Autor przedstawia truizm, który w gronie adresatów niemal nikogo nie przekona. Przede wszystkim dlatego, że w zachodnim 'wspieraniu Palestyny" też o całkiem co innego chodzi. Gdyby to, co się teraz określa Palestyną realnie było w granicach Egiptu albo Syrii (albo podzielone między Egipt, Jordanię i Syrię) i tam wierzgało, nie byłoby żadnego wsparcia. Tak, jak nie ma go dla Kurdów - bo, nieprawdaż, ustanowienie na zamieszkałych przez nich terenach kurdyjskiego państwa "naruszałoby jedność terytorialną" czterech innych krajów. Okazuje się, że od Iranu, Iraku, Syrii i Turcji nie można odgraniczyć ziem kurdyjskich, mimo że te państwa mają w du...żym poważaniu tożsamość, godność i prawo do samostanowienia rdzennych mieszkańców. Nie można i już; i niech kto mądry zgadnie, dlaczego. Ryzykuję hipotezę, że cała "sprawa palestyńska" jest pretekstem, nie tylko dla Iranu. Irański reżim skorzystał z gotowego wzorca.
Jak bardzo mało kogo obchodzi ta "sprawa"? Wystarczy szybko prześledzić entuzjazm, z jakim postępowi aktywiści kibicowali Iranowi od tej niedawnej piątkowej nocy; wystarczy poczytać teksty pełne nadziei, że Iran nie stracił tego, co w jego nuklearnym dorobku najważniejsze. W tych rozważaniach znikła "sprawa". Znikły też wątpliwości, cóż by się z "przedmiotem sprawy" stało, gdyby Iran istotnie skonstruował wiadomą broń i jej użył, bombardując może Aszkelon, a może Hajfę... wszystko jedno, wszak irańska propaganda dawno temu ogłosiła Izrael "krajem na jedną bombę". Wątpliwość, czy to aby nie zaszkodzi Palestyńczykom, jakoś się nie pojawia. Przyczyna dość oczywista.