11 czerwca 1946 r. Hassan al-Banna, przywódca Bractwa Muzułmańskiego w Egipcie, napisał następujące powitanie Husseiniego:
Al-Ichwan Al-Muslimin i wszyscy Arabowie proszą Ligę Arabską, z którą wiążą się arabskie nadzieje, o zadeklarowanie, że mufti może pozostać w dowolnym kraju arabskim, jaki tylko wybierze, i że należy go serdecznie powitać, gdziekolwiek się uda, jako znak uznania dla jego wielkich zasług dla chwały islamu i Arabów. Serca Arabów biły z radości, słysząc, że muftiemu udało się dotrzeć do arabskiego kraju. Wiadomość ta brzmiała jak grzmot w uszach niektórych amerykańskich, brytyjskich i żydowskich tyranów. Lew jest wreszcie wolny i będzie wędrował po arabskiej dżungli, by oczyścić ją z wilków.
Wielki przywódca powraca po wielu latach cierpień na wygnaniu. Niektóre syjonistyczne gazety w Egipcie drukowane przez La Societé de Publicité krzyczą i płaczą, ponieważ mufti powrócił. Nie możemy ich winić za to, że zdają sobie sprawę ze znaczenia roli odgrywanej przez Muftiego w arabskiej walce przeciwko zbrodni, która ma zostać popełniona przez Amerykanów i Anglików… Mufti jest wart wszystkich ludzi całego narodu razem wziętych. Mufti to Palestyna, a Palestyna to Mufti. Och Aminie! Jakim wspaniałym, upartym, wielkim, cudownym człowiekiem jesteś! Wszystkie te lata wygnania nie wpłynęły na twojego ducha walki.
Klęska Hitlera i Mussoliniego nie przeraziła cię. Twoje włosy nie posiwiały ze strachu, a Ty wciąż jesteś pełen życia i walki. Co za bohater, co za cud człowieka. Chcemy wiedzieć, co zrobi arabska młodzież, ministrowie gabinetów, bogacze i książęta Palestyny, Syrii, Iraku, Tunisu, Maroka i Trypolisu, aby być godnymi tego bohatera. Tak, ten bohater, który rzucił wyzwanie imperium i walczył z syjonizmem z pomocą Hitlera i Niemiec. Niemcy i Hitler odeszli, ale Amin Al-Husseini będzie kontynuował walkę.
Al-Banna, który sam był żarliwym wielbicielem Hitlera od kiedy po raz pierwszy przeczytał Mein Kampf, porównał następnie Husseiniego do Mahometa i Chrystusa.
Kiedy al-Banna pisał swój panegiryk do Husseiniego, Bractwo Muzułmańskie w Egipcie miało blisko 500 000 sympatyków i było wiodącą organizacją islamską na świecie. Bractwo dążyło do ustanowienia państwa opartego na prawie szariatu. Proponowało zniesienie partii politycznych i demokracji parlamentarnej. Wzywało do nacjonalizacji przemysłu, banków i ziemi. Proponowało islamistyczną wersję narodowego socjalizmu i antykomunizmu oraz prowadziło wojnę kulturową o supremację mężczyzn przeciwko wolności seksualnej i równości kobiet. Przewodziło sprzeciwowi wobec syjonistycznego projektu w Palestynie językiem, który nie czynił rozróżnienia między antysemityzmem a antysyjonizmem. Zostało wówczas uznane przez lewicę egipską za organizację reakcyjną, jeśli nie faszystowską. Stąd pochwała al-Banny dla nazistowskiego kolaboranta Husseiniego wcale nie była zaskoczeniem dla jego liberalnych i lewicowych współczesnych.
Po czterech dekadach propagandy sowieckiej i OWP podczas zimnej wojny, potem kolejnych czterech dekadach propagandy islamistycznego rządu Iranu i organizacji takich jak Hamas i Hezbollah, reakcyjny i antysemicki trzon Bractwa Muzułmańskiego oraz idee al-Banny i Hadż Amina el-Husseiniego dla wielu zniknęły z pola widzenia, nigdy nie były znane lub były odrzucane jako zatęchłe szczegóły historyczne. Jednak twierdzenie al-Banny, że Husseini będzie „kontynuował walkę”, którą Hitler prowadził przeciwko Żydom i syjonizmowi, okazało się słuszne. Jako lider Wysokiego Komitetu Arabskiego w Palestynie, Husseini „kontynuował walkę” z Żydami, przez naleganie na wojnę w 1947 i 1948 roku, aby zapobiec powstaniu Izraela, i przez parcie do fuzji między islamizmem i palestyńskim nacjonalizmem, co uczyniło odrzucenie faktu istnienia Izraela podstawową zasadą arabskiej polityki przez kolejne półwiecze.
W ciągu ostatnich 30 lat badania historyczne potwierdziły to, co rozumieli w tamtych czasach amerykańscy liberałowie i lewicowcy, francuscy socjaliści, komuniści i gaulliści oraz komuniści w Związku Radzieckim, Polsce i Czechosłowacji. Realia współpracy palestyńskich nacjonalistów z nazistami były przedmiotem publicznej wiedzy i hańby na całym świecie w pierwszych latach powojennych, kiedy amerykańscy liberałowie w Kongresie, tacy jak senator Robert F. Wagner i kongresman Emanuel Celler, redaktorzy magazynu „Nation”, lewicowe dzienniki „PM” i „New York Post”, i przywódcy Amerykańskiej Syjonistycznej Rady Kryzysowej, a także Simon Wiesenthal w Wiedniu, publikowali dokumenty z niemieckich akt rządowych, oferujące przekonujące dowody entuzjazmu Amina al-Husseiniego dla nazistów i jego gwałtownej nienawiści do judaizmu, Żydów i projektu syjonistycznego. Ci przywódcy i publikacje innych autorów wzywali Wielką Brytanię, Francję i Stany Zjednoczone do oskarżenia „muftiego” o zbrodnie wojenne, ale te trzy rządy, myśląc o arabskiej wrażliwości, odmówiły przeprowadzenia procesu, który mógłby zakończyć jego karierę polityczną. Jego „ucieczka” w czerwcu 1946 roku z rocznego aresztu domowego zarządzonego przez rząd francuski i powrót do powitania jako bohatera w Kairze i Bejrucie była częścią większej utraty pamięci na Zachodzie o zbrodniach nazizmu, która towarzyszyła wczesnym latom zimnej wojny.
