Podwójne standardy “New York Timesa”, który oskarża IDF o używanie Palestyńczyków jako ludzkich tarcz

Rola organizacji Breaking the Silence

Dwóch Izraelczyków przedstawiła „New York Timesowi” organizacja Breaking the Silence, a ich motywacja jest bardzo jasna. Organizacja, założona w 2004 roku przez byłych żołnierzy IDF, którzy są bardzo krytyczni wobec Izraela, twierdzi, że „ujawnia społeczeństwu rzeczywistość codziennego życia na okupowanych terytoriach” za pomocą zeznań, które rzekomo zostały „skrupulatnie zbadane”, podczas gdy „wszystkie fakty są weryfikowane przez dodatkowych naocznych świadków”.

Jednak, jak wielokrotnie twierdzili jej krytycy, grupa ta wydaje się często opierać na „zmyślonych lub przesadzonych” zeznaniach byłych żołnierzy — z których niektórzy otrzymywali wynagrodzenie od Breaking the Silence — i jest „motywowana względami finansowymi i politycznymi w celu promowania programu propalestyńskiego”.

Breaking the Silence dostarczyła również „New York Timesowi” dwa zdjęcia na potrzeby tego reportażu. Biorąc pod uwagę brak kontekstu i słabą jakość wizualną obu zdjęć, nie można potwierdzić, czy te obrazy są dowodem czegokolwiek, a tym bardziej podpisów, które zarzucają wykroczenia IDF. 

Naiwnością byłoby sugerowanie, że każdy żołnierz w IDF lub jakiejkolwiek innej porównywalnej armii zachowuje się wzorowo. We wrześniu bieżącego roku „New Yorker” opublikował bazę danych, która, jak twierdzi, jest „największym znanym zbiorem dochodzeń w sprawie możliwych zbrodni wojennych popełnionych [przez żołnierzy armii USA] w Iraku i Afganistanie od 11 września 2001 — łącznie prawie osiemset incydentów”.

Do domniemanych przestępstw należą m.in. „przypadek zgwałcenia czternastoletniej dziewczynki przez żołnierzy, a następnie zamordowania jej i jej rodziny; domniemane zabójstwo mężczyzny przez żołnierza Zielonych Beretów, który odciął ucho swojej ofierze i je sobie zatrzymał; a także okrucieństwo wobec więźniów w więzieniu Abu Ghraib i ośrodku zatrzymań w bazie lotniczej Bagram”.

Wszystko to nie oznacza, że IDF jest bardziej moralna niż armia amerykańska, choć z pewnością można by to uzasadnić. Chodzi o to, że nikt nie potępiłby całej armii USA jako niemoralnego bytu, który przynosi wstyd swojemu krajowi, pomimo zachowania niektórych jej żołnierzy.

Jednak gdy mowa o relacjach i śledztwach „New York Timesa” na temat Sił Obronnych Izraela, nie sposób zignorować szerszego planu tej gazety, który nieustannie zmierza do podważenia legitymizacji izraelskiej samoobrony przed terrorystami, którzy obecnie atakują kraj na wielu frontach.

Na przykład, zaledwie kilka dni temu gazeta opublikowała artykuł, w którym oskarżono Izrael o popełnienie zbrodni wojennych i „strzelanie do dzieci z bliskiej odległości”. Ten artykuł opierał się również na wątpliwych zeznaniach i jeszcze bardziej wątpliwych zdjęciach rentgenowskich, które rzekomo pokazywały kule IDF utkwione w głowach palestyńskich dzieci. Sama autentyczność zdjęć rentgenowskich została zakwestionowana, a cała historia została zdemolowana w Internecie.

Jeśli chodzi o weryfikację dowodów i zeznań, „New York Times” nie okrywa się szczególną chwałą.

Kto właściwie używa ludzkich tarcz?

Czy New York Times zbadał również, jak Hamas wykorzystuje ludzkie tarcze?

Tak i nie.

10 września 2024 r. “New York Times” opublikował ten artykuł:

Mimo nagłówka, termin „ludzkie tarcze” nie pojawia się w tekście ani razu.

Nigdzie nie ma analizy tego, jak Hamas celowo stosuje strategię osadzania się w cywilnej infrastrukturze jako sposób ochrony swoich terrorystów i ich broni przed Izraelem. Nigdzie nie ma odniesienia do tego, jak przywódcy Hamasu są w pełni gotowi poświęcić niewinnych mieszkańców Gazy w pogoni za własnymi chorymi ideologicznymi celami. W istocie, cała koncepcja żywych tarcz działa tylko wtedy, gdy stajesz w obliczu wroga, który ceni ludzkie życie i nie jest gotowy lekceważyć międzynarodowego prawa humanitarnego i prawa wojny.

Podwójne standardy

Ale podczas gdy jedna strona, Izrael, jest zobowiązana do przestrzegania tych praw, druga strona, Hamas, gra według innych zasad. Oczywiście, IDF powinna przestrzegać tych standardów, a odpowiedzialność jest ważna, aby je utrzymać. Nie daje to jednak „New York Timesowi” prawa do stosowania podwójnych standardów w sprawie ludzkich tarcz.

Honest Reporting
Kiedy @nytimes używa indywidualnych przypadków, które są sprzeczne z kodeksem etycznym IDF, by oczernić całą armię, ale nie zajmuje się polityką Hamasu używania całej populacji Gazy jako ludzkiej tarczy, to nie jest to dziennikarstwo, to są podwójne standardy.

New York Times
Dochodzenie Timesa odkryło, że izraelscy żołnierze regularnie zmuszają schwytanych Palestyńczyków do wykonywania zagrażających życiu zadań, by uniknąć ryzyka dla izraelskich żołnierzy na polu bitwy.

Warto zauważyć, że podczas gdy „New York Times” zadowala się traktowaniem stosowania przez Siły Obronne Izraela żywych tarcz jako faktu, w odniesieniu do Hamasu fakt ten jest traktowany jako twierdzenie Izraela, mimo dowodów przedstawionych przez działaczy i przywódców Hamasu potwierdzających tę politykę.

Na przykład:

• „Al-Szifa, jak twierdzą izraelscy funkcjonariusze, jest przykładem gotowości Hamasu do wykorzystywania szpitali jako osłony i zamieniania cywilów w żywe tarcze”.
• „ Izraelskie wojsko twierdzi, że Hamas cynicznie wykorzystuje” szkoły, szpitale i schroniska, używając ich jako baz, a cywilów jako żywych tarcz.

Czego nie powie New York Times

Przedstawiciele izraelskiej armii zapytani przez „Times of Israel” o historię opisaną w „New York Timesie”, odpowiedzieli, że „rozkazy i instrukcje Sił Obronnych Izraela zabraniają wykorzystywania cywilów w Strefie Gazy, którzy zostali aresztowani w terenie, do misji wojskowych”, dodając, że „rozkazy i instrukcje są regularnie przekazywane żołnierzom na polu walki podczas wojny”.

To jest kluczowe. Czego „New York Times” nie powie, to że wszyscy żołnierze, którzy się wypowiedzieli, mają możliwość zgłoszenia tego, co rzekomo widzieli, bezpośrednio do działającego systemu śledczego. Jak wyjaśnia IDF:

Siły IDF są zobowiązane do zgłaszania incydentów, które budzą podejrzenia naruszenia prawa lub rozkazów IDF. Każdy raport (przesłany przez siły IDF lub otrzymany w inny sposób), skarga lub zarzut sugerujący niewłaściwe postępowanie sił IDF podlega wstępnemu procesowi badania, niezależnie od źródła.

W niektórych przypadkach otrzymany raport, skarga lub roszczenie  prima facie budzi  uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa (takie jak konkretne zarzuty, które budzą uzasadnione podejrzenie grabieży lub znęcania się nad zatrzymanymi). W takich przypadkach MAG niezwłocznie nakazuje wszczęcie dochodzenia karnego. Dochodzenia karne w sprawie domniemanego przestępstwa popełnionego w kontekście działalności operacyjnej są prowadzone przez wyspecjalizowany departament w ramach Wydziału Śledczego Policji Wojskowej IDF, Krajowej Jednostki ds. Operacyjnych. Pracą jednostki kieruje MAG.

Mówiąc prościej, istnieje izraelski mechanizm dochodzenia w sprawie oskarżeń, które opisał „New York Times”. Ponadto Izrael korzysta z mnóstwa organizacji społeczeństwa obywatelskiego i wolnej prasy, która istnieje, aby pociągnąć do odpowiedzialności tych, którzy sprawują władzę.

Jednak „New York Times” jest zainteresowany orędownictwem na rzecz palestyńskiego dobrostanu tylko wtedy, gdy widzi okazję do oczernienia Izraela. IDF z pewnością nie jest poza krytyką lub zarzutami. Ale czy prośba do „New York Timesa” o porzucenie podwójnych standardów jest zbyt wygórowana?

Prawdopodobnie tak.

Link do oryginału: https://honestreporting.com/double-standards-as-new-york-times-accuses-idf-of-using-palestinians-as-human-shields/

Honest Reporting, 15 października 2024

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Simon Plosker jest badaczem i publicystą Honest Reporting.