Prawda

Czwartek, 3 lipca 2025 - 07:15

  Następny »

Diary Found in an Old Head

Diary Found in an Old Head


Andrzej Koraszewski 2025-07-02


A long, long time ago, there was communism in Poland. It wasn’t Russian communism, nor African communism, nor Yugoslav communism. It was our very own Polish communism. I never saw communists in Poland. There were opportunists, plenty of scoundrels, dreamers like Jacek Kuroń, enchanted by utopia and wanting to build it, and there were fools like me, who got duped by the idea of revisionism—that is, softening it from the inside. (Maybe I’ll write separately about my adventure with revisionism one day.)

There were no communists, because in private it always turned out they were pretending—for bread and for career. It was the year 1962. Associate Professor Włodzimierz Wesołowski called me into his office and asked if I’d read Burnham’s The Managerial Revolution. Giedroyc had published Burnham in Polish in 1958; I knew about the book and had been looking for a way to access it. Wesołowski knew I was fascinated by Weber. He asked if I’d like to write a paper on Burnham. I laughed. I asked if it could be an honest paper. He replied that a few quotes from Marx would come in handy. He wrote me a permit for the prohibits section (that is, permission to borrow a restricted book from the university library). He paused and asked: “Do you know Ms. Jakubowicz?” I shook my head. He said, “She’s a very intelligent student. She’s already read it—maybe you two could write the paper together.” He gave me her address.

 

Małgorzata Jakubowicz lived on Trębacka Street, in a building for employees of the Ministry of Culture, where her mother worked. I rang her doorbell the next day and told her about the associate professor’s proposal. She invited me into her little room. Light-colored furniture, a narrow bed, a desk under the window with an “Underwood” typewriter on it (a heavy office monster, but indestructible), and a bookshelf behind her.

 

“Have you read Burnham yet?” Student Jakubowicz asked sternly. I replied that I hadn’t, but I already had a copy, and I’d read quite a bit about it. “Have you read books on similar topics?” came the next question. I wasn’t sure what to say; I told her I’d written about Weber and his concept of the ideal bureaucracy. Małgorzata nodded and began summarizing Burnham’s book. After a few minutes, I pulled the Underwood toward me, rolled in a sheet of paper, and started typing.

 

“What the hell are you doing, idiot?” my new acquaintance asked. I said I was writing down what she was saying because it was the best summary I’d ever heard.

 

That was when I saw her first smile. She took the typewriter from me and finished presenting the idea of a world hijacked by manager-bureaucrats, controlling capital, politics, and media.

 

And then, this girl—three years younger than I—gave me an exam. What had I read? What did I think? How did I envision our joint paper?

 

I left Trębacka with a reading list and the task of returning in three days.

 

Then for a while, we saw each other every day. I met her boyfriend. Marek, older than she, a historian already working as an assistant in the history department, looked at me suspiciously. I don’t blame him now, but back then I found it funny, because there was not a trace of sexual attraction in my friendship with Małgorzata. I was head over heels in love with my first wife, and for Małgorzata, I was just a guy she enjoyed talking to—somewhat suspect because I was a Party member.

 

One day she asked sternly: “Why are you in the Party?”

 

I replied: “Kołakowski’s in the Party too. Communism won’t end on its own—it can only be changed from within.”

 

“And you believe that?”

 

I shrugged. I already suspected I’d made a mistake. My father used to say: “Be careful—history turns everyone into an idiot. It’s a mean bastard.”

 

We wrote that paper. The friendship stayed, as did the need for frequent, one-on-one meetings, so no one would interrupt our conversations. My first wife, Krystyna, an actress much older than I who had left theater to write, was also uneasy about this friendship.

 

That first marriage of mine was from another world—bohemian, soaked in alcohol, a madhouse of narcissists and pretenders. My meetings with Małgorzata were a relief. The most down-to-earth person under the sun, zero emotion, pure practicality—the beauty of logic enchanted her more than the sublimity of sonnets. And yet, from time to time, we drifted in our talks into personal matters. Marek’s family was nationalist, rabidly antisemitic. Marek hadn’t told his parents that Małgorzata was Jewish. I listened and couldn’t understand. My world was falling apart too. Krystyna had fallen into alcoholism, and on top of that came drug addiction. She tried to drag me into it—thankfully, I didn’t succumb. Our affair had begun when I was in my first year. I failed several exams, lost two years of study. When I met Małgorzata, I was working and finishing university. Krystyna kept ending up in hospitals for forced treatment; she was caught forging morphine prescriptions. Treatment didn’t help. My life turned into hell. I watched the woman I loved turn into a wreck. After three years of struggle, I gave her an ultimatum: either quit alcohol and drugs completely, or I leave.