W ostatnich dziesięcioleciach poglądy dziennikarzy i polityków z Nowego Jorku w latach 40. znalazły potwierdzenie w badaniach historyków z Wielkiej Brytanii, Niemiec, Izraela i Stanów Zjednoczonych. Pracując w amerykańskich, brytyjskich, francuskich i niemieckich archiwach rządowych oraz z tekstami w języku arabskim, dostarczyli oni dalszych dowodów na znaczącą rolę, jaką współpraca z nazistami odegrała w kształtowaniu założycielskich idei Bractwa Muzułmańskiego i odrzuceniu pokoju przez Arabów palestyńskich.
Jednak po sowieckim zwrocie przeciwko Izraelowi podczas antysemickich „antykosmopolitycznych” czystek w latach 1949-1956 blokowi sowieckiemu, a następnie Organizacji Wyzwolenia Palestyny, udało się przekonać większość międzynarodowej lewicowej opinii, że te powiązania nigdy nie istniały lub były nieistotne. Stąd OWP, przesłoniwszy nazistowskie powiązania swojego założyciela, była w stanie przemienić się w ikonę lewicowego antyimperializmu. Podczas gdy niektóre państwa arabskie same odeszły od toksycznej mieszanki islamizmu, nienawiści antyżydowskiej i palestyńskiego nacjonalistycznego odrzucenia projektu syjonistycznego, które zaszczepili al-Banna i Husseini, ich kampanie mają stały wpływ na zachodnie uniwersytety, gdzie służą jako ideologiczna podstawa akademickiego antysyjonizmu i wynikających z niego kampanii BDS ostatnich dziesięcioleci, które zjednoczyły zachodnią lewicę z życiem pozagrobowym partii nazistowskiej Hitlera i jej wielkimi planami dla Bliskiego Wschodu.
Odmowa postawienia w stan oskarżenia Amina al-Husseiniego i postawienia go przed sądem za zbrodnie wojenne, które popełnił poprzez jego nieugiętą wierność państwu nazistowskiemu, stanowiła ogromną, straconą okazję do zwrócenia uwagi opinii publicznej na ideologiczne źródła odrzucenia przez Arabów projektu syjonistycznego. Ta formatywna historia nie została całkowicie zaniedbana. W 1965 roku Joseph Schechtman, który w latach powojennych współpracował w Nowym Jorku z American Syjonist Emergency Council, opublikował The Mufti and the Führer: The Rise and Fall of Haj Amin el-Husseini, pracę, która ujawniła nazistowską kolaborację przywódcy palestyńskich Arabów. W 1986 roku historyk Bernard Lewis skupił uwagę naukowców na tej kwestii w Semites and Antisemites: An Inquiry into Conflict and Prejudice. Pomimo znakomitej jakości ich badań, prace te spotkały się z minimalną reakcją historyków badających reżim nazistowski. O wiele bardziej wpływowy był orientalizm, dzieło profesora literatury z Columbia University Edwarda Saida, któremu udało się odsunąć na bok dowody historyków i przedstawić palestyńskich Arabów jako niewinne ofiary zachodniego imperializmu i kolonializmu.
W 1988 roku, wraz z publikacją Der Mufti von Jerusalem, Amin el-Husseini, und die Nationalsozialisten Klausa Gensickego przez wydawnictwo Peter Lang w Niemczech Zachodnich, wiedza dotycząca współpracy Husseiniego z reżimem nazistowskim poczyniła znaczący krok naprzód. Książka była pierwotnie rozprawą doktorską Gensickego z 1987 roku, ukończoną na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie Zachodnim, która niestety nie doprowadziła do kariery naukowej na żadnym z niemieckich uniwersytetów. Została ponownie opublikowana w 2007 roku w Niemczech, a po angielsku w 2011 roku przez Vallentine Mitchell w Londynie.
Pionierskie badania Gensickego zaoferowały pierwsze badanie roli Husseiniego na podstawie odtajnionych archiwów niemieckiego MSZ, siedziby SS, Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy i nazistowskiego Ministerstwa Propagandy. W rezultacie był on w stanie przedstawić znacznie więcej szczegółów na temat głębi entuzjazmu Husseiniego dla Hitlera i nazistów, w tym jego bliskich stosunków roboczych z urzędnikami w niemieckim Ministerstwie Spraw Zagranicznych; wkładu w propagandę nazistowską; współpracy z Heinrichem Himmlerem i SS, zwłaszcza w Jugosławii; szczegółów dotyczących comiesięcznego wsparcia finansowego, jakie otrzymywał od reżimu nazistowskiego; i tekstowych dowodów głębi jego nienawiści do judaizmu i Żydów, które leżą u podstaw jego nienawiści do syjonistycznego projektu.
