Prawda

Piątek, 29 marca 2024 - 14:08

« Poprzedni Następny »


Powiadom znajomych o tym artykule:
Do:
Od:

Auschwitz i platońska jaskinia


Andrzej Koraszewski 2014-05-03


Zeina M. Barakat była w Polsce w marcu 2014r., w grupie 27 studentów profesora Mohammeda S. Dajaniego  z uniwersytetu Al-Quds. Celem podróży było obejrzenie obozu zagłady Auschwitz-­Birkenau. Po powrocie z Polski do Autonomii Palestyńskiej, na profesora i uczestników tej wyprawy posypały się gromy. Gniewne głosy odezwały się w mediach, na Facebooku, na Twitterze. Jak pisze Zeina Barakat, przerażeni uczestnicy zamilkli i zaledwie  kilka osób odważyło się publicznie bronić profesora Dajaniego.

„Nasze doświadczenia przypominają mi platońską jaskinię. Wielki filozof  każe nam wyobrazić sobie, że przez całe życie byliśmy uwięzieni w ciemnej jaskini, z rękoma i nogami przykutymi łańcuchami i z unieruchomioną głową i jedyną możliwością patrzenia na ścianę przed nami. Za nami płonie ognisko, a między naszymi plecami i ogniskiem coś się porusza. Cienie na ścianie są jedyną rzeczą, którą widzisz. Te cienie są twoją rzeczywistością. Wyobraź  sobie, że zostałeś uwolniony z łańcuchów i  możesz poruszać się po jaskini. Najpierw oślepia cię blask ogniska, powoli zacząłbyś rozumieć skąd wzięły się cienie, które brałeś za rzeczywistość. Potem pozwalają ci wyjść z jaskini na zalany światłem słonecznym świat, gdzie zderzasz się z jego pełną rzeczywistością. Jeśli jednak powrócisz do jaskini i powiesz innym co widziałeś, czy myślisz, że ci uwierzą? Nie, przeklną cię. To właśnie  spotkało nas, grupę palestyńskich studentów, która odważyła się odwiedzić Auschwitz.”


Autorka tych słów,  Zeina M. Barakat była w Polsce w marcu, w grupie 27 studentów profesora Mohammeda S. Dajani Daoudiego z uniwersytetu Al-Quds. Celem podróży było obejrzenie obozu zagłady Auschwitz-­Birkenau. Po powrocie z Polski do Autonomii Palestyńskiej, na profesora i uczestników tej wyprawy posypały się gromy. Gniewne głosy odezwały się w mediach, na Facebooku, na Twitterze. Jak pisze Zeina Barakat, przerażeni uczestnicy zamilkli i zaledwie  kilka osób odważyło się publicznie bronić profesora Dajaniego.               


Autorka artykułu w The Atlantic opowiada o sobie, że zrobiła magisterium na uniwersytecie Al-Quds, pod kierunkiem profesora Dajaniego i została jego asystentką, wspólnie z Martinem Rau napisała książkę po arabsku o Holocauście, chcąc, aby wiedza o Zagładzie zaczęła docierać do Palestyńczyków, wygłaszała wykłady, zabierała studentów do  Jad Waszem, a wreszcie współorganizowała wyprawę do Auschwitz. Tygodniowa wyprawa do Polski sfinansowana została przez niemiecką fundację, ale oczywiście profesor Dajani został natychmiast oskarżony o to, że „sprzedał się Żydom”. 


„Holocaust jest faktem i jest naszym świętym obowiązkiem zapewnienie, że nigdy się nie powtórzy, ani w stosunku do Żydów, ani żadnej innej społeczności. Jestem przekonana, że nasza wyprawa zrobiła wielki wyłom w palestyńskim murze ignorancji i obojętności wobec Holocaustu.  Niedawna wypowiedź  prezydenta Autonomii Palestyńskiej Mahmouda Abbasa, który przyznał, że Holocaust był ‘najbardziej haniebną zbrodnią przeciw ludzkości’, to  kolejny wyłom. Być może któregoś dnia ten mur runie”.    


