Czy Trump zakończy problem palestyńskich uchodźców?

Ważne jest zrozumienie, czym są palestyńscy uchodźcy, ponieważ jest to coś zupełnie innego od wszystkich innych rodzajów uchodźców.

Uchodźcą jest ktoś, kto uciekł lub został wygnany z własnego kraju przez wojnę, polityczne zamieszki lub katastrofę naturalną. Często nie mają oni permanentnego domu i żyją tymczasowo w obozach dla uchodźców. Nie mają własnych środków utrzymania i są zależni od dobroczynności.  


ONZ ma agendę, UNHCR, Biuro Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców, której zadaniem jest pomoc takim ludziom w przetrwaniu jak długo albo wrócą do domu, albo zaczną nowe życie w nowym miejscu. Na przykład, dzisiaj są miliony uchodźców z miejsc takich jak Syria, Afganistan, Mianma, Sudan Południowy, Libia, Jemen i inne. UNHCR karmi uchodźców, dostarcza tymczasowego dachu nad głową i pomocy medycznej na krótką metę, i próbuje wspierać długoterminowe rozwiązania, takie jak przesiedlenie, żeby ci ludzie przestali być uchodźcami. W 2016 r., UNHCR podaje, że przesiedliła ponad 189 tysięcy ludzi. To jest kropla w morzu, skoro jest 17,2 miliona uchodźców na świecie, według danych UNHCR, ale jest to coś.


UNHCR ma budżet 7,7 miliarda dolarów i około 11 tysięcy zatrudnionych na całym świecie; jest finansowana z dobrowolnych składek, z czego 87 procent pochodzi z Unii Europejskiej (tak, ja też zdziwiłem się, czytając to).


Europa jest dzisiaj zalewana masą ludzi, którzy twierdzą, że są uchodźcami. Ważne jest rozróżnienie uchodźców, którzy zostali zmuszeni do porzucenia swoich domów i migrantów, którzy wybrali emigracje, żeby polepszyć swoje życie. Ale nie o tym chcę dzisiaj pisać.


Z punktu widzenia UNHCR uchodźcą jest osoba w szczególnej sytuacji. Jej celem jest zmniejszenie liczby ludzi bez stałych miejsc zamieszkania przez znalezienie stałej pracy i miejsca do życia, przez pomaganie bezpaństwowym uchodźcom na uzyskanie azylu w miejscach, gdzie już nie będą prześladowani. Status uchodźcy dla UNHCR jest przejściową sytuacją, nie zaś stałą cechą osoby. Jest to coś niepożądanego, co chce się zakończyć tak szybko, jak to możliwe.


“Palestyński uchodźca” dla odmiany, jest czymś zupełnie innym. Status palestyńskiego uchodźcy przyznawano każdemu, kto mógł powiedzieć, że przed dwa lata przed 1948 r. (czyli od 1 czerwca 1946 r.) przebywał w Mandacie Palestyńskim, a potem został przesiedlony (dobrowolnie lub nie) ze swojego domu. I ten status jest związany z osoba, a nie jej sytuacją. Tak więc nawet jeśli Palestyńczyk wzbogaca się i buduje okazałą rezydencję w Samarii lub Jordanii, nadal zatrzymuje status uchodźcy. Nie tylko to. Jest to status dziedziczny – ojciec przekazuje swój status uchodźcy dzieciom i wnukom. Istnieje tylko jeden sposób na utracenie statusu palestyńskiego uchodźcy, a jest nim „powrót” do „jego domu” na terenie dzisiejszego Izraela.

UNHCR nie zajmuje się palestyńskimi uchodźcami. Specjalna agenda ONZ,  UNRWA  została stworzona w 1949 r. tylko dla uchodźców arabskich z 1948 r. Oceny wahają się, ale prawdopodobnie było około 600 tysięcy Arabów, którzy z powodu wojny opuścili swoje domy. Niektórzy Arabowie, którzy w rzeczywistości nie opuścili domów, także otrzymali status uchodźcy i UNRWA podaje liczbę 750 tysięcy. Dzięki unikatowej, dziedzicznej naturze palestyńskiego uchodźctwa, dzisiaj istnieje około 5 milionów „palestyńskich uchodźców”. UNRWA wydaje rocznie 1,5 miliarda dolarów na mieszkania, wyżywienie i edukację populacji uchodźców, na ich potrzeby medyczne itd. Palestyńskie rodziny otrzymują także zasiłki zależne od wielkości rodziny. Lwia część pieniędzy pochodzi z USA i UE, z małymi sumami z reszty świata (włącznie ze światem arabskim).  


 “Palestyńscy uchodźcy” żyją w obozach w Strefie Gazy (1 300 000), Judei/Samarii (800 000), Libanie (450 000) [nowy spis powszechny pokazał, że w rzeczywistości jest ich w Libanie zaledwie około 175 000 i że dane UNRWA są niezmiernie wyolbrzymione - przyp. tłum.], Syrii (526 000) i Jordanii (2 175 000). Te “obozy” przypominają bardziej duże dzielnice lub małe miasta niż tymczasowe obozy uchodźców. Administrują je rządy gospodarzy (włącznie z Autonomią Palestyńską) a zaopatruje je UNRWA. W Libanie rezydenci podlegają przypominającym apartheid restrykcjom w edukacji i zatrudnieniu; w Syrii siły rządowe atakowały obozy i masakrowały ich mieszkańców.  