 

I’d go to work and come home knowing I’d find her unconscious again. She stopped going to work (she had worked in radio), stopped writing. I tried to convince her to write a book about the nightmare of addiction. It didn’t work. My concern sparked aggression and hatred in her. I asked a doctor what would happen if I left. He said: the same as if I stayed—only then we’d both go under. My singing beauty was already at the bottom. Now I could do only one thing—push off and come up for air.

 

In January 1967, I finally moved out to my sister’s place.

 

One day I visited Małgorzata. We hadn’t seen each other in a year—maybe longer. She was happy to see me, asked how things were and why I’d vanished. I told her I’d lost the fight to pull Krystyna back onto her feet.

 

Małgorzata made me recount the entire addiction story, my attempts to help, the doctors’ opinions. She asked how Krystyna was managing now. I said she was on sick leave, being helped by the Writers’ Union and her first husband, who was fairly well-off.

 

“Sometimes you have to start life from scratch. I broke up with Marek, too. A relationship between a Jewish girl and an nationalist family didn’t have good prospects.”

 

I said I had to run—new job, needed to get up to speed.

 

“What’s the job?”

 

“I’m now the head of a one-man unit pompously named the Center for Public Opinion Research at the Workers’ Agency—BOS-AR for short.”

 

Małgorzata burst out laughing and repeated, “a one-man center.” I nodded, saying they wouldn’t let me change the name, but I could be a rapporteur analyzing the research of other idiots doing pseudo-science called sociology.

 

At the door, she said quietly, "Come again."

 

I came. Sometime in mid-February, we went to “Rycerska” for dinner. It’s the oldest story in the world. I kissed her in front of the gate on Trębacka. She laughed. Turning away, she said, "We’ll talk about it later."

 

Next time I came over, she grabbed her sheepskin coat and said, "We’re going for a walk."

 

We sat in the park in silence, looking ahead, only our hands running toward each other, shouting that we both wanted something more.

 

Finally, Małgorzata said: “Tomorrow is Sunday.”

 

I asked if I could come over.

 

“You can—I’ve got the key to my aunt’s apartment. She’s away. We’ll go there.”

 

A few days later, Małgorzata’s mother, Anna—a wonderful woman—stopped me on my way out.

 

“Stop fooling around,” she said. “Stay the night. You two can’t keep your hands off each other.”

 

We insisted bravely that we were still just friends, that this was just a fling until we found someone else, no commitments, we just liked talking, and now, a bit more, because we didn’t mind the lack of clothes. The masks had come off long ago—only the rest of the wardrobe remained.

 

Małgorzata, who had written her master’s thesis under Wesołowski, was now doing a PhD under his supervision. She had a position at the Institute of Sociology at the Polish Academy of Sciences, and more and more often we talked about how empty this sociology thing was, how few sociologists said anything worth hearing to the end.

 

“I should have gone into biology.”

 

“You’re being stupid,” I replied. “You have a brilliant legal mind. You should have studied law. But then I wouldn’t have met you, and that would’ve been very wrong.”

 

“Are you trying to say you’ve fallen in love?”

 

“I’m starting to suspect I fell in love with you at our first meeting, I just didn’t know it.”

 

“Hmm, let me think… Who knows—maybe it was mutual, mutually unconscious.”

 

March passed, April too. She liked my sister Barbara. Still uncertain, though—worried rejection would surface somewhere, some trace of antisemitism buried deep in Polish culture. She was surprised that my sister’s husband was Jewish too. Russian father, Jewish mother (a friend of my mother's), and yet he was one hundred percent Pole—just a Jewish one.

We still went on walks, and when violets finally appeared, I bought her a bouquet at a flower shop. She quickly stuffed it into her coat pocket—she needed her hands to gesticulate.

