Prawda

Niedziela, 5 maja 2024 - 19:52

« Poprzedni Następny »

A Sharp Bend in History

Powiadom znajomych o tym artykule:
Do:
Od:

A Sharp Bend in History


Andrzej Koraszewski 2020-09-24


The word “breakthrough” may be irritating, who knows what will appear after this breakthrough? A bend is a better description, we can see that the direction changes but we have no idea what is hidden around the bend. A peace agreement signed between Israel and two Arab countries is already astonishing. An announcement of similar agreements with several other Arab countries is for now just an announcement. The Arab League ignoring the Palestinian Authority’s appeal was like the explosion of a huge bomb. Instead of a decisive NO to normalization, Arab states said NO to the axis (of Resistance). Representatives of the Palestine Liberation Organization, Hamas, and Palestinian Islamic Jihad hastily met in Beirut to talk about mutual friendship and cooperation and to bow to their last resort of hope, i.e. Iran.

After over a hundred years of Arab war with the very idea of a Jewish state, the rulers of several Arab states are entertaining a change of the paradigm. True, at the very beginning there was a similar moment when Emir Faisal, with the encouragement and mediation of Lawrence of Arabia, met with Weizman and not only agreed (in writing) to the creation of a Jewish state in Palestine, but expressed his hope that it would be beneficial for Arabs. For a short time Emir Faisal was the ruler of Syria and later of Iraq, but his influence on the course of history in Palestine turned out to be close to zero. Other forces decided on a categorical rejection of the idea of a Jewish state in the midst of Arab and Muslim elements. The idea of Jewish independence was just as offensive to the Muslim religion as it was to the Christian one. It would appear that today it’s even more offensive than it was a hundred years ago, because to the contempt and cruelties with which believers from both these religions treated Jews through history, the massacres and genocide of the 20th century were added. A resistance axis against the existence of a Jewish state united the Vatican with the Muslim world and the British with the Arab despots. Nothing unites better than animosity against victims who in spite of all your efforts are still alive.


Just a few months ago it would appear that nothing could change the determination of the Arab world to seek to annihilate the Jewish state. But behind-the-scenes actions revealed a hidden trend. Previously unknown forces are ready to acknowledge that peace is more beneficial than never-ending war. A ceremony of signing a peace agreement has hallmarks of a spectacle of which further acts are almost always more dramatic. It seems that a more interesting fact is that now in Arab societies positive reactions appears to prevail over the negative ones. You get a strange feeling that people were just waiting for a signal that they are allowed to change an obligatory declaration of hostility into a declaration of friendship (possibly tied to overblown hope). In Europe the agreements were met as in Ankara, Tehran and Ramallah, but in greater silence, without open expressions of anger. Certainly, the EU’s spokesman for external affairs, Peter Stano, declared firmly that opening embassies in Jerusalem may have serious consequences for countries which are seeking membership in the European Union. The point is that the Americans are poking their noses into somebody else’s business and have not only managed to arrange the rapprochement between Serbia and Kosovo, but even worse, have encouraged at the same time (Muslim) Kosovo to establish ties with Israel, and Serbia to strengthen these ties. So, while he couldn’t forbid Arab countries to do such things, he could at least threaten the European ones.    


What is this change of paradigm in relations between Arabs and Israel? The key here is this disgusting word “normalization”, or recognition that Jews have a right to live in the Middle East, that they are a part of it. It also means rejecting the famous “NO to normalization”, i.e. ending the treatment of Israelis as colonizers, ending the acceptance of murdering Jews while claiming that it is all part of the peace process. The new paradigm is a recognition of normalization in spite of protests on the part of terrorists. Strange approach but who knows, maybe there is a seed of reason somewhere there.           


Did the Western world have honest intentions when one hundred years ago it declared its readiness to support Jewish aspirations to build an independent state?  If so, this unexpected generosity didn’t last long. The mission to facilitate building a Jewish National Home was given to the British, but their enthusiasm for this mandate ended almost as soon as they had received it. It’s interesting today to read a letter by Arthur Koestler written in August 1947 (recalled in “New Statsman”, 2007) to a father of a British soldier deployed to Palestine. Koestler writes that he understands that for the parents of soldiers in Palestine every day is full of anxiety for the lives of their sons, that they could be killed by Jewish terrorists. The author understands their fears.

I am not speaking lightly of terror; during several years I have lived in the same anxiety, for persons near to me, which you feel for your son. The persons were my mother and her family; the danger which threatened them, as Jews in German-controlled territory, was death by poison gas or quicklime. My mother was the only one who escaped. Her sister, her sister’s daughter and two grandchildren were gassed. My mother’s brother managed to commit suicide. Every single Jewish terrorist in Palestine has a similar story. This is the first fact you have to let sink in; without this background you will understand nothing.

Today the situation is different. The majority of the Jewish population in Israel consists of refugees from Arab and Islamic countries and their descendants. There were more Jewish refugees than the Arab inhabitants of Palestine who escaped from the war theatre. But Koestler writes about Palestine in 1947 and earlier. He continues his letter to a father of a British soldier deployed in Palestine:

“But,” you will object, “after all we did let the Jews come to Palestine in spite of Arab opposition didn’t we? We could just as well have locked them out, and saved ourselves all this trouble…” You are again misinformed. Palestine never was a Colony or Protectorate of yours: your job and raison d’être in that country was to administer a Mandate on behalf of the League of Nations and that Mandate put you under the obligation “to facilitate Jewish immigration,” to help the “close settlement by Jews of the land” and finally the establishment of the “National Home.” The deal, concluded in 1917 and known as the Balfour Declaration, had been ratified by fifty-two nations and had become the legal basis, and the only basis, of your presence in Palestine.

The British are Europeans, and they have a very long and deep-rooted Christian contempt for Jews. The decision to accept the idea of a Jewish state in Palestine was taken during World War I, solely because of their search for additional support during hostilities in the Middle East. For many British politicians it was a wrong, even repugnant, decision from the point of view of their faith and deep-rooted racist prejudices. Koestler continues:

The third part of the story starts in 1939, with the White Paper which Mr. Morrison, in the name of the Labour Party, called “a cynical breach of faith, a breach of British honour,” and Mr. Churchill “a base betrayal, the filing of a petition in moral bankruptcy.” You have probably heard about this famous document which, leaving details aside, amounted to the barring of Palestine to the Jews (after a last batch of 75,000) for ever, and led to the prohibition of the buying and cultivating of land by Jews in 95 per cent of the country’s total area (Land Transfer Act of February 1940). Thus at the very moment when the extermination of the European Jews began, the doors of Palestine were slammed in their faces; while those already inside Palestine were condemned to live in one more cramped, Oriental ghetto. This policy was not only inhuman, it was apparently also illegal in the terms of International Law, and this point is essential for the understanding of all further developments in Palestine. For legally, as already mentioned, Britain’s presence in Palestine was based on the Mandate. The League’s Permanent Mandate Commission met on June 16th, 1939, and found unanimously that the new policy contradicted the terms of the British trusteeship. Now according to Article 27 of the Mandate “the consent for the Council of the League of Nations is required for any modification of the terms of this mandate.” The Council of the League was to meet in September, 1939, but meanwhile the war broke out and it never met.

Well, the infamous White Paper legalized a decades-long practice of restricting immigration of Jews and to turn a blind eye to the massive immigration of Arabs, as economic revival of Palestine, thanks to the Jews, became a magnet for thousands of Arabs from neighbouring countries. Now, however, to some extent in connection with the Nazi policy of exterminating Jews in Europe, the British decided to be more resolute. Koestler writes:

In March and April, 1939, three refugee ships – S.S. Assandu, Astir and Assimi, packed with Jews who had escaped, mainly from Germany, reached Palestine, and were refused permission to land. In the House of Commons Mr. Noel-Baker asked the then Colonial Secretary, Mr. Malcolm MacDonald, what would happen to these people. Mr. MacDonald said that they had been sent back from where they came. Mr. Noel-Baker: “Does that mean to concentration camps?” Mr. MacDonald: “The responsibility rests on those responsible for organising illegal immigration.” (Debate in the House of Commons, April 26th-27th, 1939.)

Do you recognise the tune? It is unchanged to this day. The responsibility rests with the “racketeers” who tried to save these condemned people, not with those who sent them back to their death. There was also much talk in 1937 about the insanitary conditions on these hell-ships. The gas chambers, the quicklime – and the dry rot of the D.P. camps to-day, were and are doubtless sanitary.;

But this was just a harbinger of British decisiveness:

More examples? On November 24th, 1940, the passengers of the steamer Patria, who had been refused admission to Palestine, blew their ship up in Haifa harbour. Over two hundred people were blown to bits or drowned a hundred yards from the promised shore. They were not even to have been deported back to Europe, which, owing to the war, was impossible; only to a tropical island in the Indian Ocean. But these people had become allergic to barbed wire. When a person reaches that state, like the survivors in the D.P. camps to-day, he is past listening to the reasonable voice which tells him that he should never have escaped, or saved his wife and children, without a permit in triplicate to do so.

One last example. The year is 1942; the crematoria in Europe had started to work, when another hell-ship, the 180-ton cattle-boat Struma, hailing from Constanza, floundered into the harbour of Istanbul. There were 769 escapees on board, several of whom had lost their reason. The Turks were prepared to let them land in transit, on condition that the British would permit their entry into Palestine. This the Palestine Government, after consultation with London, refused; so the Turks sent the boat back to Rumania. The rest of the story you can guess: the ship blew up within a few miles of the Turkish coast; one man survived; all other passengers, including 250 women and 70 children were drowned.

The Black Sea was the Jews’ main life-line of escape from the European crematorium. The Struma cut that life-line. Those who, against law and morality, refused to grant its passengers entry into Palestine, did not want them to be drowned. They were presumably even sorry and surprised. All they wanted was that they should be sent back to their “port of embarkation,” where they could wash their hands of them, and thus discourage others from trying to save their skins. In the parliamentary debate of April, 1939, from which I have quoted, the Colonial Secretary had said that the Government had the fullest sympathy with Jewish refugees, but if they allowed one shipload, more would follow. This has been the guiding principle of British policy in Palestine from 1939 to this day. It was a policy of deliberately obstructing by active and passive measures, by force and by diplomatic pressure, the escape of Jews from extermination by a mass exodus into Palestine

Some Brits called the White Paper of 1939 the Palestine Munich.Voices of condemnation came mainly from the Left, so after the Labour victory of 1945 there were expectations that the last relic of Chamberlain’s policy would be wiped out. No party was so deeply committed to supporting Jewish immigration into Palestine than the Labour Party, writes Koestler in August 1947. He quotes words by Nobel Prize Laureate, Philip Noel-Baker, who said that the adoption of the White Paper would mean telling  “those kindly British soldiers to shoot them [Jewish refugees] down.” Hopes connected with the victory of the Labour Party turned out to be in vain. According to Koestler, “It is the story of yet another broken pledge; of the triumph of a Foreign Office clique and Ernest Bevin’s pigheadedness over Labour’s honour.” In the last part of his letter that he writes to a father of a British soldier in Palestine:

…if public opinion still has a say in your country, now is the time to stop disaster. For the Jews of Palestine fight for one thing only, for the oldest slogan in their history: Let My People Go. There were six million of them in Europe; only one of ten is left. Your countrymen are very fond of the word decency; if you have any left, let them go.

