Prawda

Środa, 1 października 2025 - 20:53

  Następny »

Diary Found in an Old Head

Diary Found in an Old Head


Andrzej Koraszewski 2025-07-02


A long, long time ago, there was communism in Poland. It wasn’t Russian communism, nor African communism, nor Yugoslav communism. It was our very own Polish communism. I never saw communists in Poland. There were opportunists, plenty of scoundrels, dreamers like Jacek Kuroń, enchanted by utopia and wanting to build it, and there were fools like me, who got duped by the idea of revisionism—that is, softening it from the inside. (Maybe I’ll write separately about my adventure with revisionism one day.)

There were no communists, because in private it always turned out they were pretending—for bread and for career. It was the year 1962. Associate Professor Włodzimierz Wesołowski called me into his office and asked if I’d read Burnham’s The Managerial Revolution. Giedroyc had published Burnham in Polish in 1958; I knew about the book and had been looking for a way to access it. Wesołowski knew I was fascinated by Weber. He asked if I’d like to write a paper on Burnham. I laughed. I asked if it could be an honest paper. He replied that a few quotes from Marx would come in handy. He wrote me a permit for the prohibits section (that is, permission to borrow a restricted book from the university library). He paused and asked: “Do you know Ms. Jakubowicz?” I shook my head. He said, “She’s a very intelligent student. She’s already read it—maybe you two could write the paper together.” He gave me her address.

 

Małgorzata Jakubowicz lived on Trębacka Street, in a building for employees of the Ministry of Culture, where her mother worked. I rang her doorbell the next day and told her about the associate professor’s proposal. She invited me into her little room. Light-colored furniture, a narrow bed, a desk under the window with an “Underwood” typewriter on it (a heavy office monster, but indestructible), and a bookshelf behind her.

 

“Have you read Burnham yet?” Student Jakubowicz asked sternly. I replied that I hadn’t, but I already had a copy, and I’d read quite a bit about it. “Have you read books on similar topics?” came the next question. I wasn’t sure what to say; I told her I’d written about Weber and his concept of the ideal bureaucracy. Małgorzata nodded and began summarizing Burnham’s book. After a few minutes, I pulled the Underwood toward me, rolled in a sheet of paper, and started typing.

 

“What the hell are you doing, idiot?” my new acquaintance asked. I said I was writing down what she was saying because it was the best summary I’d ever heard.

 

That was when I saw her first smile. She took the typewriter from me and finished presenting the idea of a world hijacked by manager-bureaucrats, controlling capital, politics, and media.

 

And then, this girl—three years younger than I—gave me an exam. What had I read? What did I think? How did I envision our joint paper?

 

I left Trębacka with a reading list and the task of returning in three days.

 

Then for a while, we saw each other every day. I met her boyfriend. Marek, older than she, a historian already working as an assistant in the history department, looked at me suspiciously. I don’t blame him now, but back then I found it funny, because there was not a trace of sexual attraction in my friendship with Małgorzata. I was head over heels in love with my first wife, and for Małgorzata, I was just a guy she enjoyed talking to—somewhat suspect because I was a Party member.

 

One day she asked sternly: “Why are you in the Party?”

 

I replied: “Kołakowski’s in the Party too. Communism won’t end on its own—it can only be changed from within.”

 

“And you believe that?”

 

I shrugged. I already suspected I’d made a mistake. My father used to say: “Be careful—history turns everyone into an idiot. It’s a mean bastard.”

 

We wrote that paper. The friendship stayed, as did the need for frequent, one-on-one meetings, so no one would interrupt our conversations. My first wife, Krystyna, an actress much older than I who had left theater to write, was also uneasy about this friendship.

 

That first marriage of mine was from another world—bohemian, soaked in alcohol, a madhouse of narcissists and pretenders. My meetings with Małgorzata were a relief. The most down-to-earth person under the sun, zero emotion, pure practicality—the beauty of logic enchanted her more than the sublimity of sonnets. And yet, from time to time, we drifted in our talks into personal matters. Marek’s family was nationalist, rabidly antisemitic. Marek hadn’t told his parents that Małgorzata was Jewish. I listened and couldn’t understand. My world was falling apart too. Krystyna had fallen into alcoholism, and on top of that came drug addiction. She tried to drag me into it—thankfully, I didn’t succumb. Our affair had begun when I was in my first year. I failed several exams, lost two years of study. When I met Małgorzata, I was working and finishing university. Krystyna kept ending up in hospitals for forced treatment; she was caught forging morphine prescriptions. Treatment didn’t help. My life turned into hell. I watched the woman I loved turn into a wreck. After three years of struggle, I gave her an ultimatum: either quit alcohol and drugs completely, or I leave.

