Wszystkie właściwe relacje mediów głównego nurtu o konflikcie Gazy z Izraelem pomijają najważniejszy fakt, co powoduje, że publiczność, która czerpie informacje z mediów głównego nurtu całkowicie źle rozumie sytuację: powodem, dla którego ten konflikt trwa, jest to, że Izrael nie uderza Gazę wystarczająco silnie, by ten konflikt zakończyć. Kiedy to słyszymy, to twierdzenie brzmi jak oczywistość, ale dziennikarze rzadko odważają się to powiedzieć.
Izrael wycofał z Gazy swoją armię i swoje osiedla w 2005 roku i zostawił ją w 100% w rękach Palestyńczyków. Początkowo nie było żadnej blokady. Rządy Egiptu i Izraela założyły blokadę później, po tym, jak terroryści rozpoczęli ataki z Gazy, co przyznaje nawet antyizraelska Al-Dżazira. Jedynym celem blokady, którą popierają Narody Zjednoczone, jest ograniczenie dostaw broni dla terrorystów.
Niemniej terroryści z Gazy nadal atakują Izrael, wiedząc, że wynikiem tych ataków jest blokada. Sami terroryści mówią nam, dlaczego dokonali takiego wyboru, kiedy używają wyrażeń takich jak “Wielki Marsz Powrotu” i “Podniesienie sztandaru Allaha na każdym centymetrze Palestyny [Izraela]”. Ich jasno deklarowanym celem jest inwazja na Izrael.
Terroryści z Gazy nie są ruchem oporu, ponieważ nie ma niczego, przeciwko czemu mogliby się opierać. Izrael z radością zostawiłby Gazę w spokoju, gdyby tylko mógł. Terroryści z Gazy są siłą agresywną, niezależnie od faktu, że nie są obecnie zdolni do inwazji na Izrael, ale choć nie mogą dokonać inwazji, mogą zabijać i terroryzować i robią to dowolnie.
Kiedy terroryści z Gazy atakują Izrael, atakują suwerenne państwo, do czego nie mają żadnego prawa ani moralnego usprawiedliwienia i jest obowiązkiem Izraela bronić swoich obywateli oraz integralności swoich granic. Jak czytamy w National Review: “Obowiązujące prawo wojny pozwoliłoby Izraelowi na inwazję Gazy, całkowite zniszczenie Hamasu i okupowanie Gazy do czasu zapewnienia bezpieczeństwa Izraela, nawet gdyby [miasto Gaza] spłonęło w walce”. A jednak Izrael wybiera jedynie ograniczone reagowanie na ataki zamiast zatrzymania ich. Wybiera oszczędzanie miasta Gaza.
Powściągliwość Izraela wykracza poza wszystkie rozsądne standardy praw człowieka, włącznie z proporcjonalnością i unikaniem ofiar cywilnych, i Izrael nawet dostarcza stałych dostaw elektryczności, dóbr i pieniędzy, bez których Gaza szybko stanęłaby w obliczu głodu. Izrael wybiera powstrzymanie się od użycia środków, które zmusiłyby terrorystów w Gazie do poddania się i zaprzestania ataków na Izrael. Nawet Al-Dżazira przyznaje, że Izrael świadomie wybiera unikanie humanitarnego kryzysu w Gazie.
W celu uniknięcia ofiar cywilnych Izrael nie zniszczył instalacji terrorystów do takiego stopnia, który wyeliminowałby zdolność terrorystów do atakowania Izraela. Aby uniknąć zabijania uczestników rozruchów, którzy atakują granice Izraela, Izrael niemal we wszystkich wypadkach powodował tylko rany, radykalnie osłabiając w ten sposób odstraszenie od dalszych ataków. Aby uniknąć zabijania cywilów, włącznie z dziećmi, którymi przywódcy terrorystów cynicznie otaczają się, Izrael rzadko kiedy zabija przywódców terrorystów, którzy są głównym motorem konfliktu.
Powodem, dla którego 14 lat po wycofaniu się z Gazy najsilniejsza armia na Bliskim Wschodzie nadal nie uciszyła terrorystów w Gazie i powodem, dla którego ludność Izraela nadal jest narażona na ataki rakietowe i podpalenia, gdy tylko terroryści tak postanowią, jest to, że Izrael, jak dotąd, plasował bezpieczeństwo życia Gazańczyków powyżej bezpieczeństwa własnych obywateli.
Podobnie jak każdy konflikt, ten konflikt skończy się. W pewnym momencie, albo świat postanowi rozprawić się z terrorystami z Gazy, albo Izraelowi skończy się cierpliwość i uzna, że bezpieczeństwo własnych obywateli jest ważniejsze niż życie Gazańczyków, a ma do tego pełne prawo. Swoim milczeniem dziennikarze pomagają przechylić skalę na rzecz tego drugiego zamiast tego pierwszego.
The reason why the Gaza wars continue
Times of Israel, 13 maja 2019
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
Fred Maroun
Pochodzący z Libanu Kanadyjczyk. Wyemigrował do Kanady w 1984 roku, po 10 latach wojny domowej. Jest działaczem na rzecz liberalizacji społeczeństw Bliskiego Wschodu. Prowadzi stronę internetową fredmaroun.blogspot.com
