Dawa: sianie nasion nienawiści

Raport zamówiony przez USA z 2016 r. informował, że ludzie pochodzenia uzbeckiego “ulegają  najczęściej radykalizacji, kiedy pracują jako migranci za granicą”, jak informuje  State Department.

Pozornie dawa – dokonywane osobiście lub on-line – wydaje się być łagodną działalnością misyjną nawracania nie-muzułmanów na islam. Jest legalne w zachodnich społeczeństwach i może odbywać się nie budząc zainteresowania ze strony mediów lub rządów. Dawa na ogół nie wzbudza uwagi poza sytuacjami, kiedy członkowie takiej grupy misyjnej nagle pojawiają się na czołówkach gazet jako dżihadyści.

Politycy i media na Zachodzie wydają się preferować patrzenie na islam wyłącznie jako na religię, a nie jako system polityczny, który, według krytyków, stara się narzucić światu własne prawa i reguły – szariat.

Jednak, według urodzonej w Somalii muzułmańskiej dysydentki, Ayaan Hirsi Ali, w jej niedawno wydanej książce, The Challenge of Dawa: Political Islam as Ideology and Movement and How to Counter It:

"Określenie 'dawa' odnosi się do działalności prowadzonej przez islamistów dla zdobycia wyznawców i zwerbowania ich do kampanii narzucenia prawa szariatu wszystkim społeczeństwom. Dawa nie jest islamskim odpowiednikiem działalności misyjnej, chociaż często taką udaje... Obejmuje nawracanie na wiarę, ale wykracza poza to. W krajach zachodnich dawa ma na celu zarówno nawrócenie nie-muzułmanów na polityczny islam, jak też szerzenie ekstremistycznych poglądów wśród żyjących tam muzułmanów. Ostatecznym celem dawa jest zniszczenie politycznych instytucji wolnego społeczeństwa i zastąpienie ich szariatem".

Przypuszczalnie ostatnią rzeczą, jakiej chciałoby społeczeństwo, są grupy, które ukrywają działalność polityczną pod płaszczykiem praktyk religijnych, chronionych zasadą wolności wyznania.

Niedawno na Filipinach członkowie organizacji dawa znanej jako Tablighi Dżamaat ("Grupa, która propaguje wiarę") wjechała do kraju pod pozorem prowadzenia działalności misyjnej – mieli uczestniczyć w dorocznym zgromadzeniu Tablighi Dżamaat. Okazało się jednak, że przybyli, by prowadzić dżihad razem z Isnilonem Hapilonem, "emirem" Państwa Islamskiego w Południowowschodniej Azji.

Ekspertka islamu, dziennikarka Innes Bowen w książce wydanej w 2014 r., Medina in Birmingham, Najaf in Trent, opisała Tablighi Dżamaat jako "misyjny ruch Deobandi i jedną z największych grup islamskich w Wielkiej Brytanii… po cichu urosła na jeden z odnoszących największe sukcesy ruchów islamskich w Wielkiej Brytanii"[1]. Jednak Tablighi Dżamaat był właściwie nieznany w Wielkiej Brytanii aż okazało się, że kilku brytyjskich muzułmanów oskarżonych o przestępstwa terrorystyczne, było uczestnikami działań [2] tej organizacji. Wśród tych terrorystów był Richard Reid (ten od “bomby w bucie”) i trzech z czterech sprawców zamachów terrorystycznych w Londynie 7/7. Amerykanin walczący w szeregach wroga, John Walker Lindh, który pomagał talibom, był związany z Tablighi Dżamaat; terrorysta z San Bernardino, Syed Farook, modlił się w San Bernardino w meczecie Dar al Uloom al Islamiyyah, opisanym jako "przystań aktywistów Tablighi Dżamaat".

