Czarne życie, które nie ma znaczenia: 50 chrześcijan zamordowanych w ich kościele

• Niedziela Wielkanocna, 20 kwietnia 2014: islamscy terroryści podpalili przepełniony kościół; 150 chrześcijan zginęło i byli niezliczeni ranni.
• Niedziela Wielkanocna, 8 kwietnia 2012: materiały wybuchowe podłożone przez muzułmanów zdetonowano w pobliżu dwóch zatłoczonych kościołów; ponad 50 chrześcijan zostało zabitych, a nieznana liczba rannych.
• Boże Narodzenie 25 grudnia 2011: muzułmańscy terroryści strzelali i zdetonowali bomby w trzech kościołach; zginęło 37 chrześcijan, 57 zostało rannych.

Według kilku organizacji pozarządowych (na przykład tutaj i tutaj) w rzeczywistości jesteśmy świadkami ludobójstwa chrześcijan nigeryjskich. W Nigerii co dwie godziny ginie jeden chrześcijanin. Według raportu z sierpnia 2021 roku, odkąd w lipcu 2009 roku na dobre rozpoczęła się islamska rewolta – najpierw z udziałem islamskiej organizacji terrorystycznej Boko Haram, a później dodatkowo muzułmańskich pasterzy Fulani, również motywowanych ideologią dżihadystyczną, wzywającą ich do zajmowania ziemi chrześcijan („niewiernych”) - ponad 60 tysięcy chrześcijan zostało zamordowanych podczas najazdów lub porwanych i nigdy więcej ich nie widziano. W tym czasie muzułmanie z okrzykami „Allahu Akbar” („Allah jest większy”) podpalili i zniszczyli około 20 tysięcy kościołów i szkół chrześcijańskich.

Niecały miesiąc temu Państwo Islamskie w Nigerii opublikowało nagranie wideo, na którym jego członkowie mordują 20 chrześcijan. Chociaż bardzo przypomina nagranie z 2015 roku, na którym inna grupa muzułmańskich terrorystów morduje 21 koptyjskich chrześcijan w Libii, spotkało się ze znacznie mniejszym zainteresowaniem mediów. Samo nagranie Koptów z 2015 roku miało sześciokrotnie mniej relacji w mediach niż zabicie goryla, które miało miejsce w tym samym czasie. Nagranie wideo nigeryjskich chrześcijan z zeszłego miesiąca ledwo pojawiło się w zachodnich mediach – jakby sugerowało, że rytualna rzeź chrześcijan stała się tak oklepana, że nie warto o niej opowiadać.

Gdzie są protesty i oburzenie? Kiedy Australijczyk Brenton Tarrant zaatakował dwa meczety i zabił 51 muzułmanów w 2019 roku w Nowej Zelandii, świat zjednoczył się w potępieniu; od tego czasu załamywanie rąk nie ustało. Organizacja Narodów Zjednoczonych odpowiedziała na ten jeden, odosobniony atak, inaugurując inicjatywę „zwalczania islamofobii”. Gdzie, po latach i dziesięcioleciach ataków, są inicjatywy ONZ na rzecz „zwalczania antysemityzmu” i „zwalczania ludobójstwa chrześcijan”?

Wydaje się, że ONZ interesuje tylko spokojne obserwowanie, jak jej członkowie naruszają jej przepisy. Ludobójcze groźby Iranu, które naruszają Kartę Narodów Zjednoczonych, powinny być podstawą do jego wydalenia. ONZ ignoruje niesłychane zbrodnie przeciwko ludzkości, takie jak niewolnictwo (tutaj i tutaj)  lub kłamstwa Chin dotyczące przenoszenia COVID-19 z człowieka na człowieka, a zamiast tego bezprawnie prześladuje Izrael, demokrację, która faktycznie przestrzega praw człowieka dla wszystkich swoich obywateli – czy to muzułmańskich, żydowskich czy chrześcijańskich.

Co zatem zrobi teraz ONZ i inne duże organy rządowe w odpowiedzi na atak na kolejny kościół i zamordowanie ponad 50 chrześcijan? Prawdopodobnie nic — poza próbą uciszenia każdego, kto próbuje zdemaskować ideologię głoszoną przez morderców (na przykład tutaj i tutaj). Wiemy o tym, ponieważ ONZ i wielu członków duchowieństwa nie zrobiło absolutnie nic w odpowiedzi na niezliczone inne muzułmańskie ataki na kościoły, które przez lata pochłonęły życie tysięcy chrześcijan – z wyjątkiem prób ukrycia motywacji morderców i mówienia, że byli „pod wpływem marihuany” lub „chorzy psychicznie”.

Rzeczywiście, zaledwie dwa tygodnie temu, kiedy posłowie do Parlamentu Europejskiego, jednego z organów ustawodawczych Unii Europejskiej, złożyli propozycję przeprowadzenia dyskusji na temat rosnącej fali prześladowań chrześcijan na całym świecie — jak na ironię, w kontekście ostatniego wówczas okrucieństwa w Nigerii: ukamienowania i spalenia chrześcijańskiej studentki Deborah Samuel — Parlament Europejski, w którym większość posłów jest powiązana z partiami lewicowymi, odmówił nawet dyskusji.

Ignorowanie mordowania chrześcijan to oczywiście tylko jeden element układanki; ukrywanie religijnej tożsamości ich morderców to drugi. W opisie masakry w ostatnią niedzielę ponad 50 chrześcijan słowa „muzułmanin”, „islam” czy nawet „islamista” nigdy nie pojawiły się w raporcie AP. Zamiast tego powiedziano nam, że „nie było jasne, kto stał za atakiem na kościół”. Aby utrzymać tę „niejasność”, AP pomija wskazanie, że islamscy terroryści przez lata w Nigerii rutynowo szturmowali kościoły i mordowali wielu chrześcijan – fakt, który może dawać wskazówkę, „kto stał za atakiem”. Ale przemilczanie tego, co dzieje się z chrześcijanami w Nigerii, to stara taktyka „mediów głównego nurtu”.

Wystarczy przypomnieć słowa Johnniego Carsona, zastępcy sekretarza stanu USA ds. Afryki za czasów administracji prezydenta Baracka Obamy. Przemawiając po tym, jak muzułmańscy terroryści w Nigerii wymordowali ponad 50 wiernych kościoła chrześcijańskiego w Niedzielę Wielkanocną 2012 roku, Carson powiedział: „Chcę skorzystać z tej okazji, aby podkreślić jeden kluczowy punkt, a mianowicie, że religia nie napędza ekstremistycznej przemocy [w Nigerii]”. Jak wielu twierdzi to „nierówność” i „ubóstwo” – cytując byłego prezydenta Billa Clintona – są „tym, co napędza to wszystko” („to” oznacza masakrę chrześcijan z rąk muzułmanów). Po dziesięciu latach — i niezliczonych mordach chrześcijan — Stany Zjednoczone nie zmieniły swojego stanowiska.

Co gorsza, reakcją administracji Bidena na dżihadystyczny atak na chrześcijan w Nigerii – gdzie każdego dnia mordowanych jest 13 chrześcijan – było usunięcie Nigerii z listy krajów szczególnego zainteresowania Departamentu Stanu: narodów, które angażują się lub tolerują łamanie religijnej wolność.

Gdzie jest oburzenie i protesty? Gdzie są „hashtagi” wspierające chrześcijańskich Nigeryjczyków? Dlaczego to czarne życie nie ma znaczenia?

The Black Lives that Don’t Matter: 50 Christians Murdered in Their Church

Gatestone Institute, 12 czerwca 2022

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska