Są tacy, jak Hazony i jemu podobni, którzy twierdzą, że nacjonalizm stanowi nieodzowny składnik recepty na dojrzałą demokrację respektującą liberalny porządek rzeczy. Biorąc pod uwagę, że globalizacja przepoczwarza się na naszych oczach w oligarchiczną despotię oraz zauroczenie (szczere bądź kunktatorskie) elit będących głównymi animatorami i beneficjentami globalizacji postmodernistycznym paradygmatem socjo-politycznym, który stręczy kolektywizm i relatywizm kulturowo-etyczny kosztem indywidualizmu i uniwersalizmu, mogą mieć rację. Oczywiście jest to cokolwiek apofatyczny w swym charakterze nacjonalizm. Oświecony i zfraternizowany z dorobkiem cywilizacyjnym modernizmu. To typ nacjonalizmu, który licuje z nobliwym i łagodnym obliczem konserwatywnego dżentelmena na wzór Scrutona. Pryszczaty nacjonalizm z ryjem Bosaka, to trisomijny pogląd usiłujący wcisnąć dające się zaobserwować różnice genetyczne pomiędzy grupami etnicznymi w kontekst aksjologiczny. Przychylam się do pańskiej opinii, że to nie jest partia kretynów. To kabareciarze. Tak zwany młody elektorat darzy sympatią jajcarzy. I nie ma dla niego najwyraźniej znaczenia czy ci ostatni cytują Dmowskiego czy Degrelle czy też zdejmują krzyże w sali posiedzeń plenarnych i legitymizują swoje wygłupy empoweringiem osób nieheteronormatywnych i transpłciowych.