 

I’d go to work and come home knowing I’d find her unconscious again. She stopped going to work (she had worked in radio), stopped writing. I tried to convince her to write a book about the nightmare of addiction. It didn’t work. My concern sparked aggression and hatred in her. I asked a doctor what would happen if I left. He said: the same as if I stayed—only then we’d both go under. My singing beauty was already at the bottom. Now I could do only one thing—push off and come up for air.

 

In January 1967, I finally moved out to my sister’s place.

 

One day I visited Małgorzata. We hadn’t seen each other in a year—maybe longer. She was happy to see me, asked how things were and why I’d vanished. I told her I’d lost the fight to pull Krystyna back onto her feet.

 

Małgorzata made me recount the entire addiction story, my attempts to help, the doctors’ opinions. She asked how Krystyna was managing now. I said she was on sick leave, being helped by the Writers’ Union and her first husband, who was fairly well-off.

 

“Sometimes you have to start life from scratch. I broke up with Marek, too. A relationship between a Jewish girl and an nationalist family didn’t have good prospects.”

 

I said I had to run—new job, needed to get up to speed.

 

“What’s the job?”

 

“I’m now the head of a one-man unit pompously named the Center for Public Opinion Research at the Workers’ Agency—BOS-AR for short.”

 

Małgorzata burst out laughing and repeated, “a one-man center.” I nodded, saying they wouldn’t let me change the name, but I could be a rapporteur analyzing the research of other idiots doing pseudo-science called sociology.

 

At the door, she said quietly, "Come again."

 

I came. Sometime in mid-February, we went to “Rycerska” for dinner. It’s the oldest story in the world. I kissed her in front of the gate on Trębacka. She laughed. Turning away, she said, "We’ll talk about it later."

 

Next time I came over, she grabbed her sheepskin coat and said, "We’re going for a walk."

 

We sat in the park in silence, looking ahead, only our hands running toward each other, shouting that we both wanted something more.

 

Finally, Małgorzata said: “Tomorrow is Sunday.”

 

I asked if I could come over.

 

“You can—I’ve got the key to my aunt’s apartment. She’s away. We’ll go there.”

 

A few days later, Małgorzata’s mother, Anna—a wonderful woman—stopped me on my way out.

 

“Stop fooling around,” she said. “Stay the night. You two can’t keep your hands off each other.”

 

We insisted bravely that we were still just friends, that this was just a fling until we found someone else, no commitments, we just liked talking, and now, a bit more, because we didn’t mind the lack of clothes. The masks had come off long ago—only the rest of the wardrobe remained.

 

Małgorzata, who had written her master’s thesis under Wesołowski, was now doing a PhD under his supervision. She had a position at the Institute of Sociology at the Polish Academy of Sciences, and more and more often we talked about how empty this sociology thing was, how few sociologists said anything worth hearing to the end.

 

“I should have gone into biology.”

 

“You’re being stupid,” I replied. “You have a brilliant legal mind. You should have studied law. But then I wouldn’t have met you, and that would’ve been very wrong.”

 

“Are you trying to say you’ve fallen in love?”

 

“I’m starting to suspect I fell in love with you at our first meeting, I just didn’t know it.”

 

“Hmm, let me think… Who knows—maybe it was mutual, mutually unconscious.”

 

March passed, April too. She liked my sister Barbara. Still uncertain, though—worried rejection would surface somewhere, some trace of antisemitism buried deep in Polish culture. She was surprised that my sister’s husband was Jewish too. Russian father, Jewish mother (a friend of my mother's), and yet he was one hundred percent Pole—just a Jewish one.

We still went on walks, and when violets finally appeared, I bought her a bouquet at a flower shop. She quickly stuffed it into her coat pocket—she needed her hands to gesticulate.

