Miała autorka satysfakcję, że rozstawia po kątach Stanisława Krajewskiego. Dla niepoznaki, jako groźniejszego, wzięła do gruntowniejszej obróbki Bartosza Bartosika. Założenie słuszne: cokolwiek powie o tekście Bartosika, może pomnożyć przynajmniej przez 4 i skierować na Krajewskiego.
O argumentach zmilczeć wolę, bo afektacje i egzaltacje nimi nie są. Z Krajewskim, szanowanym logikiem, na pewno tym sposobem dyskutować się nie da. Ale w poczuciu moralnej wyższości można na niego potupać.
I to poczucie, eksponowane bez żenady, robi wrażenie pozerstwa: chęci zwrócenia na siebie uwagi nie jakąś słusznością, ale tym, że "ja też wiem, co się teraz nosi"! Wiem, na co się powoływać i wiem, o czym należy milczeć. Można błysnąć, że wiem, co to Nakba... choć wiem jakby nie do końca - bo zmilczam, że ta "katastrofa" to przede wszystkim hańba z tej przyczyny, że choć wojnę zaczęło 7 dumnych armii, to przegrały one z jakimiś obdartusami. O których zresztą militarni instruktorzy zapewniali wcześniej, że są niezdolni do walki. W kulturze honoru to upokorzenie niebywałe. Ale o tym się nie mówi.
Mówi się za to, że popatrzcie, nawet mam właściwego znajomego: dał mi zdjęcie i kilka wzruszających zdań napisał. Taki prosty chłopak, który nie widzi i nie rozumie związku pomiędzy tym, czego go uczono, co wpojono mu jako cnotę, a tym, jak mu się żyje. Na wszelki wypadek znajomi nie rozmawiają o tych naukach.
Wzruszenie ma odjąć mowę i nie pozwolić zapytać, jakie to marzenia Alona Ohela się spełniły i dlaczego nie. Ani czemu przypisać, że choć ten utalentowany pianista ma również europejskie obywatelstwo i jest krewnym Marka Đurića, obecnego ministra spraw zagranicznych Serbii, jego los niezmiennie pozostaje nieznany.
O argumentach zmilczeć wolę, bo afektacje i egzaltacje nimi nie są. Z Krajewskim, szanowanym logikiem, na pewno tym sposobem dyskutować się nie da. Ale w poczuciu moralnej wyższości można na niego potupać.
I to poczucie, eksponowane bez żenady, robi wrażenie pozerstwa: chęci zwrócenia na siebie uwagi nie jakąś słusznością, ale tym, że "ja też wiem, co się teraz nosi"! Wiem, na co się powoływać i wiem, o czym należy milczeć. Można błysnąć, że wiem, co to Nakba... choć wiem jakby nie do końca - bo zmilczam, że ta "katastrofa" to przede wszystkim hańba z tej przyczyny, że choć wojnę zaczęło 7 dumnych armii, to przegrały one z jakimiś obdartusami. O których zresztą militarni instruktorzy zapewniali wcześniej, że są niezdolni do walki. W kulturze honoru to upokorzenie niebywałe. Ale o tym się nie mówi.
Mówi się za to, że popatrzcie, nawet mam właściwego znajomego: dał mi zdjęcie i kilka wzruszających zdań napisał. Taki prosty chłopak, który nie widzi i nie rozumie związku pomiędzy tym, czego go uczono, co wpojono mu jako cnotę, a tym, jak mu się żyje. Na wszelki wypadek znajomi nie rozmawiają o tych naukach.
Wzruszenie ma odjąć mowę i nie pozwolić zapytać, jakie to marzenia Alona Ohela się spełniły i dlaczego nie. Ani czemu przypisać, że choć ten utalentowany pianista ma również europejskie obywatelstwo i jest krewnym Marka Đurića, obecnego ministra spraw zagranicznych Serbii, jego los niezmiennie pozostaje nieznany.
https://www.instagram.com/bringhomenow/reel/Cy-9-H7tLjm/
Btw, szwedzki rząd uznał, że pora przestać finansować UNWRA - pomoc humanitarną można przekazywać innym organizacjom.