Zeina Barakat  pisze o swoim dzieciństwie w Jerozolimie, w arabskiej kulturze starannie tłumiącej możliwości dotarcia do informacji, o szkole, w której nauczyciele i wszystkie podręczniki wzmacniające jedną, wykoślawioną narrację. W efekcie historyczna ignorancja prowadzi do zrównywania Zagłady Żydów w okupowanej przez nazistów Europie z dzisiejszą sytuacją Palestyńczyków, co jest nieporozumieniem. Krzywdy i niesprawiedliwości, które spotkają  Palestyńczyków  – pisze  Zeina Brakat – bledną, kiedy porównujemy je z koszmarem dehumanizacji i rozmiarów zła wyrządzonego przez nazistów i ich kolaborantów.


„Kiedy moi palestyńscy towarzysze podróży rozmawiają między sobą, kiedy dyskutują z przyjaciółmi i rodzinami o oskarżeniach, że jadąc do Auschwitz zaprzedali się Żydom, zazwyczaj zapewniają o swojej miłości do swojego kraju, podkreślają, że ta podróż nie czyni ich gorszymi patriotami niż ich krytycy. Mimo, że publiczne potępienie uciszyło potem większość z nich, zdecydowali się na zobaczenie Auschwitz wierząc, że pogłębienie wiedzy o Holocauście może być pomocne dla zbudowania drogi do pokoju. Postanowili nie tylko odrzucić ignorancję, ale okazali niezwykłą odwagę, wybierając szacunek dla cierpień Innego.”           


Zeina Barakat ma poczucie sukcesu, kończy swój artykuł stwierdzeniem, że jej i jej kolegom udało się zmusić do publicznej dyskusji o sprawie, która dotąd była tabu.


Poczucie krzywdy i niesprawiedliwości Palestyńczyków jest głęboko usprawiedliwione. Abstrahując od wszelkich absurdalnych porównań, ten naród jest niewątpliwie główną ofiarą konfliktu arabsko-izraelskiego.  Ogromna złożoność tego konfliktu powoduje, że autorzy analiz historycznych lub socjologicznych są nieustannie oskarżani o upraszczanie. Zapewne jesteśmy tu skazani na uproszczenia i możemy zaledwie próbować uświadamiać sobie naturę własnych uproszczeń.


Wśród „krytyków Izraela” znajdujemy wielu kwestionujących twierdzenie, że Izraelczycy są narodem.  Co łączy ludzi, którzy przybyli tu z wszystkich możliwych zakątków świata, z różnych kultur, mówiących różnymi językami, mających różne odcienie skóry. Religia? Tylko w pewnym stopniu. Pierwsi syjoniści należeli raczej do małowiernych. Prześladowania, poczucie zagrożenia gdziekolwiek byli wcześniej? Tak, przede wszystkim. Syjonizm powstał jako ruch na rzecz schronienia przed dyskryminacją i pogromami, a Holocaust nadał temu pragnieniu jeszcze bardziej dramatyczny wymiar.


Naród amerykański powstał jako zlepek imigrantów uciekających od biedy, uciekających od prześladowań religijnych, szukających przygody. Ta ludzka zbieranina stawała się narodem najpierw jako osobno zarządzane kolonie brytyjskie, a potem, w niezwykle przyspieszonym tempie, w wyniku wojny o niepodległość.


Izraelska tożsamość jest dla socjologa fascynującym zjawiskiem. Do chwili powstania niepodległego państwa mieszkający na terenie dzisiejszego Izraela Żydzi (zarówno ci, którzy mieszkali tam od stuleci, jak i ci, którzy przyjeżdżali z Jemenu, Rosji, Polski, Niemiec, czy Ameryki), określali się jako Palestyńczycy. Mieszkający tam Arabowie nigdy nie używali tej nazwy, uważali  ją wręcz za obraźliwą.


