Wielu lewicowych członków kadry uniwersyteckiej buntuje się przeciwko groźbie administracji Trumpa o obcięciu federalnego finansowania dla uniwersytetów, które tolerują antysemickie działania przeciwko swoim żydowskim studentom. Potępili pełniącą obowiązki rektorki Columbia University za przyjęcie niektórych warunków administracji dotyczących przywrócenia 400 milionów dolarów, których obcięciem groziła administracja, i zmuszono ją do rezygnacji.
Członkowie kadry uniwersyteckiej wysuwają absolutystyczne twierdzenie, że naciski rządów na uniwersytety poprzez odcięcie finansowania są zawsze zaprzeczeniem wolności akademickiej. Wysuwając to nazbyt szerokie twierdzenie, ignorują lekcje historii i jednolity standard moralności.
Nie trzeba wielkiej wyobraźni, by stworzyć hipotezę dotyczącą obecnej sytuacji: przypomnijmy lata 50. i 60. XX wieku na Głębokim Południu; uniwersytet, na którym akceptowana jest rasowa segregacja pozwala zamaskowanym rasistom z Ku Klux Klanu nękać czarnych studentów, uniemożliwiając niektórym z nich udział w zajęciach; budynki są okupowane przez członków Ku Klux Klanu domagających się powrotu oficjalnej segregacji; uniwersytet nie robi nic, by chronić prześladowanych studentów, powołując się na wolność akademicką i wolność słowa.
Rząd federalny grozi odcięciem funduszy federalnych, jeśli uniwersytet nie ochroni czarnych studentów i nie zakaże używania masek w celu ukrycia tożsamości protestujących. Ostatecznie uniwersytet niechętnie zgadza się, obawiając się pozbawienia funduszy.
Liberałowie i obrońcy praw obywatelskich przyklasnęliby groźbom rządu federalnego i aprobowaliby uległość władz uniwersytetu. Wielu zrobiło to w latach 50. i 60. XX wieku.
Ale teraz, gdy podobne groźby i działania zostały podjęte w celu ochrony żydowskich studentów przed zamaskowanymi zwolennikami Hamasu na Columbia University, wielu liberałów i „obrońców praw obywatelskich” krytykuje groźby rządu i poddanie się Columbia University, zarzucając ingerencję w wolność akademicką. Skąd ta różnica?
Są tu trzy możliwe różnice, z których żadna nie uzasadnia — choć dobrze wyjaśnia — dlaczego te lewicowe grupy reagują w tak diametralnie odmienny sposób na podobne działania.
Pierwszym jest to, że przykład z Południa dotyczył ochrony czarnych, podczas gdy sytuacja w Columbia University dotyczy ochrony Żydów. Zgodnie z bigoteryjnym dogmatem „intersekcjonalności”, Żydzi są uważani za uprzywilejowanych ciemiężców, a czarni za nieuprzywilejowanych ciemiężonych. Tak więc różnica reakcji wydaje się uzasadniona. Żadna racjonalna osoba nie zaakceptowałaby takiego rozumowania, ale wielu radykalnych studentów i wykładowców tak.
Powiązaną z tą różnicą jest to, że protestujący i blokujący z południa byli złym Ku Klux Klanem, podczas gdy protestujący i blokujący z Columbia University przedstawiają się jako cnotliwi propalestyńczycy. Interseksjonalistów, którzy uważają wszystkich zwolenników palestynizmu za uciskanych, a wszystkich zwolenników Izraela za uciskających, uznają również tę różnicę za zasadną. Także wielu studentów i wykładowców akceptuje to rasistowskie rozróżnienie.
Wreszcie istnieje różnica między urzędnikami rządowymi, którzy grozili południowym uniwersytetom w latach 50. i 60. XX wieku, a obecnymi urzędnikami rządowymi, którzy grożą Columbia University. Obecny rząd, na którego czele stoi prezydent Donald J. Trump, nie może zrobić nic dobrego, według liberałów i obrońców praw obywatelskich, nawet jeśli jego działania są logicznie nieodróżnialne od aprobowanych działań w przeszłości. Ta odmiana klasycznego błędu ad hominem jest szeroko akceptowana w kręgach akademickich i lewicowych, gdy hominem jest Trump.