 

May 1967 was ending. Israel was surrounded on all sides by massive armies. Egypt and Syria armed by the Soviet Union, and Jordan armed and egged on in its hatred of Israel by the British. Polish newspapers were blathering like Pravda. We sat glued to the radio, listening to Radio Free Europe. Małgorzata was a bundle of nerves. I knew she was right. Israel didn’t stand a chance. Its days were numbered. I tried to comfort her, spinning absurd scenarios—maybe America would intervene. But the reality was clear. No hope.

 

From the night of June 4 to 5, I was staying at Trębacka. In the morning, we learned Israel had attacked three Arab countries. We stared at each other in mute shock.

 

The first shock was nothing. After three days it was clear—billions of dollars’ worth of Soviet weaponry was turning to scrap metal before our eyes.

 

We weren’t alone in our insane joy. Now we listened to Radio Free Europe in groups—and with alcohol. On, I think, the fourth day of the war, we went to my sister’s place with a friend from the department, Jacek Tarkowski (now deceased). We drank a lot, and around midnight, on our way out, we danced a hora under Barbara’s window. Jacek improvised:

 

Hey there on the hill, there on a camel

Nasser’s fleeing, the dust clouds swirl

Oh my Dayan, oh my Dayan

Oh my Dayan, my one-eyed pearl

 

The second time, all three of us were shouting it. After the third time, we figured that was enough and headed toward the nearest taxi stand.

 

Barbara lived in a building for Polish Army officers’ families. A few days later I heard Gomułka spit into a microphone:

 

“Israel attacked the Arab countries, and in Warsaw, Jews were dancing in the streets with joy.”

 

If it weren’t for the fact that he said “Jews,” and it was two Polish Poles and one Polish Jew dancing under an officers’ block, I might’ve thought he was talking about us.

 

And Warsaw’s streets really were thrilled then. Every now and then, you’d hear someone say: “Our Jews gave it to those Russian Arabs.”

 

My girl was, once again, wonderfully down-to-earth, fiercely logical, and economical with emotions.


Skomentuj Tipsa en vn Wydrukuj












Przyzba

Ja; Nie ma co tu siedzieć i myśleć, wracamy do roboty. 

Hili: Może najpierw coś zjemy?

Więcej

Pamiętnik znaleziony
w starym łbie II
Andrzej Koraszewski


Wojna sześciodniowa na Bliskim Wschodzie spowodowała długotrwałe turbulencje w Europie Wschodniej. Zamieszkaliśmy w mieszkaniu cioci Mani na Pięknej. Pokój, kuchnia, łazienka i my we dwoje. Ciocia Mania to osobny rozdział. Małgorzata nie darzyła jej sympatią. Żydo-komuna w całej krasie. Powojenne życie spędziła w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Komunistką była przed wojną (światową), podczas wojny była w ZSRR, gdzie towarzysz Stalin uleczył ją z komunizmu. Małgorzata nie chciała się nawet interesować, dlaczego polazła do bezpieki, a Anna tylko się krzywiła. Tak czy inaczej, ciocia Mania wzięła przedwczesną emeryturę i pojechała turystycznie do Izraela. Małgorzata miała opiekować się mieszkaniem, więc przynajmniej chwilowo objęliśmy mienie pobezpieczniackie.

Więcej

Jak zmieniono Izrael
w krynicę zła
Daniel Ben-Ami


Od 7 października i początku wojny Izraela z Hamasem zachodni „postępowcy” zwrócili się przeciwko państwu żydowskiemu. Na ulicach i w mediach natężenie i gwałtowność nienawiści wobec Izraela – a nierzadko także wobec Żydów – bywały wręcz przytłaczające.


Czasem wręcz trudno pojąć naturę współczesnej nienawiści do Żydów. Jest tak powszechna i wszechogarniająca. Niemniej wciąż możliwe jest wyodrębnienie głównych elementów „postępowej” krytyki Izraela – a ściślej tego, co gdzie indziej nazywam „woke'owym antysemityzmem”.

U jego podstaw leży przekonanie, że Izrael jest ucieleśnieniem zła. Że jest państwem skrajnie nikczemnym. Widać to w sposobie, w jaki przeciwnicy Izraela już nie krytykują go według jakichkolwiek normalnych standardów. Nie ograniczają się do potępienia rządu Izraela, jego polityki czy działań w Gazie. Nie krytykują Izraela tak, jak krytykowane bywają inne państwa. Nie – krytycy Izraela przedstawiają go jako źródło całego zła tego świata. Widać to choćby na diagramie, który krążył w zeszłe lato w środowiskach antyizraelskich. „Palestyna to klucz” – głosił tytuł, sugerując, że to właśnie ten temat „łączy wszystko”.

