Antyizraelska grupa „Queers dla Palestyny”, której członkowie często demonstrują na ulicach amerykańskich miast, by krytykować Izrael za obronę przed islamistycznymi terrorystami, prawdopodobnie nie słyszała o sprawie Ahmada Abu Marchiji, geja Palestyńczyka z miasta Hebron na Zachodnim Brzegu [w Judei i Samarii, MK]. Nawet jeśli organizacja była świadoma tej sprawy, nie zrobiła nic, by zaprotestować przeciwko straszliwej śmierci Abu Marchiji.

Dwudziestego drugiego  kwietnia 2024 r. w „Wall Street Journal” opublikowano artykuł dyrektora wykonawczego MEMRI Stevena Stalinsky’ego zatytułowany „Kto stoi za protestami antyizraelskimi” z podtytułem „Hamas, Hezbollah, Houthi i inni wychowują aktywistów w USA i na całym Zachodzie". Główne organizacje terrorystyczne wyraziły poparcie dla tych protestów i destrukcyjnych działań, które od dawna stanowią kluczową część planu Hamasu.

Wojna Izraela przeciwko Hamasowi cieszy się ogromnym zainteresowaniem. To wojna sprawiedliwa, w której nasz cel, jakim jest likwidacja Hamasu, pokrywa się z naszym celem, jakim jest uratowanie naszych porwanych zakładników.

Pełna hipokryzji uwaga świata skupiona była na naszej strategii, taktyce i ostatecznie na naszym naleganiu na zwycięstwo.

Toczy się jednak inna wojna – a ściślej rzecz biorąc, inny front tej samej wojny – której poświęcono mniej uwagi zarówno tutaj, jak i za granicą. Niemniej sugerowałbym, że ten konflikt ma co najmniej taką samą wagę i wymaga od Izraela opracowania i wdrożenia zwycięskiej strategii.

Amerykański autor napisał długi esej o amoralnym antysyjonizmie postępowej lewicy. Czytając go próbowałem dociec jak rozumie „lewicę”, dlaczego deklaruje jej dozgonną wierność, czy jeśli na samym początku zaznacza, że ten amoralny antysyjonizm jest chorobą „postępowej” lewicy, to on sam jest konserwatywnym lewicowcem? Krótko mówiąc, czytając wyraźnie czepiałem się tego patrzenia na świat przez pryzmat politycznego wyznania.

Na pytanie, kim ja sam jestem, odpowiadam, że tylko sobą, czyli niewiernym, lub jak kto woli bezwyznaniowym gościem w rzeczywistości, (co automatycznie skreśla mnie z listy członków).   

Gratulacje dla Norwegii, Irlandii i Hiszpanii z okazji uznania upadłego państwa Palestyna.

Potrzeba było nie odwagi moralnej, ale braku busoli moralnej, by oficjalnie uznać państwo, które nie ma określonych granic, demokracji i którego gospodarka jest tak beznadziejna, że w zeszłym tygodniu, dzień po ogłoszeniu przez trzy kraje europejskie zamiaru uhonorowania niepodległego państwa palestyńskiego, Bank Światowy ostrzegł, że Autonomia Palestyńska stoi w obliczu „załamania fiskalnego”.

Dziesięć lat temu, 14 kwietnia 2014 r., działająca w Nigerii grupa dżihadystów Boko Haram porwała 276 uczennic, w większości chrześcijanek, w wieku od 16 do 18 lat, ze szkoły średniej w miejscowości Chibok, w północno-wschodniej części kraju. „Ten bezwzględny akt zła dokonany przez grupę terrorystyczną Boko Haram wywołał ogólnoświatowe oburzenie i hasło do 'Bring Back Our Girls'. Dziesięć lat później, gdy zastanawiamy się nad tą mroczną rocznicą, staje się jasne, że walka o uratowanie i odzyskanie tych młodych kobiet jeszcze się nie skończyła”.