Żadna z tych różnic nie uzasadnia rzekomo wynikającego z zasad sprzeciwu wobec nacisków administracji Trumpa na powstrzymanie dyskryminacji antyżydowskiej na Columbia University ze strony tych, którzy chwaliliby podobne naciski, by zapobiec dyskryminacji wobec czarnych, gejów lub innych grup faworyzowanych przez interseksjonalność. To jest po prostu bigoteria podwójnych standardów wobec Żydów.
Muszą istnieć ograniczenia tego, na co rząd federalny powinien próbować wpływać na kampusach uniwersyteckich. Należy uszanować uzasadnioną wolność akademicką. Rząd federalny powinien działać ostrożnie w sprawie ingerencji w treść kursów, zatrudnianie wykładowców, przyjmowanie studentów i inne kwestie głównie akademickie. Ale nawet w odniesieniu do takich kwestii akademickich istnieją odpowiednie ograniczenia wolności akademickiej uniwersytetów ubiegających się o finansowanie federalne.
Rząd ma pełne prawo i możliwość, by narzucać warunki na to, na co przeznacza pieniądze podatników, by zapewnić, że te fundusze nie będą wykorzystywane na propagandę lub partyjne cele polityczne zamiast na legalne przedsięwzięcia edukacyjne. Jest to delikatna kwestia, ponieważ nie ma jednoznacznie obiektywnego sposobu na wytyczenie ostrej granicy między politycznie neutralną edukacją a partyjną propagandą. Ale jak powiedział nieżyjący już sędzia Potter Stewart w równie trudnej kwestii odróżniania pornografii twardej od konstytucyjnie chronionej mowy:
„Nie będę dziś próbował dalej definiować, jakie rodzaje materiałów mieszczą się w tym skróconym opisie [pornografii twardej]... Ale rozpoznaję je, gdy je widzę...”
Podobnie jest w przypadku propagandy partyjnej: rozpoznajemy ją, gdy ją widzimy — przynajmniej w jej najbardziej ekstremalnej formie, która aż nazbyt często pojawia się w dzisiejszych uczelniach i programach nauczania.
Sednem sprawy jest to, że jest uzasadnione i konstytucyjnie właściwe wywieranie pewnej presji finansowej przez rząd federalny na niektóre uniwersytety w celu osiągnięcia pewnych dobrych celów. Jednak rząd powinien używać takiej presji ostrożnie, selektywnie i w nacelowany sposób. Powinien działać skalpelem, a nie piłą mechaniczną i powinien uważać, aby nie odciąć pomocy finansowej dla medycznych, naukowych i innych ważnych przedsięwzięć badawczych i edukacyjnych. To trudne zadanie, ale błędem jest argumentowanie — jak to obecnie z hipokryzją robi wielu na lewicy — że wszystkie groźby obcięcia finansowania każdego uniwersytetu dla jakiegokolwiek celu są kategorycznie błędne.
Presja na Columbia University może przynieść pozytywne rezultaty — jeśli dotrzyma obietnic — w tym większą wolność akademicką i wolność słowa dla studentów, którzy padli ofiarą bezczynności Columbia University, dopóki nie został zmuszony do działania groźbą pozbawienia funduszy. Byłoby to dobre, tak jak presja federalna na niektóre uniwersytety południowe, które zmniejszyły dyskryminację wobec czarnych w latach 50. i 60., była dobrą rzeczą.
Link do oryginału: https://www.gatestoneinstitute.org/21525/government-funding-to-universities
Gatestone Institute, 1 kwietnia 2025
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
Alan M. Dershowitz
Amerykański prawnik i komentator spraw międzynarodowych. Emerytowany wykładowca prawa konstytucyjnego (w 1967 roku w wieku lat 28 został najmłodszym profesorem zwyczajnym prawa w historii Harvard Law School).
Dershowitz jest autorem wielu książek, wśród których najgłośniejszą jest The Case for Israel (2003). Jest to książka, z którą można się zgadzać lub nie, ale która jest obowiązkową lekturą dla każdego, kto próbuje zrozumieć zawikłany obraz konfliktu na Bliskim Wschodzie oraz sposobu postrzegania Izraela przez resztę świata.