Więcej
Blue line

Empatia to piękna rzecz
– póki nie zbrzydnie
Lucy Tabrizi


Na Zachodzie zbudowaliśmy cały nasz moralny system wartości wokół empatii. Wychwalamy ją. Nagłaśniamy. Czcimy. Ale gdzieś po drodze empatia przestała być cnotą, a stała się słabością – podatną na przejęcie i wykorzystanie przeciwko nam.


Znam empatię. Żyłam nią. Wywodzę się z kręgów obrońców praw zwierząt; moje dawne konto nosiło nazwę „compassionate living” (współczujące życie), jeśli to cokolwiek mówi. Spędzałam godziny oglądając nagrania z rzeźni, przyglądając się cierpieniu, od którego większość ludzi odwraca wzrok. Stałam kiedyś po kolana w zakrwawionej wodzie morskiej, filmując ciężarną wielorybicę w agonii. Zginęła. Zostały mi po tym objawy PTSD.

Jestem też matką. Sama myśl o cierpieniu moich dzieci jest nie do zniesienia. 

Więcej

Irlandia wprowadza ustawę
'nie kupuj u Żyda'
Hank Berrien


Po raz pierwszy od klęski nazistowskich Niemiec jakikolwiek europejski rząd promuje prawo, które wprost nawołuje do bojkotu towarów produkowanych przez Żydów.

Więcej
Blue line

Antysemityzm
i syjonofobia
Ivan Bassov


Od supersesjonizmu do wymazywania: jak teologia zastępstwa napędza nienawiść wobec Żydów i ich państwa.

Często słyszymy: „Nie jestem antysemitą, jestem tylko antysyjonistą”. To rozróżnienie – regularnie wykorzystywane jako retoryczna zasłona dymna – dziś się rozpada. Współczesna wrogość wobec Żydów coraz częściej wyraża się nie przez dawne obelgi, lecz poprzez obsesyjny sprzeciw wobec ich państwa. Dlatego potrzebujemy nowego języka, który odzwierciedla tę zmianę. Wiele osób twierdzących, że sprzeciwia się „tylko Izraelowi”, przejawia tak głęboką, nieproporcjonalną wrogość, że zasługuje ona na własną nazwę: syjonofobia.

Więcej

Wyciek informacji z CNN
to negacjonizm
Bob Goldberg

Irańska instalacja nuklearna, przed jej zniszczeniem.

Podczas gdy izraelska i amerykańska precyzja w działaniu niszczyły infrastrukturę Iranu, prasa spieszyła się, by naprawić reputację teokracji.

Media wykonały swoją robotę dobrze — dla Teheranu.

Udało im się przedstawić niszczycielski, precyzyjny atak na irańską infrastrukturę nuklearną i system dowodzenia jako kosztowną stratę czasu. Na podstawie jednej wstępnej, wywiadowczej oceny szkód w irańskich operacjach nuklearnych, udostępnionej wszystkim czołowym mediom jednocześnie, dziennikarze sumiennie przekazali komunikat: ataki Izraela i USA opóźniły Iran zaledwie o kilka miesięcy.

Więcej

Prawdziwa
historia syjonizmu
Cheryl E. 


Wszyscy słyszeliśmy, jak ignoranci opowiadali, że pewnego dnia w 1897 roku grupa żydowskich syjonistów z Europy Wschodniej obudziła się i postanowiła rozpocząć ruch mający na celu zmuszenie i zmanipulowanie całego świata, by „ukradł” arabską ziemię – tylko dlatego, że ci źli żydowscy syjoniści chcieli odzyskać ziemię, na której żyli ich przodkowie i z której zostali wygnani niemal 1800 lat wcześniej.