Izraelska tożsamość zaczyna się od ogłoszenia niepodległości i wojny o przetrwanie. Izraelska tożsamość wykracza poza religię, wykracza również poza etniczną przynależność. Arabowie będący obywatelami Izraela dzielą się na tych, którzy mówią o sobie, że są izraelskimi Arabami i tych, którzy określają się dziś jako Palestyńczycy. Tożsamość ma tu wiele odcieni, od zdecydowanego określenia: jestem najpierw Izraelczykiem, a dopiero potem Arabem; poprzez bardziej ostrożne: jestem izraelskim Arabem; do jestem: Palestyńczykiem z izraelskim obywatelstwem. Z tej pierwszej kategorii wielu Arabów gotowych jest do  obrony swojego kraju z bronią w ręku i służy w armii izraelskiej, z tej ostatniej rekrutują się czasem terroryści, ale lwia większość zdecydowanie protestuje przeciw możliwości wymiany zamieszkałych przez nich terytoriów na zamieszkałe przez Żydów terytoria na Zachodnim Brzegu i zmienienia ich w obywateli przyszłego palestyńskiego państwa.


Z socjologicznego punktu widzenia mamy tu osobliwy paradoks: Żydzi są jedynym starożytnym narodem, który mimo utraty niepodległości, mimo wygnania i rozproszenia w diasporze, zdołał zachować język, religię i ciągłość historyczną, równocześnie naród izraelski należy do najmłodszych narodów na świecie, a poczucie silnej narodowej tożsamości oparte jest na ogromnym zagrożeniu życia w przeszłości i dziś. Siła tej tożsamości narodowej ma również inne źródło, którym jest dająca poczucie równych praw wspólnota państwowa.  Izraelczycy nieustannie krytykują swój kraj, równocześnie w kolejnych badaniach międzynarodowych na temat satysfakcji z życia lądują w czołówce światowego peletonu.


Czy Palestyńczycy są najnowszym narodem na  świecie? Trudne pytanie. W młodości spotykałem ludzi, którzy czuli się Jugosłowianami, byli to zazwyczaj Serbowie, dla których serbskość utraciła znaczenie na rzecz większej wspólnoty. Nowe państwa, które powstały po rozpadzie Jugosławii, wzmocniły starą tożsamość narodową, ale trudno tu mówić o powstaniu nowych narodów. Rozpad Związku Radzieckiego również nie prowadził do powstania nowych narodów, aczkolwiek dla milionów ludzi oznaczał (i nadal oznacza) nowe problemy z samookreśleniem. (Spotkałem kiedyś Rosjanina z Kijowa, który ze śmiechem mówił o sobie, że jest wynarodowionym okupantem; mój jeden pradziadek był wynarodowionym Austriakiem, który czuł się polskim patriotą, a drugi był spolonizowanym Litwinem, który po powstaniu styczniowym uciekł do zaboru niemieckiego.) Eleganckie rozwody, takie jak między Czechami i Słowakami, są czymś niebywałym, ale tu też oczywiście nie możemy mówić o powstaniu nowych narodów. W Afryce państwa powstawały z byłych kolonii, ale procesy wytwarzania się tożsamości narodowej dominującej nad tożsamością plemienną przebiegają tam bardzo opornie.


Naród palestyński wydaje się być na tym tle zjawiskiem szczególnym i trudno mi sobie uświadomić inny podobny przypadek. Idea narodu palestyńskiego pojawia się w połowie lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku.


Mandat Palestyński obejmował dzisiejszy Izrael, Judeę i Samarię , czyli tzw. Zachodni Brzeg oraz dzisiejszą Jordanię. Palestyńczycy od początku stanowili i nadal stanowią większość społeczeństwa Jordanii, są jednak w tym państwie obywatelami drugiej kategorii. Uchodźcy z terenów dzisiejszego Izraela, 700-800 tysięcy osób, trafili głównie do obozów na okupowanym przez armię jordańską Zachodnim Brzegu, do obozów w Jordanii i do obozów dla uchodźców w szeregu innych krajach arabskich (nigdzie nie przyznano im praw obywatelskich). Analogiczna lub nieco wyższa liczba uchodźców żydowskich uciekła z krajów muzułmańskich, głównie arabskich, większość z nich do Izraela). W tym miejscu należałoby zapewne przedstawić historię UNRWA, specjalnej agendy ONZ dającej osobny, nadzwyczajny, wielogeneracyjny statut uchodźcom z terenów Izraela, całkowicie sprzeczny z definicją wszystkich innych uchodźców na  świecie. Trudno sobie wyobrazić powstanie narodu palestyńskiego bez pomocy świata zachodniego i tej organizacji.         