[…]Palestine is a test for your integrity; and in more than one sense your fate is linked with hers.

The time of the British exit from Palestine was approaching. The British government hastily trained and armed the Arab Legion and left practically all the arms of its military in Palestine to them. What’s more, it provided the Arab Legion with the British officer corps. The goal of this Legion (as of other Arab armies) was to finish the handiwork of the Nazis in Europe. The British  knew this perfectly well. 


Less than a year after the publication of this letter, five Arab armies invaded the one-day-old Israel. The Arab Legion was a Jordanian army and was commanded by a British officer. Armies of Egypt and Syria got a vast number of the arms in Western arsenals after the war ended, and they were trained by SS officers who found in these countries a friendly haven. Hit squads of Palestinian Arabs were commanded by a former collaborator with Hitler, Muhammad Amin al-Huseini. This Muslim cleric, responsible for many war crimes, was in the hands of the French, who refused to extradite him to Great Britain and quietly facilitated his “escape” from prison to Egypt. The final annihilation of the Jewish nation seemed inevitable. In London it didn’t cause anybody’s surprise nor any special dread.


In spite of all expectations, the Arab armies lost the war to poorly armed and trained groups of survivors from the Nazi extermination of Jews. 700,000 Palestinian Arabs found themselves outside Israel’s borders.


Twice again, combined Arab armies tried to finish Hitler’s handiwork, and their failure led the Arab world to change strategy to a constant battle in which Palestinians played the key role. For those who conducted the holy war with Jews the word “normalization” was for decades anathema.


Europe and America were not only looking indulgently on the Arab holy war. They financed terror organizations and condemned Israel for the crime of defending the lives of her inhabitants. Europeans today are eager to call Israelis “new Nazis”. Curiously, as polls show, the greatest number of people prepared to call Israelis new Nazis are in German society, followed by Spaniards and Poles. Pope Francis calls Mahmoud Abbas “The Angel of Peace” and eagerly hugs those Muslims who are the greatest enemies of normalization. Decades of the “peace process” were supposed to induce Israel to give up the defense of her borders.  The changing of the paradigm means acknowledgement that Jews are not only an ancient and legitimate part of the Middle East but also are good neighbors, and friendship and cooperation with them can make a huge difference.                          


I don’t know who really came up with the name “Abraham Accords”. The Pope is as silent as the grave, but he is not alone in his silence, he is silent together with a huge choir of the deeply offended. I’m seeing the name “Abraham Accords” in the Arab press where the change of paradigm is welcomed with relief and the word “normalization” is no longer taboo. The Abraham Accords give rise to hope, and who knows what will come in its wake. Maybe it will be a real peace if only the silent choir of opponents is not successful in erecting a dam to it. It will be interesting to see what is lurking beyond this bend in history.    

15 September 2020

Translation: Małgorzata Koraszewska and Sarah Lawson

 


Skomentuj Tipsa en vn Wydrukuj











Kwiaty
Hili: Kwiaty w domu są kłopotliwe.
Ja: Dlaczego?
Hili: Trzeba ciągle uważać, żeby wazon się nie przewrócił.

Więcej

Alternatywny Genesis:
Boski reality show (II)
Lucjan Ferus 

Carl Sagan Pale Blue Dot (Zrzut z ekranu.)

Aniołowie jednak – nie wiedzieć czemu – miny mieli niepewne, a z ich bezradnych, pytających spojrzeń posyłanych sobie ukradkiem, Stwórca wywnioskował bez trudu, iż zapewne nie zrozumieli oni zbyt wiele z przedstawionego przezeń pomysłu. – „No i co Ja mam z nimi zrobić? To Ja się staram stanąć na wysokości zadania i wymyślić coś naprawdę ekstrawaganckiego, by maksymalnie ich usatysfakcjonować a oni jak widzę, najwyraźniej nie pojmują istoty rzeczy?! Niesamowite!... Chyba będę musiał wymyślić coś skromniejszego dla nich i bliższego ich ograniczonej wyobraźni” – postanawia Bóg po tej wewnętrznej konstatacji i jak gdyby nic się nie stało, zaczyna do nich mówić:

Więcej

Szaleństwo uniwersytetu,
żądania niedouczonych
Phyllis Chesler

Antyizraelscy protestujący założyli obozowisko na kampusie Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku 22 kwietnia 2024 r. Źródło: zrzut z ekranu wideo.

Przegraliśmy walkę z szaleństwem. Być może nigdy z tym nie walczyliśmy. Tak czy inaczej, świat oszalał.