Gensicke w Der Mufti von Jerusalem ujawnił, że Husseini powiedział niemieckiemu ministrowi spraw zagranicznych Joachimowi von Ribbentropowi, że Arabowie są „naturalnymi przyjaciółmi Niemiec, ponieważ jedni i drudzy są zaangażowani w walkę z trzema wspólnymi wrogami: Anglikami, Żydami i bolszewizmem”. Husseini zaoferował pomoc nazistowskim wysiłkom wojennym poprzez współpracę wywiadowczą i operacje sabotażowe w Afryce Północnej. Gensicke zawarł szczegóły słynnego spotkania Husseiniego z Hitlerem 28 listopada 1941 r., podczas którego Hitler obiecał, że kiedy armie niemieckie dotrą do południowego krańca Kaukazu, będzie dążył do zagłady Żydów z Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu, oraz wyznaczy muftiego na rzecznika świata arabskiego. Gensicke ujawnił współpracę Husseiniego z niemieckimi urzędnikami wywiadu, jego entuzjazm dla militarnych zwycięstw generała Erwina Rommla wiosną i latem 1941 roku w Afryce Północnej oraz jego starania o utworzenie niemiecko-arabskiego legionu, a także bośniackiej muzułmańskiej dywizji SS w Jugosławii. W 1988 r. jego niemieckojęzyczna publiczność mogła przeczytać, że 11 grudnia 1942 roku Husseini napisał do Hitlera, by pochwalić „ścisłą współpracę między milionami muzułmanów na świecie i Niemcami z ich sojusznikami w pakcie trójstronnym, który jest skierowany przeciwko wspólnym wrogom, Żydom, bolszewikom i Anglosasom, i z Bożą pomocą doprowadzi do zwycięskiego wyniku tej wojny dla państw Osi”.
Der Mufti von Jerusalem zawiera kluczowe fragmenty przemówienia Husseiniego podczas ceremonii otwarcia Instytutu Islamskiego w Berlinie 18 grudnia 1942 roku. W nim, jak donosiło arabskojęzyczne radio i prasa niemieckojęzyczna, oświadczył, że Żydzi byli wrogami islamu od czasów Mahometa i twierdził, że rządzili Stanami Zjednoczonymi, a także bezbożnym komunizmem w Związku Radzieckim. Powiedział, że II wojna światowa „została rozpętana przez światowe żydostwo”. W Instytucie Islamskim 2 listopada 1943 roku Husseini cytował fragmenty Koranu, aby zapewnić, że boski gniew był wymierzony w Żydów. Gensicke ujawnił, że Husseini wezwał rządy w Europie Wschodniej, aby nie pozwalały Żydom opuszczać Europy do Palestyny. Zamiast tego Husseini zasugerował, aby zostali „przeniesieni” do Polski i objęci, jak to nazwał, „aktywnym nadzorem”. W ten sposób Gensicke zwrócił uwagę swoich niemieckich czytelników na odkrycia raportu Nation Associates z 1947 roku o Wysokim Komitecie Arabskim, a także na pracę Schechtmana, Mufti i Führer. Przytoczył dowody na to, że Husseini blisko współpracował z Heinrichem Himmlerem w szkoleniu imamów, którzy mieli pracować z bośniacką dywizją SS oraz z muzułmańskimi żołnierzami walczącymi wspólnie z nazistami na froncie wschodnim, oraz że reżim nazistowski płacił Husseini 90 000 marek miesięcznie w latach 1942-1945.
Po publikacji Der Mufti von Jerusalem und die Nationalsozialisten uczeni, dziennikarze, pisarze i zainteresowana opinia publiczna w Niemczech mieli liczne dowody potwierdzające powiązania między założycielem ruchu narodowego Arabów palestyńskich a reżimem nazistowskim w czasie II wojny światowej i Holokaustu oraz centralną rolę, jaką interpretacja islamu Husseiniego odegrała w jego polityce. Jednak przełomowa praca Gensickego została opublikowana w czasie, gdy romantyczne spojrzenie na ruch palestyński i równoczesne widzenie Izraela jako powrót faszyzmu znajdowały zwolenników na zachodnioniemieckiej lewicy. Publikacja miała więc skromny wpływ na naukę historii w Niemczech lub gdzie indziej.
Ataki Al-Kaidy na Stany Zjednoczone 11 września 2001 roku wywołały ponowne zainteresowanie ciągłością między nazizmem a islamizmem. Nienawiść Osamy Bin Ladena do Żydów, judaizmu i Izraela była jednoznaczna i dla jego współpracowników i zwolenników była źródłem dumy. Miesiąc po atakach napisałem artykuł opisując Al-Kaidę jako fenomen skrajnej prawicy, przykład „reakcyjnego modernizmu”, termin, który uznałem za przydatny w opisie niemieckiej prawicy i nazistów. Jednak połączenie współczesnej teorii spiskowej Al-Kaidy i religijnych cytatów z tekstów islamskich pozostało do zbadania. W 2003 roku dwaj najlepsi intelektualiści Zachodu, Paul Berman z Brooklynu i Matthias Küntzel, mieszkający na północ od Hamburga, opublikowali przełomowe książki, które łączyły faszyzm i nazizm z przeszłości Europy z islamistycznymi terrorystami z przełomu wieków.
W 2003 r. ca ira, małe lewicowo-liberalne wydawnictwo we Fryburgu, opublikowało pracę Küntzla Djihad und Judenhass: Über die neuen antijüdischen Krieg („Dżihad i nienawiść do Żydów: o nowej wojnie antyżydowskiej”). Był to drugi punkt zwrotny w tej dyskusji, łączący nowe badania z syntezą dotychczasowych badań. Küntzel zwrócił uwagę liberalnych i lewicowo-liberalnych czytelników ca ira na odkrycia Gensickego. W epilogu Küntzel zauważył, że żadne z czasopism naukowych poświęconych historii i polityce w Niemczech nie recenzowało pracy Gensickego. Chociaż poruszał kwestie kluczowe dla tematu o wielkim zainteresowaniu publicznym – konflikcie między Izraelem a palestyńskimi Arabami – niemiecka prasa i media również go zignorowały. Podobnie zrobiło wielu specjalistów ds. Bliskiego Wschodu. Nawet jeśli omówili książkę, odmówili zmierzenia się z pełnymi implikacjami dowodów przedstawionych przez Gensicke'a.