Pozbawieni praw uchodźcy palestyńscy byli źródłem niepokojów społecznych w wielu krajach arabskich, ale stosunkowo największy opór przeciw ustawicznej dyskryminacji stawiali w Jordanii i (później) w Libanie. Po przegranej wojnie 1967 roku i utracie Zachodniego Brzegu, Jordania odmówiła ponownego przyjęcia Zachodniego Brzegu (co Izrael proponował)  i nasiliła represje wobec Palestyńczyków.


Można się spierać o to, czy za początek narodu palestyńskiego uznać wojnę domową w Jordanii, czy wcześniejsze działania Ligi Arabskiej zmierzające do wykorzystania uchodźców palestyńskich jako „psów wojny”, jednak palestyńska narodowa odrębność wydaje się być związana z wrześniem 1970 roku, kiedy armia jordańska zaatakowała ugrupowania palestyńskie zabijając w ciągu 10 dni między 3 tysiące (dane rządu Jordanii) a 10 tysięcy osób (dane PLO). Walki trwały do połowy 1971 roku i do dziś toczą się spory na temat liczby zabitych Palestyńczyków. Ostatecznie porozumienie pokojowe zakończyło się wygnaniem do Libanu kierownictwa PLO oraz kilku tysięcy uzbrojonych członków tej organizacji. (Co stało się początkiem destabilizacji politycznej w Libanie.)


PLO (polska nazwa Organizacja Wyzwolenia Palestyny) powstała w 1964 roku i od pierwszego dnia zmierzała do utworzenia jednego państwa palestyńskiego na obszarze całego byłego Mandatu Palestyńskiego. Rola ZSRR nie została tu do końca wyjaśniona, powiązania z Kairem były otwarte. Uzbrojenie było radzickie, pieniądze płynęły z różnych stron. Na tym etapie Arafat pobożnością nie grzeszył, bliższy był mu narodowy socjalizm.


Przegrana wojna 1967 roku, śmierć popierającego PLO Nassera, a wreszcie przegrana wojna domowa w Jordanii zakończyła marzenia o zdobyciu władzy w Jordanii. Na kolejnym etapie potrzebna była nowa strategia, w postaci zjednoczenia rozrzuconej w różnych krajach arabskich i wszędzie brutalnie dyskryminowanej diaspory palestyńskich uchodźców.


Jeszcze w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku w artykułach i dokumentach niegdzie nie spotykamy określenia  „naród palestyński”.  Po wojnie sześciodniowej Jordania utraciła Zachodni Brzeg i podobnie jak Egipt, który nie chciał przyjąć Gazy, nie miała ochoty na ponowne przejęcie kontroli nad dużą populacja palestyńską. Wyłoniła się koncepcja przebudowy konfliktu arabsko-izraelskiego, gdzie z jednej strony są 22 państwa, a z drugiej maleńki Izrael. Naród palestyński miał teraz reprezentować małego i słabszego, „jedynego” przeciwnika i ofiarę wielkiego Izraela. Nowym celem miała być walka o utworzenie państwa palestyńskiego.


Tę strategię najlepiej opisał w wywiadzie udzielonym w 1977 roku dla holenderskiego dziennika „Trouw” członek Komitetu Wykonawczego PLO, Zahir Muhsein:


„Naród palestyński nie istnieje. Utworzenie palestyńskiego państwa stanowi tylko cel służący arabskiej wspólnocie w kontynuacji naszej walki  przeciwko Izraelowi. W praktyce nie ma dziś różnicy między Jordańczykami, Palestyńczykami, Syryjczykami i Libańczykami. Wyłącznie z powodów politycznych i taktycznych mówimy dziś o istnieniu palestyńskiego narodu, ponieważ wymaga tego arabski interes narodowy, byśmy głosili istnienie osobnego „palestyńskiego narodu” dla przeciwstawienia się syjonizmowi.


