„Pasterze i owce” – te dwa słowa najlepiej charakteryzują istotę religii sacerdotalistycznych, bowiem na tej właśnie płaszczyźnie rozgrywa się idea bogów/Boga: na wzajemnych relacjach między „duchowymi pasterzami”, a ich „wiernymi (jak i niewiernymi) owieczkami”. Dla niepoznaki zamienioną w relacje między człowiekiem a jego aktualnym Bogiem. Zatem w doktrynach religijnych, muszą znajdować się sprzeczne ze sobą wizerunki Boga, które tworzone są albo z pozycji „pasterzy”, albo z pozycji „owieczek” (by je np. dowartościować, uspokoić, przestraszyć, zmotywować itd. itp.). O tych sprzecznościach będzie ów tekst.

Jednym z niezwykłych wyników niedawnej wojny Hamasu z Izraelem było użycie terminologii, która ilustruje szerszy cel stworzenia warunków usprawiedliwiających “opór” Hamasu oraz twierdzenie, że Izrael jest państwem „osadniczym”. Ta terminologia, podobnie jak to hasło “od rzeki do morza”, które łączy zwolenników Hamasu ze skrajnej lewicy i skrajnej prawicy, ma na celu zapewnianie, że Izrael powinien być zniszczony.  

Marian Banaś zbiegł z okolicznością. Najpierw dali, a teraz udają, że żadnego przyzwolenia nie było. Legalnie wszedł w posiadanie nadzoru, a teraz mówią takie brzydkie rzeczy. Zobaczymy, kto na tym gorzej wyjdzie. Faktycznie, trzeba człowieka zrozumieć. Ojciec chrzestny stwierdza w wywiadzie dla tygodnika "Sieci", że „prezes Najwyższej Izby Kontroli Marian Banaś nie powinien być szefem NIK, bo toczą się wobec niego poważne śledztwa".

Grupa 200 dziennikarzy – w tym dziennikarze z “Washington Post” i “Los Angeles Times” - podpisała list z żądaniem, by organizacje informacyjne były jeszcze bardziej antyizraelskie niż już są.

List jest niemal cudaczny pod względem liczby kłamstw i bezczelnego ignorowania faktów:

"Odkrywanie prawdy i rozliczaniepotężnych są podstawowymi zasadami dziennikarstwa.

 Niemniej przez dziesięciolecia nasz przemysł informacyjny porzucał te wartości w doniesieniach o Izraelu i Palestynie. Zawiedliśmy naszą publiczność przedstawiając narrację, która przesłania podstawowe aspekty tej historii: militarną okupację Izraela i jego system apartheidu." - zaczunają autorzy.

Ogłoszenie przez sekretarza stanu USA, Antony’ego Blinkena, z 25 maja, że administracja Bidena poprosi Kongres o przyznanie 75 milionów dolarów jako pomoc dla Palestyńczyków oraz że Waszyngton ponownie otworzy konsulat USA w Jerozolimie – który uprzednio działał jako de facto ambasada zajmująca się stosunkami USA z Palestyńczykami - wysyła niewłaściwy komunikat do przywódców palestyńskich.

Po pierwsze, te gesty sygnalizują prezydentowi Autonomii Palestyńskiej (AP), Mahmoudowi Abbasowi, że USA będzie popierać i hojnie finansować każdego arabskiego dyktatora, który  źle traktuje nie tylko własną ludność, ale także sąsiadów. Ta polityka obejmuje także takich przywódców, jak Władimir Putin w Rosji, Xi Jinping w Chinach i "Najwyższy Przewodnik" Ali Chamenei w Iranie, jak również innych despotów.

Czternastego maja 1948 roku David Ben-Gurion podjął decyzję o utworzeniu państwa Izrael, zrobił to mimo wściekłych nacisków przeciwko tej decyzji i wbrew wszystkim przepowiedniom, że spowoduje to nieszczęście dla rodzącego się państwa żydowskiego. Ben-Gurion zdał jednak egzamin, którego w 73 lata później państwo Izrael nie zdało. 
W poniedziałek 7 maja izraelska policja anulowała doroczny jerozolimski marsz flag, który upamiętnia ponowne zjednoczenie miasta w wyniku wojny sześciodniowej w 1967 roku. Marsz, pierwotnie planowany na Dzień Jerozolimy, 10 maja, został odwołany z powodu gwałtownych rozruchów w mieście i ataku rakietowego Hamasu na Jerozolimę. Wówczas przeniesiono go na ten czwartek (10 czerwca) i ponownie go anulowano.

Sekretarz stanu, Antony Blinken, jest bardzo zajęty pozyskiwaniem “międzynarodowego wsparcia” dla Gazy. Jak wszyscy wiemy, w ostatniej rundzie walk między Hamasem a Izraelem, “infrastruktura” Hamasu – to jest miejsca, gdzie ta grupa terrorystyczna chowa swoje olbrzymie zapasy rakiet (około 14 tysięcy na początku walk) włącznie ze szkołami, szpitalami, budynkami mieszkalnymi, meczetami, a także budynkami, w których ma swoje centra wywiadowcze, fabryki broni, centra dowodzenia i kontroli – doznała wielkich zniszczeń. A jeszcze jest rozległa sieć tuneli głęboko pod ziemią – nazwana “Metrem” przez Izraelczyków – którego około 100 kilometrów udało się zniszczyć IDF, sieć, na zbudowanie której Hamas wydał miliard dolarów, rozpoczynając budowę tuż po poprzedniej wojnie w Gazie w 2014 roku i którą dopiero niedawno udało się im dokończyć.

