To już prawie pół wieku islamistycznego reżimu w Iranie. Nie zauważyłam, aby gdzieś, a we Francji zwłaszcza, zabrano się do obrachunku, jakie to bywają konsekwencje bezwarunkowego humanitaryzmu. To prawie półwiecze jest przecież kroniką jasno zapowiedzianej dyktatury. Zapowiadali ją ludzie, którzy dla siebie znaleźli spokojne i dostatnie miejsce we Francji. Byli pod francuską ochroną. Nikt, a najmniej Francja, nie ma prawa twierdzić, że a bo myśmy nie wiedzieli i nie przewidzieli. Wszyscy umęczeni i pomordowani (w majestacie szariatu) Irańczycy obciążają "zachodnią wrażliwość".
Wnioski stąd są groteskowe i żałosne. Sprowadzają się do powtarzania, że jak nie wiedzieliśmy i nie przewidzieliśmy, tak nie chcemy wiedzieć i przewidywać. A nawet możemy obiecać, że nie zamierzamy tego robić. Mimo wszelkich przeciwności, z tą na czele, że przecież irańscy islamiści niczego nie udają i nie wysilają się na ukrywanie swoich projektów. Niesłyszenie i nierozumienie bywa nieraz ciężką pracą, ale Zachód od niej nie stroni.