 

May 1967 was ending. Israel was surrounded on all sides by massive armies. Egypt and Syria armed by the Soviet Union, and Jordan armed and egged on in its hatred of Israel by the British. Polish newspapers were blathering like Pravda. We sat glued to the radio, listening to Radio Free Europe. Małgorzata was a bundle of nerves. I knew she was right. Israel didn’t stand a chance. Its days were numbered. I tried to comfort her, spinning absurd scenarios—maybe America would intervene. But the reality was clear. No hope.

 

From the night of June 4 to 5, I was staying at Trębacka. In the morning, we learned Israel had attacked three Arab countries. We stared at each other in mute shock.

 

The first shock was nothing. After three days it was clear—billions of dollars’ worth of Soviet weaponry was turning to scrap metal before our eyes.

 

We weren’t alone in our insane joy. Now we listened to Radio Free Europe in groups—and with alcohol. On, I think, the fourth day of the war, we went to my sister’s place with a friend from the department, Jacek Tarkowski (now deceased). We drank a lot, and around midnight, on our way out, we danced a hora under Barbara’s window. Jacek improvised:

 

Hey there on the hill, there on a camel

Nasser’s fleeing, the dust clouds swirl

Oh my Dayan, oh my Dayan

Oh my Dayan, my one-eyed pearl

 

The second time, all three of us were shouting it. After the third time, we figured that was enough and headed toward the nearest taxi stand.

 

Barbara lived in a building for Polish Army officers’ families. A few days later I heard Gomułka spit into a microphone:

 

“Israel attacked the Arab countries, and in Warsaw, Jews were dancing in the streets with joy.”

 

If it weren’t for the fact that he said “Jews,” and it was two Polish Poles and one Polish Jew dancing under an officers’ block, I might’ve thought he was talking about us.

 

And Warsaw’s streets really were thrilled then. Every now and then, you’d hear someone say: “Our Jews gave it to those Russian Arabs.”

 

My girl was, once again, wonderfully down-to-earth, fiercely logical, and economical with emotions.


Skomentuj Tipsa en vn Wydrukuj










Anioły

Hili: Bogowie nie są aniołami.

Ja: Ateiści też nie.  

Wersja angielska:

Hili: Gods aren't angels.
Me: Neither are atheists.

Więcej

Irańscy najemnicy świętują
uznanie „Palestyny”
Khaled Abu Toameh

Siły Obronne Izraela (IDF) w tym miesiącu odkryły dziesiątki rakiet (na zdjęciu) i materiałów wybuchowych w budynku w okolicach Ramallah. (Zdjęcie: Biuro Rzecznika Prasowego IDF)

Podczas gdy oczy całego świata zwrócone są na wojnę Hamasu z Izraelem w Strefie Gazy, irański reżim i jego palestyńscy terroryści-protegowani starają się przenieść działania wojenne na Zachodni Brzeg. Ostatnio uzbrojone komórki powiązane z popieranymi przez Iran Hamasem i Palestyńskim Islamskim Dżihadem (PIJ) nasiliły ataki terrorystyczne na Zachodnim Brzegu, wymierzone w izraelskich żołnierzy i cywilów. Palestyńskie grupy odpowiedzialne za śmierć i zniszczenie w Strefie Gazy w ciągu ostatnich dwóch lat próbują teraz wystrzeliwać rakiety z Zachodniego Brzegu w kierunku Izraela. Zarówno te ugrupowania, jak i ich patroni w Teheranie, nie przejmują się tym, że rezultatem ich działań może być śmierć i wysiedlenie Palestyńczyków z Zachodniego Brzegu. Władcy w Iranie i ich palestyńscy pełnomocnicy mają tylko jeden cel: mordowanie Żydów i eliminacja Izraela.

Więcej

Czy wojna z Hamasem
ma sens?
Douglas Altabef

Żołnierze izraelscy w Gazie.  Źródło: Wikipedia, rzecznik IDF

Czy zabrnęliśmy w ciemną i zdawałoby się bezdenną przepaść, z której nie możemy się wydostać, uparcie próbując wymazać to, co niewymazywalne, naprawić to, co nieodwracalnie popsute?

Obrazy, gdziekolwiek spojrzeć, są szokujące: powszechne zniszczenia, ofiary, masowe wysiedlenia spowodowane wojną Izraela z Hamasem.