Właśnie byłam świadkiem tego na kampusie Uniwersytetu Columbia. Młoda biała studentka, modnie ubrana w kefiję, stanęła przy mikrofonie i zażądała, by administracja zapewniła „protestującym” studentom żywność i wodę, aby nie umarli z odwodnienia lub głodu.


Tak, naprawdę to powiedziała. 
Studentka upierała się, że administracja ma „obowiązek” wobec tych studentów, którzy „zapłacili za wyżywienie”. 

Więcej
Blue line

Kraju Republik
nowe twórz bajki…
Andrzej Koraszewski

Student Stanford University z przepaską Hamasu na głowie. ((Zrzut z ekranu konta X)

Kraj Republik zniknął z mapy, ale nie z rzeczywistości. Dziś powrócił do pierwotnej imperialnej nazwy. Nazywa się Rosja. Najtrwalszym wkładem literatury rosyjskiej w kulturę ludzkości pozostają Protokoły mędrców Syjonu, których wpływ nadal rośnie. Obecność mitu nie pozostawia wątpliwości, a próby kwestionowania jego podstaw wywołują ostracyzm, gniew i otwartą wrogość.      


„Przegraliśmy wojnę z obłędem. Być może nigdy jej nie wypowiedzieliśmy. Tak czy inaczej, świat znowu oszalał.” – pisze amerykańska emerytowana profesor psychologii Phyllis Chesler.    

Więcej

Trzy “wzory osobowe”
Autonomii Palestyńskiej
I. Marcus i N. J. Zilberdik

Strona z podręcznika, przy pomocy którego szkoły finansowane i prowadzone przez ONZ uczą palestyńskie dzieci terroryzmu. (Na zdjęciu Dalal Mughrabi.)

Co roku w dniu jego śmierci Autonomia Palestyńska (AP) i Fatah czczą arcyterrorystę Abu Dżihada jako wielkiego palestyńskiego przywódcę i wzór do naśladowania. Przy kilku okazjach AP z dumą przechwalała się, że Abu Dżihad był odpowiedzialny za zamordowanie co najmniej 125 Izraelczyków w atakach terrorystycznych. W tym roku popierana przez USA „zrewitalizowana” AP nie zachowuje się inaczej. 

Więcej
Blue line

Amerykańskie kampusy:
troskliwy wychów terrorystów
Bassam Tawil

<span>Podczas gdy protestujący na uniwersytetach Columbia i Yale wychwalają Hamas i jego „opór” (eufemizm oznaczający przemoc i terroryzm), Arabowie wyśmiewają „propalestyńskich” demonstrantów na kampusach amerykańskich uczelni. Dla tych Arabów, w tym niektórych Palestyńczyków, nie ma nic „propalestyńskiego” we wspieraniu sponsorowanej przez Iran grupy terrorystycznej Hamas. Na zdjęciu: antyizraelski antyizraelski obóz na kampusie Columbia University w Nowym Jorku  (Zdjęcie: Olivia Reingold, twitter/X)</span>

Podczas gdy protestujący na uniwersytetach Columbia i Yale wychwalają Hamas i jego „opór” (eufemizm oznaczający przemoc i terroryzm), Arabowie wyśmiewają „propalestyńskich” demonstrantów na kampusach amerykańskich uczelni. Dla tych Arabów, w tym niektórych Palestyńczyków, nie ma nic „propalestyńskiego” we wspieraniu sponsorowanej przez Iran grupy terrorystycznej Hamas, której członkowie wymordowali 1200 Izraelczyków i porwali ponad 240 innych osób 7 października 2023 r.

Więcej

Dlaczego kobiety w Ameryce
kibicują Hamasowi i Iranowi?
Phyllis Chesler

<span>Źródło: wideo NBC, zrzut z ekranu</span>

Czy zauważyliście, że młode kobiety w całej Ameryce demonstrują na rzecz Hamasu, Iranu i Palestyny? Dlaczego te uprzywilejowane i wykształcone kobiety, spadkobierczynie ruchu #MeToo oraz zachodniego feminizmu drugiej i trzeciej fali, miałyby kibicować gwałcicielom i zabójcom, prawdopodobnie najbardziej krwiożerczym i sadystycznym mizoginistom po Czyngis-chanie? Dlaczego stają po stronie islamistycznych barbarzyńców, którzy więzili, torturowali i dokonywali egzekucji na własnych kobietach za zsuniętą islamską zasłonę i którzy siłą nawracaliby swoje zachodnie wielbicielki na islam, zasłoniliby je również i zmuszali do poligamicznych małżeństw?
Czy te wykształcone córki zamożnych rodziców rozumieją, że jeśli wyrażą jakiekolwiek poglądy uważane za dysydenckie w Gazie, Teheranie lub Kabulu, albo jeśli ogłoszą, że są „queer” lub gejami (tak identyfikują się niektóre z tych aktywistek), to natychmiast zostaną zabite?

W miesiącach od 7 października 2023r., oprócz odrażającego milczenia fałszywych feministek w sprawie zbiorowych gwałtów na kobietach i mężczyznach, torturowania dzieci i całych rodzin, porwań ludności cywilnej – widzieliśmy przerażające tsunami nienawiści do Izraela, Ameryki i Żydów.