Ten ruch, według innego eksperta islamu, Yogindera Sikanda, który opisał go w badaniu z 1998 r., dążył do "propagowania poczucia paranoi i obrzydzenia wobec społeczeństwa nie-muzułmańskiego"[3]. Cytował on znanego brytyjskiego orędownika Tablighi Dżamaat:

"głównym celem tabligh jest uratowanie ummah [muzułmańskiej społeczności] przed kulturą i cywilizacją Żydów, chrześcijan i (innych) wrogów islamu przez stworzenie takiej nienawiści dla ich sposobów [życia], jaką ludzie mają wobec moczu… i kału..."

W “Middle East Quarterly” w artykule pod tytułem Tablighi Jamaat: Jihad's Stealthy Legions Tablighi Dżamaat określono mianem wilka w owczej skórze:

"Tablighi Dżamaat nie jest monolitem: jedna podsekcja wierzy, że powinniśmy prowadzić dżihad przez uświadamianie…  podczas gdy bardziej radykalne skrzydło propaguje dżihad mieczem... w praktyce wszyscy członkowie Tablighi nauczają kredo, którego nie daje się odróżnić od radykalnej ideologii dżihadystycznej wahabicko-salafickiej, jaką podziela tak wielu terrorystów”.

Niemniej, Tablighi Dżamaat pozostaje legalną, aktywną organizacją, która wywiera znaczący wpływ na muzułmanów w Europie, szczególnie w Wielkiej Brytanii, jak również w Stanach Zjednoczonych.  Już w 2003 r. zastępca dyrektora sekcji międzynarodowego terroryzmu FBI, Michael J. Heimbach, Powiedział: "Mamy znaczącą obecność Tablighi Dżamaat w Stanach Zjednoczonych i odkryliśmy, że Al-Kaida używa ich do rekrutacji teraz, jak też w przeszłości”. Fragment ukradkiem zrobionego filmu w islamskiej szkole Darul Ulum w Birmingham w Angli, związanej z Tablighi Dżamaat, pokazywał, że dzieci muzułmańskie uczone były supremacji. Uczono jedenastolatki, że Hindusi “nie mają rozumu” i “piją krowie siuśki”. Nauczyciel powiedział także: "Nie jesteście jak ci nie-muzułmanie tam… Całe to zło, jakie widzicie na ulicach... ludzie, którzy nie noszą porządnie hidżabu, ludzie, którzy palą… powinniście to nienawidzić…” Powiedział także dzieciom:

"Musicie uwolnić się spod wpływu szatana i społeczeństwa... Kuffar [obraźliwa nazwa nie-muzułmanów] wprowadzili tak wiele nowych rzeczy... Oni kontrolują wasze umysły... Czy jesteście spośród tych, którzy wolą ich sposób życia: sposób kuffar zamiast sposobu Proroka?”

Wywiady USA i Holandii wydawały się kiedyś świadome niebezpieczeństwa organizacji dawa. W 2004 r. rząd holenderski zidentyfikował w raporcie zagrożenie dla holenderskiego społeczeństwa, jakie płynie z praktyki dawa i doszedł do wniosku, że “kontakty i wręcz współdziałanie dawa i dżihadu pokazuje związek między różnymi formami radykalnego islamu i zjawiskiem radykalnego terroryzmu islamskiego”. 

W badaniu tym pokazano także rozróżnienie między rodzajami dawa i wynikające z nich zagrożenia:

"Dawa może być skierowane na próbę przekonania muzułmańskich społeczności, że nie-muzułmańskie społeczności są wrogie wobec islamu i pragną go uciskać, a nawet zniszczyć. Dawa może także służyć do przekonania muzułmańskich społeczności, że wartości i standardy nie-muzułmanów są nie do pogodzenia z wartościami i standardami muzułmanów i dlatego powinny być uważane za zdeprawowane. Przy takiej formie dawa społeczności muzułmańskie często zachęca się do podkreślania (w prowokacyjny sposób) różnic z innymi grupami, a czasami także wyrażania pogardy i nienawiści wobec standardów i wartości kultury nie-muzułmanów”.

