Bieg do fraktala

Od półrocza zatrudniono nową nauczycielkę, bez doświadczenia, więc obserwowaliśmy ją, czy będzie aspirować do wewnętrznego kręgu, czy pozostanie neutralna, bo zewnętrzny krąg, musi długo się przyglądać, zanim kogoś zaakceptuje.

Monika, bo tak miała na imię nowa członkini grona, była nie tylko bardzo atrakcyjna, co natychmiast zyskało jej przychylność męskiej części personelu, ale śmiała się we właściwych miejscach, co budziło nienaturalne zainteresowanie zewnętrznego kręgu. Na korytarzu widać było, że szybko zdobyła sympatię uczniów, a szereg drobnych i niepowiązanych ze sobą incydentów w pokoju nauczycielskim, skłonił nas do zaproszenia jej na grilla u Maćka.

To był ciepły, majowy dzień. Monika przyszła ostatnia, kiedy szaszłyki skwierczały już na grillu. Przywitała się wylewnie z psem gospodarza i stanęła niepewnie w pewnej odległości od zgromadzonego wokół stołu grona. Wyglądała pięknie, w dżinsach z artystycznymi dziurami na kolanach i w koszulce z jaskrawym wzorem. 

Maciek podszedł, zaprosił do stołu i zapytał, czy dla niej szaszłyk wegetariański, czy tradycyjny. Powiedziała, że nie jest królikiem, i że mięso je niechętnie ale z apetytem. Usiadła nieśmiało na końcu ławy, a Wojtek wuefista  podsunął się natychmiast bliżej, pytając, czy chce piwo, czy woli kolę. Promieniując nadal niepewnością wybrała piwo, a Wojtek wpatrując się intensywnie w jej biust zapytał, co to jest?

Domyśliła się, że chodzi o obrazek na koszulce i powiedziała, że fraktal.

Fraktal – powtórzył Wojtek, dając do zrozumienia, że mówi do niego w obcym języku. 

Monika powiedziała, że fraktal to część większej całości, która jest podobna do całości, dodała że fraktale są śliczne, zazwyczaj poszarpane, kochają je matematycy, biolodzy, fizycy, programiści i inni, a powinni to robić wszyscy, bo fraktale mają przyszłość.

- Chcesz zobaczyć więcej, zapytała, a widząc niekłamany zachwyt w jego oczach wyciągnęła z kieszeni telefon i otworzyła zdjęcia, które chyba tylko dla niego były całkowitą nowością, ale kilka innych osób przyglądało im się z zainteresowaniem, bo rzeczywiście było na co patrzeć.

Zabraliśmy się za spożywanie darów bożych popijanych piwem, rozmawiając o wszystkim z wyjątkiem spraw ważnych. Monika bez trudu wpasowała się w towarzystwo, chociaż Wojtek nie dawał jej spokoju, zarzucając ją pytaniami o przeszłość i przyszłość.

Fraktale na miesiąc poszły w zapomnienie, czerwcowe upały utrudniały młodemu pokoleniu skupienie się na lekcjach. Wojtek zorganizował szkolną olimpiadę, której kulminacyjnym punktem miał być bieg do fraktala.

Już afisz wzbudził zaniepokojenie katechetki, która chyba nie była pewna czy ten fraktal jest aby chrześcijański. Wojtek popełnił błąd, bo wyjaśnił jej, że Fraktal to święty z Wysp Wielkanocnych zamęczony przez komary. Pani katechetka poczuła się urażona i poszła ze skargą do pani dyrektor, a pani dyrektor udzieliła upomnienia Wojtkowi i oznajmiła, że jej się też ten pomysł z biegiem do fraktala nie podoba, bo to jakaś dziwna nowość.                

Wojtek uparł się jak osioł i powiedział, że albo żadnej olimpiady nie zorganizuje, albo będzie taka jaką zaplanował. Z Wojtkiem żartów nie ma, bo jemu nie zależy, więc pani dyrektor się ugięła, a być może nawet zdała sobie sprawę z faktu, że nie posiada żadnych argumentów, zaś pytać o co chodzi z tym biegiem do fraktala jakoś jej nie wypadało. Dzieciaki zmagały się w koszykówce, w siatkówce, a nawet w rzucaniu oszczepem, w końcu dotarliśmy do biegów i skoków, bieg do fraktala był ostatnią konkurencją rozgrywaną osobno dla dziewcząt i chłopców.  Zawodniczki i zawodnicy mieli przebiec 400 metrów, a po dotarciu na metę mieli skierować się na środek boiska, gdzie czekała na nich Monika. Zgłosiło się osiem dziewcząt i ośmiu chłopców. Pierwsze pobiegły dziewczyny, wygrała Beata z 7b z całkiem niezłym wynikiem, z chłopców najszybszy był Michał, który na środek boiska dotarł ostatni, demonstrując brak zainteresowania.                                    

Monika siedziała na trawie w czarnych dżinsach bez dziur na kolanach, w koszulce z fraktalem, przed nią leżał kalafior, obok niej sterta brokuł, a za nią kilka koszulek ufundowanych przez lokalnego przedsiębiorcę, który produkuje ozdobne żelazne bramy, jak również jest kuzynem Wojtka. W tle znajdował się fragment grona, złożony z pani dyrektor, katechetki i Wojtka oraz niżej podpisanego, który występował w roli fotografa.      

Monika przywitała się z dziewczynami i powiedziała, że ona już tak szybko nie biega, ale to wcale nie dlatego, że jest taka stara, tylko dlatego, że za dużo siedzi, więc siedzenie warto przerywać bieganiem, ale gdyby w jej szkole był bieg do fraktala, to ona byłaby najszybsza. Beata chciała wreszcie dowiedzieć się, co to są te fraktale, ale Monika powiedziała, że trzeba poczekać na chłopców, bo jakby nie było, oni też są ważni.

Kiedy uczestnicy biegu byli już w komplecie, do siedzących na trawie dołączyło jeszcze kilkunastu innych uczniów, Monika włączyła jakieś urządzenie, które miała przypięte do paska i nagle jej głos zaczął rozbrzmiewać na cały stadion. Na ekranie leżącego na stołku laptopa poruszały się obrazy.