UNESCO, Izrael i kultura jako broń

Najbardziej rażące przykłady:

• W 2916 roku UNESCO przyjęła to, co nawet Al-Dżazira otwarcie nazywa „anty-izraelską rezolucją”, w które określa miejsce starożytnej żydowskiej świątyni w Jerozolimie  wyłącznie jego muzułmańską nazwą Haram al-Szarif. Przewodniczący zarządu wykonawczego UNESCO, Michael Worbs, został zmuszony do powiedzenia, że „przykro mu” z powodu tego, co się zdarzyło.  
• Palestyńczycy posłużyli się UNESCO w 2016 roku w próbie usunięcia Zwojów znad  Morza Martwego z Izraela, mówiąc, że te starożytne żydowskie rękopisy religijne, odkryte w latach 1940 i 1950. na Pustyni Judejskiej, są „palestyńskie” i należą do nich.
• W 2017 roku UNESCO oświadczyła, że miejsce w Hebronie, czczone zarówno przez Żydów, jak przez muzułmanów jako miejsce pogrzebu biblijnych patriarchów Abrahama, Izaaka i Jakuba oraz ich żon, jest “palestyńskim, zagrożonym miejscem Dziedzictwa Światowego”. Izraelski premier, Benjamin Netanjahu, potępił tę organizację za używanie swojego znaczenia politycznego do przemianowania miejsc dziedzictwa światowego na wyłącznie palestyńskie.

W 2017 roku Stany Zjednoczone wycofały się z UNESCO, mówiąc, że ta decyzja „odzwierciedla niepokój USA z powodu rosnących zaległości państw członkowskich w wypłatach na rzecz UNESCO, potrzebą fundamentalnej reformy w organizacji i trwającym antyizraelskim skrzywieniem w UNESCO”. Izrael poszedł w ślady Amerykanów i wycofał się z UNESCO.

To był drugi raz, kiedy USA porzuciły kontrowersyjną UNESCO, po wycofaniu się w 1984 roku, kiedy Waszyngton oskarżył ten organ ONZ o odejście od „jego pierwotnych celów i zasad”. Podczas zimnej wojny polityka sprzeczności między Wschodem i Zachodem dręczyła UNESCO i panowała tam, jak to określił Departament Stanu, „wrogość wobec podstawowych instytucji wolnego społeczeństwa ”. USA następnie ponownie dołączyły do tego organu w 2003 roku.  

Czy można zrehabilitować UNESCO?

Mimo mniej upolitycznionej działalności w dziedzinach edukacji, nauki i kultury, prasa nie była łagodna wobec UNESCO.

• Magazyn „Time” określił UNESCO jako „rozdętą biurokrację z upodobaniem do dobrego życia”.
• Opisując w 2017 roku odejście USA i Izraela, Reuters stwierdził, że UNESCO „walczy o  swoje znaczenie, a jest coraz bardziej spętana regionalną rywalizacją i brakiem pieniędzy.
• Joseph Nhan-O’Reilly, wysoki rangą pracownik Save the Children UK, powiedział witrynie internetowej Devex, że wielu darczyńców ma wątpliwości: „Wszyscy wiedzą, że  z UNESCO nie jest najlepiej . . . straciła zaufanie wielu interesariuszy.”

Obsesja UNESCO na punkcie Izraela powiela także skrzywienie w Zgromadzeniu Ogólnym, Radzie Bezpieczeństwa i w Radzie Praw Człowieka — gdzie jednostronne, polityczne rezolucje skupiające się na Izraelu nieustannie zajmują uwagę tych międzynarodowych instytucji.  

Wśród wszystkich dyskusji o bardzo potrzebnych reformach w ONZ, decyzja UNESCO z 2011 roku, by przyjąć Palestyńczyków jako pełnego członka, została podjęta z pełną świadomością, że spowoduje to odcięcie finansowania przez USA.

USA płaciły ponad 22 procent rocznego budżetu UNESCO; amerykańscy i izraelscy dyplomaci twierdzili, że palestyńskie członkostwo jest kompetencją Zgromadzenia Ogólnego, sprawą o której można decydować tylko po bezpośrednich izraelsko-palestyńskich negocjacjach, które doprowadzą do pokoju, nie zaś przez głosowanie w niższych organach ONZ.

Nie jest prawdopodobne, by UNESCO zmieniła ponownie status Palestyńczyków na „obserwatora” (a nie członka) w celu ściągnięcia z powrotem finansowania od USA.

Mądre wybieranie bitew?

Polityczne ataki na Izrael, które wywołały wycofanie się USA i olbrzymie braki w budżecie, nadal blokują tych ludzi w UNESCO, którzy pracują apolitycznie, by polepszyć edukację, naukę i wspierać kulturę na całym świecie.  

Publicysta Shmuel Rosner powiedział, że wycofanie się Izraela z UNESCO było odejściem od długotrwałej polityki „pozostawania członkiem (ONZ) i walkę o interesy Izraeala” – czego najlepszym przykładem jest anulowanie w 1991 roku nikczemnej rezolucji ONZ, która zrównywała syjonizm z rasizmem.  

“Kilka agencji Organizacji Narodów Zjednoczonych ma podobne, antyizraelskie tendencje – zauważył Rosner. – W rzeczywistości cała ONZ jest nastawiona wrogo wobec Izraela… podczas gdy inne kraje, winne znacznie gorszych rzeczy, cieszą się pobłażaniem”.

Biorąc pod uwagę to, że “haniebna historia pokazuje jasno, że [ONZ] ma obsesję na punkcie Izraela” obecnie wydaje się, że Izrael zdecydował, iż nie jest jego priorytetem wydatkowanie swoich zasobów na zwalczanie polityki UNESCO zamiast działania na rzecz edukacji, nauki i kultury.  

Zdjęcia: vectors via  Free Vector: Jerusalem CC BY-NC Bert Kaufmann; Dead Sea scroll CC BY Larry Koester; US flag CC0 pxfuel;

UNESCO, Israel and Weaponization of Culture

Honest Reporting, 18 lutego 2020

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Paul Shindman

Izraelski publicysta.