Więcej

Rdzenna matematyka:
zasłona dymna
Jerry A. Coyne

Matematyka nie ma granic stwierdza profesor Rowena Ball z College of Science ANU, co jest świętą prawdą, ale jej twierdzenie, że zręczne sygnalizowanie dymem jest matematyką, może być przesadą. (Źródło zdjęcia: Nic Vevers/ANU) 

Kiedyś myślałem, że „dekolonizacja” STEM [nauk ścisłych] jest najsilniejsza w Nowej Zelandii i Republice Południowej Afryki, co oczywiście jest ruchem mającym na celu detronizację tak zwanej „zachodniej” nauki na rzecz nauki rdzennej. Ale teraz zaczynam się zastanawiać, czy „urdzennowienie/dekolonizacja nauki” nie wkracza także w głąb Australii.Śledzę rozwój wydarzeń w Nowej Zelandii znacznie uważniej niż w innych miejscach, ponieważ często piszą do mnie tamtejsi naukowcy, którzy rozpaczają z powodu detronizacji współczesnej nauki (która od jakiegoś czasu nie jest „zachodnia”) na rzecz Mātauranga Maorysów (MM), „sposobu poznania” rdzennych Maorysów. Odwiedziłem także Nową Zelandię, uwielbiam to miejsce i byłbym zdruzgotany, gdyby nauka została rozwodniona przez przesądy, mity, legendy i moralizowanie.

Więcej

Teraz jest czas
na dokonanie wyboru
Caroline B. Glick

Premier Izraela Benjamin Netanjahu przemawia podczas konferencji prasowej w Jerozolimie, 31 marca 2024. Zdjęcie: Marc Israel Sellem/POOL.

Turyści odkryli w środę koło miasta Arad na południu Izraela pozostałości irańskiego pocisku balistycznego z nocnego ataku 13 kwietnia. Izraelski telewizyjny kanał 11 zidentyfikował to jako pocisk Khader-1. Khader-1, podobnie jak rakiety Imad, których Iran również użył w ataku, mają zdolność przeniesienia głowicy nuklearnej.


Fakt, że Iran użył dwóch rakiet balistycznych zdolnych do przenoszenia głowic nuklearnych, powinien wywołać wszystkie możliwe sygnały alarmowe. We wtorkowym wywiadzie dla Deutsche Welle przewodniczący Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej Rafael Grossi powiedział, że Iranowi brakuje „tygodni, a nie miesięcy” od posiadania wystarczającej ilości wzbogaconego uranu do skonstruowania bomby 
atomowej.

Więcej

Na “afrykańskim placu”
pojawiają się nowi gracze
Alberto M. Fernandez


Sześć miesięcy po wydaleniu francuskich żołnierzy z Nigru przyszła kolej na zaproszenie żołnierzy amerykańskich do opuszczenia kraju. Amerykańskie siły przebywały w Nigrze od niecałej dekady i Stany Zjednoczone wydały ponad 100 milionów dolarów na budowę bazy antyterrorystycznej w pobliżu północnego miasta Agadez. Teraz junta wojskowa rządząca krajem od lipca 2023 r. nie tylko poprosiła Amerykanów o opuszczenie kraju, ale wydaje się, że zrobiła to stanowczo. Według “Le Monde” premier Nigru Ali Lamine Zeine powiedział wysokiemu rangą pracownikowi Departamentu Stanu, Kurtowi Campbellowi, że „amerykański kontyngent nie jest już mile widziany”.

Więcej

Hamas przegrywa w Gazie,
ale wygrywa w USA
Ben-Dror Yemini

Profesor Shai Davuidai zatrzymany przed wejściem na uniwersytet, na którym jest zatrudniony. (Źródło zdjęcia: zrzut z ekranu wideo)

Profesor stał przed wejściem na kampus uniwersytecki wstrząśnięty antysemickimi protestami. Jego przepustka pracownicza nie zadziałała. Był w szoku. Wiedział, że uniwersytet jest wobec niego wrogi. Wiedział, że atmosfera jest napięta. Wiedział, że żydowscy studenci się boją. Słyszał antysemickie skandowanie: „Żydzi, wracajcie do Polski”. Słyszał wezwania do coraz większej liczby aktów rzezi. I był przekonany, że władze uczelni zajmą się chuliganami i rasistami, a nie tymi, którzy z nimi walczą. Ale mylił się.
Nie wydarzyło się to ani w Monachium w latach trzydziestych, ani w Berlinie. Do zdarzenia doszło w ubiegły weekend na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku. Profesorem jest Shai Davidai, Amerykanin izraelskiego pochodzenia, wykładowca prestiżowej uniwersyteckiej szkoły biznesu zrzeszonej w Ivy League.

Więcej
Blue line

USA, Katar i Iran:
Uwolnijcie zakładników!
Michael Calvo

<span>Chociaż wśród zakładników w Gazie nadal znajdują się obywatele amerykańscy, wydaje się, że Stany Zjednoczone stanęły po stronie grup terrorystycznych Hamasu i Hezbollahu oraz wspierających tych terrorystów patronów, Kataru i Iranu. Na zdjęciu: Hersh Goldberg-Polin, obywatel Stanów Zjednoczonych i Izraela przetrzymywany jako zakładnik Hamasu w Gazie, z amputowaną lewą ręką, pojawia się w propagandowym filmie Hamasu opublikowanym 24 kwietnia 2024 r.</span>

To nie pierwszy raz, kiedy muzułmanie przeprowadzają ataki na niemuzułmanów i biorą zakładników.


