Teraz się trochę zamyśliłam, trochę pośmiałam, a pomyślę około południa.

Zazdroszczę takiego wielokierunkowego sposobu pamiętania, który daje możliwość niemal zmaterializowania się całych klasterów przeszłości. mam przede wszystkim głosy, czasem zapachy. Pocieszam się Kawafisem, do którego też wracały przede wszystkim głosy, a obrazy w migawkach i okruchach. I o tyle, o ile były statyczne.
Ożywił mi się świat mało znany, zapośredniczony w innych opowieściach. Te wszakoż, gdy spisane, są ugłaskane i upozowane jak do studyjnego portretu. Częściej tam więcej wypożyczonych kostiumów i monideł, za którymi przepada właściwy kształt portretowanych.
Bliski mi jest taki twór, nazywany "kotami" Czy lokalnie, nie wiem, jakoś z wrodzonego i systematycznie pielęgnowanego lenistwa nie skusiłam się na sprawdzanie. Te "koty" tworzą się samoistnie - spadnie kawalątek włóczki, gdy się przyszywa do swetra obluzowany guzik, dołączy do niego parę strzępków papieru... I tak, jeśli nie odsuwa się co tydzień wszystkich mebli do odkurzania, sobie rośnie, wzbogacając się o korek od olejku, który znienacka się zapodział, o maleńką zawieszkę i o kawałek liścia, który skądś i kiedyś przywiało. Lubię; to jest dla mnie przedstawienie pamięci.
Niektórzy mówią, że nudne; zdarzają się mędrcy od literatury, chwalący się, że nie czytali. A moim ulubionym od przeszło półwiecza pisarzem jest Marcel Proust. Na pamięć prawie znany; a i tak nie ma lata, abym nie sięgnęła po ten tom, z którego najpierw w głowie odezwie się jakieś zdanie. I jest jeszcze "Malte" Rilkego - to w tym klimacie, gdzie trzeźwa precyzja miesza się ze śladami duchów znajduję to, czego mi brak.