Te obrazy – w połączeniu z narastającą falą potępień i reakcji, zwłaszcza ze strony rządów i społeczeństw niegdyś uważanych za sprzyjające Izraelowi – sprawiły, że wielu zaczęło zadawać pytanie: czy to wszystko ma sens?

Więcej
Blue line

Zaślepienie Zachodu wobec
Bractwa Muzułmańskiego
Potkin Azarmehr


Większość współczesnych aktywistów na Zachodzie albo nie ma wiedzy, albo wybiera zapomnienie o jednym z najkrwawszych wewnętrznych konfliktów w nowożytnej historii świata arabskiego – wojnie Algierii z Islamskim Frontem Zbawienia (FIS), odłamem Bractwa Muzułmańskiego. Po zwycięstwie FIS w pierwszej turze wyborów parlamentarnych w 1991 roku, do akcji wkroczyło wojsko algierskie. W rezultacie doszło do trwającej dekadę wojny domowej — algierskiej „czarnej dekady” — w której zginęło ponad 200 000 ludzi, w większości cywilów.

Więcej

Prezydent gotów
uniewinnić niewinnego
Andrzej Koraszewski 

Premier, który mimo trwającej wojny trzy razy w tygodniu stawia się w sądzie.

Dla lewicy całego świata zasada domniemania niewinności to szatański wymysł. Faktycznie, wymyślili to sobie rzymscy poganie, mówiąc coś w rodzaju in dubio pro reo albo jeszcze gorzej – praesumptio boni viri. Fakt, że lewicowi dziennikarze, w trosce o zyski swoich redakcji, uprawiają zasadę domniemania winy, ponieważ nic tak dobrze się nie sprzedaje jak rzucanie podejrzeń (a pamiętajmy, że nie tylko pieniądze można na tym zarobić – najważniejsza jest władza). Im częściej lewica dochodziła do władzy, tym częściej dogmat domniemania winy przenikał do umysłów prawników przemienionych w dworzan i przestawał budzić protesty ludzi uczciwych.

Więcej
Blue line

Przemilczane głosy
Palestyńczyków
Sheri Oz

Hamza Hovidy, dysydent z Gazy mieszkający obecnie w Niemczech, który mówi:„Jako Palestyńczyk, który doświadczył brutalnej rzeczywistości konfliktu, czuję się zobowiązany mówić otwarcie przeciwko błędnemu aktywizmowi, który rzekomo działa na rzecz naszej sprawy. Wzrost tego, co nazywam ‘Pan-lewicowością’ i jej uproszczone slogany, przynosi Palestyńczykom więcej szkody niż pożytku.”

Demonstranci wypełniają ulice Londynu, Berlina i Nowego Jorku, skandując „Wolna Palestyna” z żarliwością przypominającą religijny ruch. Niosą transparenty domagające się palestyńskiej państwowości, sprawiedliwości i wyzwolenia. Mówią z absolutną pewnością o tym, czego Palestyńczycy chcą, potrzebują i na co zasługują. Ale jeśli posłuchać samych Palestyńczyków, pojawiają się głosy, które podważają te założenia i hasła. Niespodziewanie możecie usłyszeć: „Państwo to ostatnia rzecz, której potrzebujemy”. Inny: „Sprowadziliście Arafata ponad naszymi głowami”.

Więcej

Izrael to nie
problem Libanu
Hussain Abdul-Hussain


Liban musi otrząsnąć się ze swojej nieśmiałości i zacząć dbać o własne interesy narodowe, jasno dając do zrozumienia, że ma ważniejsze sprawy na głowie niż problem palestyński.
Dążenie Libanu do realizacji własnych interesów narodowych blokowane jest przez złożony układ aktorów wewnętrznych i regionalnych – na czele z Hezbollahem, ale też niektórymi arabskimi stolicami oraz „kwestią palestyńską”. Liban musi otrząsnąć się ze swojej nieśmiałości i zacząć stanowczo artykułować własne interesy narodowe, jasno wskazując, że ma ważniejsze problemy niż sprawa palestyńska, a jego solidarność z innymi państwami arabskimi kosztowała go zbyt wiele.

Więcej

Gdy choroba psychiczna
podszywa się pod aktywizm
Lucy Tabrizi


Dlaczego współczesne ruchy progresywne coraz bardziej przypominają toksyczne związki?