Küntzel przypisywał to zaniedbanie temu, „że to Izrael, bardziej niż jakikolwiek inny kraj, prowokuje niemiecką lewicę do odruchu porównywania z narodowym socjalizmem”, odruchu, który „wiąże się ze specyficznymi potrzebami Niemców w zakresie identyfikacji i projekcji". Najpierw radykalna lewica lat 1970., potem coraz częściej politycy głównego nurtu, czynili analogię z nazistami, by spełnić „podświadome pragnienie odciążenia” niemieckiej przeszłości. Küntzel napisał, że „wiedza o związku, ucieleśnionym w muftim, między palestyńskim ruchem narodowym a narodowym socjalizmem, skomplikowałaby identyfikację [niemieckiej lewicy] z Palestyńczykami, jak również projekcję niemieckiej polityki eksterminacji na Izrael”. Rezultatem było zaprzeczenie lub zminimalizowanie związku między palestyńskim ruchem narodowym a narodowym socjalizmem.
Publikacja Djihad und Judenhass Küntzela w 2003 r. sprawiła, że odkrycia Gensickego nabrały znaczenia dla szerszej publiczności przez połączenie badań historycznych na temat Husseiniego i innych arabskich kolaborantów nazistowskich z „wstrząsem wtórnym” w postaci politycznych konsekwencji ich wojennej współpracy na Bliskim Wschodzie po 1945 roku. Autor czynił to w duchu liberalnej tradycji Aufarbeitung der Nazivergangenheit, „pogodzenie się z nazistowską przeszłością”. Küntzel przekonywał, że zbadanie powiązań między nazistami i arabskimi kolaborantami oraz powojennych następstw tych powiązań było głównym wymogiem uczciwego rozliczenia się ze zbrodniami nazistowskiego reżimu i skutecznej walki ze współczesnym antysemityzmem. W tej pracy poświęcił wiele uwagi roli Bractwa Muzułmańskiego jako oręża organizacyjnego, który przekształcił ideologię islamską w akcję polityczną.
Książka Küntzela wdarła się do świadomości szerszej liberalnej opinii publicznej w 2003 roku, po części dlatego, że pomogła wyjaśnić ideologiczne korzenie ataków na Stany Zjednoczone z 11 września. Ucząc w szkole zawodowej w Hamburgu, Küntzel śledził śledztwa i procesy tych, którzy pomagali „komórce hamburskiej” islamistycznych terrorystów, którzy dokonali ataków. Gdy mordercy z 11 września potępili Żydów, Stany Zjednoczone i Izrael, stało się oczywiste, że powtarzają oni teorie spiskowe łączące antyżydowską nienawiść, w którą obfitowała ideologia i propaganda nazistowskiego reżimu, z nienawiścią do Żydów wyrażaną przez Husseiniego i Bractwo Muzułmańskie w latach 30. i 40. XX wieku, a później przez jego islamistyczne odgałęzienia od Hamasu po Al-Kaidę. Dżihad i Judenhass wydobył na pierwszy plan, zarówno w publicznej, jak i naukowej dyskusji, powiązanie między nazizmem a islamizmem, które zostało zapomniane, stłumione lub nigdy nie było znane w zachodnioniemieckim dyskursie lewicowym. Przywróciła frazie „antyfaszyzm” jej pierwotne znaczenie i zniweczyła wysiłki radykalnej lewicy, by narzucić na państwo żydowskie etykietkę „faszystowskie”.
Oprócz udostępnienia wyników Gensickego szerszej publiczności, Küntzel zwrócił uwagę na audycje radiowe nazistów w języku arabskim, echa ich tematów w ideologii Bractwa Muzułmańskiego i ich rolę w usprawiedliwianiu odrzucania przez palestyńskich Arabów jakiegokolwiek kompromisu z projektem syjonistycznym. Pokazał ideologiczne rodowody nazizmu i Bractwa Muzułmańskiego w Karcie Hamasu z 1988 roku, a następnie w założeniu Al-Kaidy. Küntzel napisał, że 11 września był rozdziałem „nowej wojny antyżydowskiej” – głęboko reakcyjnego zjawiska, którego poprzednikami były ideologie faszyzmu i nazizmu.
Nazistowski rodowód Al-Kaidy, idący od Bractwa Muzułmańskiego, pokazał, że napastnicy z 11 września nie byli lewicowymi antyimperialistami. Byli one raczej po części produktem trwających wpływów nazistowskich na Bliskim Wschodzie. Nazizm, który zakończył się jako główny czynnik polityczny w Europie klęską w 1945 roku, nadal silnie wpływał na ideologię w Bractwie Muzułmańskim i jego odgałęzieniach, takich jak Hamas i Al-Kaida, których kulminacją był atak na Amerykę 11 września motywowany w dużej mierze przez antysemickie teorie spiskowe.