Wydawałoby się, że rządy zachodnie utraciły zdolność – przynajmniej oficjalnie – tego postrzegania dawa jako narzędzia zaszczepiania uczuć muzułmańskiej supremacji i nienawiści do nie-muzułmanów. Zamiast tego bez końca i obsesyjnie roztrząsają problem “islamofobii”. Powinno to być powodem do niepokoju.

Na Zachodzie działają także inne organizacje dawa. Jedną z nich jest Islamic Education and Research Academy (iERA), kierowana przez dwóch konwertytów, Abdura Raheem Greena i Hamzę Andreasa Tzortisa, która działa globalnie na rzecz szerzenia islamu. W odróżnieniu od Tablighi Dżamaat skupia swoje misjonarskie wysiłki na nie-muzułmanach. Jej przywódcy wygłaszają rasistowskie i antydemokratyczne wypowiedzi, nazywając nie-muzułmanów „kuffar”. Green powiedział, że "Celem dżizja [pogłówne płacone muzułmanom przez nie-muzułmanów] jest pokazanie Żydowi i chrześcijaninowi, że są gorsi i podporządkowani islamowi" i "Jeśli Żyd lub chrześcijanin idzie ulicą, muzułmanin powinien zepchnąć ich na bok”. Powiedział również, że "bezpośrednim problemem" dla muzułmanów w Wielkiej Brytanii jest to, że są otoczenie przez "kuffar" i że jedynym usprawiedliwieniem dla muzułmanów pozostawania w Wielkiej Brytanii jest „nawoływanie kuffar do islamu”.

Tzortis powiedział, że apostaci, którzy “walczą przeciwko społeczności [...] powinni zostać zabici” i że “my, jako muzułmanie, odrzucamy ideę wolności słowa, a także ideę wolności”. Wypowiadał się także przychylnie o małżeństwie dzieci. Przyznaje, że był członkiem Hizb ut-Tahrir, radykalnej organizacji islamskiej, ale odszedł z niej z „powodów scholastycznych i filozoficznych”. W wypowiedzi na stronie internetowej iERA Tzortis i Green próbują zdystansować się od pewnych (niewymienionych) wypowiedzi z przeszłości, pisząc: "niektóre z anachronicznych wypowiedzi przypisywanych personelowi  iERA zostały albo wyjaśnione, albo publicznie wycofane i nigdy nie dotarły na kampusy uniwersyteckie”. 

iERA najwyraźniej ma dużą platformę na kampusach w Wielkiej Brytanii. Według raportu o ekstremistycznych wydarzeniach na kampusach brytyjskich w roku akademickim 2016/17, iERA stała za 34 z 112 takimi wydarzeniami, które miały miejsce tego roku. W odróżnieniu od skrajnie prawicowych, marginalnych grup, zakazanych niedawno przez minister spraw wewnętrznych, Amber Rudd (których samo popieranie jest obłożone karą do 10 lat więzienia) - iERA może swobodnie i bez przeszkód prowadzić swoją działalność dawa [4] i robi to zwiększając swoją aktywność w niewiarygodnym tempie. Według strony Facebooka tej organizacji tylko w październiku 2017 r. iERA lub jej reprezentanci byli aktywni ze swoją dawa w Kanadzie, Hong Kongu, Holandii i w Stanach Zjednoczonych. iERA szkoliła także 15 przywódców dawa z całego świata – od Islandii do Polski, Hondurasu i Finlandii -- w niedawnym programie szkoleniowym on-line.

W Stanach Zjednoczonych iERA pracuje z Muslim American Society (MAS) i Islamic Circle of North America (ICNA), jak podaje strona iERA. ICNA, czołowa organizacja muzułmańska w USA, jest czynnie zaangażowana w dawa i w 2015 r. prowadziła "Globalny dzień Dawa", w którym nawiązywano do kursu szkoleniowego Tzortisa.