Z taktycznych powodów Jordania, która jest suwerennym państwem z określonymi granicami, nie może zgłaszać roszczeń do Hajfy i Jaffy, natomiast jako Palestyńczyk, mogę oczywiście żądać Hajfy, Jaffy, Berszeby i Jerozolimy. Jednakże z chwilą, gdy odzyskamy nasze prawa do całej Palestyny, nie będziemy zwlekać ani jednej chwili z połączeniem Palestyny i Jordanii.” 


Ta wypowiedź wydaje się nieprawdopodobna, a przynajmniej nierozważna. Ale podobnych wypowiedzi jest więcej. Również współcześnie obserwujemy w świecie arabskim osobliwe pomieszanie tożsamości, religijnych, narodowych i plemiennych. Ich rezultatem są nieustanne wojny pochłaniające stokrotnie więcej ofiar niż konflikt arabsko-izraelski. Prawdą jest jednak, że główną (co nie znaczy niewinną) ofiarą tego konfliktu są Palestyńczycy i że narodowa tożsamość Palestyńczyków jest dziś faktem niemal w równym stopniu jak narodowa tożsamość Izraelczyków. 


Trwająca przez dziesięciolecia brutalna dyskryminacja Palestyńczyków przez kraje arabskie, połączona przez wspieranie przez te kraje palestyńskich „elit”, których celem jest walka z Żydami, a nie dobro swojego społeczeństwa, traktowanie tych „elit” jako autentycznej reprezentacji Palestyńczyków przez Zachód i podtrzymywanie wielogeneracyjnego statusu uchodźców, przyniosło efekt w postaci autentycznej tożsamości palestyńskiej.


Kiedy dzisiaj człowiek mówi o sobie, że jest Palestyńczykiem, prawdopodobnie ma to dla niego znacznie większy ciężar gatunkowy niż fakt, że jest również Arabem. Tożsamość palestyńska nie jest jednak jednolita i nie jest to spór czy lepiej reprezentuje ją Hamas i jego przywódcy, czy Abbas i jego koledzy. Nie ma jednak wątpliwości, że jedni i drudzy nie szczędzą starań, aby proponowany przez nich model tożsamości dominował i żeby nazbyt głośni krytycy tych modeli żyli krótko.


Ostatnio głośna jest w Autonomii Palestyńskiej sprawa Christy Anastas, studentki prawa, z Zachodniego Brzegu, która otrzymała azyl w Wielkiej Brytanii z powodu tego, że jej życiu zagrażało niebezpieczeństwo. Czym sprowadziła na siebie gromy?  Christy mówi o sobie, że jest Palestynką, pochodzi z chrześcijańskiej rodziny. Urodziła się w Betlejem, w mieście, które miało ponad 90 procent chrześcijan, a dziś ma ponad 90 procent muzułmanów. Jej matka jest antysyjonistyczną działaczką. Czy dlatego, że w to wierzy, czy dlatego, że zapewnianie prześladowców, że nie czuje się przez nich prześladowana i że też nienawidzi ich wroga, wydaje się być najlepszą gwarancją bezpieczeństwa, przynajmniej na krótką metę?


W domu rodzinnym okno sypialni Christy wychodzi na mur zbudowany przez Izraelczyków. Ich dom jest otoczony tym murem z trzech stron, wielu palestyńskich chrześcijan straciło ziemię z powodu tego muru, jej przyjaciółka zginęła od izraelskiej kuli, bo znalazła się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie. Christy zaczęła jednak mówić, że ten mur był konieczny i że zbrodnie Palestyńczyków przeciw Palestyńczykom są większe. Grożono jej śmiercią, musiała uciekać. Jej niedawne wystąpienie na spotykaniu ze studentami w Uppsali, w Szwecji, trafiło na YouTube i zaczęły się groźby pod adresem jej rodziny.



Co łączy Christy Anastas z  Zeiną Barakat? Obydwie mają silną tożsamość palestyńską, obydwie wyrwały się z platońskiej jaskini i obydwie odmawiają zgody na milczenie. Są wyjątkowe, ale nie tak wyjątkowe, jakby można przypuszczać czytając doniesienia o losie Palestyńczyków w prasie brytyjskiej, francuskiej, polskiej czy amerykańskiej.                         