Ale tradycja islamistycznego antysemityzmu po II wojnie światowej, która zainspirowała najpierw wojnę domową rozpoczętą przez Wysoki Komitet Arabski w Palestynie w grudniu 1947 roku, a następnie inwazję państw arabskich na Izrael w maju 1948 roku, nie była oczywiście tylko wynikiem wpływu nazizmu; miała też głębokie, rdzenne korzenie kulturowe, religijne i polityczne. W czasie wojny audycje nazistowskich Niemiec w języku arabskim w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie łączyły antysemityzm i sprzeciw wobec syjonistycznego projektu z ideologią nazistowską i motywami islamistycznymi. Jednak teksty Husseiniego, z których część była dostępna w publikacjach niemieckojęzycznych oraz w dziele Gensickego, wskazywały, że przyjęcie nazizmu nie było ani zbiegiem okoliczności, ani tylko sojuszem dla wygody. Raczej nienawiść Husseiniego do judaizmu i Żydów była źródłem jego pociągu do nazizmu, a następnie odrzucenia przez niego syjonistycznego projektu. Ta „nienawiść do Żydów” – Judenhass – była ideologiczną pasją, którą Husseini dzielił z Hitlerem i Himmlerem. Husseini i inni wygnańcy arabscy przynieśli ze sobą swoją nienawiść do Żydów i judaizmu, kiedy przybyli do Berlina w 1941 roku, i sprowadzili tę samą nienawiść – teraz połączoną z dodatkowym elementem nazizmu – z powrotem na Bliski Wschód po II wojnie światowej.
W 2007 r. Russell Berman, profesor literatury porównawczej w Stanford i redaktor „Telos”, kwartalnika teorii społecznej, opublikował angielską edycję książki Küntzela pod tytułem Jihad and Jew-Hatred: Islamism, Nazism, and the Roots of 9/11. Teraz anglojęzyczny świat miał do swojej dyspozycji zwięzły opis ciągłości od „wojny antyżydowskiej” nazistów do decyzji Wysokiego Komitetu Arabskiego. Küntzel argumentował, że to ideologiczna mieszanka nazizmu i islamizmu była najważniejszym czynnikiem sprawczym, który skłonił przywódców palestyńskich Arabów do odrzucenia rezolucji ONZ o podziale z 29 listopada 1947 roku. Zauważył, że zachodnie rządy, w tym Stany Zjednoczone, odmówiły wyciągnięcia tej kwestii na pierwszy plan, przede wszystkim po to, by nie antagonizować państw arabskich w pierwszych miesiącach i latach zimnej wojny.
W Stanach Zjednoczonych w 2003 roku Paul Berman opublikował Terror and Liberalism, równie ważną książkę o totalitarnej przeszłości Europy i o islamizmie. Berman nie skupiał się na przywódcach palestyńskich Arabów ani na nazistowskiej kolaboracji Hadż Amina al-Husseiniego, ale raczej na pismach wiodącego ideologa Bractwa Muzułmańskiego, Sajjida Kutba. W swoich komentarzach do Koranu i komentarzach islamskich na temat Koranu Berman jasno i wymownie uchwycił podobieństwa między totalitaryzmem nazistowskim i faszystowskim w Europie połowy XX wieku a reakcyjnym atakiem Kutba na liberalizm, Żydów, Stany Zjednoczone i Izrael. Kutb podzielał z Husseinim przekonanie, że religia islamu jest w swej istocie wroga judaizmowi i Żydom, a więc i państwu żydowskiemu w Palestynie.
Kutb, podobnie jak Husseini, oferował paranoiczny konstrukt islamu atakowanego przez Żydów, chrześcijan i współczesną kulturę oraz wynikający z tego program kontrataku, który celebrował śmierć i męczeństwo w celu stworzenia nieskazitelnego państwa islamskiego, w którym państwo i religia będą stopione a liberalna nowoczesność wygnana. W uzasadnieniu Kutba, a następnie w praktyce terroru Bin Ladena, Berman widział powtórzenie w kategoriach islamskich totalitarnych aspiracji, które napędzały nazizm i faszyzm w XX-wiecznej Europie. „Nie każda egzotyczna rzecz” – pisał – na przykład zamachowcy-samobójcy, wizje utopii osiągniętej przez terror i podzielonego świata, który stał się cały i dobry dzięki apokaliptycznej przemocy – była „zagraniczną rzeczą”. Terror i liberalizm, podobnie jak Djihad und Judenhass, przedstawiał tezę, że intelektualne wyjaśnienie i potępienie islamistycznego antysemityzmu powinno być charakterystycznym, jeśli nie wyłącznym, liberalnym przedsięwzięciem. W 2006 roku w syntetycznym studium The Changing Face of Antisemitism: From Ancient Times to the Present Day Walter Laqueur omówił przesunięcie centrum globalnego antysemityzmu z Europy na Bliski Wschód.
Wiedza o nazistowskiej polityce wobec świata muzułmańskiego zrobiła kolejny krok naprzód w 2006 roku, kiedy profesorowie Klaus Michael Mallmann i Martin Cüppers opublikowali Halbmond und Hakenkreuz: das Dritte Reich, die Araber und Palästina („Półksiężyc i swastyka: Trzecia Rzesza, Arabowie i Palestyna”). Angielskie wydanie ukazało się w 2010 roku jako Nazi Palestine: The Plans for the Extermination of the Jews. Mallmann był dyrektorem, a Cüppers współpracownikiem Centrum Badania Zbrodni Hitlerowskich Uniwersytetu w Stuttgarcie w Ludwigsburgu w Niemczech. Ich badania w archiwach reżimu nazistowskiego po raz pierwszy ujawniły, że Hitler i Himmler utworzyli „grupę działania” SS (Einsatzgruppe), która była przygotowana do wyjazdu do Afryki Północnej w 1942 roku w przypadku niemieckiego zwycięstwa militarnego, aby ogarnąć Ostatecznym Rozwiązaniem około miliona Żydów mieszkających w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie. Mallmann i Cüppers wykazali, że propagandowe groźby „zabicia Żydów” emitowane w nazistowskim radiu w regionie były w rzeczywistości publicznym obliczem tych decyzji, które były tajne i wcześniej nieujawniane. Naziści przewidywali, że będą mogli liczyć na współpracę Bractwa Muzułmańskiego, ale klęska sił Rommla pod Al-Alamajn jesienią 1942 roku uniemożliwiła realizację planów masowych mordów, co ujawniło, że Hitler uważał Ostateczne Rozwiązanie za politykę globalną, wdrażaną wszędzie tam, gdzie jego armie odniosły sukces i działającą poprzez lokalnych sojuszników, takich jak Husseini, z którym nazistowskie kierownictwo rozwijało bliskie polityczne stosunki oparte na podzielanej nienawiści do Żydów.