Według Informatora dla członków z 2013 r. ICNA (dla kobiet-członkiń) organizacja uważa się za ruch islamski, który jest

"zorganizowanym i kolektywnym wysiłkiem prowadzonym dla ustanowienia Al-Islam w jego całkowitej formie we wszystkich aspektach życia. Jego ostatecznym celem jest zdobycie zadowolenia naszego Stwórcy Allaha i powodzenia w życiu przyszłym przez walkę o Ikamat-ad-Deen [ustanowienie islamu w całości]. Islamskie ruchy działają w różnych częściach świata, by osiągnąć te same cele”.

Ostateczny cel ustanowienia państwa islamskiego w Stanach Zjednoczonych nie mógłby być wyraźniejszy. Pozór dbałości o “różnorodność” i “włączenie”, jakie ICNA pokazuje na swojej publicznej witrynie internetowej, nie może zostać uznany za cokolwiek innego niż próba udawania, jak również głoszony cel "znalezienia miejsca dla islamu w Ameryce". ICNA już ma miejsce dla islamu w Ameryce – przypuszczalnie chce rozszerzyć to miejsce, aż nie pozostanie nic innego.

Informator dla członków z 2013 r. opisuje “etapy” pracy ICNA. Jednym z etapów jest dawa, czyli "skuteczne sięganie na zewnątrz".

"Ci, którzy akceptują prawdę islamu, otrzymują odpowiednią literaturę islamską i możliwość zostania muzułmanami. Stają się częścią islamskiej Ummah jako bracia i siostry”. 

Informator dla członków opisuje, jak już w latach 1970.:

"ICNA założyła własne forum dla pracy dawa na lokalnym, regionalnym i krajowym poziomie.  Założyła niezbędne instytucje na krajowym poziomie dla wspierania działalności dawa… Uznając inne nastawione na ruch grupy w tym kraju ICNA nadał koordynuje i łączy swoje wysiłki z ich [wysiłkami]”. 

W rzeczywistości, ICNA ma odrębny projekt pod nazwą "Dlaczego dawa?”, którego

"celem jest organizowanie pracy dawa w Ameryce Północnej w sposób profesjonalny i skuteczny. Głównymi punktami projektu są bezpłatnie egzemplarze dla nie-muzułmanów; dystrybucja islamskiej literatury…, dawa przez media; dawa w więzieniach; wsparcie dawa na kampusach; ulotki dawa on-line; dawa przez e-mail”. 

Ekspertci tacy jak Steven Emerson, założyciel i dyrektor wykonawczy Investigative Project on Terrorism, uważa, że ICNA jest związana z Bractwem Muzułmańskim. Jego duchowy przywódca, Jusuf al Karadawi, głosi, że Zachód zostanie zdobyty przez islam – nie mieczem, ale przez dawa.

Jeśli zachodni przywódcy nie są w stanie pojąć niebezpieczeństwa, jakie stanowią takie organizacje, jak Tablighi Dżamaat, iERA i ICNA, a według krytyków, również takie, jak CAIR i ISNA – nie mówiąc już o zrobieniu czegoś w tej sprawie, zamiast niekończącej się obsesji na punkcie „islamofobii – może okazać się, że Karadawi ma rację.

[1] Innes Bowen, Medina in Birmingham, Najaf in Trent (Hurst 2014), s. 35.

[2] Innes Bowen, Medina in Birmingham, Najaf in Trent, s. 41.

[3] Cytowane w Innes Bowen, Medina in Birmingham, Najaf in Trent, s. 47.

[4] Jak dotąd, jedyną przeszkodą dla iERA, wydaje się być to, że Charity Commission otworzyła dochodzenie wobec iERA o możliwe finansowanie dżihadystów w Syrii. Kilku dżihadystów, którzy pojechali z Wielkiej Brytanii do Syrii, było związanych z iERA, wykonując dla nich pracę dawa. Green mówił przychylnie o umieraniu w sprawie dżihadu.

Dawa: Sowing the Seeds of Hate

Gatestone Institute, 4 listopada 2017

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska