Słynne jest ostrzeżenie Winstona Churchilla przed ugłaskiwaniem agresora: “Każdy ma nadzieję, że jeśli dobrze nakarmi krokodyla, krokodyl zje go na końcu. Wszyscy mają nadzieję, że burza minie, zanim przyjdzie ich kolej na pożarcie. Obawiam się jednak – bardzo obawiam się – że burza nie przejdzie. Będzie szalała i będzie coraz głośniejsza i coraz bardziej groźna. Rozprzestrzeni się na południe, rozprzestrzeni się na północ”.
Historia wielokrotnie dowiodła, że ugłaskiwanie bandyckiego państwa wyłącznie ośmiela i wzmacnia je. Niemniej administracja Bidena i Unia Europejska wydają się zdecydowane prowadzić niebezpieczną politykę ugłaskiwania reżimu, który skanduje „Śmierć Ameryce”, który planuje wypchnięcie USA z Bliskiego Wschodu, który jest oddany idei wykorzenienia i zastąpienia Izraela, i który jest, według Departamentu Stanu USA, jednym z czterech głównych państwowych sponsorów terroryzmu, jak również przoduje na świecie w łamaniu praw człowieka.
2 lipca dekretem prezydenckim nr 13382 zniesiono sankcje przeciwko trzem Irańczykom. Te osoby były także obłożone sankcjami przez poprzednią administrację USA za ich udział w rozwijaniu programu pocisków balistycznych Iranu.
Unia Europejska również ostro pcha w kierunku przywrócenia umowy nuklearnej i zniesienia sankcji na mułłów nawet po tym, jak irański reżim starannie wybrał masowego mordercę na swojego kolejnego prezydenta. Josep Borrell, wysoki przedstawiciel Unii Europejskiej, oznajmił, że porozumienie jest „bardzo bliskie”. „Zainwestowaliśmy bardzo wiele politycznego kapitału - dodał - ... więc mam nadzieję, że wynik wyborów nie będzie ostatnią przeszkodą, która zrujnuje proces negocjacyjny. Na ile wiem… tak nie będzie”.
W dodatku 10 czerwca administracja Bidena zniosła sankcje na trzech byłych członków irańskiego rządu i na dwie irańskie firmy przemysłu naftowego tego kraju. Administracja Bidena cofnęła także uznanie marionetki Iranu, Hutich, za grupę terrorystyczną i ignoruje to, że irański reżim wysłał niszczyciela Sahand i okręt zbierający dane wywiadowcze, Makran - do Wenezueli. Makran wypłynął na misję “z siedmioma szybkimi łodziami uzbrojonymi w rakietowe pociski na pokładzie” według raportu opublikowanego przez U.S. Naval Institute.
20 czerwca 2021 roku Borrell twierdził, że zniesienie sankcji na irański rząd przyniesie pokój. Czy administracja Bidena i Unia Europejska już zapomniały o katastrofalnym wyniku ugłaskiwania mułłów w 2015 roku, kiedy administracja Obamy i Unia Europejska zawarły umowę z irańskim reżimem w celu zniesienia sankcji na Republikę Islamską? Prezydent USA Barack Obama przysięgał w tym czasie, że jest “pewien”, iż umowa “spełni potrzeby bezpieczeństwa narodowego USA i naszych sojuszników”. Wtedy przez cały czas UE i administracja Obamy nie tylko inicjowały i rozszerzały politykę ugłaskiwania, ale czyniły bezprecedensowe ustępstwa w próbie odwiedzenia rządzących mułłów od ich wewnętrznej i zewnętrznej agresji. USA i UE okazywały mułłom przy każdym kroku szczodrość i elastyczność.
Po zniesieniu sankcji na mułłów, zamiast przyniesienia pokoju i pohamowania złowrogiego zachowania Iranu w kraju i za granicą, te ugłaskiwania dały rządzącym mułłom nową globalną legitymację. Usunięcie sankcji dało miliardy dolarów wpływów dla militarnej siły Iranu, Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej, jak również dla irańskich milicji i grup terrorystycznych. Teheran użył tej rzeki pieniędzy do rozszerzenia swoich wpływów w regionie, szczególnie w Syrii, Jemenie, Libanie i Iraku.
Agresywna kampania ekspansji Iraku okazała się niezmiernie udana. Uzbrojeni przez Iran Huti nasilili aktywność i powodując śmierć i zniszczenia w Jemenie, a Hezbollah zwiększył zaangażowanie i kontrolę na dużych połaciach Syrii. Huti częściej także ostrzeliwują rakietami cywilne cele w Arabii Saudyjskiej, tysiące żołnierzy Hezbollahu wyprawiono do Syrii i trwa nieustanne bombardowanie południowego Izraela finansowanymi przez Iran rakietami Hamasu.
USA i UE muszą przestać karmić krokodyla i zakończyć tchórzliwą politykę ugłaskiwania mułłów. Obecna strategia nie różni się od wzbogacania nazistowskich Niemiec podczas II wojny światowej lub Rosji Sowieckiej podczas zimnej wojny. Dla bandyckich państw ustępstwa i ugłaskiwanie znaczą słabość. Kosztowałby znacznie mniej w ofiarach ludzkich i w pieniądzach zatrzymanie Hitlera zanim przekroczył Ren. Im bardziej USA i UE ugłaskują mułłów, tym bardziej mułłowie stają się agresywni i wojowniczy.
Biden and the Mullahs: “Feeding the Crocodile”
Gatestone Institute, 13 lipca 2021
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
Majid Rafizadeh
Amerykański politolog irańskiego pochodzenia. Wykładowca na Harvard University, Przewodniczący International American Council. Członek zarządu Harvard International Review.