Pracując nad moją książką o nazistowskiej propagandzie z 2006 r., przejrzałem kilka przemówień Husseiniego, które zostały opublikowane przez niemieckiego uczonego Gerharda Höppa. Mając na uwadze prace Küntzela, Mallmanna, Cüppersa i Gensickego, zabrałem się za badanie propagandy nazistowskich Niemiec wymierzonej w świat arabski. Zastanawiałem się też, co w tej dziedzinie mogą zawierać amerykańskie i brytyjskie dokumenty wywiadu dyplomatycznego i wojskowego.
W rzeczywistości Brytyjczycy, a w jeszcze większym stopniu Amerykanie, wiedzieli znacznie więcej niż Waszyngton i Londyn chciały upublicznić w powojennych dziesięcioleciach. W 1977 roku Departament Stanu odtajnił „Axis Broadcast in Arabic”, kilka tysięcy stron dosłownych tłumaczeń na angielski arabskojęzycznych audycji nazistowskich Niemiec, nadawanych w latach 1939-1945, które wysyłano co tydzień do biura sekretarza stanu w Waszyngtonie. Zbierano je pod kierunkiem ambasadorów USA Alexandra Kirka, a następnie Pinckneya Tucka w ambasadzie amerykańskiej w Kairze. Szczególnie obszerne były akta obejmujące lata 1941-1945. Choć odtajnione, kiedy je znalazłem latem 2007 roku w Narodowych Archiwach USA w College Park w stanie Maryland, pozostały niezbadane, a przynajmniej nie były widoczne w opublikowanych badaniach naukowych.
Tłumaczenia „Axis Broadcast in Arabic” stanowią najbardziej kompletną dokumentację arabskiej propagandy radiowej nazistowskiego reżimu skierowanej na Afrykę Północną i Bliski Wschód w jakimkolwiek języku. Obejmują one przemówienia Husseiniego i innych, anonimowych osób po arabsku. Amerykanie w Kairze udokumentowali prawdziwą powódź zajadłego antysemityzmu, emitowanego w nazistowskim radiu na Bliskim Wschodzie.
W audycjach nie było rozróżnienia między syjonistami a Żydami. Żydzi, według wielu audycji, byli przyczyną II wojny światowej i wrogami religii islamu. Twierdzono, że syjonizm był jedynie logiczną konsekwencją rzekomo odwiecznej żydowskiej wrogości wobec islamu i muzułmanów. Żydzi i syjoniści byli z natury imperialistami. Kontrolowali Stany Zjednoczone, Wielką Brytanię i Związek Radziecki. Nazistowskie Niemcy walczyły zarówno z tymi Żydami, jak i z kontrolowanymi przez Żydów potęgami koalicji antyhitlerowskiej. Podczas gdy propaganda nazistowska w Niemczech informowała publiczność krajową, że reżim jest w trakcie „eksterminacji” i „unicestwienia” europejskich Żydów, propaganda skierowana do Arabów wzywała słuchaczy do wzięcia sprawy we własne ręce i „zabicie Żydów” jako spełnienie warunków zarówno interesu narodowego, jak żądań ich religii.
Teksty „Axix Broadcast in Arabic” oraz akta niemieckiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, SS i Ministerstwa Propagandy dodały niezbędną strukturę do argumentu, że doszło do spotkania serc i umysłów – kulturowej fuzji nazizmu i islamizmu – w nazistowskim Berlinie. Rezultatem była mieszanina idei, których ani naziści, ani islamiści nie byliby w stanie stworzyć sami: wyraźnie islamistyczny antysemityzm, który łączył radykalną antysemicką interpretację Koranu i islamskich komentarzy ze świeckimi teoriami spiskowymi nazistowskich Niemiec.
Amerykanie w Kairze donosili również o entuzjazmie, z jakim al-Banna i Bractwo Muzułmańskie oraz inne audycje i publikowane opinie arabskie powitali powrót Husseiniego na Bliski Wschód w 1946 roku. Dla jego zwolenników jego współpraca z nazistami była punktem dumy — w najgorszym przypadku sojuszem dla wygody, ale nie źródłem wstydu lub zakłopotania. Chociaż Departament Stanu USA był dobrze poinformowany o szczegółach współpracy Husseiniego z nazistami, a także o roli byłych nazistowskich kolaborantów w Wysokim Komitecie Arabskim, zdecydował się nie upubliczniać swoich akt nawet w obliczu apeli ze strony politycznych liberałów, takich jak senator Wagner i kongresman Celler oraz liberalna prasa w Nowym Jorku. Wraz z publikacją Nazi propaganda for the Arab World, wybielanie lub usprawiedliwianie arabskiej kolaboracji z nazistami stało się trudniejsze. W 2009 roku izraelski dyplomata i uczony Zvi Elpeleg opublikował Through the Eyes of the Mufti: The Essays of Haj Amin, dostarczając angielskojęzycznym czytelnikom więcej tekstowych dowodów na nienawiść Husseiniego do judaizmu, Żydów i syjonistycznego projektu.
W 2010 roku nieżyjący już Robert Wistrich, historyk antysemityzmu z Uniwersytetu Hebrajskiego, opublikował A Lethal Obsession: Antisemitism from Antiquity to the Global Jihad. Olbrzymia synteza Wistricha dowodziła, że najpierw kolaboracja nazistów, a następnie kampanie antysyjonizmu z czasów sowieckich, spowodowały przesunięcie globalnego środka ciężkości antysemityzmu z serca Europy do większości muzułmańskich społeczeństw Bliskiego Wschodu i Islamskiej Republiki Iranu. W 2011 roku David Patterson w A Genealogy of Evil: Anti-Semitism from Nazism to Islamic Jihad przedstawił liczne już wówczas publikacje anglojęzyczne na temat nazizmu i islamizmu, w tym dyskusje na temat Hadż Amina al-Husseiniego i Bractwa Muzułmańskiego.
W 2014 roku Harvard University Press opublikował znakomitą pracę Davida Motadela Islam and Nazi Germany's War, która dodała jeszcze więcej archiwalnych dowodów dotyczących kolaboracji nazistów i islamistów. Motadel skupił się na współpracy Husseiniego i innych arabskich postaci z reżimem nazistowskim, zwłaszcza na Bałkanach i Kaukazie. Omówił dalej prace Gensickego na temat kolaboracji nazistów i islamistów w tworzeniu muzułmańskiej dywizji SS w Bośni, a także nazistowskich wysiłków, by życzliwie zająć się kulturowymi i religijnymi obyczajami muzułmańskich żołnierzy walczących ramię w ramię z Wehrmachtem. Książka Islam and Nazi Germany’s War pokazała jeszcze więcej dowodów na entuzjazm przywódców nazistowskich, zwłaszcza Hitlera i Himmlera, dla islamu jako religii wojowników, sprzyjającej rządom autorytarnym, nieubłaganie wrogiej Żydom, a tym samym naturalnego sojusznika narodowego socjalizmu. Motadel przedstawił ważne nowe materiały na temat kontynuacji sojuszu nazistowsko-islamistycznego na kontynencie europejskim, zwłaszcza na froncie wschodnim nazistowskich Niemiec aż do samego końca wojny w 1945 roku; jego książka przeniosła ten materiał z jego poprzedniego miejsca jako przypisu w historii nazizmu do jego rzeczywistej historycznej roli w centrum nazistowskich ambicji dotyczących krajów muzułmańskich.
Dzięki dostępowi do wcześniej zamkniętych archiwów badania ostatnich trzech dekad potwierdziły argumenty syjonistów i liberałów z końca lat czterdziestych. Współpraca Hadż Amina al-Husseiniego z reżimem nazistowskim i jego antyżydowską polityką była głęboka i miała poważne konsekwencje. Chociaż Husseini nie był kluczowym decydentem podczas Holokaustu, był entuzjastycznym współpracownikiem, podzielał nazistowską nienawiść, robił, co mógł, aby zapobiec żydowskiej emigracji z Europy do Palestyny podczas Holokaustu, i podsycał płomienie nienawiści do Żydów zarówno w Europie, jak i w radiu na Bliskim Wschodzie. Ostatnie badania potwierdziły również, że idee, które pojawiły się podczas fuzji nazizmu i islamizmu w latach nazistowskich, przetrwały w elementach arabskiego i palestyńskiego nacjonalizmu oraz w rdzeniu ruchów islamistycznych po 1945 roku. Odrzucenie przez Hamas rozwiązania w postaci dwóch państw, Islamska Republika Iranu, Al-Kaida, Hezbollah, OWP i inne pozostają po części efektem brzemiennej w skutki fuzji nazizmu i islamizmu w latach czterdziestych.
Jednym z kluczowych udokumentowań tej fuzji jest Karta Hamasu z 1988 roku. Jest ona łatwo dostępna w języku angielskim w Internecie od czasów tuż po 11 września na stronie internetowej Avalon Project Yale Law School. Odzwierciedlając swoje początki w islamistycznej ideologii Bractwa Muzułmańskiego, Hamas opiera w Karcie całkowite odrzucenie jakiegokolwiek państwa żydowskiego w tym, co nazywa „Palestyną”, na czytaniu Koranu i komentarzy. Walka zbrojna – to znaczy wojna – jest niezbędna do zniszczenia państwa żydowskiego. Kompromis z nim jest herezją religijną. Podobnie jak w przypadku nazistowskiej propagandy skierowanej na Bliski Wschód podczas II wojny światowej, Hamas czerpał z antysemickich teorii spiskowych nazizmu, kiedy w Karcie obwinia Żydów i syjonistów za dwie wojny światowe. Pomimo faktu, że Karta Hamasu od dawna jest publicznie dostępna, uczeni w Stanach Zjednoczonych, którzy uważają się za lewicowców, w dziwny sposób starają się przedstawić Hamas jako być może skrajny element skądinąd postępowego globalnego przedsięwzięcia. Każdy, kto czyta ten tekst, może natychmiast rozpoznać następstwa ideologicznej fuzji nazistów i islamistów, jaka zaszła czterdzieści lat przed opublikowaniem przez Hamas swojego credo.