Więcej

Aktywiści pro-palestyńscy
dali się nabrać
Ahmed Fouad Alkhatib


Islamska Republika Iranu nigdy nie zaprzestanie mieszania się w sprawę palestyńską, ponieważ Teheran potrzebuje tego konfliktu, by zasilać swoją machinę propagandową. W rzeczywistości bezpieczna, stabilna i niezależna Palestyna pozostanie odległą możliwością, dopóki Islamska Republika istnieje w swojej obecnej formie i może utrzymywać pozory poparcia dla Palestyńczyków. Tylko poprzez napiętnowanie tego złowrogiego reżimu i zdystansowanie się od niego ruch pro-palestyński ma szansę stać się skuteczny.

Więcej

Przeczytaj konstytucję
Iranu i rozbij reżim
I. Marcus i B. Siegel


Chociaż niedawna porażka sojuszniczych ugrupowań Iranu — Hamasu, Hezbollahu i Syrii Asada — przyniosła ulgę wielu osobom, zwłaszcza w Izraelu, to świętowanie jest nadal przedwczesne.
Cele Iranu nie zmieniły się tylko z powodu upadku jego pełnomocników. Prawdziwe zagrożenie, jakie Islamska Republika nadal stwarza dla całej ludzkości, leży na stole w jej podstawowym dokumencie — konstytucji. Przyjęta w 1979 r. i zmieniona w 1989 r. Konstytucja Islamskiej Republiki Iranu stanowi jasną artykulację przyszłego porządku świata, który Iran uważa za swój cel: najpierw narzucić go światu islamskiemu, a następnie całej ludzkości.

Więcej

Nienawiść do Żydów
w tureckich mediach
Elder of Ziyon



Po raz kolejny tureckie media wyprzedziły inne kraje i zostały światowym mistrzem w kwestii antysemityzmu.


Mają go więcej niż Iran. Więcej niż Jordania. Więcej niż Jemen.


Oto kilka ostatnich tureckich wyczynów.


A tu prawdziwa ilustracja 
artykułu w gazecie Aydinlik na temat tego, jak żydowscy miliarderzy rzekomo finansują Izrael:

Więcej
Blue line

Pamiętnik znaleziony
w starym łbie
Andrzej Koraszewski


Dawno, dawno temu był sobie w Polsce komunizm. To nie był ruski komunizm, to nie był afrykański komunizm, ani jugosłowiański komunizm. To był nasz polski komunizm. Komunistów w Polsce nie widziałem. Byli oportuniści, mnóstwo łajdaków, byli marzyciele tacy jak Jacek Kuroń, urzeczeni utopią i chcący budować utopię, byli durnie tacy jak ja, którzy dali się nabrać na pomysł rewizjonizmu, czyli rozmiękczania tego od środka. (O tej mojej przygodzie z rewizjonizmem może będzie kiedyś osobno.)

Więcej

Reakcje ONZ na ataki
Iranu na izraelskich cywilów
UN Watch


Trzynastego czerwca 2025 r. Izrael rozpoczął operację Wstający Lew, prewencyjny atak militarny na irański program broni jądrowej, kilka godzin po tym, jak Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej ONZ (MAEA) po raz pierwszy od 20 lat ogłosiła, że Iran naruszył porozumienie. Precyzyjne ataki zostały przeprowadzone przeciwko dowódcom wojskowym Iranu i naukowcom zajmującym się energią jądrową, a także przeciwko krytycznej infrastrukturze wojskowej, w tym irańskim systemom obrony powietrznej, obiektom do przechowywania i produkcji pocisków balistycznych oraz obiektom jądrowym. Premier Netanjahu uzasadniał te ataki jako konieczny akt samoobrony. „Gdyby tego nie powstrzymano, Iran mógłby wyprodukować broń jądrową w bardzo krótkim czasie — może to być rok lub kilka miesięcy” — powiedział.

Więcej
Blue line

Wyobraź sobie,
że Hitler pozostał nietknięty
Joshua Hoffman


Pozwolić najwyższemu przywódcy Iranu, Alemu Chameneiemu, wyjść z tej wojny bez szwanku to jak pozwolić Hitlerowi wycofać się do Berlina w 1944 roku — z poturbowaną armią, ale z nietkniętą ideologią.


Czy potrafisz wyobrazić sobie świat, w którym architekci ludobójstwa mogą działać dalej bezkarnie — nadal trzymają się władzy i wciąż wierzą, że mieli rację?


To nie jest alternatywna historia. To ostrzeżenie.