Nie mogę nie zauważyć, że zachowania uznawane za toksyczne w relacjach międzyludzkich są dziś fetowane jako cnoty w kulturze aktywistycznej: manipulacja, czarno-białe myślenie, histeria, gaslighting, wybuchy przemocy. Psychologia klasyfikuje je jako objawy zaburzeń osobowości z tzw. klastra B: borderline, narcystycznego, histrionicznego oraz antyspołecznego.

Więcej

Judea i Samaria
- co dalej? 
Opinia


Profesor Eugene Kontorovich pisze na łamach The Washington Times, że zdecydowanie tak.  

 

Zdaniem profesora Kontorovicha głosowanie ONZ za państwowością Palestyny to prezent dla Hamasu więc Trump powinien odpowiedzieć uznaniem Judei i Samarii.


Prezydent Trump już zapowiedział, że tego nie zrobi i ostrzegł Izrael, żeby nie podejmował żadnych  kroków w tym kierunku. 

Więcej

W erze AI zobaczyć
nie znaczy uwierzyć
Liat Collins


Niech nowy rok 5786 przyniesie nam prawdziwie inspirujące historie i dobre wiadomości – i uchroni nas przed światem sztucznej inteligencji, który wciąga nas w bylejakość.


Jeśli coś wydaje się zbyt piękne, żeby było prawdziwe – prawdopodobnie takie nie jest. To samo dotyczy rzeczy, które wydają się zbyt smutne lub zbyt złe. Tak właśnie działa wirtualna rzeczywistość w cyberprzestrzeni epoki sztucznej inteligencji (AI). Jest manipulacyjna.

Więcej

Pozbawiona rozumu
debata o Żydach
Joshua Hoffman


Kłamstwa, podwójne standardy i otwarta nienawiść do Żydów zastąpiły rozsądek w znacznej części globalnej debaty.

Globalna dyskusja o Izraelu nie tylko stała się wroga — stała się groteskowa.

To, co dziś uchodzi za „poważny dialog”, to w rzeczywistości propaganda przebrana za cnotę, teorie spiskowe sprzedawane jako zdrowy rozsądek i antysemityzm udający moralną jasność. 

Więcej
Blue line

Kto odkryje
Bliski Wschód?
Andrzej Koraszewski


Trudno się nie śmiać, kiedy prezydent Trump zapowiada, że pogada z arabskimi przywódcami i załatwi pokój na Bliskim Wschodzie. Pusty śmiech z powodu różnych wypowiedzi Donalda Trumpa jest modny, ale jego satyryczne występy wydają się być zaledwie wyostrzeniem amerykańskiej tradycji dyplomatycznej. Z drugiej strony, Trump, zaprawiony w negocjacjach z innymi handlarzami dużych nieruchomości, wydaje się używać błazeńskich gestów i deklaracji raczej w celu zmylenia przeciwnika niż poważnie traktując własne słowa — ale tego tak naprawdę nigdy nie wiadomo.

Więcej

Katar grozi gospodarce
Zachodu
Christine Douglass-Williams

Szejk Kataru Tamim bin Hamad Al Tamimi z nieżyjącym już przywódcą Hamasu Ismailem Haniją  

Izraelski atak na terytorium Kataru zszokował świat — choć wcale nie powinien. Powiązania i współdziałanie między Katarem a Hamasem były głębokie. Dokumenty znalezione w Gazie również wykazały współpracę Hamasu z Katarem przeciwko planowi pokojowemu Donalda Trumpa. Po izraelskim uderzeniu w Dosze premier Izraela Benjamin Netanjahu powiedział podczas wydarzenia w ambasadzie USA w Jerozolimie:


„Skończyły się czasy, gdy przywódcy terrorystyczni cieszyli się nietykalnością w określonych miejscach… Nasi wrogowie muszą wiedzieć jedno — od momentu powstania Izraela krew Żydów nie jest tania!… 

Więcej
Blue line

Postleninowscy pożyteczni
Idioci moralni
Paul Finlayson


Nie ten, kto nie potrafi liczyć, ale ten, kto obejmuje ramionami własnego kata.