W 2019 roku Matthias Küntzel opublikował Nazis und der Nahe Osten: Wie der Islamische Antisemitismus Enstand („Naziści i Bliski Wschód: jak wyłonił się islamski antysemityzm”). Obecnie rozważana publikacja w języku angielskim pod tytułem Aftershock: The Nazis, Islamic Antisemitism, and the Middle East, ponownie bada związek między nazizmem a islamizmem. Częścią tego „wstrząsu wtórnego” była decyzja Arabów palestyńskich, a następnie Ligi Arabskiej, by prowadzić wojnę w 1947 i 1948 roku zamiast zaakceptować rezolucję ONZ o podziale. Küntzel słusznie przykłada wielką wagę do wcześniej niedostatecznie zbadanego tekstu Husseiniego „Islam i Żydzi”, po raz pierwszy wygłoszonego w 1937 roku na spotkaniu panarabskim w Bloudan w Syrii. Praca została następnie opublikowana po arabsku i po niemiecku w Berlinie w 1938 roku. Küntzel przekonuje, że był to kanoniczny tekst wojny islamistycznej przeciwko Żydom, napisany przed przybyciem Husseiniego do Berlina, a zatem nie był to przede wszystkim rezultat wpływu reżimu nazistowskiego. „Islam i Żydzi” był jego własnym rodzimym tworem, a Husseini powtórzył jego wątki w swoich słynnych przemówieniach w czasie wojny w Berlinie, w których opisał islam jako religię z natury antyżydowską. Potępił projekt syjonistyczny jako współczesny wyraz rzekomej odwiecznej nienawiści Żydów do islamu.
Nienawiść Husseiniego, którą Küntzel nazywa „islamskim antysemityzmem”, była wynikiem połączenia rodzimej, autonomicznej interpretacji islamu Husseiniego z nowoczesnymi teoriami spiskowymi nazizmu. Küntzel przekonuje, że decyzję Wysokiego Komitetu Arabskiego, a następnie Ligi Arabskiej o rozpoczęciu wojny w latach 1947-1948 należy rozumieć jako kontynuację trwającej dekadę wojny antyżydowskiej, którą Husseini i jego zwolennicy oraz współpracownicy Bractwa Muzułmańskiego prowadzili od 1937 roku – to znaczy przed, w trakcie i po swojej obecności w nazistowskim Berlinie. Küntzel przedstawia brzemienne w skutkach decyzje o odrzuceniu podziału i inwazji na nowe państwo Izrael jako bezpośrednie konsekwencje islamskiego antysemityzmu, który pojawił się w poprzedniej dekadzie.
Zaniechanie postawienia Husseiniego w stan oskarżenia i jego powrót na Bliski Wschód zostały wówczas zrozumiane przez amerykańskich liberałów i lewicowców jako jeden z gorzkich owoców antykomunistycznego konsensusu, który zmniejszył, jeśli nie wyparł, pasję antyfaszyzmu i antynazizmu w czasie wojny. Chociaż w przełomowych latach 1945-1949 Departament Stanu doskonale zdawał sobie sprawę z ekstremizmu Bractwa Muzułmańskiego, odmówił przedstawienia tych dowodów opinii publicznej lub włączenia ich do publicznych tematów amerykańskiej dyplomacji.
Działania Związku Radzieckiego na początku znacznie różniły się od zachodniego pragnienia zamiecenia islamistycznego nazizmu pod dywan. Od maja 1947 do maja 1949 Związek Radziecki i reżimy komunistyczne w Polsce i Czechosłowacji oferowały konsekwentnie dyplomatyczne, a w przypadku Czechosłowacji militarne wsparcie dla syjonistów, a następnie nowego państwa Izrael. Robili to w czasie, gdy rząd brytyjski robił wszystko, co mógł, aby zapobiec żydowskiej emigracji do Palestyny, a Stany Zjednoczone poparły embargo na broń na Bliski Wschód. Broń, której Żydzi potrzebowali w 1948 roku, pochodziła z komunistycznej Czechosłowacji, z pogwałceniem embarga ONZ na broń. Kiedy jednak izraelscy komuniści otrzymali tylko 3,5% w pierwszych izraelskich wyborach w 1949 roku, a Ben-Gurion był w stanie utworzyć rząd koalicyjny bez udziału prosowieckiej partii Mapam, Stalin zrozumiał, że nowe państwo żydowskie nie będzie prosowieckim bastionem i zmienił kurs – rozpoczął antysemickie czystki w Europie i przestawił sowiecką politykę zagraniczną na tory życzliwości dla Arabów i wrogości wobec Izraela.
W latach 1949-1989 Związek Radziecki zaangażował się w przygnębiająco udaną kampanię propagandową, która tłumiła publiczną pamięć o krótkiej epoce poparcia bloku sowieckiego dla syjonistycznego projektu, ONZ-owskiego Planu Podziału i Izraela, a także obfite dowody na istnienie ery kolaboracji Wysokiego Komitetu Arabskiego z nazistami w Komitecie. W miejsce rzeczywistych powiązań między przywódcami palestyńskich Arabów a reżimem nazistowskim Związek Radziecki i OWP twierdziły, że prawdziwymi nazistami i rasistami na Bliskim Wschodzie byli Żydzi i Izraelczycy. Ta kampania kłamstw okazała się jedną z najbardziej udanych w światowej polityce.
Dopiero w następstwie ataków islamistów z 11 września historycy ponownie zwrócili niezbędną uwagę na rolę Bractwa Muzułmańskiego i ideologiczną fuzję nazizmu i islamizmu w latach 40. XX wieku. Jak Hassan al-Banna miał nadzieję w czerwcu 1946 roku Hadż Amin al-Husseini i Wysoki Komitet Arabski rzeczywiście „kontynuowali walkę” prowadzoną przez Hitlera przeciwko judaizmowi, Żydom i syjonistycznemu projektowi. Czy nauka zajmująca się tymi zagadnieniami otrzyma zasłużoną uwagę i czy będzie miała jakikolwiek wpływ na zmianę postaw politycznych wobec Izraela i jego adwersarzy, dopiero się okaże. Ale coraz trudniej jest to ignorować.
This story originally appeared in English in Tablet Magazine, at tabletmag.com, and is reprinted with permission.
The Nazi Roots of Islamist Hate
The Tablet, 6 lipca 2022
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
