Według Global Slavery Index (GSI) ponad pół miliona ludzi jest niewolnikami w krajach arabskich. O wiele więcej żyje w warunkach zbliżonych do niewolnictwa.
Hipokryzja tych, którzy rzekomo wierzą w sprawiedliwość społeczną i perorują o przywilejach białych i kolonializmie, jest dobrze udokumentowana. Antysemicka obsesja tych, którzy widzą Izrael jako rzekomego, a wręcz jedynego na świecie gwałciciela praw człowieka i deklarują swoją wierność Palestyńczykom, jest szczególnie irytująca, biorąc pod uwagę ich brak zainteresowania przestępstwami popełnianymi przez przywódców palestyńskich przeciwko własnemu narodowi, prześladowaniem Palestyńczyków w Libanie oraz torturami i mordowaniem Palestyńczyków przez reżim syryjski. Jeszcze bardziej niezwykłe jest milczenie obrońców praw człowieka w sprawie niewolnictwa w świecie arabskim.
Temat ten zyskał krótki rozgłos w latach 1980. wraz z publikacją książki Johna Laffina The Arabs as Master Slavers (1982) i Murraya Gordona Slavery in the Arab World (1989). Obaj autorzy prześledzili historię niewolnictwa w regionie. Laffin pisał, że „Handel niewolnikami zapoczątkowali w Afryce Arabowie; byli nabywcami i dostawcami” i że „od najwcześniejszego okresu historii islamu w Afryce często powtarzały się informacje o niewolnikach dawanych jako łapówki lub podatki płacone zwierzchnikom politycznym”.
Laffin cytuje The Economist z 1956 r.: „Arabia Saudyjska wydaje się być najbardziej winna, jeśli chodzi o ‘klasyczne’ niewolnictwo”. Saudyjczycy jako ostatni znieśli niewolnictwo w Arabii — w 1962 roku. Niemniej Laffin zauważył, że „w latach sześćdziesiątych niewolnictwo w Arabii kwitło jak nigdy dotąd”.
Przejdźmy szybko do teraźniejszości.
Właśnie opublikowano raport Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP), który wykazał, że w 2021 roku około 50 milionów ludzi żyło w warunkach nowoczesnego niewolnictwa, w tym 3,3 miliona dzieci. Spośród nich 28 milionów jest uwięzionych w przymusowej pracy, a 22 miliony kobiet w przymusowych małżeństwach.
Ponad 10 proc. z nich znajdowało się w krajach arabskich, które miały najwyższy wskaźnik pracy przymusowej (5,3 na tysiąc osób) i przymusowych małżeństw (4,9 na tysiąc osób).
Według Global Slavery Index (GSI) ponad pół miliona ludzi jest niewolnikami w krajach arabskich, znacznie więcej żyje w warunkach zbliżonych do niewolnictwa.
Shravan Raghavan, redaktor „Statecraft”, publikacji poświęconej Azji Południowej, wyjaśnił: „Pracownicy są objęci tak zwanym systemem kafala, w którym zasadniczo stają się własnością pracodawców”. Ci imigranci zwykle nie mają pojęcia, w co się pakują.
„Zgodnie z warunkami systemu kafala – pisze - pracownicy nie mogą rzucić pracy ani opuścić kraju bez zgody sponsora, a ci sami sponsorzy wstrzymują paszporty i pensje, a nawet żądają zapłaty za zezwolenie na zwolnienie”.
Wielu jest maltretowanych:
Pracownicy mogą otrzymywać wynagrodzenie w wysokości zaledwie 80 centów za godzinę i być zmuszani do jedzenia resztek i zmuszani do pracy przez cały dzień bez czasu wolnego. Są również narażeni na intensywne wykorzystywanie fizyczne, werbalne i seksualne, nękanie i zastraszanie. Organy ścigania oferują niewiele pomocy i zazwyczaj, gdy odważą się podnieść alarm, organy te wysyłają skarżących się pracowników z powrotem do ich oprawców.
MOP poinformowała na przykład: „W Arabii Saudyjskiej, gdzie migrujący pracownicy domowi nie mają takich samych praw jak inni pracownicy w kraju, mogą być narażeni na ekonomiczne i fizyczne nadużycia i wyzysk, konfiskatę paszportów przez pracodawców oraz de facto trwałość systemu sponsorskiego.”
Od dawna jednym z najgorszych krajów jest Katar, który ma populację 2,9 miliona i ponad dwa miliony imigrantów zarobkowych, stanowiących 95% siły roboczej sektora prywatnego.
Według MOP „od 2010 r., kiedy Katarowi przyznano prawo do goszczenia Mistrzostw Świata FIFA 2022, pojawiły się powszechne doniesienia o poważnych naruszeniach praw pracowniczych wobec pracowników migrujących, w tym pracy przymusowej”. Wśród nich były oskarżenia o szczególnie złe traktowanie pracowników zatrudnionych przy budowie stadionów.
Aby zapewnić sobie możliwość organizacji mistrzostw świata, kraj został zmuszony do przeprowadzenia reform. MOP współpracowała z rządem Kataru, ale doszła do wniosku: „Powszechnie uznaje się, że reformy nie są wystarczające”.
W raporcie odnotowano również obawy dotyczące handlu ludźmi w Iraku, Libii, Syrii i Jemenie. Syria i Jemen znalazły się również wśród krajów oskarżonych o werbowanie i wykorzystywanie dzieci-żołnierzy.
Według GSI, Syria, Irak i Jemen miały najwyższy wskaźnik współczesnego niewolnictwa i najwyższą bezwzględną liczbę ofiar, co stanowi 76 procent ofiar w regionie. Autorzy raportu GSI przyznali, że problemy w gromadzeniu danych powodują „prawdopodobieństwo znacznego niedoszacowania zakresu współczesnego niewolnictwa w tym regionie”.
GSI zauważył również, że kraje Zatoki Perskiej zapewniły „ograniczoną ochronę populacji migrantów najbardziej narażonych na współczesne niewolnictwo” ale „podjęły bardzo niewiele kroków w celu ochrony praw i bezpieczeństwa milionów pracowników migrujących, którzy tworzą ich sektory budownictwa i prac domowych”.
Można by oczekiwać, że ludzie, którzy chcą zburzyć pomnik Waszyngtona i pomnik Jeffersona z powodu posiadania niewolników przez tych prezydentów, powinni okazywać odrobinę troski o dzisiejszych niewolników. Wojownicy sprawiedliwości społecznej są tak zaabsorbowani zachowaniem Izraela, że nie spoglądają poza jego granice i sporne terytoria, by zobaczyć powszechne nadużycia w regionie Bliskiego Wschodu. Nawet niewolnictwo nie może odwrócić ich uwagi od ich krótkowzrocznego skupienia na Żydach.
Social justice warriors ignore Arab slave masters
JNS Org., 20 września 2022
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
Mitchell Geoffrey Bard
Amerykański analityk polityki zagranicznej, redaktor i autor, który specjalizuje się w polityce USA – Bliski Wschód. Jest dyrektorem wykonawczym organizacji non-profit American-Israeli Cooperative Enterprise i dyrektorem Jewish Virtual Library.