Po majowej napaści Hamasu na Izrael konto amerykańskiej autorki zostało zawieszone przez władców Twittera, ponieważ porównała kreskówkę Boston Globe z nazistowską propagandą. Autorzy artykułu New York Timesa, którzy wyrażają swój smutek z powodu faktu, że „większość dzieci, które zginęły, była Arabami”, w rzeczywistości dają nam do zrozumienia, że byliby szczęśliwsi, gdyby większość zabitych dzieci była żydowskimi dziećmi.

To nie tylko islamski władca Turcji, prezydent Recep Tayyip Erdoğan, cenzuruje ludzi. Z wielkimi konglomeratami medialnymi w „kolebce demokracji”, które  entuzjastycznie wspierają takich jak Hamas terrorystycznych bandytów, świat zachodni przeciera drogę dla autokratów, takich jak Erdoğan, który teraz może zapytać: jeśli Izrael jest krzyżowany nawet przez Zachód, co jest złego w naszym antysemityzmie trzeciego świata?

Twierdzenie Hamasu, że “wygrał” ostatnią wojnę z Izraelem, stało się przedmiotem wyśmiewania i szyderstwa ze strony wielu Arabów, którzy nie boją się wytknąć tej wspieranej przez Iran grupie terrorystycznej faktu, że okłamuje Palestyńczyków i resztę świata. Arabowie nie obawiają się także obarczania Hamasu odpowiedzialnością za olbrzymie zniszczenia i utratę życia niewinnych Palestyńczyków i Izraelczyków w celu służenia ich panom w Teheranie.
Obrazy Palestyńczyków świętujących “zwycięstwo” Hamasu wywołały falę potępień w świecie arabskim, szczególnie w krajach Zatoki. Reakcje Arabów na proklamowane przez Hamas zwycięstwo pokazują, że wielu ludzi w świecie arabskim nie dało się nabrać machinie propagandowej tej grupy terrorystycznej. Arabowie są świadomi, że jedyną rzeczą, która interesuje Hamas, jest ugłaskanie mułłów w Iranie, żeby dawali im więcej pieniędzy i broni. 

“To były tylko dzieci”, łkał żałośnie “New York Times” w rozdzierającym serce apelu o współczucie dla Gazańczyków, będących rzekomo pod bombami Izraelskich Sił Obronnych zrzucanymi “na oślep i nieproporcjonalnie”.

Kielka tygodni temu między oglądaniem zbirów jadących przez północny Londyn z okrzykami “Pier…lić Żydów, gwałcić ich córki”, a czytaniem tweetu amerykańskiej osobowości telewizyjnej (w różowym bikini i z 275 tysiącami obserwujących), który brzmiał: „Ci Żydzi naprawdę zabijają dzieci”, wziąłem starą książkę w twardej okładce, która zbierała kurz w bibliotece na ulicy w pobliżu mojego domu. Książkę opublikowano w 1975 roku, a opisuje wydarzenia głównie z lat 1890, zaskoczyło mnie trochę, kiedy znalazłem teraźniejszość.

Jednym powtarzającym się przedstawieniem jest ponowny wzrost nienawiści do Żydów. Obwiniaj Izrael, obwiniaj wszystkich Żydów za wojnę, która rozpoczęła się, kiedy Hamas wystrzelił rakiety na izraelską stolicę.

Jestem entuzjastką recyklingu – ale nie, kiedy chodzi o wojny. 11-dniowa Operacja  Strażnik Murów, kiedy Izrael odpowiedział na grad rakiet, który rozpoczął się siedmioma pociskami balistycznymi wycelowanymi w Jerozolimę 10 maja, wydawał się pod wieloma względami powtórzeniem poprzednich miniwojen, w których terroryści Hamasu atakowali izraelskich cywilów.
Dobrzy ludzie domagają się proporcjonalności. 

Kiedy runął mur berliński, mogło się wydawać, że to ostateczny kres komunizmu i zwycięstwo liberalizmu. Niektórzy sądzili nawet, że to koniec wieku ideologii i że od teraz ludzkość już rozumie, że rewolucyjny brak rozumu kończy się brakiem papieru toaletowego oraz dramatycznymi niedoborami wszystkiego innego.

Trzydzieści lat temu Izrael przeprowadził niezwykle ważną operację sprowadzenia do Izraela Żydów z Etiopii.  