Bo po 12-dniowej wojnie między Izraelem a Iranem właśnie z takim scenariuszem flirtuje dziś świat. Najwyższy Przywódca Iranu, Ali Chamenei, przeżył. Jego reżim nadal jest chroniony. Jego machina propagandowa nadaje. Jego Gwardia Rewolucyjna nadal maszeruje. Jego rakiety mogą być osłabione, jego zastępcze siły zdezorientowane, jego program nuklearny cofnięty — ale on sam pozostaje nietknięty.

Więcej

Kurdowie:
zapomniany naród
Paul Finlayson


Niedawno znalazłem się na spotkaniu zorganizowanym przez godną podziwu, nieco donkiszotowską organizację Tafsik — grupę, której misją jest zszywanie postrzępionych nitek ludzkiej wspólnoty w epoce dudnienia plemiennych werbli. To było wspaniałe wydarzenie, kalejdoskop sprzeciwu wobec ponurych obrazów współczesnego świata.

Więcej

Ataki Trumpa na Iran
były sygnałem dla Chin
Daniel; Greenfield


Ameryka właśnie stała się nieprzewidywalna.
Jedną z największych słabości amerykańskiej polityki zagranicznej była nasza przewidywalność. Nasi przeciwnicy potrafili dokładnie określić, co zrobimy, a czego nie.


Jednym z największych atutów prezydenta Trumpa jest jego nieprzewidywalność. W sprawie ataków na Iran nie tylko trzymał wszystkich w niepewności do ostatniej chwili, ale też zastosował wyrafinowane środki, by zmylić obserwatorów. Dan Caldwell, znajomy Tuckera Carlsona, został usunięty z Pentagonu z powodu zarzutów o przecieki. Podobny los spotkał kilku innych. Kiedy ataki faktycznie zostały przeprowadzone, nie pojawiły się wcześniej żadne przecieki – mimo że niektóre media twierdziły, iż mają informacje od anonimowych „urzędników”. Wszyscy nauczyli się milczeć w sprawach naprawdę istotnych.

Więcej

Czas, którego nigdy
nie zapomnimy
Phyllis Chesler

Karykatura zamieszczona przez egipskiego liberała.

Mamy przywilej żyć w tych czasach – czasach, których nigdy nie zapomnimy, w których ważą się losy narodów.


Izrael wykonał całą ciężką pracę, tę brudną robotę – w imię własnego przetrwania, w imię Zachodu, w imię całej ludzkości. Niezwykłe osiągnięcie militarne państwa żydowskiego, w połączeniu z sukcesem zadziwiającej operacji psychologicznej – zdawałoby się, że skoordynowanej ze Stanami Zjednoczonymi – doprowadziło do unicestwienia niemal już gotowej zdolności Iranu do zniszczenia Izraela – chas we’szalom (Boże uchowaj!).

Więcej

Od wtorku do wtorku
minął tydzień
Andrzej Koraszewski 


Nieznośna lekkość dalszego bytu. Informuję szanownych czytelników o chwilowej (lub trwałej) impotencji twórczej. Podobnie jak z pszczołami (tymi od Kubusia Puchatka), z impotencją nigdy nic nie wiadomo. Mój mózg chodzi na zwolnionych obrotach, a nie chciałbym zabierać ludziom czasu ględzeniem.


Zbyt dużo palę. Siedzę na schodkach werandy, gdzie siedzieliśmy 40 minut przed śmiercią Małgorzaty, a ona silnym i ożywionym głosem referowała ostatnie wiadomości. Zawsze lubiliśmy siedzieć na tych schodkach, czasem dziwiliśmy się, że tak pięknie urządziliśmy sobie to nasze ostatnie gniazdko. Tak wyszło — dziewięćdziesiąt procent zasługi to wiele przypadków, dziesięć procent to wysiłki, żeby przypadkowym zdarzeniom nadać jakiś sens.

Więcej

„Filozof Putina”
to antysemita
Elder of Ziyon


Aleksandr Dugin, rosyjski ultranacjonalista często nazywany „filozofem Putina”, to nie tylko niebezpieczny ideolog. To także antysemita opętany teoriami spiskowymi na punkcie Izraela, a jego majaki odzwierciedlają powracającą prawdę: że Żydzi i państwo żydowskie postrzegani są jako egzystencjalne zagrożenie dla totalitarnych ideologii – właśnie dlatego, że wartości żydowskie pozostają z nimi w moralnej opozycji.

