Kto naprawdę odmówił narodowi palestyńskiemu państwowości?

Komisja zaleciła plan podziału, który miał rozwiązać to, co określiła jako „niepowstrzymany konflikt... między dwiema społecznościami narodowymi w wąskich granicach jednego małego kraju”. Ze względu na powszechną wrogość i nienawiść muzułmanów do Żydów, „narodowa asymilacja między Arabami i Żydami jest... wykluczona”. Nie można było również oczekiwać, że Żydzi zaakceptują muzułmańskie rządy nad nimi, zwłaszcza że Husseini jasno dał do zrozumienia, że większość Żydów zostanie przesiedlona z Palestyny, jeśli muzułmanie przejmą całkowitą kontrolę. Komisja Peela stwierdziła, że podział jest jedynym rozwiązaniem.

Plan Komisji Peela proponował państwo żydowskie na obszarach, na których istniała wyraźna większość żydowska. Podzielona na dwie nieprzylegające sekcje, północna część rozciągała się od Tel Awiwu do obecnej granicy z Libanem. Składała się głównie z 16-kilometrowego pasa ziemi od Morza Śródziemnego na wschód do końca równiny przybrzeżnej, a następnie dość szerokiego obszaru od Hajfy do Jeziora Galilejskiego. Południowa część, oddzielona od północnej przez obszar kontrolowany przez Brytyjczyków, który obejmował Jerozolimę z jej większością ludności żydowskiej, rozciągała się od południowej Jafy do północnej części Gazy.

Proponowane państwo arabskie było całkowicie ciągłe i obejmowało cały Negew, Zachodni Brzeg [Judeę i Samarię] i Strefę Gazy. Było kilkakrotnie większe niż proponowane państwo żydowskie. Populacja proponowanego państwa żydowskiego obejmowałaby 300 tysięcy Żydów i 190 tysięcy Arabów. Kolejne 75 tysięcy Żydów mieszkało w Jerozolimie, która pozostałaby pod kontrolą brytyjską.

Komisja wspomniała również o tym, że podział pomoże ocalić europejskich Żydów przed nazizmem.

Żydzi zaakceptowali plan podziału Peela, podczas gdy Arabowie kategorycznie go odrzucili, domagając się, aby cała Palestyna znalazła się pod kontrolą Arabów, a większość żydowskiej populacji Palestyny została „przeniesiona” — poddana czystkom etnicznym — poza kraj, ponieważ „ten kraj [nie może] asymilować Żydów, którzy są obecnie w kraju”. Komisja Peela pośrednio stwierdziła, że Arabowie nie tyle chcieli samostanowienia, ile nie chcieli, aby Żydzi mieli samostanowienie lub suwerenność nad ziemią, którą sami uprawiali i na której stanowili większość.

Arabowie z Palestyny chcieli być częścią Syrii i być rządzeni przez odległego monarchę. Po prostu nie mogli znieść rzeczywistości, że Żydzi z Palestyny stworzyli dla siebie demokratyczną ojczyznę zgodnie z mandatem Ligi Narodów i wiążącym prawem międzynarodowym. Nawet jeśli odrzucenie propozycji Peela nie skutkowało powstaniem państwa dla Arabów, było to lepsze niż pozwolenie Żydom na choćby maleńkie, nieciągłe państwo.

Po zakończeniu II wojny światowej Organizacja Narodów Zjednoczonych również zaleciła podział tego obszaru na dwa państwa – jedno dla ludności arabskiej, drugie dla ludności żydowskiej. Po raz kolejny przywódcy arabscy odrzucili rozwiązanie w postaci dwóch państw, podczas gdy przywódcy żydowscy je zaakceptowali. Przywódcy żydowscy ogłosili państwowość na obszarze przydzielonym im przez ONZ. Przywódcy arabscy odpowiedzieli, ogłaszając ludobójczą wojnę przeciwko nowemu państwu narodu żydowskiego. Nie chcieli państwa palestyńskiego. I chcieli, żeby nie było państwa żydowskiego.

Gdy tylko Izrael ogłosił niepodległość, Egipt, Jordania, Syria, Irak i Liban najechały go z pomocą Arabii Saudyjskiej, Jemenu i Libii. Armie arabskie, z pomocą lokalnych arabskich terrorystów, postanowiły zniszczyć nowe państwo żydowskie i wymordować jego ludność.

Po wojnie sześciodniowej z 1967 r., w wyniku której Izrael zajął Zachodni Brzeg, Strefę Gazy i wschodnią Jerozolimę, Izrael zasygnalizował gotowość do negocjacji w sprawie ziemi za pokój. Jednak Liga Arabska spotkała się w Chartumie i wydała słynne „Trzy Nie”: nie ma pokoju z Izraelem, nie ma uznania Izraela i nie ma negocjacji z Izraelem. To skłoniło ambasadora Izraela przy ONZ, Abbę Ebana, do wygłoszenia dowcipu: „Myślę, że jest to pierwsza wojna w historii, która zakończyła się tym, że zwycięzcy błagają o pokój, a pokonani wzywają do bezwarunkowej kapitulacji”.

Według byłego prezydenta USA Billa Clintona, Izraelczycy w latach 2000-2001 zaoferowali wycofanie się z około 96% Zachodniego Brzegu i 100% Strefy Gazy w zamian za pokój. Palestyńczykom zaoferowano duże obszary izraelskiej ziemi w zamian za niewielką ilość ziemi, która pozostałaby pod kontrolą Izraela. Prezydent Autonomii Palestyńskiej Jaser Arafat odrzucił tę ofertę i – prawdopodobnie, aby zmienić temat i odwrócić uwagę od winy – zainicjował falę ataków terrorystycznych, które pochłonęły tysiące ofiar.

W 2007 r. premier Izraela Ehud Olmert zaproponował jeszcze lepszą ofertę. Po raz kolejny palestyńskie kierownictwo nie przyjęło oferty. Jak powiedział jeden z izraelskich przywódców: „Palestyńczycy nie wiedzą, jak powiedzieć słowo ‘tak’”.

Dlatego nie jest prawdą, że Izrael odmówił Palestyńczykom państwowości. Zrobili to palestyńscy przywódcy.

Palestyńczycy mogą zasługiwać na pokojowe państwo, ale ich roszczenia nie są lepiej uzasadnione niż roszczenia Tybetańczyków, Kurdów, Czeczenów i innych grup bezpaństwowców. Tym innym grupom, w przeciwieństwie do Palestyńczyków, nigdy nie zaproponowano państwowości, nie mówiąc o wielokrotnym odrzuceniu takiej propozycji.

Niech nikt zatem nie mówi, że naród palestyński nie ma państwa z powodu działań Izraela. Za brak państwa odpowiadają sami Palestyńczycy, z powodu antyżydowskiego obłędu swoich  przywódców. Dzisiejsi zachodni „krytycy Izraela” nie wzywają do ustanowienia państwa palestyńskiego żyjącego w pokoju obok Izraela. Oni, podobnie jak rządzący Palestyńczykami dyktatorzy, chcą tylko zakończenia istnienia Izraela. Izrael jednak jest i umie się bronić. Tak więc, jak długo Palestyńczycy nie zgodzą się na pokój i nadal będą odmawiać posiadania swojego państwa obok Izraela, pozostaną bez państwa.

Link do oryginału: https://www.gatestoneinstitute.org/21310/palestinian-statehood-denied

Gatestone Institute, 12 stycznia 2025

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Alan M. Dershowitz

Amerykański prawnik i komentator spraw międzynarodowych. Emerytowany wykładowca prawa konstytucyjnego (w 1967 roku w wieku lat 28 został najmłodszym profesorem zwyczajnym prawa w historii Harvard Law School).

Dershowitz jest autorem wielu książek, wśród których najgłośniejszą jest The Case for Israel (2003). Jest to książka, z którą można się zgadzać lub nie, ale która jest obowiązkową lekturą dla każdego, kto próbuje zrozumieć zawikłany obraz konfliktu na Bliskim Wschodzie oraz sposobu postrzegania Izraela przez resztę świata.