Szesnastego września 2025 r. Komisja Pillay przekazała Radzie Praw Człowieka ONZ 72-stronicowy dokument zatytułowany Analiza prawna działań Izraela w Gazie na podstawie Konwencji w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa. Dokument ten zawiera skrajne i bezpodstawne oskarżenia wobec Państwa Izrael, opierając się na jednostronnym materiale dowodowym, który pomija fakty przeczące z góry przyjętym wnioskom. Komisja Pillay, której mandat przewidywał niezależne ustalenia faktyczne, przygotowała raport, który jest niczym innym jak propagandą Hamasu ubraną w język prawniczy. Raport ten poważnie podważa wiarygodność międzynarodowego dochodzenia, prawo międzynarodowe oraz sam system ONZ.
Poniżej przedstawiamy streszczenie szczegółowej odpowiedzi prawnej UN Watch.
[KLIKNIJ TUTAJ, ABY ZAPOZNAĆ SIĘ Z PEŁNĄ ODPOWIEDZIĄ PRAWNĄ]
Autor: Salo Aizenberg
Oskarżenia o ludobójstwo należą do najpoważniejszych zarzutów, jakie można postawić państwu. Przywołują one najciemniejsze epizody współczesnej historii – takie jak Holokaust, Rwanda czy Srebrenica – i niosą za sobą poważne konsekwencje prawne oraz ogromny ciężar moralny. Z tego powodu Konwencja w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa z 1948 roku ustanawia celowo bardzo wysoką poprzeczkę: ludobójstwo wymaga udowodnienia szczególnego zamiaru (dolus specialis) zniszczenia w całości lub w części chronionej grupy „jako takiej”.[1] Zamiar ludobójczy można uznać za udowodniony tylko wtedy, gdy nie istnieje żadna inna rozsądna interpretacja dowodów. Same ofiary cywilne, szeroko zakrojone zniszczenia czy podburzająca retoryka nie są wystarczające; konieczne jest wykazanie, że śmierć i cierpienie były rezultatem celowej polityki eksterminacji. Ustalenie takiego zamiaru należy do najtrudniejszych elementów prawa międzynarodowego – i właśnie na tym etapie zarzut ludobójstwa wobec Izraela upada, zanim jeszcze rozpatrzymy wypaczenia w przedstawieniu jego działań w Gazie zawarte w Raporcie.
Raport Komisji Śledczej Rady Praw Człowieka ONZ jest fundamentalnie wadliwy: jego argumentacja jest poważnie błędna, podstawa dowodowa niewiarygodna, a metodologia nieprofesjonalna. Raport wybiórczo interpretuje wypowiedzi izraelskich przywódców, przyjmuje niezweryfikowane dane o ofiarach od Hamasu, pomija systematyczne wykorzystywanie ludności cywilnej jako żywych tarcz przez Hamas, opiera się na niesprawdzonych doniesieniach medialnych (np. z Al-Dżaziry) i zakłada, że wszystkie cywilne ofiary w Gazie są wynikiem celowego ostrzału ze strony Izraela. Równie rażące są jego pominięcia. Raport całkowicie pomija fakt, że Hamas to aktywny uczestnik walk; na przestrzeni 72 stron nie znajdziemy ani jednej wzmianki, że Siły Obronne Izraela (IDF) walczą z liczącą 30 000 bojowników armią, która zbudowała pole walki ufortyfikowane 500 kilometrami tuneli. Te braki pozbawiają dokument wiarygodności prawnej i czynią go nieodróżnialnym od propagandy przebranej w język prawa.
Poniższe zestawienie wskazuje główne wady raportu („Raport”) sporządzonego przez Komisję Śledczą („Komisję”) oraz wyjaśnia, dlaczego przedstawione dowody nie pozwalają na postawienie zarzutu ludobójstwa zgodnie z prawem międzynarodowym:
Główne braki i błędy raportu:
1. Nieudowodnienie dolus specialis:
Kluczowym i niezwykle wysokim progiem w każdej sprawie o ludobójstwo jest udowodnienie szczególnego zamiaru zniszczenia chronionej grupy. Twierdzenie Komisji o istnieniu takiego zamiaru upada już na tym etapie – opiera się na karkołomnych interpretacjach wypowiedzi, wybiórczych cytatach i spekulacjach, zamiast na jednoznacznych dowodach.
2. Wymazanie Hamasu jako strony konfliktu:
Raport ani razu nie przyznaje, że IDF prowadzi działania wojenne przeciwko ok. 30-tysięcznej sile bojowej Hamasu oraz tysiącom bojowników innych ugrupowań zbrojnych. Czytelnik mógłby dojść do wniosku, że wojna polega na tym, iż IDF atakuje wyłącznie kobiety i dzieci – Hamas znika z narracji. Komisja nie podejmuje żadnej próby analizy konfliktu zbrojnego, bo w jej alternatywnej wersji rzeczywistości ten konflikt po prostu nie istnieje.