Proszę pomyśleć. Obecnie istnieją cztery pokolenia uchodźców. Migrant, który przybył do Mandatu Palestyńskiego w 1946 r., żeby pracować dla władz brytyjskich, a potem wyjechał w 1948 r., otrzymał zagwarantowane utrzymanie na wieczność dla siebie i swoich wszystkich potomków. Ale mandat UNRWA nie obejmuje przesiedlenia i żadne spośród państw-gospodarzy – nawet Autonomia Palestyńska! – nie przyzna obywatelstwa „palestyńskim uchodźcom”. Raz uchodźca, zawsze uchodźca.  


UNRWA ma około 30 tysięcy zatrudnionych, z których około 99% to Palestyńczycy. Jej system edukacyjny jest zaprojektowany do uczenia dzieci i młodzieży palestyńskiej narracji ofiary i zemsty. W Strefie Gazy uczy także ideologii nienawiści do Żydów wg Hamasu.


To nie jest przepis na rozwiązanie problemu uchodźców w sposób, w jaki został rozwiązany problem uchodźców z II wojny światowej. Jest to sposób na tworzenia nieustannie rosnącej, zależnej klasy bezpaństwowych, nieszczęśliwych i wściekłych ludzi. System datków dobroczynnych zachęca do posiadania dużych rodzin, podczas gdy równocześnie  system obozów uchodźczych uniemożliwia większości młodych mężczyzn znalezienie pracy. Nic dziwnego, że obozy okazały się żyznym gruntem dla terroryzmu!

Jak to się stało? Dlaczego społeczność międzynarodowa próbowała rozwiązać problemy wszystkich fal uchodźców poza tą jedną, której sytuację postanowiła pogorszyć? Prosta odpowiedź brzmi, że narody arabskie chciały tego jako broni przeciwko Izraelowi, a Zachód dał im to, co chciały, żeby nie zagrozić dostawom ropy naftowej.


Ale czasy się zmieniły, arabska ropa nie jest już tym, czym była, konserwatywne narody Arabów sunnickich są bardziej zaniepokojone Iranem niż Izraelem i prosta matematyka uczyniła utrzymywanie tej populacji uchodźców zbyt kosztowną. Równocześnie prezydent Trump dał wyraz uczuciom wielu, a mianowicie, że Palestyńczycy w ich wyjątkowym poczuciem, że “im się należy”, wiedzą tylko jak brać i nie są skłonni uczynić najmniejszego gestu w kierunku kompromisu.  


Jeśli celem jest porozumienie pokojowe między Izraelem a OWP, to Trump ma rację, że dalsze płacenie im, podczas gdy oni odmawiają negocjowania, jest po prostu głupie. Pozostawiając jednak ten problem na boku, być może jest tu jeszcze większa okazja. Czy nie nadeszła pora na zakończenie „problemu palestyńskich uchodźców” raz na zawsze? Oto, jak można to zrobić:


Po pierwsze, zatrzymać tworzenie nowych uchodźców. Dzieci uchodźców nie będą już dziedziczyć tego statusu. Równocześnie od goszczących ich krajów będzie się oczekiwało przyznania praw stałego pobytu tym, którzy o to poproszą (co ciekawe, tak już jest w kwestii jednego z obozów, Szuafat, który mieści się na obszarze pod izraelską kontrolą – jego mieszkańcy są traktowani jak inni arabscy mieszkańcy Jerozolimy). Od gospodarzy będzie się wymagało usunięcia przypominających apartheid restrykcji w stosunku do uchodźców. Zasiłki społeczne i inne wsparcie będzie stopniowo wycofywane, a fundusze przeznaczone na pokrycie kosztów edukacji i opieki medycznej zostaną przesunięte do krajów-gospodarzy – pod ścisłą kontrolą – by zaczęły udzielać tych usług bezpośrednio mieszkańcom.


W ostatecznym rachunku zniknie sama UNRWA. Ci, którzy odziedziczyli status uchodźcy, utracą go. Niewielu rzeczywistych uchodźców – którzy faktycznie opuścili kraj w 1948 r. (dzieci, które się wówczas urodziły skończą w tym roku 70 lat) – przejdą pod opiekę UNHCR.


Aby zapanował pokój między Izraelem a jego sąsiadami, Arabowie muszą uznać rzeczywistość: Izrael jest prawomocnym krajem należącym do prawomocnego narodu i Palestyńczycy nigdy do niego nie “powrócą”. Farsa z „palestyńskimi uchodźcami” musi się skończyć.


Dzisiaj Trump ma okazję zakończenia kolejnej gry pozorów, tak jak to zrobił z Jerozolimą, stolicą Izraela.


Powinien to zrobić.

Trump can-end the Palestinian refugee problem

4 stycznia 2018

Vic Rosenthal

Emeryt. Zajmował się rozwijaniem programów komputerowych. Studiował informatykę i filozofię na  University of Pittsburgh. Mieszka w Izraelu. Publikuje w izraelskiej prasie. Jego artykuły często zamieszcza Elder of Ziyon.