kościoła, mogą też, jeśli tak postanowią, spożyć jego ciało lub podać innym jako pokarm”.

I nie ma się czemu dziwić: skoro to oni wymyślili wszystkich naszych bogów, włącznie z Bogami religii monoteistycznych, to jest oczywiste, że idea bogów/Boga jest tak pomyślana, iż zajmują oni w tej „uświęconej tradycją misji” kluczową rolę. Czyli mówiąc wprost: żaden Bóg bez ich „pomocy” nie byłby w stanie zaistnieć pośród ludzi (opanować ich umysły), nie mógłby powiększać terytorium swej władzy, zwalczać obcych kultów innych bogów, skłaniać (często przemocą) inne narody do przyjęcia jego religii, czy wypowiadać w jego imieniu, np. takie nakazy i groźby: „Gdy Pan, Bóg twój, wprowadzi cię do ziemi, do której idziesz, aby ją posiąść, usunie liczne narody przed tobą: /../ Ale tak im macie uczynić: ołtarze ich zburzycie, ich stele połamiecie, szery wytniecie, a posągi spalicie ogniem” (Pwt 7,1-5). Otóż to!

Jakikolwiek aspekt religii wzięlibyśmy pod uwagę, okaże się prędzej czy później, że został on tak pomyślany, aby kapłani w nim uczestniczyli i odnosili z niego korzyści, niekoniecznie zaraz materialne (a raczej nie tylko materialne). Moim zdaniem problem nie jest w tym, że w ogóle istnieją religie (powstały wszak z głębokiej potrzeby ludzkiej psychiki), lecz jest w tym, że istnieją w takiej, a nie innej formie (która nb. powstała także dzięki pewnym aspektom ułomnej natury ludzkiej: po-zwierzęcego dziedzictwa, czyli naszego prawdziwego „grzechu pierworodnego”). Nie muszę chyba dodawać, iż religie są nastawione przede wszystkim na zaspokajanie wielu potrzeb i ambicji kapłanów. Jak to się przejawia w różnych przypadkach?

                                                           ------ // ------  

Zacznę od przykładów, świadczących w jaki sposób nasi „skromni” duszpasterze oceniają swoje „powołanie”, jak i swoją „odpowiedzialną” i wyjątkową rolę w dziele bożym. Cytuję:

„Kapłan, to ktoś więcej niż kupiec, ponieważ handluje towarem wiecznym. Jest kimś więcej niż żołnierz, bowiem wojuje z szatanem. Jest kimś więcej niż król czy cesarz, bowiem jest namiestnikiem Króla Królów. Jest więcej niż świętym, bowiem przed nim zginają się kolana wszystkich, gdy się pojawia, w niebie i na ziemi. Wielkość stanu kapłańskiego jest niewymowna. /../ Racja, bowiem „zaprawdę, taka władza przewyższa nawet władzę książąt niebieskich, a nawet samej Królowej Niebieskiej”.  (Horst Herrmann Książęta Kościoła).

O więcej skromności nie będę apelował, bo w tym przypadku byłoby to „nieetyczne”.  Ale więcej dokładności w doborze określeń przydałoby się. Chodzi mi o „kapłana handlującego towarem wiecznym”. Jeśli już, to nie towarem wiecznym, a zaledwie jego obietnicą, jak dotąd nie potwierdzoną w jakikolwiek sposób, bo ma być realizowana nie dość, że po naszej śmierci, to dopiero na końcu dziejów ludzkości w nieokreślonej przyszłości. Widocznie u duchownych takie myślenie jest na porządku dziennym, gdyż ten sam błąd popełnił kiedyś wielebny Jim Baker, chwaląc się: „Mamy lepszy produkt niż mydło czy samochody. Mamy życie wieczne”. Otóż jak na razie, mamy obietnicę życia wiecznego.. i jedynie wiarę w nie.

To nie wszystko. Już w III w. prawo kościelne nazywa biskupa „odbiciem wszechmogącego Boga, królem, panem życia i śmierci”. Oto wykładnia Słowa Bożego, autorstwa papieża Innocentego III: „Dlatego Pan nakazał w Prawie: „Nie będziesz bluźnił bogom” (Wj 22,27), przez co miał na myśli kapłanów,którzy z powodu dostojności swego stanu i godności urzędu są określani mianem bogów”. Katechizm rzymski z XVI w. argumentuje: „Ponieważ biskupi i kapłani są zarówno tłumaczami i ambasadorami Boga, którzy w jego imieniu nauczają prawa boskiego i reguł życia, i zastępują samą osobę Boga na ziemi, więc jest ich urząd jawnie takim, że nie można sobie wymyślić żadnego wyższego, stąd słusznie mogą oni zostać nazwani nie tylko aniołami, ale wręcz bogami” (wg pozycji j.w.).