Moja żona uwielbia rozwiązywać krzyżówki. Kupuje więc czasami tzw. „pisma kobiece”, które, co oczywiste, adresowane są do płci pięknej, jak i do byłej płci pięknej, czyli kobiet w starszym wieku, popularnie nazywanych „babciami”. Artykuł, do którego mam zamiar się odnieść, skierowany jest chyba głównie do tychże „babć”, co może sugerować zamieszczone do niego zdjęcie sympatycznej starszej pani oddającej się lekturze Biblii. O czym jest ów artykuł? Jest to zachęta do czytania Biblii (dość często ponawiana w tychże gazetach), ale uwaga: ze zrozumieniem, a nie „na od się” czyli „po łebkach”, jak to się popularnie mówi.

Rozpaczam nad światem akademickim.

Rozpaczam nad Żydami.

Kiedy Islamski Ruch Oporu (lepiej znany w świecie jako Hamas) zrzucał tysiące śmiercionośnych rakiet na izraelskie kobiety, dzieci i mężczyzn, świat akademicki głośno i donośnie proklamował poparcie dla tych starań o zamordowanie tak wielu Żydów, jak to możliwe.

Petycje, deklaracje, oświadczenia były wszędzie, od głównych uniwersytetów i dyscyplin akademickich do samorządów studenckich w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Europie –  miejsc skąd Żydzi nie są jeszcze wyczyszczeni.

Jeśli wszelkie ludzkie życie jest równie cenne, jak udają tak zwane “media głównego nurtu”, dlaczego podkreślają jedne, a całkowicie ignorują inne?

Weźmy niedawny konflikt izraelsko-palestyński. Przez dwa tygodnie, dzień za dniem, godzina za godziną, media pokazywały emocjonalnie naładowane wideo, zdjęcia i dostarczały regularnie najnowszych informacji o Palestyńczykach którzy utracili życie, z 248 jako najnowsza liczbą.

Niedawno, kiedy Żydzi na Zachodzie myśleli, że są bezpieczni, stanęli nagle przed tym samym gatunkiem antysemityzmu, jaki jest powszechny w arabskim i szerszym muzułmańskim świecie, z którego tak wiele importowano do Europy wraz z imigrantami z Bliskiego Wschodu. W USA, Kanadzie, kontynentalnej Europie i Wielkiej Brytanii muzułmańska nienawiść do Żydów skrzyżowała się z rodzimą postacią i przyniosła skrajną przemoc. 

Sześć lat temu badanie, Anti-Defamation League pokazało, że spośród dorosłej populacji 49 milionów Turków 35 milionów (czyli 71% dorosłych w tureckim społeczeństwie) żywi antysemickie postawy (w porównaniu do średniej 49% w całym świecie muzułmańskim). Różnica 22 punktów procentowych w porównaniu do średniej w muzułmańskiej kulturze jest poważnym odchyleniem. W przypadku Turcji to odchylenie jest również widoczne w zachowaniach.
Podczas tegorocznych starć na Bliskim Wschodzie, podobnie jak w ciągu ostatnich kilku lat, Turcja pod przewodem islamistycznego prezydenta Recepa Tayyipa Erdoğana z zapałem broniła sprawy palestyńskiej. Samotny jogger może zostać ukarany grzywną za naruszenie zakazu publicznych zgromadzeń, ale  policja radośnie powitała tysiące protestujących przed izraelskimi misjami dyplomatycznymi w Stambule i Ankarze.

Wydaje się, że za czasów prezydenta Joego Bidena Stanom Zjednoczonym nie przeszkadza Hamas mimo faktu, że jest to organizacja terrorystyczna.

Podczas wspólnej konferencji prasowej z izraelskim premierem Benjaminem Netanjahu w Jerozolimie we wtorek [25 maja] sekretarz stanu Zntony Blinken zaznaczył, że  po ostatnim z jest najpilniejszą sprawą w jego agendzie.

Wbrew temu, co na ogół sądzimy o pracy, traktując ją nierzadko jak przekleństwo, to właśnie praca i nauka stwarzają nam najwięcej sytuacji doświadczania przepływu.

Kiedy w dzisiejszych czasach ktoś zostaje do późnego wieczora w pracy, przesiaduje w niej nawet w weekendy, budzi powszechne politowanie. Pracoholik - tym prostym słowem określa się uzależnienie od pracy. Czy rzeczywiście jest to zjawisko godne politowania?

"Koszmar, koszmar". To są ostatnie słowa Kurtza, handlarza kością słoniową przypominającego Mahometa, który stał się bogiem dla dzikusów w afrykańskiej puszczy w Jądrze ciemności i który pozostawił po sobie pamflet, którego ostatnia sura, jeśli tak to można nazwać, brzmi: „Wytępić bestie!”  
“Ostatnia godzina nie nadejdzie, jeśli nie będzie wielkiego rozlewu krwi”. Oni powiedzieli: “Czym jest hardż?” Na co [Mahomet] odpowiedział: “Rozlewem krwi. Rozlewem krwi”

— Sahih Muslim/Księga 41/6903

Żeby kupić piasek dla kota trzeba pojechać do centrum miasta. Piechotą to kwadrans, samochodem trzy minuty. Piasek ciężki. Biorę klucz i idę do garażu.