Skomentuj Tipsa en vn Wydrukuj






Dysydenci

Znalezionych 319 artykuły.

Tytuł   Autor   Opublikowany

Przestańcie obwiniać Żydów — Hamas głodzi naszych braci i siostry w Gazie   Eid   2024-03-18
Narastająca krytyka Hamasu i jego przywódcy, Sinwara, przez Gazańczyków: Oni kupczą naszą krwią     2024-03-12
Prawdziwa śmierć w kognitywnej wojnie   Koraszewski   2024-02-23
„Dlaczego Hamas nie pójdzie do piekła i nie ukryje się tam?”: Inne głosy z Gazy   Tawil   2024-02-17
Hamas zainwestował wszystko w beznadziejną wojnę     2024-02-10
Egipski analityk w libańskiej telewizji: Hamas jest problemem; Arabowie muszą przestać myśleć, że Izrael zniknie; Hezbollah przejął Liban”     2024-01-15
Czy Autonomię Palestyńską można „zrekonstruować”?   Tawil   2023-12-11
Jak ci popierający Hamas zachodni liberałowie śmią twierdzić, że przemawiają w moim imieniu, Araba, który cierpiał z powodu islamskiego terroru   Abdul-Hussain   2023-12-09
Dwaj marokańscy intelektualiści potępiają Hamas; inni ich potępiają     2023-12-08
Hamas morduje także muzułmanów   Toameh   2023-12-07
Jestem Arabem i nie rozumiem, dlaczego świat nie może uznać żydowskiego bólu   Abdul-Hussain   2023-11-23
Gaza i narracja dekolonizacji   Abdul-Hussain   2023-11-14
Terroryzm Hamasu jest wymierzony nie tylko w Izrael, ale przeciwko moim palestyńskim braciom i siostrom w Gazie   Eid   2023-11-13
Luai Ahmed: Jemeński Szwed wypowiada się na temat wojny Izraela z Hamasem   Oz   2023-11-08
Egipski dziennikarz o zbrodniach  Hamasu     2023-10-31
Arabscy użytkownicy mediów społecznościowych: Bezczeszczenie zwłok, gwałcenie dziewcząt, porywanie starych kobiet są sprzeczne z islamem     2023-10-14
Syjonizm jest wzorem dla rdzennej ludności   Trotter   2023-09-15
Jak możemy prowadzić właściwą debatę, skoro nie mówimy już tym samym językiem?   Dawkins   2023-08-30
Izraelskie elity buntują się przeciwko demokracjiArchitekci protestów przeciwko Bibi jasno określają swoje motywy: obrona elit przed masami   Taub   2023-08-23
Plan Iranu zamiany Zachodniego Brzegu w bazę terroru   Tawil   2023-08-21
Milczenie owiecDla amerykańskich badaczy Iranu walka z prawicą jest ważniejsza niż krytykowanie reżimu – czy słuchanie Irańczyków   Khameneh   2023-08-18
Profesor z Teheranu: Mniej niż 10% Irańczyków chce unicestwienia Izraela   Fitzgerald   2023-04-13
Fatwa potępia Hamas za rakiety, które spadły w Gazie, za dzieci-żołnierzy, za ludzkie tarcze i za profanowanie Ramadanu   Amos   2023-04-04
Zabijanie Żydów wnosi radość w serca Palestyńczyków   Tawil   2023-02-28
Czy świat wysłucha opowieści o losie Palestyńczyków w Gazie?   Haddad   2023-02-17
Irańskie kobiety przeciw pobożnym zbirom   Koraszewski   2022-12-05
Czy pojedynczy protest może coś zmienić?   Sarin   2022-10-28
Islamski uczony o islamskim zacofaniu     2022-08-22
Moje spotkanie z Salmanem Rushdiem – czy będę kolejną ofiarą?   Abdel-Samad   2022-08-18
Przywódcy Libanu są “oderwani od rzeczywistości”   Toameh   2022-08-10
Likwidacja islamskiego terroryzmu wymaga wymazania ekstremizmu z programów szkolnych, rozwijania wiedzy, tolerancji i humanizmu     2022-06-13
Opowieść o dwóch kobietach zajmujących się nauką     2022-05-24
Znieść „Dzień Nakby”   Eid   2022-05-15
Jestem Południowoafrykańczykiem. Nie mówcie mi, że w Izraelu jest jakiś apartheid   Mokgomole   2022-05-05
Administracja Bidena ignoruje to, co Palestyńczycy rzeczywiście mówią   Toameh   2022-04-29
Dlaczego Palestyńczycy świętują mordowanie Żydów   Toameh   2022-04-24
Jak Palestyńczycy bezczeszczą święte miejsca wszystkich, włącznie z własnymi   Tawil   2022-04-23
Przemówienie Josepha Haddada do członków irlandzkiego parlamentu (24 lutego 2022)   Haddad   2022-03-12
Wojna ONZ z żydowską Jerozolimą   Trotter   2022-01-06
Prosta wiara dziecka   Mansour   2021-12-19
Czy Palestyńczycy wybierają terroryzm czy pokój? Abbas wybiera jedno i drugie   Toameh   2021-12-09
Gdyby Izraelczycy nazwali swoje państwo Palestyną     2021-12-05
Palestyński dżihad przeciwko Żydom   Tawil   2021-12-01
Dlaczego Palestyńczycy wolą pracować w Izraelu   Toameh   2021-10-20
Opowieść ku przestrodze o ściganiu zwolenników normalizacji arabsko-izraelskiej   Tobin   2021-10-11
Izrael: najgorsza rzecz, jaka przydarzyła się islamowi   Pandavar   2021-10-02
Żelazna Kopuła chroni nie tylko Żydów   Eid   2021-09-30
Naruszenia” praw, o które nie dba Rada Bezpieczeństwa ONZ   Toameh   2021-08-09
Pułapki palestyńskiej wyjątkowości   Aboubakr   2021-07-29
Ulice Gazy są piękniejsze niż ulice Bagdadu     2021-07-28
Bojkot ogłoszony przez Ben & Jerry szkodzi Palestyńczykom   Eid   2021-07-23
“Aktywista praw człowieka”, który kocha tyranów   Abdul-Hussain   2021-07-05
Pora, by Ilhan Omar i cała “Brygada” dowiedziały się prawdy o Izraelu i Hamasie   Eid   2021-07-03
Kongresmenka, która nigdy nie stała się Amerykanką   Abdul-Hussain   2021-06-23
Bliski Wschód: Dzwon alarmowy dla administracji Bidena   Toameh   2021-06-16
Hamas i Iran zamienili Gazę w cmentarz dla dzieci   Toameh   2021-06-09
To Hamas, a nie Izrael, jest winny najnowszego rozlewu krwi   Eid   2021-05-24
Jak zawarłem pokój z Izraelem   Abdul-Hussain   2021-05-21
Bohaterzy chińskiego narodu   Jackoby   2021-04-24
Demokraci na amerykańskim uniwersytecie wymazują palestyńskie głosy   Eid   2021-04-08
Europa, islam i polityka   Dabbas   2021-03-23
Palestyńczycy: Co znaczy prawdziwa edukacja   Toameh   2021-02-24
Prawda o finansowej pomocy dla Autonomii Palestyńskiej   Kedar   2021-02-21
Więcej korupcji, kiedy Biden wznawia pomoc finansową   Tawil   2021-02-20
Irańscy dysydenci proszą USA o utrzymanie “maksymalnego nacisku”   Bergman   2021-02-13
Irański duchowny wzywa do pokoju z Izraelem   Fitzgerald   2021-02-10
Iran zamienia Gazę w magazyn broni   Toameh   2021-02-03
Palestyńczycy: ofiary arabskiego kraju   Toameh   2021-01-30
Zdefiniowanie narzędzi do pomiaru stopnia radykalizmu islamu jest niezbędne dla pokonania radykalizmu   Hamid   2021-01-29
Palestyński plan nabrania administracji Bidena   Tawil   2021-01-29
Liban chce zakończenia irańskiej okupacji   Toameh   2021-01-26
Marokański intelektualista: Porozumienie z Izraelem przynosi Maroku korzyści,   a nie szkody, jak twierdzą niektórzy   Assid   2021-01-22