The New York Times przedstawił Dugina swoim czytelnikom w 2022 roku, opisując go jako „filozofa Putina”, który był jednym z głównych orędowników inwazji na Ukrainę.
Jego myśl opiera się na idei „eurazjatyzmu” – przekonaniu, że Rosja to odrębna cywilizacja, która powinna stworzyć państwo obejmujące cały kontynent, wzorowane na dawnym imperium, ale bez komunistycznej ideologii Związku Radzieckiego. 

Więcej

Iran jest z Ameryką
w stanie wojny od 46 lat
Daniel Greenfield


„Ameryka nie może nam nic zrobić” – przechwalał się ajatollah Chomeini, przetrzymując naszych zakładników. Administracja Cartera osłabiła rządy szacha na korzyść islamistów, którzy przejęli władzę, a następnie uniemożliwili żołnierzom piechoty morskiej obronę amerykańskiej ambasady i ludzi w niej przebywających przed muzułmańskimi grupami „studenckimi”, które twierdziły, że przybywają z pokojową intencją. „Pokojowi” działacze studenccy przejęli amerykańską ambasadę i wzięli jej pracowników jako zakładników.
Najwyższy Przywódca Ali Chamenei drwił z prezydenta Trumpa w tym samym przekonaniu, że „Ameryka nie może nam nic zrobić” — w czerwcu, po tym jak zaproponowano mu porzucenie irańskiego programu produkcji broni jądrowej. Najwyższy Przywódca powiedział: „Nasza odpowiedź na amerykańskie bzdury jest jasna: nie mogą nic zrobić w tej sprawie”.

Więcej

Kolejne
„Boskie zwycięstwo”
Hussain Abdul-Hussain


Wygląda na to, że Chamenei powtórzy błędy Saddama i Nasrallaha: bombastyczne przemówienia, nierealne obietnice zniszczenia Izraela i machina wojenna zdziesiątkowana przez państwo żydowskie. Niezależnie od wyniku wojny między Iranem a Izraelem, Teheran ogłosi zwycięstwo. Najwyższy Przywódca Iranu Ali Chamenei już zacytował werset Koranu „zwycięstwo od Boga i nieuchronny podbój”. Obserwatorzy Bliskiego Wschodu widzieli ten film wiele razy i zawsze kończy się tak samo: dzięki swojej potędze militarnej Izrael zwycięża — podczas gdy pobity Iran i jego sojusznicy pokazują znak zwycięstwa na gruzach, które kiedyś nazywali domem. Zwycięstwo militarne nigdy nie zdarza się przez czysty przypadek. Jest to jedynie wierzchołek góry lodowej — wynik zbudowany na sukcesie w innych dziedzinach, w tym wolności, dobrych rządach, rządach prawa, wzroście gospodarczym i postępie naukowym.

Więcej
Blue line

Ciąg dalszy „Listów
z naszego sadu”
Andrzej Koraszewski


Dostaję pytania, co dalej z „Listami”. Nie umiem jeszcze odpowiedzieć. Chwilowo wyjmowałem ze spiżarni teksty przełożone przez Małgorzatę, ale to się skończyło. Wózek zaprojektowany na dwa konie trzeba będzie przerobić. Małgorzata poświęcała sześć godzin dziennie na przeglądy źródeł — jedne referowała ustnie, inne z adnotacją „przeczytaj koniecznie”, jeszcze inne „zobacz, czy to dla nas”.


Czy jest szansa, żeby ciągnąć te „Listy” bez obniżenia ich poziomu? Rozważam różne koncepcje: ograniczenie publikacji do pięciu dni w tygodniu albo do jednego tekstu dziennie. Nie wiem, być może będę trochę eksperymentował, sprawdzał, ile potrafię. Pewnie będzie nieco więcej moich tekstów, mniej tłumaczeń. (Czasu potrzebnego na śledzenie tego, co ważne, nie można nadmiernie redukować.)

Więcej

Niech przemówi mój
podziw dla Żydów
Paul Finlayson


Zacznijmy od szczerej obserwacji: naród żydowski, stanowiący zaledwie 0,2% populacji świata, nie tylko przetrwał, ale wręcz rozkwitł, uderzając tak mocno, że równie dobrze mogliby boksować w wadze ciężkiej.

