Mam kłopot z Benjaminem Netanjahu. Nie dlatego, że gustuje w koniaku i cygarach (choć koniaku nie znoszę). Dlatego, że wdaje się w nad wyraz kłopotliwe alianse. Rozumiem, że polityka nie jest zajęciem dla moralistów, a nawet że rzadko pozwala zachować jakiś etyczny komfort osobisty. Z tym rozumieniem bym jednak nie przesadzała... Itamar Ben Gwir jako minister bezpieczeństwa wewnętrznego wydaje się jednak wyraźną przesadą. Dla Bibiego zwłaszcza - ma przecież własną nienaganną służbę wojskową, w nie byle jakiej jednostce; i ma cień Joniego. To dość, żeby niezbyt ufnie patrzyć na człowieka, który z wojska został wydalony, za ekstremizm - a nie był to bynajmniej radykalny pacyfizm.
Becalel Smotrich również nie ma chwalebnego konta z młodości. Od służby obowiązkowej cokolwiek się wykręcał - dla tych dzieciaków, które mając 18 - 23 lata są od półtora roku na froncie i wiedzą, że mogą nie wrócić, tak jak ich koleżanki i koledzy, to żaden wzór i niekoniecznie autorytet. Zwłaszcza gdy z właściwym sobie zbyt krótkim przełożeniem od umysłu do języka opowiada głośno, że "uwolnienie porwanych nie jest najważniejsze".
Dymisja taktownego, bardzo komunikatywnego, a przy tym szanowanego i lubianego rzecznika armii też jest problematyczna. Zwłaszcza gdy się posłucha jego następcy. No i awantura z Ronenem Barem, który ma całkiem inny temperament, niż - też odsunięci - Joav Gallant i Herzi Halevi, więc leje oliwę do ognia.
Słowem, jak na głowę państwa w stanie wojny, to nie są dobre świadectwa talentu do ludzi. Zwłaszcza gdy odsuwa się takich (Gallant, Halevi), którzy firmowali to, co się przedstawia jako sukces wojskowy. To rodzi właśnie zakłopotanie: a cóż to za specyficzna polityka, gdy mówi się o sukcesach (znaczących), ale ich autorów "nagradza" dymisjami?
Becalel Smotrich również nie ma chwalebnego konta z młodości. Od służby obowiązkowej cokolwiek się wykręcał - dla tych dzieciaków, które mając 18 - 23 lata są od półtora roku na froncie i wiedzą, że mogą nie wrócić, tak jak ich koleżanki i koledzy, to żaden wzór i niekoniecznie autorytet. Zwłaszcza gdy z właściwym sobie zbyt krótkim przełożeniem od umysłu do języka opowiada głośno, że "uwolnienie porwanych nie jest najważniejsze".
Dymisja taktownego, bardzo komunikatywnego, a przy tym szanowanego i lubianego rzecznika armii też jest problematyczna. Zwłaszcza gdy się posłucha jego następcy. No i awantura z Ronenem Barem, który ma całkiem inny temperament, niż - też odsunięci - Joav Gallant i Herzi Halevi, więc leje oliwę do ognia.
Słowem, jak na głowę państwa w stanie wojny, to nie są dobre świadectwa talentu do ludzi. Zwłaszcza gdy odsuwa się takich (Gallant, Halevi), którzy firmowali to, co się przedstawia jako sukces wojskowy. To rodzi właśnie zakłopotanie: a cóż to za specyficzna polityka, gdy mówi się o sukcesach (znaczących), ale ich autorów "nagradza" dymisjami?