Do czego prowadzi taka niewyobrażalna pycha tych zadufanych w sobie „sług bożych”? Oczywiście do zdobycia i posiadania władzy nad całym światem. Do czego też musiało dojść z czasem. Szczytowym osiągnięciem walki władzy duchowej o dominację nad władzą świecką, jest dokument Dictatus papae z 1075 r., z którego przytoczę tylko niektóre punkty:

1.Kościół rzymski przez samego Boga został założony. 2.Tylko sam biskup rzymski może być prawnie nazywany biskupem powszechnym. 8.On sam może tylko używać insygniów cesarskich. 9.Tylko papieża stopy całować mają wszyscy księża.12.Jemu wolno władcami rozporządzać (a więc i cesarzy z tronu składać). 18.Orzeczenie jego przez nikogo nie może być zaczepione, on sam zaś może unieważniać (orzeczenia) wszystkich innych. 19.Przez nikogo nie może być on sądzony. 22.Kościół rzymski nigdy nie pobłądził i po wszystkie czasy, wedle świadectwa Pisma Świętego w żaden błąd nie popadnie. 23.Biskup rzymski, jeśli kanonicznie został obrany, dzięki zasługom św. Piotra, niewątpliwie staje się świętym”.

                                                           ------ // -----

Do czego jest potrzebny Bóg takim ludziom, jak np. autorzy tego kuriozalnego dokumentu? Odpowiedź jest prosta i oczywista. Bóg (a raczej idea bogów/Boga), potrzebny/a jest im do uzyskania w jego imieniu władzy nad umysłami mas, co przekłada się na panowanie nad ich życiem doczesnym i czerpanie korzyści z tego „świętego” procederu. Z czym nawet nie kryją się specjalnie: „Ile korzyści przyniosła Nam i naszym ludziom bajeczka o Chrystusie, wiadomo” (papież Leon X). Albo to: „Nie liczy się religia, tylko liczy się polityka, nieważna jest sprawiedliwość, tylko ziemski interes Kościoła” (papież Grzegorz XVI). Lub: „Kochamy wszystkie formy państwa, jak długo dostrzegane są nasze interesy” (papież Leon XIII), itp.

Dochodzimy teraz do tego aspektu religii (nawiasem mówiąc, każdej religii), który mnie zawsze najbardziej bulwersował. Bo jak już wcześniej wspomniałem, nie w tym tkwi sedno problemu, że istnieje idea bogów/Boga, ale w tym, że religie istnieją w bardzo zakłamanej formie. Mówiąc wprost: owa koncepcja „religijności” przybrała dlatego taką, a nie inną formę, ponieważ pozwala ona kapłanom na uzyskiwanie jak najwięcej korzyści czerpanych z ich „usług duchowych”. Trafnie jest to spuentowane słowami: „Porządne uprawianie religii daje nie tylko więcej władzy niż cokolwiek innego, ale również dużo pieniędzy. /../ z prostego faktu, że nikt nie wie, czy istnieje życie pozagrobowe, czy też nie, dało się w trakcie dziejów zbić najwięcej pieniędzy i uzyskać największe wpływy” (Horst Herrmann Książęta Kościoła).

Nie ja pierwszy wpadłem na to, iż z naszymi religiami jest „coś nie tak” (nawet bardzo nie tak!). W książce Edmunda Lewandowskiego Oblicza religii chrześcijańskiej, jej autor  pisze: „Kościół rzymskokatolicki (podkreślał Fiodor Dostojewski) zdradził Chrystusa i uległ pokusom szatana. Zamiast (wzorem Jezusa) odrzucić bogactwo i władzę, wybrał je. W istocie Kościołowi temu Chrystus nie jest potrzebny. Dla Kościoła najważniejszą kwestią jest posiadanie władzy nad światem: „Papież zagarnął tron ziemski i ujął miecz w rękę; od tego czasu wszystko też tak idzie, tylko do miecza dodano kłamstwo, matactwo, oszustwo, przesądy, łotrostwo, grano na /../ najszczerszych, ufnych uczuciach ludu; wszystko, wszystko sprzedano za pieniądze, za podłą władzę świecką. Czyż to nie jest nauka Antychrysta?!”

                                                           ------ // ------

W dalszej części tego cyklu chciałbym przedstawić w jakim kierunku poszła ta religia, której główna idea (jak wynikałoby z jej początków) miała służyć ludziom do pozbywania się (albo przynajmniej minimalizowania) wrodzonego lęku przed śmiercią. W w/wym. pozycji jest fragment, który obrazowo ten „trend” przedstawia. Cytuję: „Kościół chrześcijański stopniowo przyjął to wszystko, co Jezus Chrystus zdecydowanie odrzucił, a mianowicie bogactwo, władzę i sławę. Biskupi i papieże stali się wielkimi panami. Sprawy prywatno-świeckie zaczęły ich bardziej obchodzić niż religijne. Nic więc dziwnego, że w szeregi kościelne zaczęła wkradać się demoralizacja”.  I dalej będzie właśnie o tym aspekcie religii.

                                                               ------ cdn.------