Od kiedy skończyłem 70 lat, zacząłem przygotowywać się (co prawda niespiesznie, ale jednak) na bunt mojego ego, którego nie dopieszczam jak większość ludzi, religijnymi obietnicami wiecznego życia po śmierci. I jeśli tak można określić, „obserwuję się uważnie” (chyba z perspektywy świadomości), czy nie będzie ono próbowało w jakiś sposób nakłonić mnie do zmiany areligijnego światopoglądu, by zapewnić sobie upragnione i złudne poczucie bezpieczeństwa. Jestem już w takim wieku, iż podobna „rozumowa wolta” nie jest czymś rzadkim i niewytłumaczalnym, nie będę jednak przytaczał nazwisk potwierdzających tę tezę. Psychiczny mechanizm takiego zachowawczego myślenia dobrze oddaje powiedzenie: „Jak trwoga, to do Boga!”.

Nie ma dwóch równoprawnych opinii o tym konflikcie. Jeśli obchodzą cię Żydzi i Arabowie, to tych, którzy kłamią o apartheidzie i atakują cywilów, trzeba pokonać, a nie nagradzać.

Minęło niemal siedem lat od wojny z Gazą latem 2014 roku, ale dyskusja wokół obecnych walk toczących się między Izraelem a Hamasem wygląda, jak gdyby odbywała się według tego samego scenariusza. Tak samo jak wtedy podnosi się wiele głosów w obronie Izraela. Inni mówią, że popierają Palestyńczyków. Najbardziej jednak wpływowe głosy w mediach i popkulturze mówią nam, że mamy odrzucić narracje lub wersje historii każdej ze stron. Chcą, byśmy podjęli zniuansowaną dyskusję o konflikcie.

Ten artykuł był pierwotnie opublikowany w nieco innej formie w 2009 roku. Nic się nie zmieniło.

Jest jeden niezawodny sposób zagwarantowania, że Hamas będzie kontynuował stosowanie terroryzmu wobec Izraela i że inne grupy terrorystyczne nasilą używanie terroryzmu wobec cywilnej ludności na całym świecie. Tym niezawodnym sposobem jest nagradzanie terrorystów, którzy stosują taką taktykę i karanie ich zamierzonych ofiar, które próbują się bronić. To jest jedna z najważniejszych lekcji, jakich trzeba nauczyć się z niedawnych wydarzeń w Gazie, ale nie jest to nowa lekcja. W 2002 roku w książce zatytułowanej Why Terrorism Works, napisałem coś, co jest jeszcze istotniejsze dzisiaj niż było wtedy.

Kiedy były dyktator iracki Saddam Husajn wystrzelił 39 pocisków scud na Izrael w 1991 roku, wielu Palestyńczyków wyszło na ulice, by świętować to wydarzenie. Palestyńczycy otrzymywali maski gazowe od izraelskich władz, by chroniły ich przeciwko możliwemu atakowi chemicznemu Iraku na Izrael. “Los Angeles Times” donosił wówczas, że "wielu Palestyńczyków wyrażało radość z powodu ataku w zeszłym tygodniu [irackich] pocisków na Tel Awiw i Hajfę”. Kiedy wspierana przez Iran grupa terrorystyczna Hezbollah rozpoczęła ataki rakietowe na Izrael z Libanu w 2006 roku, Palestyńczycy wylegli na ulice, by świętować z flagami Hezbollahu i rozdawać słodycze przechodniom.
Dla Palestyńczyków każdy, kto atakuje Izrael lub grozi mu zniszczeniem, jest prawdziwym „bohaterem”.

Powiadam Państwu, że w każdym człowieku drzemie wariat, a kiedy człowiek śpi, to wariat ma wolne ręce. Senników raczej nie polecam, ani egipskich, ani tym bardziej tych nowoczesnych, do których można dotrzeć przez Internet bądź nabyć w wersji papierowej w księgarni. A jednak, jeśli człowiekowi się przyśni, że Maryla Rodowicz została papieżem (papieżą), to sprawa wymaga wyjaśnienia, bo coś tu jest nie tak. Owszem, umysł człowieka zmęczonego ma swoje prawa do swobodnej ekspresji podczas snu.