Tymczasem ich przeciwnicy — szczególnie w świecie arabskim — tkwią w bagnie, które sami stworzyli, miotając się w lamentach, podczas gdy ich gospodarki i społeczeństwa są w rozpadzie. Teza jest prosta: Żydzi wygrywają, ich wrogowie  obsesyjnie myślą o Izraelu i jego mieszkańcach, być może nadszedł czas, aby nienawistnicy spojrzeli w lustro i zajęli się swoją katastrofalną impotencją.

Więcej

Rewolucja już jest,
ale jaka to rewolucja?
Alberto M. Fernandez


Co zrobiłbyś, aby powstrzymać to, co uważasz za ostateczne zło? Jeśli jesteś naprawdę szczery, prawdopodobną odpowiedzią jest, że zrobiłbyś wszystko, co konieczne. „Ludobójstwo”, żarzące się, podżegające słowo, często używane w dzisiejszych czasach, wydaje się być częścią tego, co wielu uważa za zło.  Ale w dzisiejszych czasach podżeganie, jeśli chodzi o retorykę publiczną, jest używane niemal wyłącznie w odniesieniu do państwa Izrael, Żydów i głównego zwolennika Izraela, Stanów Zjednoczonych Ameryki.

Więcej

Granice nieposłuszeństwa
obywatelskiego
Patrycja Walter


Współczesny dyskurs na temat antysyjonizmu, antysemityzmu oraz odpowiedzialności cywilnej ujawnia głębokie napięcia między prawem do protestu a moralnymi i prawnymi granicami demokratycznego sporu. Coraz częściej akty sprzeciwu przybierają radykalne formy, a język solidarności wykorzystywany jest do usprawiedliwiania przemocy zarówno symbolicznej, jak i fizycznej.

Więcej
Dorastać we wszechświecie

Myśli o dziennikarstwie
zależnym
Andrzej Koraszewski

Antysemityzm  gorszy niż
twojej babci
Avi Herbatschek

Wojna Izraela z Iranem
jest przysługą dla ludzkości
Z materiałów MEMRI 

Izrael musi powiedzieć
kim jest wróg
Yonatan Daon

Komiczny upadek
kultu kefiji
Brendan O’Neill

Świat pogrążył się
w moralnej otchłani
David Collier

Powinniśmy poważnie traktować
hasło „Śmierć Ameryce”
Daniel Greenfield

Antysemityzm bywa wyrokiem
śmierci
Joshua Hoffman

Izrael wykonuje
brudną robotę za innych
Elder of Ziyon

Chirurgiczny atak
na tyranię islamistyczną
Brendan O’Neill

Tak wygląda
„Nigdy więcej”
Joshua Hoffman

Skorumpowana sprawa
sądowa przecuiw Netanjahu
David Isaac

Wczoraj był piątek
trzynastego
Andrzej Koraszewski

Dwadzieścia lat
amerykańskiej głupoty
Jonathan S. Tobin 

Logika i uprzedzenia:
od starożytności do BBC
Noru Tsalic

Blue line
Polecane
artykuły

Hamasowscy mordercy


Stawianie czoła


 Dyplomaci, pokerzyści i matematycy


Dlaczego BIden


Nie do naprawy


Brednie


Rafizadeh


Demokracje powinny opuścić


Zarażenie i uzależnienie


Nic złego się nie dzieje


Chłopiec w kefiji


Czerwone skarby


Gdy­by nie Ży­dzi


Lekarze bez Granic


Wojna w Ukrainie


Krytycy Izraela


Walka z malarią


Przedwyborcza kampania


Nowy ateizm


Rzeczywiste łamanie


Jest lepiej


Aburd


Rasy - konstrukt


Zielone energie


Zmiana klimatu


Pogrzebać złudzenia Oslo


Kilka poważnych...


Przeciwko autentyczności


Nowy ateizm


Lomborg


„Choroba” przywrócona przez Putina


„Przebudzeni”


Pod sztandarem


Wielki przekret


Łamanie praw człowieka


Jason Hill

Listy z naszego sadu
Redaktor naczelny:   Hili
Webmaster:   Andrzej Koraszewski
Współpracownicy:   Jacek, , Małgorzata, Andrzej, Henryk