3. Milczenie na temat infrastruktury wojskowej Hamasu:
Brak jakiejkolwiek wzmianki o 17-letnim procesie militaryzacji Gazy przez Hamas – sieci tuneli, pułapkach w budynkach mieszkalnych, czy masowym gromadzeniu broni. Pomijając te fakty, raport pozbawia konflikt kontekstu militarnego i przedstawia legalne cele wojskowe jako dowody ludobójstwa.
4. Pominięcie wykorzystywania infrastruktury cywilnej przez Hamas:
Komisja ignoruje fakt, że Hamas otwarcie stosuje strategię żywych tarcz[2], wykorzystując meczety, szkoły, budynki mieszkalne i szpitale do ukrywania tuneli i broni. Zamiast tego, każde zniszczenie takich obiektów przedstawiane jest jako celowy atak Izraela na ludność cywilną.
5. Brak informacji o kryzysie zakładników:
Raport nie wspomina, że Hamas uprowadził izraelskich zakładników i wciąż ich przetrzymuje, głodzi[3] i gwałci[4]. To przemilczenie wpisuje się w szerszą strategię wymazania Hamasu jako aktywnego uczestnika konfliktu, co usuwa kluczowy kontekst z narracji Komisji.
6. Poleganie na danych o ofiarach dostarczonych przez Hamas:
Pomimo wieloletniej historii zawyżania liczby ofiar cywilnych przez Hamas oraz uznania go za organizację terrorystyczną przez USA i UE, jego dane są traktowane jako wiarygodne fakty, podczas gdy statystyki IDF dotyczące zabitych bojowników są ignorowane.
7. Ofiary cywilne jako „dowód” ludobójstwa:
Raport traktuje ofiary cywilne jako dowód zamiaru ludobójstwa, a nie jako tragiczne i nieuniknione skutki walk w terenie zurbanizowanym, pogłębione przez strategię żywych tarcz stosowaną przez Hamas. Liczne przypadki śmierci cywilów są przedstawiane jako zamierzone działania Izraela – bez dowodów.
8. Skutki wojny jako zbrodnia:
Typowe skutki wojny, takie jak problemy psychiczne, ograniczony dostęp do opieki medycznej czy przesiedlenia, są ukazywane jako elementy ludobójstwa, zamiast jako nieuniknione skutki konfliktu miejskiego.
9. Zniszczenia urbanistyczne jako rzekoma eksterminacja:
Zniszczenia na dużą skalę przedstawiane są jako dowód na eksterminację, pomimo że walki w zurbanizowanym środowisku z natury prowadzą do znacznych zniszczeń, szczególnie gdy siły militarne ukrywają się wśród ludności cywilnej.
Komisja ignoruje też rzecz oczywistą: cierpienia mieszkańców Gazy można by znacząco zmniejszyć, a nawet zakończyć, gdyby Hamas uwolnił zakładników i zrzekł się władzy nad Gazą. Twierdzenie, że ludność doświadczająca rzekomego ludobójstwa ma możliwość jego zakończenia, lecz z niej nie korzysta, jest bezprecedensowe w historii prawdziwych ludobójstw i odsłania świadomą ślepotę raportu. To przemilczenie współgra z szerszym wymazaniem Hamasu jako strony konfliktu – grupy posiadającej sprawczość i odpowiedzialność – pozostawiając czytelnika z fałszywym wrażeniem, że całe cierpienie w Gazie to wyłącznie wina Izraela.
Raport jest pełen błędów faktycznych i twierdzeń pozbawionych wiarygodnych dowodów. Pełne zestawienie tych błędów wraz z ich sprostowaniami byłoby dłuższe niż sam raport. Niniejsza odpowiedź podkreśla kluczowe przekłamania i istotne pominięcia, na których Komisja opiera swoją tezę o ludobójstwie.
Przypisy źródłowe:
[1] Konwencja w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa, 78 U.N.T.S. 277 (przyjęta 9 grudnia 1948 r., weszła w życie 12 stycznia 1951 r.), link
[2] How Hamas is fighting in Gaza: tunnels, traps and ambushes, NYT (13 lipca 2024), link
[3] World leaders condemn videos of emaciated Israeli hostages in Gaza..., BBC (4 sierpnia 2025), link
[4] Hostages released from Gaza detail sexual violence..., CNN (8 lipca 2025), link; The Dinah Project, (czerwiec 2025), link; Raport ONZ z wizyty urzędników ds. przemocy seksualnej (marzec 2024), link
Link do oryginału: https://unwatch.org/un-watch-rebuttal-legal-analysis-of-pillay-commissions-september-2025-report-to-human-rights-council/
UN Watch, 16 września 2025
| Chief editor: | Hili |
| Webmaster:: | Andrzej Koraszewski |
| Collaborators: | Jacek Chudziński, Hili, Małgorzata Koraszewska, Andrzej Koraszewski, Henryk Rubinstein |