Nie słyszeliśmy, by rektor kairskiego uniwersytetu Al-Azhar, ani Egipt i Jordania, państwa muzułmańskie, które zawarły porozumienie pokojowe z Izraelem, potępiły Hamas za przetrzymywanie izraelskich, amerykańskich, chińskich, francuskich, niemieckich, rosyjskich, filipińskich i tajskich zakładników.


Nie mogli tego potępić: branie jeńców jest dozwolone przez Koran (9:5; 23:1-5 i 70:30-35), o ile jeńcy nie są muzułmanami. W związku z tym ISIS uzasadniało branie jazydzkich kobiet na niewolnice seksualne.

Więcej

Dlaczego USA wspierają
tych, którzy demonizują Amerykę?
Itamar Marcus i Ephraim D. Tepler

Źródło zdjęcia: Wikipedia.

Dlaczego sojusznicy Hamasu, którzy terroryzują i grożą zwolennikom Żydów i Izraela na kampusach w całych Stanach Zjednoczonych, jednocześnie krzyczą „śmierć Izraelowi” i „śmierć Ameryce”?

Odpowiedź jest taka, że podczas gdy Stany Zjednoczone są siłą napędową wywierającą nacisk na Izrael, aby zaakceptował rządy Autonomii Palestyńskiej w Gazie i podczas gdy AP przyjmuje z radością pomoc USA i cicho dziękuje jej za wsparcie ratujące życie, AP jednocześnie nieustannie demonizuje USA. AP posuwa się nawet do twierdzenia, że wojna Izraela przeciwko Hamasowi w Gazie jest w rzeczywistości antyarabską i antyislamską wojną amerykańską, w której Izrael jest jedynie amerykańskim narzędziem. 

Więcej
Blue line

Co widzą ci,
którzy nie widzą?
Andrzej Koraszewski

Kadr z filmu \

Czasami pytam młodych ludzi, czy widzieli film „Kabaret”. Wśród urodzonych w tym stuleciu z tych, których o to pytałem, nikt nie słyszał o tym filmie. Kiedy wszedł na ekrany w 1972 roku był niezwykle popularny. Fenomenalna gra Lizy Minnelli i Michaela Yorka była częściej tematem dyskusji, niż fakt, że była to (i nadal jest) najwspanialsza prezentacja atmosfery Berlina w momencie, w którym nazizm stawał się religią niemieckiego narodu. Film jest dostępny za niewielką opłatą, można go również kupić na DVD. Oglądanie go dziś robi piorunujące wrażenie. Ponad pół wieku temu ten film opowiadał o odległej historii, dziś opowiada o świecie, w którym żyjemy.

Więcej

Terroryzm psychologiczny:
czy padniemy ofiarą?
Sheri Oz


To jest terroryzm psychologiczny w najbardziej wyrafinowanej formie.

Czuję się złapana w pułapkę – a to nie ja dźwigam na barkach ciężar narodu. Nie ja mam obowiązek lub władzę podejmowania jakichkolwiek decyzji. Jestem zwykłą obywatelką, która próbuje przebić się przez gąszcz informacji i „informacji”, aby zrozumieć, co się teraz dzieje i gdzie stoję wśród różnych punktów widzenia.


Ale najpierw sam film. Napis po arabsku w rogu i na pełnym ekranie na końcu filmu oznacza: „Media wojskowe”.

Więcej

Alternatywny Genesis:
Boski reality show
Lucjan Ferus

Jean Effel (szkic ołówkowy do ilustracji książki „Stworzenie świata”)

Kiedy widzę jak w telewizji powtarzany jest do znudzenia ten sam film czy serial i kiedy patrzę na postaci w nich grające, nie zdające sobie sprawy z wielokrotności swego pobytu na ekranie, nieodmiennie przychodzą mi na myśl pytania: Czy przypadkiem nie jest tak samo z naszym życiem? Skąd mamy pewność, że żyjemy tylko jeden, jedyny raz i że jest to nasze premierowe życie? A może jesteśmy w podobnej sytuacji jak ci niczego nie świadomi bohaterowie, ciągle powtarzanych filmów? Może już nie raz odgrywaliśmy tę naszą życiową rolę, myśląc, że wszystko od nas zależy, a tak naprawdę nie mogąc niczego w niej zmienić?

Więcej

Jest wielu winnych
wzrostu antysemityzmu
Howard Levitt

<span>Kto jest winien fali nienawiści do Żydów, która zalewa kanadyjskie miejsca pracy, uniwersytety, związki zawodowe, wpisy w mediach społecznościowych, a nawet nasze ulice i dzielnice? Kim są zwolennicy antysemityzmu? Na zdjęciu: Policja bada miejsce, z którego została ostrzelana żydowska szkoła w listopadzie 2023r. (Zrzut z ekranu wideo)</span>

Kanadyjscy pracodawcy od kilku lat coraz częściej zatrudniali trenerów „różnorodności, równości i włączenia” (DEI), aby uwolnić swoich pracowników od świadomego, a nawet podświadomego rasizmu. Na pierwszy rzut oka, kto może sprzeciwić się różnorodności, równości i włączeniu? To jakby sprzeciwić się Świętemu Mikołajowi.


Niestety, warsztaty te zbyt często były przejmowane przez radykalnych ideologów, którzy w efekcie podżegali do konfliktów rasowych. Nieszczęśliwa historia Richarda Bilkszto, który popełnił samobójstwo po tym, jak jeden z takich szkoleniowców uznał go za rasistę, ponieważ powiedział, że Kanadyjczycy nie są bardziej rasistowscy niż Amerykanie, była tylko nagłośnioną sprawą będącą czubkiem góry lodowej.