Krytycy Izraela chociaż raz mają rację - to okropne, że Rafah zamieniono w strefę wojny. Obrazą ludzkości jest fakt, że miasto do niedawna pełne cywilów uciekających przed zniszczeniami wojennymi w innych częściach Gazy zostało teraz zmienione w piekielne pole bitwy. Ale kto to zrobił? Kto zdecydował się wykorzystać to miejsce schronienia cywilów jako bazę do dalszego prowadzenia wojny? Kto wysłał tam swoich dowódców wojskowych, ukrył tam amunicję, dlaczego stamtąd wystrzelił rakiety i wciągnął tam zakładników? Kto ukrył machinę wojenną wśród kobiet i dzieci w Rafah, wiedząc, że spowoduje to rozlew krwi?

Gdyby codziennie dziesiątki lub setki Gazańczyków umierały z głodu, można być pewnym, że ministerstwo zdrowia krzyczałoby o tym na całe gardło – co faktycznie miało miejsce, gdy rzekomo było ich 28. Reporterzy Al Dżaziry, którzy mają doskonały dostęp do wszystkich szpitali w Gazie nagrywaliby mnóstwo filmów przedstawiających wychudzone, wyniszczone dzieci umierające lub martwe w szpitalach. Trudno byłoby ukryć setki zgonów dziennie, nawet gdyby władze Gazy tego chciały – a z pewnością nie chcą.

Jeśli nikt nie umiera, połowa ludności Strefy Gazy nie może znajdować się w IPC5. 

Suleiman Salih, były członek egipskiego parlamentu reprezentujący Bractwo Muzułmańskie (BM) w artykule z 5 maja 2024 r. opublikowanym w katarskiej gazecie „Al-Sharq” , wezwał Zachód do wyrzeczenia się aroganckiej postawy wobec muzułmanów i zrozumienia, że ich islamska tożsamość zobowiązuje ich do pełnienia określonej roli na tym świecie, roli, która obejmuje prowadzenie dżihadu w celu doprowadzenia do zwycięstwa Allaha. Koran, napisał, wskazuje, że „przyszłość będzie kształtowana przez wiernych, którzy z hartem ducha znoszą swoje cierpienia i prowadzą dżihad na rzecz Allaha, podczas gdy ich dusze tęsknią do raju”. 

Celem republiki islamskiej zawsze była globalna dominacja. Próbowała być postrzegana jako przywódca świata islamskiego, ale muzułmanie sunniccy na ogół nie zgadzali się z tym i w rzeczywistości uważają ją za wroga. 

Zatem Chamenei próbuje innej taktyki: wpłynąć na niespokojnych studentów, aby sprawiali wrażenie, że coś zmieniają, że są istotami moralnymi i że ich gniew na establishment reprezentowany przez przywódców uniwersytetów i rząd USA jest częścią większego, ponadnarodowego projektu, do którego już przystąpili.

Obserwowaliśmy w ciągu ostatnich kilku lat narastające zagrożenie świata. Wydaje się, że niepowodzenia w polityce amerykańskiej i zachodniej oraz błędy strategiczne ośmieliły przeciwników i osłabiły sojuszników. Brak zdecydowanych działań i spójnej strategii stworzył próżnię, którą wykorzystują wrogie podmioty, co skutkuje zwiększoną niestabilnością i zagrożeniami na Zachodzie, zarówno dla bezpieczeństwa narodowego, jak i globalnego. Wydaje się, że dla długoterminowego przetrwania Stanów Zjednoczonych i Wolnego Świata – gdzie ludzie cieszą się bezprecedensową wolnością słowa, prawami własności, możliwościami gospodarczymi, wolnością religijną i innymi swobodami obywatelskimi – niezmiernie pilna jest odmowa akceptacji ciągłych ataków na te ciężko wypracowane osiągnięcia w kraju lub za granicą.

Rafah nie jest tylko ostatnim bastionem Hamasu, ale całego establishmentu polityki zagranicznej USA.

Desperacki wysiłek, by powstrzymać izraelskich żołnierzy przed wkroczeniem do ostatniej twierdzy islamskiej organizacji terrorystycznej w Gazie, to było coś więcej niż tylko suma elementów geopolitycznych.