Więcej

Muzułmanom nie zależy
na Palestyńczykach
Elder of Ziyon


Benjamin Netanjahu  w zeszłym tygodniu powiedział, że Izrael chciałby odzyskać inskrypcję z Siloam – hebrajski napis z VIII wieku p.n.e., dokumentujący budowę tunelu wodnego Siloam. Zgodnie z Biblią hebrajską tunel ten został zlecony przez króla Ezechiasza w celu zabezpieczenia dostaw wody do Jerozolimy przed zbliżającym się oblężeniem asyryjskim. Jest to jeden z najważniejszych starożytnych hebrajskich tekstów, a zarazem istotny dowód potwierdzający historyczne relacje zawarte w Tanachu.

Więcej

Keir Starmer rozzuchwalił
wrogów ludzkości
Brendan O'Neill


Jeśli chcesz mieć własne państwo — zabij kilku Żydów. Taki właśnie chory przekaz rozesłał w świat sir Keir Starmer. Twierdzi, że jego uznanie Państwa Palestyny, podczas gdy Hamas nadal przetrzymuje wygłodzonych Żydów w wilgotnych tunelach i marzy o unicestwieniu państwa żydowskiego, nie jest „nagrodą za terror”. Nikogo nie oszukuje — być może nawet samego siebie.

Więcej

Tommy Robinson
o Izraelu i antysemityzmie
Hugh Fitzgerald

Zrzut z ekranu wideo: https://www.youtube.com/watch?v=6xHCjHB1_s0&t=5s

Szkalowany jako „rasista”, „islamofob” i „skrajnie prawicowy” piwosz, Tommy Robinson ma mało wspólnego z tą medialną karykaturą. Niedawno udzielił wywiadu Jerusalem Post, w którym poruszył między innymi temat swojego poparcia dla Izraela, niepokoju związanego z przegrywaniem przez to państwo wojny informacyjnej oraz obaw związanych z epidemią antysemityzmu. Więcej jego poglądów można znaleźć w artykule: „Tommy Robinson pyta: 'Dlaczego jest 55 państw muzułmańskich – ale nie ma miejsca dla Izraela?'”  Yuvala Barnei i Shifry Jacobs, opublikowanym 18 września 2025 roku w Jerusalem Post.

Więcej

ONZ – toksyczna
jubilatka
Andrzej Koraszewski 

Eleonora Roosevelt prezentująca Deklarację Praw Człowieka

Jeszcze w Jałcie ustalono, że potrzebna jest organizacja kontrolująca świat i że w tej organizacji Związek Radziecki ma mieć trzy głosy, a nie jeden. Tak więc na początek wśród państw założycieli był ZSRR, a osobno radziecka republika Ukraina i radziecka republika Białoruś. Dalej było już z górki. Uzgodniona w Jałcie strefa wpływów ZSRR oznaczała utworzenie krajów socjalistycznych, które w ONZ głosowały jednolicie. Należało jeszcze uzbroić ruchy narodowo-wyzwoleńcze, wzmocnić ruchy antyamerykańskie i droga do pełnej dominacji w tej wspaniałej organizacji była otwarta.


Nie, nie wszystko szło jak z płatka. Zachód długo opierał się przeciwko przyjęciu do ONZ Chińskiej Republiki Ludowej. Jednak przy obsadzie ważnych stanowisk, a przede wszystkim fotela Sekretarza Generalnego ONZ, blok radziecki radził sobie coraz lepiej.


Oficjalnie ONZ została powołana do życia 24 października 1945 roku. Jej głównym celem miało być zapobieganie konfliktom zbrojnym oraz walka o prawa człowieka. Nic dziwnego, że po osiemdziesięciu latach organizacja chwali się, że zapobiegła niezliczonym wojnom, a jej siły pokojowe dokonały cudów. 

Więcej

Hamas przyznaje, że traktuje
szpitale jako militarne zasoby
NGO Monitor


Zgodnie z prawem międzynarodowym, szpitale i placówki medyczne mają status przestrzeni chronionych – wyraźnie wyłączonych z użytku militarnego. Jednak w Strefie Gazy Hamas systematycznie narusza te gwarancje, wykorzystując ośrodki zdrowia do celów wojskowych.


Dla Hamasu szpitale to nie tylko miejsca udzielania pomocy medycznej. Stanowią one centra dowodzenia i kontroli, punkty wejścia i wyjścia dla tuneli terrorystycznych, magazyny broni oraz ośrodki zbierania informacji i prowadzenia obserwacji. W placówkach medycznych leczeni i ukrywani są ranni bojownicy Hamasu – często osoby zajmujące w organizacji kluczowe stanowiska. W tych samych miejscach odbywają się spotkania na wysokim szczeblu, prowadzona jest bezpieczna komunikacja i koordynacja z sieciami terrorystycznymi. W wyniku tych działań system opieki zdrowotnej w Gazie przestał być przestrzenią humanitarną, a stał się integralną częścią aparatu terrorystycznego Hamasu.

Więcej

Coś gnije
w państwach Europy
Fiamma Nirenstein

Źródło zdjęcia: zrzut z ekranu wideo – Al Dżazira

Nie miejmy złudzeń: to jest podżeganie. Wezwanie do ataku na Żydów jest jednoznaczne. Stoimy na krawędzi nowych pogromów.

Atmosfera w Europie jest zepsuta. Czuć ją w eksmisjach na Politechnice w Turynie, w pobiciu żydowskiego profesora w Pizie, w napaściach na turystów, w zamykaniu obiektów sportowych i kulturalnych, w protestach i strajkach przedstawianych jako „solidarność z Gazą”.

Więcej

Izrael właśnie obnażył
podwójną grę Kataru
Hugh Fitzgerald

Prmier Wielkiej Brytanii Keir Starmer oraz władca Kataru emir-Szejk Tamim bin Hamad al-Thani.

Jonathan Speyer opisuje fałszywy wizerunek Kataru – głównego sponsora Hamasu i Bractwa Muzułmańskiego – który udaje mediatora działającego w dobrej wierze między organizacją terrorystyczną a Izraelem. W artykule zatytułowanym „Grać podpalacza i strażaka: jak Zachód nabiera się na śmiertelną grę Kataru”, opublikowanym w The Jewish Chronicle 16 września 2025 roku, czytamy:

 

Więcej
Blue line

Jak radziecka propaganda
nadal manipuluje Zachodem
Pierre Rehov

Wydana pod pseudonimem autobiografia Jurija Bezmienowa.  

Jurij Biezmienow, były oficer KGB, który uciekł na Zachód, w 1984 roku wystosował mrożące krew w żyłach ostrzeżenie. Jako specjalista od propagandy i działań dezinformacyjnych ZSRR ujawnił, jak tzw. „aktywne działania” Moskwy miały na celu nie tylko wprowadzenie w błąd, ale przede wszystkim destabilizację społeczeństw od środka. Zachód, przekonany, że zwycięstwo w zimnej wojnie zależy wyłącznie od przewagi militarnej i gospodarczej, zignorował to ostrzeżenie. Tymczasem Biezmienow rozumiał coś, czego nie pojmowano ani w Waszyngtonie, ani w Brukseli: polem bitwy była psychologia, kultura i moralność.

Więcej

USA samotne w Radzie
Bezpieczeństwa ONZ
Adam Eliyahu Berkowitz

Rada Bezpieczeństwa ONZ (Wikipedia) 

Stany Zjednoczone po raz kolejny znalazły się w dyplomatycznej izolacji, oddając w czwartek jedyny głos przeciwko rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ, wzywającej do natychmiastowego i trwałego zawieszenia broni w Strefie Gazy. Rezolucja, która uzyskała poparcie pozostałych 14 członków Rady, wzywała również Izrael do zniesienia wszelkich ograniczeń dotyczących dostarczania pomocy humanitarnej na terytorium palestyńskie.


Było to już szóste weto Stanów Zjednoczonych wobec rezolucji Rady Bezpieczeństwa wzywającej do zawieszenia broni od początku wojny, która wybuchła po ataku Hamasu na Izrael 7 października. Taka postawa regularnie prowadzi do dyplomatycznej izolacji USA — nawet wśród najbliższych sojuszników.

Rezolucja, przygotowana przez dziesięciu wybranych członków piętnastoosobowej Rady, domagała się nie tylko natychmiastowego zawieszenia broni, ale również „natychmiastowego, godnego i bezwarunkowego uwolnienia wszystkich zakładników przetrzymywanych przez Hamas i inne grupy.” Dodatkowo wezwano Izrael do „natychmiastowego i bezwarunkowego zniesienia wszelkich ograniczeń dotyczących wjazdu pomocy humanitarnej do Gazy.”