Więcej

Wycie wściekłości
na cywilizację
Brendan O’Neill


Bez wątpienia najgorszym podejściem do tematu "obozu solidarności z Gazą", który od zeszłego tygodnia okupuje Columbia University w Nowym Jorku, jest mówienie, że studenci zawsze robili takie rzeczy. Studenci od zawsze okupowali budynki i place, aby wyrazić swój pogląd polityczny. Studenci od dawna agitowali przeciwko wojnie. Studenci często okazują radykalną intensywność. Spójrzcie na erę Wietnamu – piszą publicyści w świecie chrześcijańskim – tak jakby obóz poparcia dla Gazy był kolejną eksplozją młodzieńczego antyimperializmu.

Więcej

Antyliberalna krucjata
w obronie antysemickiego tłumu
Jonathan S. Tobin

Studenci na Columbia University (Zrzut z ekranu wideo)

Wszelkie wątpliwości co do tego, czy władze Uniwersytetu Columbia rozumiały gniew, jaki wywołało tolerowanie rutynowej nienawiści do Żydów na ich kampusie, zostały rozwiane w tym tygodniu, dzień po zeznaniach przedstawicieli uniwersytetu przed Izbą Reprezentantów USA. To, co nastąpiło później, stanowiło rzadką próbę wyegzekwowania pewnych konsekwencji wobec antysemickiego tłumu. Ale chociaż wezwanie policji i stanowczość była pewną ulgą, przyzwolenie, jakie tacy ludzie najwyraźniej otrzymali od władz, o tyle gotowość tak wielu liberalnych ekspertów w prasie korporacyjnej do obrony tej tłuszczy jest oznaką tego, w jak niebezpiecznym momencie historii znaleźliśmy się dziś.

Więcej

Co znaczą związki
Chin z Hamasem?
Steven Stalinsky

Chiński dyplomata Wang Kejian spotkał się 17 marca w Katarze z przywódcą politycznym Hamasu Ismailem Haniją (źródło: Biuro Mediów Hamasu).

Coraz wyraźniejszy sojusz Hamasu z Rosją i Chinami po ataku Hamasu z 7 października jest istotnym elementem sytuacji. Rosja zyskała na odsunięciu uwagi świata od jej wojny w Ukrainie; Chiny zyskały na odsunięciu uwagi od Tajwanu – wydaje się, że oczy wszystkich zwrócone są na wojnę Izrael-Hamas. Chińscy komentatorzy zwracają uwagę, że konflikt Hamas-Izrael oferuje Chinom szansę na inwazję na Tajwan, którą „należy rozpocząć natychmiast”, podczas gdy uwaga Stanów Zjednoczonych jest skierowana gdzie indziej. Przywódca Hamasu powiedział, że Chińczycy mogą wziąć przykład z 7 października.

Więcej

„Lepsi” cywile
z Gazy
Alan M. Dershowitz

<span>Niektórzy cywile w Gazie ponoszą „ciężką odpowiedzialność za wszystkie zbrodnie popełnione przez wybrany przez siebie rząd”. Weźmy pod uwagę cywilów z Gazy, którzy 7 października podążyli za terrorystami do Izraela. Cywile ci pojmali pielęgniarkę Nili Margalit i po zamordowaniu innych Izraelczyków uprowadzili ją do Gazy, gdzie pokazali ją „rozradowanym tłumom” cywilów, którzy wiwatowali na cześć jej porywaczy. Na zdjęciu: terrorysta Hamasu i palestyńscy wspólnicy cywilni wchodzą do kibucu Be'eri, by mordować, gwałcić, torturować i porywać Żydów, 7 października 2023 r. (Źródło zdjęcia: kamera bezpieczeństwa kibucu Be'eri)</span>

„Zbrodnie popełnione przez Niemców są okropne i na każdym rogu słyszy się o nieszczęściach i stratach, jakie celowo sprowadzili na narody. Najdziwniejsze jest to, że nawet lepsi ludzie wśród Niemców nie są świadomi swojej ogromnej odpowiedzialności za te wszystkie zbrodnie popełnione przez wybrany przez siebie rząd i że świat zewnętrzny jest raczej skłonny o tym zapomnieć”.


Te słowa napisał Albert Einstein 16 września 1945 roku, wkrótce po zakończeniu II wojny światowej, w liście, który miałem szczęście zdobyć.

Więcej
Blue line

Skamieniałe zachowanie:
termity w bursztynie
Jerry A. Coyne


Oto rzadki przykład skamieniałości zachowań zwierząt. W tym przypadku chodzi o termity, których współcześni przedstawiciele jako pary angażują się w zachowania zwane „bieganiem w tandemie”. Dzieje się tak po tym, jak odlatuje grupa rozmnażających się termitów, które opuściły swoje gniazdo narodzenia. Zachowanie to z pewnością ewoluowało jako sposób na rozpoczynanie nowych kolonii. W przeciwieństwie do innych owadów społecznych, takich jak pszczoły, w kolonii termitów jest wiele zdolnych do rozmnażania się samców i samic, które mają skrzydła, oczy i zdolność do kojarzenia się i zakładania nowych kolonii (innym robotnikom brakuje skrzydeł i oczu). W czasie godów rój reprodukcyjnych osobników odlatuje losowo, a następnie ląduje na ziemi lub, w tym przypadku, na pniu drzewa.