Rok 1912 nie był tak dawno temu. Dwoje spośród moich dziadków, których blisko poznałem wiele lat później, byli wówczas jeszcze młodzi. Tego właśnie roku wyemigrowali ze Strefy Osiedlenia na Ukrainie i przybyli do Nowego Jorku, żeby rozpocząć życie, które, jak mieli nadzieję, będzie wolne od antysemickich prześladowań. 

To był rok procesu Menachema Mendel Beilisa w Kijowie, niedaleko od miejsca, gdzie mieszkali moi dziadkowie.

W ciągu roku od śmierci George'a Floyda (śmierci, która wprowadziła ruch Black Lives Matter do politycznego głównego nurtu), amerykańska polityka uległa radykalnej zmianie. Obsesja na punkcie rasy jako odpowiedzi na każde pytanie o bolączki społeczeństwa stała się główną melodią dyskursu lewicy. „Przebudzone” dyskusje wokół “białego przywileju” dominują popularną kulturę i zmuszają wielkie korporacje do ugięcia kolan przed krytyczną teorią rasy i do traktowania wszelkiego sprzeciwu wobec jej imperatywów jako dowodów białej supremacji.

Prezydent Autonomii Palestyńskiej, Mahmoud Abbas, może tracić mocną pozycję wśród swoich, ale nadal wie, jak przekonać darczyńców za granicą, że wszystko, czego chce, to niepodległego państwa dla swojego “uciskanego” i “okupowanego” narodu.  

To był powód, dla którego wezwał do wyborów, których nigdy nie zamierzał przeprowadzić, a potem je anulował, kiedy zbliżał się termin, twierdząc kłamliwie, że wina leży po stronie Izraela.

Na Bliskim Wschodzie dyktatury mają paskudny obyczaj wykorzystywania świętych Spraw, by zdobyć poparcie, ale te święte Sprawy stają się nowymi religiami. Bliski Wschód ma skłonność do wymyślania ambitnych celów, które często stają się pułapką dla ich własnych twórców. Czy tą sprawą jest jakiś „opór”, sprawa palestyńska, sprawa na rzecz demokratycznej zmiany, sprawa islamu i opartego na szariacie porządku politycznego, zazwyczaj zamieniają się one w potwory pożerające tych, którzy je karmią. 

Prezydent Joe Biden jest zdecydowany odwrócić wszystko, co zrobił prezydent Donald Trump — w tym także to, co zdaniem wielu Demokratów było błędną stronniczością wobec Izraela. W tym tygodniu jednak świat mógł zobaczyć, co naprawdę oznacza to obsesyjne odwracanie polityki Trumpa, kiedy wybuchła przemoc w Jerozolimie, Izrael został ostrzelany gradem rakiet z Gazy, a „pokojowi gazańscy demonstranci” wysłali setki podpalających balonów nad izraelskie pola i lasy wywołując dziesiątki pożarów.

W marcu trzy odważne australijskie Aborygenki przyleciały do stolicy w Canberra, by zwrócić uwagę na kwestię licznych napaści seksualnych i morderstw dokonanych przez rdzennych mężczyzn na rdzennych kobietach. Australijskie media odrzuciły je i obsypały obelgami. Media są bardziej otwarte dla białych kobiet, które demaskują mizoginistyczne przestępstwa białych mężczyzn niż na rdzenne kobiety demaskujące znacznie poważniejsze przestępstwa wobec rdzennych kobiet. Jednak radykalne feministki zawsze stawiały wyzwanie mizoginii mężczyzn i ich żeńskich kolaborantek niezależnie od pochodzenia etnicznego i rasy. Australijska nauczycielka akademicka, autorka i wydawczyni, Renate Klein, opowiedziała mi o tle tej sprawy:

Kolejna stracona okazja?

To pytanie przychodzi na myśl, kiedy obserwuje się nadchodzące, niezmiernie opóźnione palestyńskie wybory [obecnie już znowu odłożone na czas nieokreślony. przyp. red.]. Kiedy ogłoszono decyzję o wyborach, niektórzy z nas mieli nadzieję, że da to okazję Palestyńczykom na próbę dokonania trzech zmian w ich politycznej trajektorii:  zorganizowanie wymiany pokoleniowej na najwyższych szczeblach podejmowania decyzji politycznych; wykucie minimum porozumienia między od lat rywalizującymi grupami politycznymi na bazie ustalonych reguł gry; i, co najważniejsze, przekształcenie ich rozmaitych wersji „Sprawy” w oparty na rzeczywistości projekt budowania państwa.

Bezwarunkowe wycofanie sił USA z Afganistanu przez prezydenta Joego Bidena, które ma być zakończone do 11 września tego roku, ma potencjalnie poważne i niebezpieczne konsekwencje znacznie szersze niż tylko dla tego trapionego przez wojnę kraju i wszystko wskazuje na to, że podważy strategię bezpieczeństwa narodowego, którą prezydent z dumą przedstawił na kilka dni przed ogłoszeniem decyzji o wycofaniu się z Afganistanu.

„Gazeta Wyborcza” zachęca mnie do prenumeraty zapewniając, że jest moim głosem. To wspaniały przykład antyreklamy. W mediach szukam rzetelnej informacji, dziennikarz nie ma mnie reprezentować, ani tym bardziej mówić mi, co mam myśleć, ani za mnie przemawiać. „The New York Times” i „The Economist” zachęcają mnie do kupna ich towaru twierdząc, że oferują dziennikarstwo „najlepsze”. Odrażająca pycha, która powinna skłaniać do daleko idącej podejrzliwości. „Financial Times” miał kiedyś reklamę, którą lubiłem szczególnie: “Zdobądź najpierw fakty, możesz zniekształcić je później”. 

Już dawno miałem zamiar napisać tekst dotyczący tytułowego problemu, ale w „natłoku” innych pomysłów zapomniałem o nim. Otóż mam na myśli paragraf 196 k.k., będący swoistym „batem” na tych, którzy „szargają świętości” i który brzmi następująco: „Kto obraża uczucia religijne innych osób, znieważając publicznie przedmiot czci religijnej lub miejsce przeznaczone do publicznego wykonywania obrzędów religijnych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2”. Zacznę od próby zdefiniowania czym są owe „uczucia religijne”, które tak łatwo jest obrazić, że powinny być chronione specjalnym paragrafem w „Kodeksie karnym”.

Jako dziennikarz mieszkający w Izraelu, patrząc na to co w moim kraju interesuje ludzi Zachodu i jaki on jest w rzeczywistości, dostrzegam rosnącą lukę w jego postrzeganiu. Ta luka jest wyraźnie widoczna w rozmowach z tymi, którzy przylatują tu na krótką wizytę, lub z tymi, którzy interesują się Izraelem z daleka. Ci ludzie stworzyli sobie obraz Izraela w oparciu o różne opowieści, które mogą pochodzić z rodzinnego domu, od znajomych, ze szkoły, od nauczycieli, czasem z żydowskiego letniego obozu lub z mediów.

Niektóre z tych opowieści mogły być pozytywne, inne negatywne, ale to, co zazwyczaj  je łączy, to fakt, że są w niewielkim stopniu powiązane z rzeczywistością.

Czasem drobne sprawy wydają się symptomatyczne, chociaż zawsze warto pamiętać o naszej odwiecznej skłonności do wyciągania zbyt daleko idących wniosków. Po przejściu na emeryturę osiadłem w małym miasteczku, zakładając, że to jest dobry punkt obserwacyjny dokonujących się w Polsce przemian. To była bardzo dobra decyzja, a i miejsce pokazywało wiele z tego, co trudno dostrzec z Warszawy czy z Poznania. 

W zjadliwie antyizraelskim przemówieniu w zeszłym tygodniu senator Elizabeth Warren (D-MA) twierdziła, że podczas dyskusji o izraelsko-palestyńskim konflikcie “słoniem w salonie” jest „amerykańska pomoc militarna dla Izraela”.

Warren wezwała następnie do zakazania Izraelowi używania militarnej pomocy USA w Judei i Samarii.

Badając historię życia biolodzy ewolucyjnie nie mają wyboru i muszą patrzeć tam, gdzie jest dobre światło. W zapisie kopalnym są okna do konkretnych chwil i miejsc w przeszłości, a przez nie możemy dostrzec dany moment w biologicznej historii. Zestawiamy te momenty razem, żeby zmapować przeszłość, ale wiemy, że brakuje nam wielu odcinków.

Ci, którzy twierdzą, że niedawna przemoc w Jerozolimie wybuchła, ponieważ izraelska policja nie pozwoliła arabskim muzułmanom na nocne świętowanie podczas postnego miesiąca ramadan, nie mają pojęcia, o czym mówią. 

Ci, którzy mówią, że przemoc wybuchła, ponieważ Izrael nie pozwala arabskim mieszkańcom Jerozolimy (którzy mają izraelskie dowody osobiste jako rezydenci, ale nie są obywatelami Izraela) na uczestniczenie w wyborach Autonomii Palestyńskiej, także nie mają pojęcia, o czym mówią. Wszyscy oni wydają się nie mieć pojęcia o konflikcie izraelsko-palestyńskim.  Przemoc wybuchła z jednego, jedynego powodu: nienawiści do Izraela i Żydów. Wybuchła, ponieważ wielu muzułmanów nie chce widzieć Żydów w Jerozolimie ani w żadnej części Izraela. Od dziesięcioleci trwają ataki na izraelskie siły bezpieczeństwa i na Żydów w Jerozolimie – z „powodem” lub bez „powodu”.

Krytycy Recepa Tayyipa Erdoğana żartują, że kiedy słyszysz, iż prezydent obiecuje demokratyczne reformy, natychmiast uciekaj. Jego ostatnie umizgi pod adresem Zachodu, z listopada ubiegłego roku, miały na celu naprawę napiętych stosunków z Zachodem i zachodnimi instytucjami i wyraźnie pokazały, że ten żart trzyma się dobrze.

Pierwszą rzeczą, którą trzeba wiedzieć o opublikowanym 27 kwietnia raporcie Human Rights Watch (HRW) z oskarżeniem Izraela o “apartheid”, jest to, że oskarżenie nie ma nic wspólnego z apartheidem, jak go rozumie większość ludzi, opartym na rasie systemie ucisku, jaki istniał w Południowej Afryce przed 1991 rokiem. HRW oskarża Izrael o “zbrodnie przeciwko ludzkości – apartheid, i prześladowania” jasno zdefiniowane przez radziecką dyplomację. 

Co dziś za dzień, zapytała Ania, więc powiedziałem, że dzień flagi, że wczoraj był dzień ojczyma, a jutro będzie dzień królowej. Kobieta, z którą od wielu lat dzielę stół, łoże i kilka innych rzeczy, patrzyła na mnie zaniepokojona. Czy ty coś piłeś – zapytała, przechylając głowę w lewą stronę. Odpowiedziałem zgodnie z prawdą, że żadnych płynów wyskokowych nie przyjmowałem i po prostu mówię całą prawdę i tylko prawdę. Okazało się, że nie była pewna w kwestii dni tygodnia, a ja jej mieszam. Niczego nie mieszałem, tylko informowałem: jest niedziela drugiego maja, dzień flagi, a nie flaszki, od rana wymachuję w duszy malutką flagą oraz że zamierzam dowiedzieć się jak moi znajomi i przyjaciele obchodzą święto flagi, bo sprawa mnie nurtuje.

Wypaczone relacje o przemocy w Jerozolimie nie są niczym nowym, ale oglądanie tego konfliktu przez soczewkę toksycznych mitów o białej supremacji czyni pokój niemożliwym.  

Jeśli wszystko, co wiesz o przemocy, jaka miała miejsce w Jerozolimie w ostatnich paru tygodniach, pochodzi wyłącznie z mediów głównego nurtu, wiesz, kogo winić i za co. Narracja CNN, i "New York Times"  jest znajomą opowieścią o tym, jak Izrael raz jeszcze krzywdzi niewinnych Palestyńczyków. Według tych źródeł niedawne zamieszki były spowodowane przez postawienie płotu w pobliżu Bramy Damasceńskiej u wejścia na Stare Miasto, co obrażało uczucia Arabów podczas ramadanu.