Bardzo to przykra niespodzianka dla krajowego dziennikarstwa. Jednak można dotrzeć do wiadomości ze Strefy Gazy bez pośrednictwa Al Jazeery. Można dotrzeć do osób, nie reprezentujących żadnego "ministerstwa" czy też "biura" Hamasu. Z zachowaniem należytej ostrożności, udaje się znaleźć nie tylko sympatycznych panów terrorystów (jakoby w stanie spoczynku), ale nawet ich miejscowych więźniów politycznych.
Niech będzie, że Paul Adams to potrafi, bo już nie jest młodzikiem, więc zapracował na gęstą sieć kontaktów. To argument obosieczny - bo skoro nie młodzik może docierać do ryzykownych miejsc i źródeł, to jakoś tak po ludzku by wypadało, żeby młodzi przykład brali i troszeczkę go wyręczali. Wiadomo, to by była duża przykrość, tak zostawić swoją strefę komfortu. Nigdzie jednak nie obiecywano, że bez tego można robić dobre reportaże.
Można by przynajmniej szanować pracę tych, którym chce się więcej (a całkiem możliwe, że też więcej umieją). Jakoś nie zauważyłam, żeby wiadomości, przekazywane przez Adamsa były chociaż wykorzystywane, jak należy. Albo jestem gapa, albo istotnie woli się ich nie widzieć, zwłaszcza tam, gdzie praca dziennikarska polega na selekcji cudzych materiałów. To jest, swoją drogą, zajęcie bardziej dla cenzora, niż dla dziennikarza. Ale to przecież wymóg "nowej wrażliwości".
Niech będzie, że Paul Adams to potrafi, bo już nie jest młodzikiem, więc zapracował na gęstą sieć kontaktów. To argument obosieczny - bo skoro nie młodzik może docierać do ryzykownych miejsc i źródeł, to jakoś tak po ludzku by wypadało, żeby młodzi przykład brali i troszeczkę go wyręczali. Wiadomo, to by była duża przykrość, tak zostawić swoją strefę komfortu. Nigdzie jednak nie obiecywano, że bez tego można robić dobre reportaże.
Można by przynajmniej szanować pracę tych, którym chce się więcej (a całkiem możliwe, że też więcej umieją). Jakoś nie zauważyłam, żeby wiadomości, przekazywane przez Adamsa były chociaż wykorzystywane, jak należy. Albo jestem gapa, albo istotnie woli się ich nie widzieć, zwłaszcza tam, gdzie praca dziennikarska polega na selekcji cudzych materiałów. To jest, swoją drogą, zajęcie bardziej dla cenzora, niż dla dziennikarza. Ale to przecież wymóg "nowej wrażliwości".