Więcej

Jak głęboka jest nienawiść
muzułmanów do niewiernych?
Andrzej Koraszewski

Ten słodki obrazek pokutuje w sieci od lat. Nie przybliża pokoju. Ignorancja i naiwność nie pierwszy raz sprzyjają barbarzyństwu.     

Bestialska napaść wyzwoliła wycie żądnej krwi tłuszczy za oceanem i w Europie, podniecając również Teheran, Ankarę, Moskwę i Pekin. Ideologie są różne, ale chwilowo cel jest wspólny – Śmierć Ameryce, ale najpierw śmierć Izraelowi. Odwieczny fanatyzm religijny znakomicie służy do rozbudzenia gniewu na wspólnego wroga. O ile napad zbirów Hamasu i towarzyszących im cywilów na izraelskie miejscowości w pobliżu granicy z Gazą przyniósł mieszkańcom Gazy katastrofę, czyli klęskę militarną i humanitarną, to zdaniem przywódców Hamasu, ich sponsorów i ich sojuszników, 7 października przyniósł historyczne zwycięstwo na skalę światową, a im więcej palestyńskich ofiar (faktycznych lub zmyślonych), tym większy sukces islamu w sojuszu z globalną lewicą w ich wojnie z demokracjami.

Na łamach gazety „The Wall Street Journal” Steven Stalinsky analizuje islamskie reakcje na masowe propalestyńskie protesty w amerykańskich miastach, a w szczególności na amerykańskich uniwersytetach. Autor cytuje wypowiedzi przywódców organizacji terrorystycznych zachwyconych wizją podpalenia świata.

Więcej

Zobaczcie bojkot
XXI wieku 
Phyllis Chesler


Książka w łańcuchach. Zdjęcie: Square Frog/Pixabay.

Dwunastego kwietnia „Ha'aretz” opublikował długi i ważny artykuł, w którym opisano „bezprecedensowy światowy bojkot izraelskich naukowców”. Ich raport opiera się na ankiecie przeprowadzonej w styczniu przez Izraelską Akademię Młodych, w której jedna trzecia z 1000 ankietowanych starszych wykładowców zgłosiła „znaczny spadek ich więzi z naukowcami za granicą”.

Więcej

Jak „przebudzona lewica”
stała się miłośniczką Iranu 
Brendan O’Neill


Zatrzymać ludobójstwo, sympatycy Hamasu protestują w Helsinkach, 21 października 2023r. (Źródło zdjęcia: Wikipedia)   

Jak szybko lobby „Zawieszenie broni teraz!” zamieniło się w pieniących się podżegaczy wojennych. Gdy tylko Iran rozpoczął swoje zbrodnicze bombardowanie Izraela, ci fałszywi zwolennicy pokoju podskakiwali z radości. To „prawdziwa solidarność” – stwierdziła jedna z grup protestacyjnych w odpowiedzi na grad rakiet Iranu na państwo żydowskie. 

Więcej
Dorastać we wszechświecie

Chrześcijanie wolą żyć
w Izraelu
Bassam Tawil

Protesty propalestyńskie
w Ameryce
Jerry A. Coyne

Gdy­by nie Ży­dzi
nie byłoby problemu
Henryk Grynberg

Islam jako potęga
kolonialna
Daled Amos

Geneza i paradoksy
teizmu (IV)
Lucjan Ferus

Historie zakładników
i narracje terrorystów
Liat Collins

Czemu Warszawa mówi,
że „Tel Awiw powiedział”?
Andrzej Koraszewski

Co robić by chronić
prawa człowieka?
G. Steinberg i I. Reuveni

„Science”: rozszerzyć DEI
w STEMM
Jerry A. Coyne

Niebezpieczny pęd by
uratować Hamas
Allan M. Dershowitz

Hamas niszczy Gazę,
ale głosi „zwycięstwo”
Bassam Tawil

Palestyńczycy  nie są
małymi dziećmi
Einat Wilf 

Ruchy masowe i tęsknota
do nienawiści
Andrzej Koraszewski

Antonio Guterres i kochający
terror arcykapłan
Z materiałów MEMRI

Ile jest wart
martwy Żyd?
Gadi Taub

Blue line
Polecane
artykuły

Lekarze bez Granic


Wojna w Ukrainie


Krytycy Izraela


Walka z malarią


Przedwyborcza kampania


Nowy ateizm


Rzeczywiste łamanie


Jest lepiej


Aburd


Rasy - konstrukt


Zielone energie


Zmiana klimatu


Pogrzebać złudzenia Oslo


Kilka poważnych...


Przeciwko autentyczności


Nowy ateizm


Lomborg


&#8222;Choroba&#8221; przywrócona przez Putina


&#8222;Przebudzeni&#8221;


Pod sztandarem


Wielki przekret


Łamanie praw człowieka


Jason Hill


Dlaczego BIden


Korzenie kryzysu energetycznego



Obietnica



Pytanie bez odpowiedzi



Bohaterzy chińskiego narodu



Naukowcy Unii Europejskiej



Teoria Rasy



Przekupieni



Heretycki impuls



Nie klanial



Cervantes



Wojaki Chrystusa


Listy z naszego sadu
Redaktor naczelny:   Hili
Webmaster:   Andrzej Koraszewski
Współpracownicy:   Jacek, , Małgorzata, Andrzej, Henryk