Po tym, jak budowanie demokratycznego państwa nie powiodło się w Afganistanie i Iraku, oraz w kilku innych miejscach, gdzie tego próbowano, toksyczny „palestyński” eksperyment budowania państwa zainicjowany ponad 30 lat jest teraz jego ostatnią nadzieją.

Na długo zanim George W. Bush zajął się budowaniem demokracji w Iraku po 11 września, jego ojciec rozpoczął erę przekształcania muzułmańskich grup terrorystycznych w kraje z projektem dania państwa Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP). To, co nie udało się pierwszemu Bushowi, udało się Billowi Clintonowi w porozumieniach z Oslo i nagrodzie Nobla dla Arafata.

Tak dalej być nie może! – woła Bóg, aż rozlega się po całym niebie. Aniołowie w takich chwilach chowają się gdzie popadnie, lepiej wtedy nie pokazywać się na oczy Stwórcy. Jedynie archanioł Satanael (pierwszy anioł Boga, czyli późniejszy Szatan, nazywany też Luciferusem) jak zwykle nic sobie nie robi z gniewu bożego. Nie chowa się po kątach, a wprost przeciwnie, idzie zobaczyć na co tak Bóg się wkurzył.

A Stwórca miota się po niebie zły jak wszyscy diabli naraz. Kiedy dostrzega Satanaela, każe mu natychmiast poszukać swego Syna. Gdy obaj ponownie pojawiają się przed Bogiem, ten znów wykrzykuje: - Tak dalej być nie może!

Znęcający się nad Biblią ateiści z najwyższą pogardą piszą o „narodzie wybranym”. Patrzą ze zdumienie i oburzeniem, kiedy ktoś próbuje im uświadomić, że są wiernymi dziećmi Kościoła. Przyjaciel potknął się w wojowniczej argumentacji, przywołując znanego autora, który stwierdził, że wszystkie religie monoteistyczne uprawiają prozelityzm i zmierzają do podboju świata. Oczywiście ów cytowany autorytet wymienił na pierwszym miejscu judaizm. Zapytałem o żydowskie zakony misjonarzy, o narody podbite mieczem lub nawrócone słowem na judaizm. Okazało się, że przyjaciel był świadomy, że nie ma niczego takiego jak żydowski prozelityzm i że próby konwersji na judaizm (w odróżnieniu od konwersji na chrześcijaństwo czy islam) spotykają się ze zniechęcaniem i piętrowymi trudnościami.

Wiadomość, że 28 maja 2024 roku Norwegia, Irlandia i Hiszpania uznały państwo palestyńskie przykuła uwagę świata. Gratulacje dla krajów europejskich złożyli m.in. Hamas i talibowie. Były również ostre reakcje na tę decyzję wszystkich tych trzech krajów, chociaż większość gniewu i goryczy opinii publicznej skupiła się na Hiszpanii. Izraelski minister spraw zagranicznych Israel Katz odpowiedział 27 maja, oskarżając Hiszpanię o „nagradzanie terroryzmu” i dodał, że „dni Inkwizycji dobiegły końca”. Napisał, że „powinna przestudiować 700 lat rządów islamskich w Al-Andalus".

W ten weekend odbyła się w Detroit konferencja zatytułowana „Ludowa Konferencja w sprawie Palestyny”.

Podczas jednej z sobotnich sesji zatytułowanej „Palestyński opór i droga do wyzwolenia” wystąpił Abdaljawad Omar, wykładowca na Wydziale Filozofii i Kulturoznawstwa Uniwersytetu Birzeit. Mówił o kilku rzekomych mitach na temat ruchu palestyńskiego. Przy omawianiu czwartego „mitu” ujawnił, że setki osób biorących udział w tej sesji uwielbia 7 października.

Nie było opuszczenia flagi do połowy masztu dla Papa Doca, nie było minuty ciszy dla Idi Amina, nie było kondolencji dla Slobodana Miloševicia. Zdobył jednak to wszystko Ebrahim Raisi. Nie tylko ja to zauważyłam.

Kim musi być lub co posiadać rzeźnik, aby osiągnąć taką pozycję po śmierci? 