Arabowie: Niezwykle ważny głos na rzecz pokoju   Toameh   2021-01-14
Palestyński dziennikarz i były polityk o Bractwie Muzułmańskim   Sadek   2021-01-13
ONZ nagradza irańskie potworności   Bergman   2020-11-05
Potrzebujemy tej zmiany w świecie arabskim   Al Nuaimi   2020-08-28
Palestyńska wojna z historią   Tawil   2020-08-20
Zmiana marki kalifatu – nigdy niekończący się, dystopijny mit   Mahmoud   2020-08-13
Palestyńczycy: Popieramy obozy koncentracyjne dla muzułmanów w Chinach   Toameh   2020-08-12
Dlaczego Palestyńczycy popełniają samobójstwa?   Toameh   2020-08-02
Palestyńczycy: Akceptuj zachodnie fundusze, głosuj na dżihad   Toameh   2020-07-30
Przyczynek do działalności skazanej na przegraną   Koraszewski   2020-07-21
Jak Palestyńczycy terroryzują własną ludność   Tawil   2020-07-13
Co kanadyjski żołnierz uświadomił mi o IDF   Dandachi   2020-06-12
Czyje głosy w dzisiejszym Izraelu są najsilniej syjonistyczne i najmniej przepraszające?   Oz   2020-06-09
Doradzanie palestyńskim przywódcom, by działali racjonalnie, jest skrajnie irracjonalne     2020-06-05
Palestyńczycy: Jedzenie posiłku z Żydami jest przestępstwem   Toameh   2020-06-02
Palestyńskie mity i izraelska rzeczywistość     Dabbas   2020-05-29
Koronawirus: Bohaterowie Chin, którzy zniknęli, i milczenie Zachodu   Meotti   2020-05-20
Co byłoby, gdyby Izrael zniknął?   Mahmoud   2020-05-18
Palestyńczycy i wirus normalizacji   Toameh   2020-05-06
Koronawirus: więcej palestyńskich oszczerstw przeciwko Izraelowi   Toameh   2020-05-01
Koronawirus w Turcji: Rząd atakuje lekarzy    Şahin   2020-04-15
Hamas: nowy pretekst do atakowania Izraela   Toameh   2020-04-12
List 100 irańskich naukowców i działaczy politycznych do Chameiniego: „Ty jesteś głównym winowajcą katastrofy narodowej”     2020-04-07
Palestyńscy przywódcy używają koronawirusa do atakowania Izraela   Toameh   2020-03-21
Palestyńczycy powtarzają oszczerstwa o rytuale krwi, podczas gdy Izrael ratuje ich życie   Toameh   2020-03-10
Prawdziwy powód, dla którego izraelscy Arabowie nie chcą żyć w ”Palestynie”   Toameh   2020-02-05
Dlaczego niektórzy Palestyńczycy kochają Solejmaniego   Toameh   2020-02-04
Abbas wybiera Hamas zamiast pokoju z Izraelem   Toameh   2020-01-31

« Poprzednia strona  Następna strona »
Polecane
artykuły

Lekarze bez Granic


Wojna w Ukrainie


Krytycy Izraela


Walka z malarią


Przedwyborcza kampania


Nowy ateizm


Rzeczywiste łamanie


Jest lepiej


Aburd


Rasy - konstrukt


Zielone energie


Zmiana klimatu


Pogrzebać złudzenia Oslo


Kilka poważnych...


Przeciwko autentyczności


Nowy ateizm


Lomborg


„Choroba” przywrócona przez Putina


„Przebudzeni”


Pod sztandarem


Wielki przekret


Łamanie praw człowieka


Jason Hill


Dlaczego BIden


Korzenie kryzysu energetycznego



Obietnica



Pytanie bez odpowiedzi



Bohaterzy chińskiego narodu



Naukowcy Unii Europejskiej



Teoria Rasy



Przekupieni



Heretycki impuls



Nie klanial



Cervantes



Wojaki Chrystusa


Listy z naszego sadu
Redaktor naczelny:   Hili
Webmaster:   Andrzej Koraszewski
Współpracownicy:   Jacek, , Małgorzata, Andrzej, Henryk