O osiągnięciach rozporkowo-akademickich monsieur Foucaulta oddelegowanego przez towarzyszy dialektyków na odpowiedzialny odcinek uniwersytecki nie słyszałem. Każda dodatkowa informacja, uzupełniająca luki w konterfekcie tego szafarza mądrości postmodernistycznych, raduje i jest wodą na młyn mojej reakcyjnej małostkowości. Kwestia miarodajności oskarżeń pod adresem tego pioniera postintelektualizmu w filozofii dwudziestowiecznej nie stanowi dla mnie źródła rozterek moralnych. Okoliczności śmierci tego pana, w moim wątłym mniemaniu, rozstrzygają kwestię braku wiarygodności "francuskiego intelektualisty oskarżającego drugiego francuskiego intelektualistę". Jeśli chodzi o zawartość merytoryczną jego spuścizny mogę przedstawić tylko własną, stronniczą opinię dyletanta na niwie dekonstukcji konstrukcji. Większość wyimków jego dzieł przetrawiłem czytając Fools, Frauds and Firebrands Scrutona. Lektura tak wisceralnie obrzydliwa, że zatrącająca o dyspepsję. Pomimo najszczerszych chęci nie sposób w tych wynurzeniach dostrzec niczego poza wystudiowanym werbalnie mamrotem, nieudolnie maskującym awersję do rzeczowości i zdegenerowany egotyzm.