Więcej

Sudan: prześladowanie
chrześcijan
Christine Douglass-Williams


Podczas gdy islamscy dżihadyści nieustannie próbują zniszczyć Izrael, to właśnie Izrael oskarżany jest o ludobójstwo – za to, że nie pozwala tym dżihadystom się unicestwić. Tymczasem świat przymyka oczy na skrajne cierpienie i prawdziwe ludobójstwo, jakie spotyka chrześcijan w Afryce z rąk dokładnie tak samo myślących dżihadystów, opętanych żądzą podboju.

Lewicowcy, wspierani przez islamskich suprematystów, nadal nazywają osoby ostrzegające przed dżihadem „islamofobami”. I faktycznie, udało im się zrealizować swój cel: „zglobalizować intifadę” – plan dżihadystyczny, który wykracza daleko poza konflikt Izraela z Hamasem.

Więcej

Australijska fantazja
o spójności społecznej
Nils A. Haug


Zgodnie z polityką rzekomej „spójności społecznej” i jakoby w celu zapobiegania „islamofobii”, rząd australijskiej Partii Pracy – reprezentowany głównie przez minister spraw zagranicznych Penny Wong, ministra spraw wewnętrznych Tony’ego Burke’a oraz premiera Anthony’ego Albanese’a – w niepokojący sposób wydaje się bagatelizować narastającą, często brutalną nienawiść do Żydów w głównych australijskich miastach.


Podczas gdy społeczność żydowska staje się celem licznych aktów terroru, rząd australijski w ekspresowym tempie przyjmuje setki potencjalnie niebezpiecznych Palestyńczyków jako uchodźców – praktycznie bez żadnego sprawdzenia.

Więcej
Dorastać we wszechświecie

Medialna pornografia
ludobójstwa
Phyllis Chesler

U E korumpuje media
głównego nurtu
Robert Williams

Współczucie pozbawione
kontekstu
Andrzej Koraszewski

Analiza prawna
raportu Pillay
UN Watch 

Naziści też udawali
ofiary
Anonim

Gorączka skarg
i zażaleń
Paul Finlayson

Gaza: zaopatrzenie w żywność
i matematyka 
Henryk Rubinstein


Francja:
Godzina populistów
Amir Taheri

Rola Kataru
jako „superpośrednika”
Hussein Aboubakr Mansour

Wszystkie oczy
na Gazę
Andrzej Koraszewski

Od Monachium
po Teheran i Dohę
Stephen M. Flatow

Nowy porządek świata
w fazie narodzin?
Majid Rafizadeh

Opinia większości
nie oznacza prawdy
Lucy Tabrizi

Sondaże nie są
dowodami ludobójstwa
Andrzej Koraszewski 

Nieustanne karmienie
aligatora
Paul Finlayson

Blue line
Polecane
artykuły

Homo sapiens idzie na wojnę


Wojna z izraelskimi politykami


Tajemnica popularności


Hamasowscy mordercy


Stawianie czoła


 Dyplomaci, pokerzyści i matematycy


Dlaczego BIden


Nie do naprawy


Brednie


Rafizadeh


Demokracje powinny opuścić


Zarażenie i uzależnienie


Nic złego się nie dzieje


Chłopiec w kefiji


Czerwone skarby


Gdy­by nie Ży­dzi


Lekarze bez Granic


Wojna w Ukrainie


Krytycy Izraela


Walka z malarią


Przedwyborcza kampania


Nowy ateizm


Rzeczywiste łamanie


Jest lepiej


Aburd


Rasy - konstrukt


Zielone energie


Zmiana klimatu


Pogrzebać złudzenia Oslo


Kilka poważnych...


Przeciwko autentyczności


Nowy ateizm


Lomborg


„Choroba” przywrócona przez Putina


„Przebudzeni”


Pod sztandarem

Listy z naszego sadu
Redaktor naczelny:   Hili
Webmaster:   Andrzej Koraszewski
Współpracownicy:   Jacek, , Małgorzata, Andrzej, Henryk