Należę do niezbyt obszernego grona, w którym bynajmniej nie odkrywczo wskazuje się zaawansowane przechwytywanie zachodnich instytucji. Do przechwycenia używa się najpierw ich reguł własnych, a potem się je z tych norm wydrąża. Zostają wydmuszki, które powoli wypełnia się całkiem czym innym. Wolność słowa? Ależ tak! pozwólcie nam mówić. Dlaczego my nie możemy mówić tego, co chcemy? To dyskryminacja! - Ależ możecie. I rzeczywiście, ponieważ jest powszechna zgoda, że nikogo dyskryminować nie można, mówić każdy może. Ci, którzy tak głośno domagali się niewykluczania ich z prawa do wolnej wypowiedzi mówią teraz: tak, pod warunkiem, że nie dotyka naszych wierzeń. Ani przekonań, ani obyczajów, ani norm prawnych ani... Zawsze się znajdzie nowy ogranicznik.

Bardzo współczuję tureckiemu rysownikowi i redakcji. Rysunek dobry, choć gorzkawy.