Nie wszyscy krajowi i amerykańscy przeciwnicy polityczni izraelskiego premiera Benjamina Netanjahu kibicują decyzji głównego prokuratora Międzynarodowego Trybunału Karnego wzywającej do postawienia aktów oskarżenia zarówno izraelskiemu przywódcy, jak i trzem członkom grupy terrorystycznej Hamas. Podczas gdy wrogowie Izraela i antysemici na całym świecie delektują się fantazjami o postawieniu Netanjahu i ministra obrony Joava Gallanta przed sądem w Hadze za rzekome zbrodnie wojenne na Palestyńczykach, to głęboko cyniczne i niemoralne posunięcie miało pewne krótkoterminowe poważne konsekwencje.

„Jak do tego doszło? Jak to możliwe, że to Izrael, a nie radykalny islam, stał się złoczyńcą na liberalnych kampusach?” Pytanie to zadał niedawno autor i dziennikarz Yossi Klein Halevi. Twierdzi, że oskarżenie Izraela o ludobójstwo jest zwieńczeniem dziesięcioleci delegitymizacji Izraela, podczas których jego wrogowie systematycznie demontowali moralne podstawy każdego etapu historii syjonizmu i Izraela.

Prawniczy atak może wywrzeć potężny wpływ. 

Dokonując odrażającego aktu moralnej równoważności, Khan oświadczył, że będzie zabiegał o nakazy aresztowania izraelskiego premiera Benjamina Netanjahu i ministra obrony Joava Gallanta pod zarzutem zbrodni przeciwko ludzkości, a także o nakazy aresztowania przywódców Hamasu Jahji Sinwara, Ismaila Haniji i Mohammeda Deifa – arcyterrorystów stojących za inwazją z 7 października i orgią okrucieństwa. 

Przekonanie wierzącego, że można być człowiekiem moralnym bez religii, wydaje się równie trudne jak przekonanie ateisty, że istnieją moralni wierzący. Urodzony w Szkocji amerykański filozof Philip Kitcher doczekał się polskiego tłumaczenia napisanej dziesięć lat temu książki pod tytułem Życie po wierze. Zaczynam lekturę i od razu staję dęba, bowiem pierwszy akapit pierwszego rozdziału zaczyna się od słów: „Świecki humanizm zaczyna się od zwątpienia, jednak na zwątpieniu nie poprzestaje.” 

Teraz wiemy, czego potrzeba, aby stać się państwem: mordowania Żydów. Gwałć, zabijaj i porywaj Żydów, a siedem miesięcy później przywódcy Irlandii, Hiszpanii i Norwegii uznają twoją państwowość. Oto lekcja płynąca z dzisiejszego skoordynowanego spektaklu sygnalizowania cnoty w Dublinie, Madrycie i Oslo: pogromy działają. Rzeź ludności cywilnej przynosi rezultaty. Faszyzm dostarcza nagród. To jest „dyplomacja” w najniebezpieczniejszym wydaniu.

 Proces przyjmowania doniesień do MTK jest z natury stronniczy, gdy jedna ze stron wykorzystuje kłamstwa i propagandę jako istotną część swojej strategii wojennej. 

Makabryczny atak terrorystyczny Hamasu z 7 października okazał się uderzająco udanym aktem zdobywania poparcia dla sprawy palestyńskiej – oczywiście nie wśród izraelskich czy amerykańskich wyborców, ale wśród czołowych decydentów Demokratów i ich odpowiedników w całym świecie zachodnim. Można by pomyśleć, że kampania zabijania, tortur, gwałtów i brania zakładników dyskwalifikowałaby narodowy ruch niepodległościowy. Jednak w Waszyngtonie ciągłe zbrodnie Hamasu spowodowały, że znaczna część wagi polityki rządu USA została przeniesiona na wspieranie sprawy państwowości palestyńskiej i jej korelatu: karania i demonizowania państwa żydowskiego.
Miesiące wsparcia USA dla sprawy narodowej Palestyny przyniosły zdumiewające rezultaty dla dyplomacji palestyńskiej.